1 – 10 Αυγούστου στο Δημοτικό Θέατρο Κορίνθου
Επαναλήφθηκε για μια ακόμα χρονιά αυτός ο θεσμός της Κορίνθου με τον διαγωνισμό ερασιτεχνικών θιάσων από όλη την Ελλάδα. Η κριτική επιτροπή απαρτιζόταν από 5 μέλη. Πρόεδρος της επιτροπής η κ. Κλεώνη Φλέσσα, σκηνοθέτης, Συγγραφέας, Εκπρόσωπος Ελλήνων Σκηνοθετών, ο κ. Νίκος Πιέρρος, Πολιτικός Μηχανικός, Ιστορικός Ερευνητής, Αντιπρόεδρος της Εταιρείας Πελοποννησιακών Σπουδών, Μέλος Κ.Θ.Β.Ρ, η κ. Λίλιαν Παναγιωτοπούλου - Φωκά Ηθοποιός, η κ. Κορνηλία Κουντούρη Καθηγήτρια Μουσικής, Εκπαιδευτικός και η Μαρία Μαρή, Θεατρολόγος, Εκπαιδευτικός. Γραμματέας της επιτροπής και παρουσιάστρια του προγράμματος η κ. Ελένη Μαυραγάνη, μέλος Κ.Θ.Β.Ρ. Όλοι οι συντελεστές και οι συμμετέχοντες στον Διαγωνισμό, ευχαρίστησαν για την άψογη υποδοχή και φιλοξενία και αναφέρθηκαν στη μεγάλη προσφορά του θεσμού στα γράμματα και στις τέχνες και βέβαια στην κινητοποίηση των ερασιτεχνών για την συμμετοχή τους σε αυτόν. Ο κ. Σπύρος Μπιμπίλας εκπρόσωπος των Ελλήνων Ηθοποιών, ο οποίος απόνειμε κάποια βραβεία, αναφέρθηκε και αυτός στην σημασία του θεσμού, μίλησε και ευχήθηκε τη μακροζωία του.
Στον διαγωνισμό είδαμε εξαιρετικές παραστάσεις! Κάθε προσπάθεια είχε δυνατά σημεία και όλα αξιολογήθηκαν κάνοντας δύσκολη την εργασία της επιτροπής. Το γεγονός είναι ότι απολαύσαμε υπέροχες παραστάσεις και διαπιστώσαμε μεγάλο κόπο από την πλευρά των δημιουργών. Μην παραβλέπουμε ότι ο ερασιτέχνης, όπως συχνά συζητήσαμε με τους συντελεστές, είναι ο εργαζόμενος, ο οικογενειάρχης, με τα χίλια προβλήματα και αυτός, που όμως διαθέτει το περίσσευμα του χρόνου του για τη θεατρική ομάδα, της οποίας είναι μέλος. Αυτή η υποχρέωση είναι τακτική, απαιτεί προετοιμασία, διάβασμα και υπευθυνότητα. Με όσους μιλήσαμε, αναφέρθηκαν στις δυσκολίες και ανέφεραν πόσο δυνατοί βγαίνουν από αυτή τη διαδικασία της συνεργατικής δημιουργίας.
Το πρόγραμμα του Φεστιβάλ είχε ως εξής :
Δευτέρα 1 Αυγούστου, πρώτη ημέρα του Φεστιβάλ. Σε αυτή την εναρκτήρια ημέρα προλόγισε η κ. Ελένη Μαυραγάνη, Γραμματέας της Επιτροπής και Μέλος του Κορινθιακού Θεάτρου Βασίλης Ρώτας. Μίλησε ο Δήμαρχος Κορίνθου κ. Αλέξανδρος Πνευματικός και βέβαια ο Πρόεδρος του Κορινθιακού Θεάτρου Βασίλης Ρώτας κ. Παύλος Καράγιωργας. Όλοι οι ομιλητές τόνισαν τη σημασία του θεσμού αυτού και είπαν ότι η πόλη της Κορίνθου έχει αναδυθεί σε Κέντρο του Ερασιτεχνικού Θιάσου της χώρας. Ο κ. Καράγιωργας είπε ότι κάθε βράδυ στις εννιά το τραίνο αυτό του Δημοτικού Θεάτρου Κορίνθου, θα κάνει στάση στις πολιτείες της Ελλάδας και του εξωτερικού. Πρώτος λόγος θα είναι βέβαια αυτός του συγγραφέα. Εν συνεχεία παρουσίασε όλο το Φεστιβάλ. Είπε επίσης ότι το θέατρο δεν δίνει λύσεις, δίνει όμως στον θεατή την ευκαιρία να ασχοληθεί και να μελετήσει τα ανθρώπινα πάθη. Επιπλέον μέσα στο Φεστιβάλ δόθηκε τιμή σε επιλεγμένους ανθρώπους. Στον κ. Σπύρο Φωκά, ηθοποιό, σκηνοθέτη θεάτρου και κινηματογράφου, στον κ. Αριστείδη Δουλαβέρα, αναπληρωτή καθηγητή Παν/μιου Πελ/νήσου, συγγραφέα, στον κ. Κώστα Βοσταντζόλου, εικαστικό-συγγραφέα για την προσφορά τους στο θέατρο, την τέχνη και τα γράμματα. Τιμήθηκε επίσης και η κ. Παγώνα Τσαλπαρά, εργάτρια- ερασιτέχνης ηθοποιός για την προσφορά της στο θέατρο. Ο κ.Καράγιωργας ευχαρίστησε τον Δήμαρχο για τη στήριξή του και αναφέρθηκε στην καθυστέρηση της ανακατασκευής του υπαίθριου Θεάτρου των Εξαμιλίων, την οποία περιμένουν όλοι για να ικανοποιηθεί ο μεγάλος αριθμός των θεατών που δεν βρίσκουν θέση, κάθε φορά, στο θέατρο στην Κόρινθο.
