Από την θεατρολόγο Μαρινέλλα Φρουζάκη
Αποτελούμενο από σύντομες σκηνές παλλόμενης ζωής, το έργο είναι ένα πολυφωνικό σχόλιο πάνω στην έννοια της αγάπης. Πίσω από τον παράξενο τίτλο του, κρύβονται στιγμιότυπα από τις σχέσεις των ανθρώπων, ιστορίες έρωτα και χωρισμού, που μιλούν με μελαγχολία, σκληρότητα, μεταφυσική διάθεση, αλλά και πολύ χιούμορ, για το αδιέξοδο της αγάπης. Είναι τελικά ουτοπία η ερωτική αρμονία; Η αγάπη είναι τόσο ανέφικτη, όσο υπαινίσσεται ειρωνικά ο τίτλος; Και ποιον από τους ήρωες του έργου, αυτούς τους κωμικοτραγικούς πρωταγωνιστές της καθημερινότητας, να πιστέψουμε; Εραστές, σύζυγοι, οικογένειες, φίλοι… Αυτόν που λέει: «Μα δεν υπάρχει αγάπη, είναι μια επινόηση, ένα παιχνίδι του μυαλού, ένα είδος αρρώστιας»; Ή εκείνον που βεβαιώνει: «Μα όχι, ήταν τέλεια όταν γνωριστήκαμε, ήταν σαν να ήμασταν δύο μισά που είχαν χαθεί και ξαναβρέθηκαν, ήταν σαν γιορτή»;
Μικρές ιστορίες-εικόνες που εξερευνούν το μυστήριο της αγάπης. Της αγάπης που δεν καταφέρνει να επανενώσει ποτέ πραγματικά «τη Βόρεια με τη Νότια Κορέα». Της αγάπης που είναι αλληλένδετη με την απώλεια. Ακόμα και όταν καταφέρνουν ν’ αγαπηθούν, συνειδητοποιούν ότι «η αγάπη δε φτάνει ». Ίσως γιατί: «η αγάπη δεν υπάρχει. Η αγάπη είναι ένα είδος αρρώστιας που μας κάνει να κάνουμε πράγματα τρελά, επικίνδυνα…»
Το κείμενο του Ζοέλ Πομμερά, σε μετάφραση Μαριάννας Κάλμπαρη, είναι ένα κείμενο δυνατό, σημερινό, βγαλμένο από τη ζωή. Θίγοντας θέματα όπως το bullying μέσα από μια γλαφυρή αφήγηση, σκηνοθετημένα με μαεστρία από τον Νίκο Μαστοράκη, και επιμέλεια του σκηνικού από τον Αλέξανδρο Λαγόπουλο. Το σκηνικό εντελώς λιτό: ένας καγκελένιος «λαβύρινθος», ανέδυε μια δυστοπική αίσθηση, μέσα στον οποίο οι ηθοποιοί, χάρη στην εξαιρετική επιμέλεια κίνησης της Βάλιας Παπαχρήστου, απόλυτα χορογραφημένα και «μελωδικά», εγκλωβισμένοι, πασχίζουν είτε να ξεφύγουν, είτε αναμένουν κουλουριασμένοι στο έδαφος, είτε έρπουν εναγωνίως σε αυτή την ατέρμονη αναζήτηση της αγάπης… Εξαιρετικές οι μουσικές επιλογές, μας ταξίδεψαν κι εμάς σε αυτή την αιώνια αναζήτηση του ανεκπλήρωτου έρωτα, σε συνδυασμό με τις φωτιστικές επιλογές της Στέλλας Κάλτσου, οι οποίες εστίαζαν εύστοχα στον κάθε ήρωα ξεχωριστά. Ειδικότερα, οι στιγμές που οι ήρωες που δεν συμμετείχαν βρίσκονταν στο πίσω μέρος της σκηνής, το οποίο προσομοίαζε είτε με αίθουσα αναμονής ιατρείου, είτε με χώρο αναμονής αεροδρομίου, προσέδιδε μια ιδιαίτερη αίσθηση αέναης αναμονής που προσωπικά με γοήτευσε. Πρόκειται για έναν ψίθυρο, διότι οι οικείες και αναγνωρίσιμες καταστάσεις που δημιουργούνται στη σκηνή, αρύονται εικόνες, βιώματα και εμπειρίες της καθημερινής αλήθειας, στην οποία εν τέλει καταφεύγει πιο εύκολα ο θεατής. Είναι στιγμές που η αισθηματική δοτικότητα δεν βρίσκει πλέον αποδέκτη, οι ήρωες έχουν άδοξα εκδιωχθεί από το ανέστιο βασίλειο του έρωτα…
Τα κοστούμια της Κλαιρ Μπρέισγουελ, σε σκούρες αποχρώσεις, κινούνταν σε μια διαχρονική κλίμακα, αφήνοντας μετέωρο το αν βρισκόμαστε στην σημερινή εποχή ή ακόμη και στον μεσαίωνα, κατεύθυνση όπου μπορούν να εξηγηθούν τα ουδέτερα χρώματα.
Όλες οι ερμηνείες κινούνταν σε γοργό ρυθμό, όπου οι καταιγιστικές εναλλαγές δεν επέτρεψαν καμμία στιγμή παύσης ή «κενού» στην τόσα άρτια και σφιχτά δεμένη πλοκή του έργου.
Η Ρουμπίνη Βασιλακοπούλου, σε μια πολύ ώριμη και μεστή ερμηνεία, με δυνατές εξάρσεις και εξαιρετικές ευστοχίες, επωμίζεται τις έντονες στιγμές ενός οικογενειακού παραλογισμού.
Ο Γεράσιμος Γεννατάς, επίσης με μια πυκνή και εξαίρετη ερμηνεία, μου έκοψε την ανάσα στον ρόλο του καθηγητή, χαρακτήρα δοσμένου με μοναδική μαεστρία, ένταση, ωμή σκληρότητα και ταυτόχρονα βίαιη τρυφερότητα.
Η Βίκυ Βολιώτη, επίσης τρομερά εύστοχη στην απόδοσή της, απέδειξε ότι έχει εξελιχθεί θεαματικά από την εποχή του αθώου κοριτσιού που περιπλανιόταν στα σοκάκια της Πάτρας, ωστόσο, απέπνεε το γλυκό άρωμα εκείνης της εποχής, συνδυάζοντας μοναδικά την αθωότητα με την ωριμότητα…
Ο Νίκος Αλεξίου, με λιτά υποκριτικά μέσα, μας θυμίζει ότι ο ίμερος σβήνει σαν την σελήνη, μέσα από μια καίρια και ευθύβολη ερμηνεία.
Αξιοποίησε στο έπακρο όλα τα εκφραστικά της μέσα και η Κωνσταντίνα Τάκαλου, χαρίζοντας μας μια εξίσου μοναδική ερμηνεία, όπως επίσης και η Ιωάννα Μαυρέα, δείχνοντάς μας μέσα από ένα λοξό πρίσμα, μερικές άρτιες εκφάνσεις της αγάπης κι ένα αιχμηρό απόηχο του ανεκπλήρωτου έρωτα…
Μαζί με τους ήρωες φύγαμε κι εμείς διερωτώμενοι… η αγάπη φτάνει τελικά; Υπάρχει; Ή μήπως είναι όλα μια δική μας εσωτερική ανάγκη;
Πληροφορίες για την παράσταση: Εδώ