Το θέατρο αυτό των Εξαμιλίων, ήταν ένα υπέροχο θέατρο, παλιό νταμάρι, με μεγάλη χωρητικότητα θεατών και εξαιρετική ακουστική. Λειτούργησε για ένα χρόνο και μετά λεηλατήθηκε με αποτέλεσμα να μην είναι πια λειτουργικό. Η ανακατασκευή του απαιτεί κάποιο σοβαρό ποσό και καθώς ο Δήμαρχος έχει να αντιμετωπίσει στην Κόρινθο το θέμα των σκουπιδιών και άλλα πολλά, έχει μετατεθεί δε δεύτερο πλάνο.
Ο Δήμαρχος κ. Πνευματικός, παρ’όλα αυτά, καλωσόρισε τον θίασο του Ιλίου, δικαιολογήθηκε για την ανακατασκευή του θεάτρου, δεσμεύτηκε για την επίλυση του θέματος και κήρυξε την έναρξη του Φεστιβάλ.
- 1η παράσταση «Απόψε αυτοσχεδιάζουμε» του Λουίτζι Πιραντέλο από τη Θεατρική ομάδα Ίλιον Αττικής.
Ένας θίασος με επικεφαλής τον σκηνοθέτη – διευθυντή του προσπαθεί να «κατασκευάσει» ένα θεατρικό δράμα, ξεκινώντας από ένα διήγημα του ίδιου του Πιραντέλο.
Ο σκηνοθέτης θέλει τα πρόσωπα και τους ηθοποιούς να συνταχθούν με τις δικές του αντιλήψεις για το θέατρο. Είναι ιδιαίτερα απαιτητικός. « Άντι να διαβάζετε τα λόγια σας , πήγατε για Πόκεμον ;» Αυτοί όμως αντιδρούν αγανακτισμένοι με τις υποδείξεις του σκηνοθέτη, τον διώχνουν από το θέατρο, τον πετούν κάτω από τη σκηνή και μένουν μόνοι τους να ζήσουν τα μέρη, που υποδύονται και βιώνουν το συναίσθημα, όπως εκείνοι επιλέγουν. Ακούγονται οι απόψεις του Πιραντέλο για το θέατρο «η παράσταση δεν είναι τα φώτα και η μουσική» λένε οι ηθοποιοί. «Θέατρο είμαστε εμείς, ο σκηνοθέτης, η αναπνοή σας, η αγάπη σας για εμάς! Στο θέατρο δεν υπάρχει το έργο του ποιητή, αλλά η σκηνική δημιουργία. Ένα έργο τέχνης παίρνει ζωή από εμάς!»
Η υπόθεση του έργου, που παίζουν οι ηθοποιοί, το θέατρο μέσα στο θέατρο, αναφέρεται σε μια ιστορία άγριας ζήλειας για το παρελθόν, που κυριεύει έναν άνδρα για την γυναίκα του και τον κάνει να μανιάζει στη σκέψη πως εκείνη μπορεί να ονειρεύεται την εποχή της νιότης της.
Η παράσταση τελειώνει με τη δήλωση « Απόψε η τέχνη δημιούργησε τη ζωή !»
Στις 2 Αυγούστου βραβεύτηκε ο κ. Σπύρος Φωκάς, ο οποίος πρέπει να πω είναι ο πιο ταπεινός άνθρωπος, με εκείνη την ταπεινότητα που χαρακτηρίζει τους πραγματικά «Μεγάλους» και Σπουδαίους! Αν διάβαζε αυτά, που γράφω θα με απόπαιρνε. Όταν πήρε το βραβείο του, δήλωσε ότι «είχε ευκαιρίες να ευτελίσει τον εαυτό του, αλλά δεν μπόρεσε. Από μια τύχη βρέθηκε στο σινεμά και στο θέατρο». Επίσης πρόσθεσε ότι « Δεν υπάρχουν μικρές και μεγάλες πόλεις και ευχαρίστησε για το βραβείο.»
- 2η παράσταση « Χωριό Ηλιθίων» ( κωμωδία βασισμένη στο έργο «Ηλίθιοι» του Νηλ Σάιμον Δημοτικό Θέατρο Μεγάρων σε διασκευή των σπουδαστριών του εργαστηρίου δημιουργικής γραφής Tabula Rasa, Ευγενίας Σάλτα και Μαρίας Κούτσου. Η σκηνοθεσία ήταν της Ευγενίας Σάλτα.
Το έργο διαδραματίζεται στο χωριό Κουλιέσνικοφ της Ουκρανίας,
το οποίο μαστίζεται εδώ και 2 αιώνες από μια κατάρα που κάνει τους κατοίκους του να θεωρούν τους εαυτούς τους ηλίθιους.
Το «Χωριό Ηλιθίων» αντικατοπτρίζει το σήμερα και επισημαίνει ότι η «ηλιθιότητα», κυριεύει όποιον το επιτρέψει. Είναι αποτέλεσμα φοβικής συμπεριφοράς, που καλλιεργείται κυρίως από τους δυνάστες των λαών, αυτούς που ποδηγετούν την κοινή γνώμη και κατευθύνουν τις μάζες.
Από την αρχή στη σκηνή εμφανίζονται φαντάσματα τρομακτικά με τρόπο καρτουνίστικο και γκροτέσκο. Άσπρα πρόσωπα με μαύρα μάτια, πύργος με κουκουβάγια, φεγγάρι, νυχτερίδα, σαύρα, φίδι, Στοιχεία που συμβάλλουν σε εφιαλτική ατμόσφαιρα, με πετυχημένο φωτισμό, με χρώματα και εύστοχη κίνηση. Κοριτσάκια, που μαλώνουν, ωραίος συντονισμός κίνησης και ήχου. Όλοι στο χωριό, όταν ακούν το όνομα του Κόμη Γιουσέκεβιττς τρέμουν χέρια και πόδια, ένδειξη τρόμου και υποταγής στην κατάρα.
Οι κάτοικοι του χωριού, είναι σε θέση να ακούσουν ερωτήσεις, αλλά όχι να πάρουν την ευθύνη των απαντήσεων. Είναι όλοι ηλίθιοι, όπως πληροφορεί τον άτυχο νεοφερμένο δάσκαλο, ο βοσκός. Όλα υπηρετούν το γκροτέσκο, ο βοσκός με κάπα και τρύπιες κάλτσες, η γριά Μασούρια με τη χαρακτηριστική της στάση, που πέρδεται παρατεταμένα, η Λαρίσα, χαρακτήρας από την οικογένεια Adam’s, ο Γκρέγκορ Γιουσέκεβιττς, εξαρτημένος από την κακιά μάγισσα, μητέρα του, που του διαβάζει κάθε βράδυ το βιβλίο της κακίας.
Η ηλιθιότητα είναι αποτέλεσμα της υποταγής. Σταθερό ερώτημα «ποιος ο σκοπός της ύπαρξης του ανθρώπου;»
Άραγε νιώσαμε ποτέ έτσι;
Βρήκαμε απαντήσεις για την ύπαρξη του ανθρώπου;
Παρασυρόμαστε από την καθημερινότητα;
Επηρεαζόμαστε από τον κοινωνικό μας περίγυρο; Έχουμε δείξει τον πραγματικό εαυτό μας; Έχουμε αδικήσει; Έχουμε αδικηθεί;
Ξέρουμε να συγχωρούμε; Έχουν έρθει ανατροπές στη ζωή μας;
Όλα αυτά διαπραγματεύτηκε η παράσταση με ωραία κοστούμια και ενδιαφέρουσες χορογραφίες, για να καταλήξει, διδακτκά, ότι σκοπός της ύπαρξης του ανθρώπου είναι να αγαπάμε και να συγχωρούμε. Εξαιρετική στο ρόλο της Λένυα Ζουμπρίντσκι , η σύζυγος του γιατρού, η Μαρία Καραντώνη.
Σκηνοθεσία : Ευγενία Σάλτα, Χορογραφία: Μαρισία Σπίνου, Σκηνικά : Τάσος Πανταζής και Τάσος Λουκάς
- 3η Παράσταση ,τη Τετάρτη 3 Αυγούστου « ‘Ετη & Έτη» Ερασιτεχνικό Σχήμα Πάτρας «Ρεφενέ» με δραματοποίηση των κόμικς του Αρκά, « Συνομήλικοι» και «Ισοβίτης». «Γερνάει καλύτερα όπως γερνάει τελευταίος», « Κακές Παρέες», «Άσπονδος σκύλος», «Γιατρέ, έχω ένα βάρος…», «Ο χειρότερος φίλος του ανθρώπου», «Ένα ποντίκι στη σούπα μου».
Στους «συνομήλικους», η κατά διαστήματα παρουσία του Χάρου με το δρεπάνι δεικνύει το «κοινή γαρ η τύχη…». Μοτίβο του «Μην ενοχλείστε ! Απλά ενημερώνομαι !»
Οι τρεις κεντρικοί ήρωες ο Γεράσιμος, ο Χαράλαμπος και ο Ζαχαρίας, ο σκύλος, αποτελούν τέλειες επιτομές των τριών βασικών στάσεων απέναντι στον θάνατο. Πλήρης άρνηση, συνετή αποδοχή ή οργισμένος συμβιβασμός. Την πλήρη άρνηση εκφράζει ο σχεδόν ενενηντάχρονος Χαράλαμπος, την αποδοχή ο εβδομηνταπεντάχρονος Γεράσιμος και τον οργισμένο συμβιβασμό «συνομήλικος» (εντεκάχρονος) σκύλος του. Ο σκύλος των Συνομηλίκων μας μαθαίνει την απέχθεια απέναντι στην ιδέα ότι σύντομα θα χάσουμε τον κόσμο. Από κοντά οι δύο άλλοι ήρωες μας μαθαίνουν τις ταπεινώσεις μιας παρατεταμένης όδευσης προς το αναπόδραστο. Την παγίδευση σε ένα κορμί, που χάνει συνεχώς πολλές ικανότητες.[…] Με διάφορες αφορμές για κατάθλιψη ο Αρκάς καταφέρνει να βγάζει συνεχές γέλιο. ( Πέτρος Μαρτινίδης, από το πρόγραμμα της παράστασης)
Ο σκηνοθέτης στο σημείωμά του αναφέρει ότι ήθελε να αποτυπώσει τη φθορά, την ορατή στον καθρέφτη, κάτι που συμβαίνει σε όλους χωρίς να το αντιλαμβάνονται, μια και ο χρόνος περνά τόσο γρήγορα.
Η παράσταση ξεκινά με τους «Συνομήλικους» και με τραγούδι σχετικό με τη σύνταξη και το εφ’ άπαξ, που τώρα διεκόπη και την παραδοχή ότι ζούμε σε παράξενη εποχή.
Ο Σκύλος, ο Ζαχαρίας δηλώνει στο Γεράσιμο ότι για να ζήσει αυτός και οι συνομήλικοί του θέλουν μεγαλύτερες συντάξεις ή έστω μικρότερους μήνες. Κάνει δε ξεκάθαρη τη θέση του « Ο φίλος σου θα είναι πάντα δίπλα σου, όταν σε χρειάζεται». Ο συνομήλικος του ο Χαράλαμπος έχει Αλτσχάιμερ, μόνιμο τρέμουλο στο χέρι, θεωρεί ότι το όνομά του είναι το υποκοριστικό το Θεόδωρου και στην εφορία, όταν η υπάλληλος του ζητά το ΑΦΜ του, αυτός ακούει το κορμί του.
Στην παράσταση αυτή δεν υπάρχει η έκφραση του προσώπου, γιατί οι ήρωες φορούν πολύ πετυχημένες μάσκες και η βαρύτητα πέφτει στον τόνο της φωνής, στην κίνηση και στον λόγο. Πατρινή παράδοση καρναβαλιού.
Η ομάδα έστησε τα ελάχιστα σκηνικά, πολύ προσεγμένα στην παραμικρή λεπτομέρεια, με σαφή υπαινιγμό ότι πρόκειται για κόμικς, με μια πολύ ενδιαφέρουσα μουσική.
Ο άσπονδος φίλος Ζαχαρίας λέει στον Γεράσιμο « Να εύχεσαι να φορολογήσουν την εξυπνάδα, θα έχεις επιστροφή!»
Στον «Ισοβίτη» εξαιρετική η κίνηση του ποντικιού, Μοντεχρήστου, ωραίες οι μουσικές συνδέσεις. Έξυπνος διαχωρισμός της σκηνής σε δύο μέρη με διπλή δράση, με αλλαγή δράσης με τον φωτισμό. Ωραίο εγχείρημα, ψυχαγωγικής μορφής με μια καλοστημένη παράσταση με συνολική συμμετοχή.
Ξεχώρισαν οι μάσκες, χειροποίητες από ευτελή υλικά, που όμως ήταν πιστές στα κόμικς του Αρκά.
ΔΙΑΝΟΜΗ (με σειρά εμφάνισης)
- ΣΥΝΟΜΗΛΙΚΟΙ
ΖΑΧΑΡΙΑΣ Κατερίνα Λειβαδά
ΓΕΡΑΣΙΜΟΣ Δημήτρης Χουρδούμης
ΧΑΡΑΛΑΜΠΟΣ Παναγιώτης Κανελλόπουλος
ΧΑΡΩΝ/ ΠΙΤΣΑΔΟΡΟΣ Ανδρέας Σκιαδαρέσης
ΣΕΡΒΙΤΟΡΑ/ ΝΟΣΟΚΟΜΑ Ηλιάνα Μπεκογιάννη
- ΙΣΟΒΙΤΗΣ
ΙΣΟΒΙΤΗΣ Ανδρέας Σκιαδαρέσης
ΔΕΣΜΟΦΥΛΑΚΑΣ 1/ ΑΞΙΩΜΑΤΙΚΟΣ Δημήτρης Χουρδούμης
ΜΟΝΤΕΧΡΗΣΤΟΣ Μαρίζα Γεωργαλά
ΜΕΛΛΟΘΑΝΑΤΟΣ/ ΒΑΣΑΝΙΣΜΕΝΟΣ/ ΓΕΡΟΣ Κατερίνα Λειβαδά
ΔΕΣΜΟΦΥΛΑΚΑΣ 2/ ΚΛΗΜΕΝΤΙΝΗ Κωνσταντίνα Μπεκίρη
ΠΑΠΑΣ / ΑΠΟΦΥΛΑΚΙΣΤΕΟΣ Θεόδωρος Στεφανίδης
ΜΑΓΕΙΡΑΣ / ΔΕΣΜΟΦΥΛΑΚΑΣ 3 Παναγιώτης Κανελλόπουλος
ΓΙΑΤΡΟΣ Ηλιάνα Μπεκογιάννη
ΚΕΡΑΤΑΣ Φώτης Παλαιολόγος
ΓΥΝΑΙΚΑ ΚΕΡΑΤΑ Αλεξάνδρα Ντάβλα
ΣΦΟΥΓΓΑΡΙΣΤΡΑΣ Παναγιώτης Γεωργόπουλος.
ΣΥΝΤΕΛΕΣΤΕΣ
ΔΙΑΣΚΕΥΗ/ ΣΚΗΝΟΘΕΣΙΑ/ΚΑΤΑΣΚΕΥΗ ΜΑΣΚΩΝ Γιάννης Γεωργακάκης
ΜΟΥΣΙΚΗ Καλλιόπη Γαλανοπούλου (Σύνθεση Συνομήλικοι) –
Γιάννης Γεωργακάκης (Επιλογή μουσικής Ισοβίτη)
- Την Πέμπτη 4 Αυγούστου, αποδόθηκε τιμή στον Αριστείδη Δουλαβέρα. Ο κ. Καράγιωργας μιλώντας για τον κ. Δουλαβέρα, είπε ότι πρόκειται «για μια ζωντανή πραγματικότητα στη σκηνή της Παιδείας και του Πολιτισμού. Ένας δάσκαλος του ύψους αυτού, δεν αφυπηρετεί, όπως ανακοινώθηκε στις 31 Αυγούστου2016. Συνεχίζει να υπηρετεί τα Γράμματα, τις Τέχνες και τον Πολιτισμό.» Ο Δήμαρχος κ. Πνευματικός, απένειμε την τιμή στον κ.Δουλαβέρα και με τη σειρά του ο τιμώμενος μίλησε για την προσφορά του θεσμού αυτού, και είπε πως είναι παρήγορο στην τεχνοκρατική εποχή που ζούμε να υπάρχουν παρόμοιοι φορείς. Ευχαρίστησε και θέλησε να μοιραστεί την τιμή, που του έγινε, με την οικογένειά του, τα παιδιά και τα εγγόνια του.
Ακολούθησε η 4η παράσταση,. « Αφεντικά & Δούλοι» ( έργο βασισμένο στο «Νησί των Σκλάβων» του Γάλλου Θεατρικού Συγγραφέα Πιερ ντε Μαριβώ σε διασκευή κειμένων Διονυσίας Ολιβώτου) από τη Θεατρική Ομάδα Πολιτιστικού & Μορφωτικού Συλλόγου « Το Αιτωλικό»
Για το έργο:
Σε ένα νησί που κατοικείται από τους εξοργισμένους σκλάβους της Αθήνας, ναυαγοί αφεντικά και δούλοι είναι υποχρεωμένοι να συνταχθούν με ένα τοπικό έθιμο και να αλλάξουν ρόλους. Υπάρχει ένας συντονιστής, που τους επιβάλλει τους κανόνες και τους καλεί να σκεφτούν για να αντιληφθούν τα αποτελέσματα της άσκησης της εξουσίας με τρόπο βιωματικό και τελικά να πρυτανεύσουν οι αξίες της δικαιοσύνης, του ανθρωπισμού και της δημοκρατίας.
Οι αφέντες υποχρεώνονται να αλλάξουν ρούχα με τους σκλάβους τους, τα όρια ανάμεσα στο θέατρο και τη ζωή γίνονται δυσδιάκριτα. Η μουσική των « Μετοίκων» ζωντανή επί σκηνής και πολύ ενδιαφέρουσα.
Εξαρχής γίνεται κατανοητό ότι πρόκειται για Πείραμα. Κατά πόσο οι άνθρωποι εκτελούν τις εντολές των ανωτέρων τους, ακόμα κι αν αυτές παραβαίνουν τις ηθικές τους αξίες. Ρητορεία πριν την έναρξη της παράστασης για το κατά πόσο οι ηθοποιοί θα υπακούουν στον σκηνοθέτη.
Ζωντανή μουσική εισάγει τους ναυαγούς, τον Αρλεκίνο και τον Ιφικράτη και την Ευφροσύνη και τη Κλεάνθη. Ο Σκηνοθέτης, ένα κοστούμι σε καρέκλα με σκοινιά σαν Μαριονέτα. Αλλάζουν όλοι ρόλους, έτσι αφεντικό γίνεται ο Αρλεκίνος και υπηρέτης του ο Ιφικράτης καθώς και η Κλεάνθη αφεντικό, ενώ υπηρέτριά της η Ευφροσύνη.
«Οι αδύναμοι είναι πιο επιρρεπείς στην αλαζονεία»
Τα τραγούδια της παράστασης με στίχους, που εναρμονίζονταν με την υπόθεση. Ο Τριβελίνος συντονίζει το πείραμα και παίρνει κατευθύνσεις από τον Σκηνοθέτη. «Τριβελίνε, όχι ευαισθησίες !» Η παρεμβολή του Σκηνοθέτη, δεικνύει την επιβολή ισχύος, αλλά και αποστασιοποίηση. «Τριβελίνε, εξουσία και ευαισθησία δεν πάνε μαζί !»
Γίνεται ένα παιχνίδι ισχύος ανάμεσα στους από πάνω και στους από κάτω. Οδηγία του σκηνοθέτη είναι οι δούλοι να βγάλουν το άχτι πάνω στα αφεντικά τους. Αργότερα οδηγία του Σκηνοθέτη να γίνει ο Αρλεκίνος, αυτός ο «τύπος» του Καρναβαλιού. Ωραία η κίνηση του Αρλεκίνου, το τραγούδι και η χορογραφία. Στο τέλος οδηγούνται στη συγχώρεση, μέσα από μια διελκυστίνδα. Τέρμα οι αντιπαλότητες. Αποτέλεσμα, τέρμα πια η υπακοή στον Σκηνοθέτη. Απλά τον ξεκρεμούν και τον αφήνουν ανενεργό πάνω στην καρέκλα του.
Η σκηνοθέτης κάλεσε τους θεατές να σκεφτούν πάνω στο Πείραμα του Μίλγκραμ και σε τι κάνει περισσότερο ανθρώπους, κάποιους ανθρώπους. Το ερώτημα της παράστασής της είναι «Αν γινόμασταν εμείς τ’αφεντικά τι θα ήμασταν διατεθειμένοι να θυσιάσουμε; Μέχρι που θα φτάναμε για να (από)δείξουμε την ισχύ μας;» […] «Ζούμε σε μια υπέρμετρα εγωιστική κοινωνία.[…] δεν μας περνάει απ΄το μυαλό ποιος είναι πραγματικά το αφεντικό ; […] και στις δημοκρατικές κοινωνίες, όλοι είναι ίσοι; Δεν υπάρχουν αφεντικά και δούλοι; Απολαμβάνουν όλοι τα ίδια προνόμια ; […] Το έργο φιλοδοξεί να επαναπροσδιορίσει την Δημοκρατία και να διεισδύσει στην ψυχολογία του ατόμου.» Διονυσία Ολιβώτου θεατρολόγος- Εκπαιδευτικός, Σκηνοθέτης της παράστασης( από το σημείωμα του Σκηνοθέτη στο Πρόγραμμα.)
Διευκρινιστικά αναφέρω ότι το 1961, ο είκοσι εφτάχρονος Στάνλει Μίλγκραμ, επίκουρος καθηγητής ψυχολογίας στο Γέιλ, αποφάσισε να μελετήσει την υπακοή στην εξουσία. Όμως ο Μίλγκραμ ήταν κοινωνικός ψυχολόγος και πίστευε ότι αυτού του είδους η υπακοή - που οδηγεί στο έγκλημα - δεν μπορεί να είναι αποτέλεσμα μόνο της προσωπικότητας, αλλά περισσότερο των πιεστικών συνθηκών.
Το πείραμα του Μίλγκραμ απέδειξε όμως κάτι εξαιρετικά σημαντικό: ότι ο φόβος και η πίεση είναι οι καλύτεροι συνεργοί της υπακοής σε μια ανώτερη αρχή, ανεξαρτήτως των χαρακτηριστικών της τελευταίας, αλλά και οι χειρότεροι εχθροί της ανεξάρτητης σκέψης και λογικής.
Διανομή:
Ιφικράτης: Πολυτίμη Καραγάκια
Αρλεκίνος: Πηνελόπη Σέρβου
Τριβελίνος: Αστέρω Περγανή
Ευφροσύνη: Βασίλης Καστανάς
Κλεάνθη: Γιώργος Σάλας
Μουσικοί Σκηνής: «Μέτοικοι» Κώστας Πλακίδας, ‹Ευτυχία Σκεύη, Γιώργος Μεταξάς, Γιώργος Καλόκληρος
Συντελεστές:
Σκηνοθεσία – Διασκευή: Διονυσία Ολιβώτου
Σκηνογραφία – Ενδυματολογία: Μιχάλης Κότσαρης
Πρωτότυπη Μουσική: «Μέτοικοι»
Κινησιολογία: Μαριάννα Νικολογιάννη
Επιμέλεια Ηχου: Πάνος Ακρίδας
Φωτισμοί: Δημήτρης Στογιάννης
Το σήμα της παράστασης φιλοτέχνησε ο χαράκτης Μιχάλης Κότσαρης
- 5η παράσταση την Παρασκευή 5 Αυγούστου «Τρωάδες» του Ευριπίδη από το Δημοτικό Θέατρο Μαραθώνα.
Οι Τρωάδες είναι ένα αμείλικτο κατηγορώ για τις φρικαλεότητες του πολέμου και ένα σπαρακτικό αίτημα για αλληλεγγύη και ανθρωπισμό. Παρακολουθώντας τη συμφορά των αιχμάλωτων Τρωαδιτισσών ο σημερινός θεατής κάνει τους συσχετισμούς με τις φρικαλεότητες και τον παραλογισμό των σύγχρονών του πολέμων και συρράξεων. Οι Τρωάδες είναι ένα οργισμένο έργο. Η κεντρική ιδέα της τραγωδίας μπορεί να συνοψιστεί στον στίχο: «Μωρός είναι όποιο κουρσεύει πόλεις. Θα καταστρέψει ναούς και μνήματα, ιερά άσυλα των πεθαμένων, μα κι αυτός μετά θα χαθεί»
(στιχ. 95-97)
Το έργο είναι ένα αντιπολεμικό μανιφέστο και περιγράφει τα δεινά των ηττημένων μέσα από τους θρήνους των γυναικών, ενώ παράλληλα προαναγγέλλονται οι συμφορές που θα πλήξουν και τους νικητές. Είναι ένα δράμα για τον ανθρώπινο πόνο. Για τον πόνο που φέρνει ο πόλεμος στους ανθρώπους.
Αυτό το κλίμα προσπάθησε να πετύχει και το κατόρθωσε η παράσταση. Το σκηνικό εντελώς ενταγμένο με τα βαρέλια και σχοινιά να κρέμονται από ψηλά. Ο ήχος του πολέμου και της καταστροφής δημιουργεί αμέσως το σωστό περιβάλλον. Η μουσική του Γιάννη Ψειμάδα υποβλητική, στοιχείο ουσιώδες για την παράσταση. Ο Ποσειδώνας λέει εξ’ αρχής « όποιος καταστρέφει ό,τι ιερό και όσιο έχει ο άνθρωπος, τον εαυτό του καταστρέφει.»
Η Κασσάνδρα λέει τη μητέρα της « Εκάβη, απ’ όλους που ευημερούν κανέναν μην λες ευτυχισμένο, πριν δει το τέλος του !»
Η Εκάβη, Σωτηρία Τσέλιου-Παππά, η Αθηνά και η Ανδρομάχη, Μαρία Κοντοθόδωρα, η Κασσάνδρα, Αγγελική Ρέρρα, η κορυφαία του χορού, Μαργαρίτα Πατέλου, γενικά όλος ο Χορός έχουν δουλεμένες φωνές,βλέμμα και κίνηση. Η αλλόφρων Κασσάνδρα, έδωσε μια εκπληκτική ερμηνεία !
Δεν μπορεί κάποιος να μείνει ασυγκίνητος σε σχέση πάντα με την επικαιρότητα. Ο θρήνος για τον εγγονό είναι θρήνος για τα πνιγμένα παιδιά από τη Συρία, για τους σκοτωμένους, μικρούς και αθώους άμοιρους ήρωες.
Ταυτότητα του έργου
ΜΕΤΑΦΡΑΣΗ : ΓΙΑΝΝΗΣ ΤΣΑΡΟΥΧΗΣ
ΣΚΗΝΟΘΕΣΙΑ : ΝΙΚΟΣ ΓΚΕΣΟΥΛΗΣ
ΜΟΥΣΙΚΗ : ΓΙΑΝΝΗΣ ΨΕΙΜΑΔΑΣ
ΣΚΗΝΙΚΑ-ΚΟΥΣΤΟΥΜΙΑ : ΔΗΜΗΤΡΑ ΧΑΛΚΙΟΠΟΥΛΟΥ
ΚΙΝΗΣΗ : ΦΙΛΙΤΣΑ ΘΩΜΟΠΟΥΛΟΥ
ΦΩΤΙΣΜΟΙ : ΚΥΡΙΑΚΟΣ ΣΑΒΒΟΓΛΟΥ
Β.ΣΚΗΝΟΘΕΤΗ : ΒΑΣΩ ΠΕΤΡΟΓΙΑΝΝΗ
ΔΙΑΝΟΜΗ
Ποσειδών : Λάμπρος Πανόπουλος
Αθηνά : Μαρία Κοντοθόδωρα
Εκάβη : Σωτηρία Τσέλιου-Παππά
Ταλθύβιος : Κυριάκος Σαββόγλου
Κασσάνδρα : Αγγελική Ρέρρα
Ανδρομάχη : Μαρία Κοντοθόδωρα
Μενέλαος : Γιώργος Λέπουρης
Ελένη : Νόνα Κοντοθόδωρα
Αιχμάλωτες Τρωάδες
Χάιδω Σπανοπούλου ,Μαργαρίτα Πατέλου, Τίνα Βασιλοπούλου,Μαρίνα Λεφέβρ, Ζακλίν Βλάχου, Ευσταθία Βασιλάκη, Κατερίνα Σκόρδη- Τσούρα, Μαριάντζελα Κωνσταντινίδη
Αφίσα: ΑΧΙΛΛΕΑΣ ΧΑΛΑΣ
Επεξεργασία Αφίσας: ΒΕΡΑ ΤΖΟΥΜΕΛΕΑ
Επιμέλεια κειμένων: ΘΑΝΑΣΗΣ ΓΚΙΟΚΑΣ, ΧΡΥΣΑ ΓΩΓΟΥ,
Χ.Α. ΕΥΑΓΓΕΛΙΟΥ-ΡΙΖΟΥ
Εικαστικές Δημιουργίες: ΑΣΠΑΣΙΑ ΜΠΟΥΡΧΑ
Φωτογραφίες: ΓΙΑΝΝΗΣ ΠΑΠΑΣ
Στην ηχογράφηση πήραν μέρος:
- Φωνές :Αναστασία Μαλανδρενιώτη
Ολγα Πάσχου , Σοφία Ανδριανού
- Κόρνο:Δημήτρης Σερπάνος
-Γιάννης Ψειμάδας:
- Λαούτο, Μπανσούρι, Μπεντίρ, ηχητικά τοπία.
Οι ηχογραφήσεις έγιναν στο studio Λιβελλούλα.
- Tο Σάββατο 6 Αυγούστου τιμήθηκε για την προσφορά του στο θέατρο, την τέχνη και τα γράμματα o κ. Κώστας Βοσταντζόγλου εικαστικός συγγραφέας
Να προσθέσουμε ότι η βραδιά φορτίστηκε συναισθηματικά
όταν ανέβηκε στο βήμα ο Πρόεδρος του Δημοτικού Συμβουλίου του Δήμου Καρύστου Ιατρός κ..Aλκης Βόσσσος.
- Ακολούθησε η 6η Παράσταση η «Μήδεια» του Μποστ από τη Θεατρική Σκηνή Δήμου Καρύστου.
Ο Μπστ με την ιδιόμορφη γλώσσα που χρησιμοποιεί, δημιουργεί το τρανταχτό το αστείο και θίγει την κοινωνική υποκρισία. Στα θεατρικά του έργα χρησιμοποιούσε δεκαπεντασύλλαβο στίχο, στο προσωπικό του ύφος, συμφυρμού πομπωδών καθαρευουσιάνικων εκφράσεων, με ξένες και λαϊκές εκφράσεις, ενώ συχνά εμφάνιζε ιστορικά ή μυθικά πρόσωπα να αναφέρονται σε σύγχρονες καταστάσεις. Ο σουρεαλισμός, σήμα κατατεθέν του ιδιαίτερου θεατρικού λόγου του Μποστ ταιριάζει γάντι με τη σουρεαλιστική ελληνική πραγματικότητα.
Ο Μποστ θα είναι πάντα επίκαιρος. Στη Μήδειά του δεν υπάρχει εκδικητικότητα της ηρωίδας για της ερωτικές ατασθαλίες του Ιάσονα. Εδώ η Μήδεια δεν σκοτώνει την Γλαύκη. Σκοτώνει τα παιδιά της για λόγους «ηθικής παρεκτροπής». «Ενταύθα κόπτεται κιμάς παρόντος του πελάτου!»
Η παράσταση της Καρύστου χρησιμοποίησε την πολύ επιτυχημένη μουσική του Βασίλη Δημητρίου και είχε υπέροχες ερμηνείες του Τροφού( Σταμάτη Μπαλτά), της Καλογριάς( Αναστασίας Αραπάκη) και της Μήδειας ( Σοφίας Κακαβογιάννη).
Η ταυτότητα της παράστασης
Σκηνοθεσία : Παναγιώτης Σερεφίδης
Μουσική : Βασίλης Δημητρίου
Κοστούμια : Θεοδώρα Γιώτα
Χορογραφίες: Σέβη Κρίσιλια
Μουσική Διδασκαλία: Εύα Βασιλοπούλου
Διασκευή παράβασης : Ευαγγελία Αθανασίου
Σκηνικά/Σχεδίαση αφίσας& προγράμματος : Βελισάριος Μπούρδος
Παίζουν: Τροφός: Σταμάτης Μπαλτάς
Καλόγρια: Αναστασία Αραπάκη
Ψαράς: Χρήστος Χονδονάστας
Μήδεια: Σοφία Κακαβογιάννη
Οιδίποδας: Πέτρος Κρίσιλιας
Αντιγόνη: Σέβη Κρίσιλια
Ευριπίδης : Γιώργος Μπινιάρης
Καλόγερος: Παναγιώτης Καρακίζος
Ιάσονας: Αλέξανδρος Σφυρίδης
Εξάγγελος/Κορυφαία Α: Δήμητρα Σύρμα
Κορυφαία Β :Περσεφόνη Κώσταρου
Χορός: Σέβη Κρίσιλια, Σοφία Σταμπέλου, Μαρία Κρίσιλια, Βαρβάρα Πολίτη, Γεωργία Κόλλια- Μπαρού, Νάνσυ Κόλλια
- 7η παράσταση την Κυριακή 7 Αυγούστου «Φον Δημητράκης» του Δημήτρη Ψαθά Θεατρική Ομάδα Μεγαλόπολης
Ο ΦΟΝ ΔΗΜΗΤΡΑΚΗΣ , η διαχρονική κωμωδία του Δημήτρη Ψαθά, πιο επίκαιρη από ποτέ, σατιρίζει καυστικά, την ευτέλεια των καρεκλοκένταυρων πολιτικών, αυτών των ατόμων του πολιτικού μας κόσμου, των εξαρτημένων από την εξουσία, που είναι έτοιμοι ανά πάσα στιγμή να προδώσουν τη χώρα, την οικογένεια και πρωτίστως βέβαια τον εαυτό τους, καθώς γελοιοποιούνται, γιατί ευτυχώς για την περίπτωση αυτή, πάντα υπάρχουν ευτυχώς κάποιοι που βλέπουν.
Το έργο αναφέρεται στη κατοχική Αθήνα του 1942, όπου ο Δημήτριος Χαρίτος, θρασύδειλος παλικαράς έχει μόνη καταξίωση για τον εαυτό του να γίνει υπουργός, με οποιοδήποτε τρόπο και τίμημα. Με την μεσολάβηση ενός Έλληνα πράκτορα των Γερμανών αναλαμβάνει το Υπουργείο της Κρατικής Ασφάλειας.
Ο «Φον Δημητράκης» παραφρονεί! Μαζί και η σύζυγός του που μεταμορφώνεται από συντηρητική αστή, σε κοσμική κότα, αποθεώνοντας τους Ναζί στα σαλόνια της. Γι’ αυτό η εξουσία είναι η Λυδία λίθος που αποκαλύπτει την ποιότητα του ανθρώπου. Με τα ίδια αυτά χέρια, που χαϊδεύει ευδαιμονικά την υπουργική καρέκλα, και αγκαλιάζει με ηδονή το υπουργικό έδρανο, θα αναγκαστεί να συντάξει με συντριβή την παραίτησή του, κάτω από το τελεσίγραφο του ίδιου του γιου του, την πίεση της Αντίστασης, που τον απειλεί ότι θα κατέβει μια νύχτα από το βουνό….
Η παράσταση της Μεγαλόπολης, μπόρεσε να δημιουργήσει συναισθήματα από την αρχή με το κοριτσάκι και το τραγούδι του από τις πίσω θέσεις του θεάτρου, μια κίνηση ένταξης όλων των θεατών στην παράσταση και συγκίνηση, με την παρουσία του Γερμανού που κυκλοφορούσε στο κοινό και προκαλούσε το δέοντα φόβο, για να οξυνθεί τη προδοσία του Φον Δημητράκη και η χυδαιότητα των πολιτικών. Εις επίρρωσιν και η παρουσία της ηθοποιού που πέφτει νεκρή στο προσκήνιο αναφέροντας όλα τα ονόματα των πεσόντων στον αγώνα κατά των Γερμανών, ενώ ένα παιδί την τραβά, τη σέρνει, όπως τα πτώματα, πίσω από τη σκηνή, ενώ εκείνη συνεχίζει να λέει ονόματα.
Ο Ψαθάς , φοβερός ηθογράφος παρουσιάζει τον φαφλατά Δημήτρη Χαρίτο να σκιάζεται να συνοδεύσει τη φίλη της γυναίκας του, όταν καταλαβαίνει ότι την παρακολουθεί ένας Γερμανός. Ενώ πιο πριν πούλαγε παλικαροσύνη.
Η σύζυγός του επιπλήττει την κόρη τους λέγοντάς της ότι από καθωσπρέπει σπίτια δεν βγαίνουν επαναστάτες και αναφέρεται στον λαό με αηδία.
Ο Δημητράκης δε, έφαγε δύο σπίτια προικώο για το χούι του να ασχοληθεί με την πολιτική.
Η αγωνία τους είναι μην, ο γιος τους, ο Αλέκος, που έχει γίνει αντάρτης «κάψει» τον πατέρα του.
Στη σκηνή του μπακάλικου, ο παραγιός, ο Γιάννης Μαρμαράς (Βασίλης Χάβαρης ), δίνει ένα ρεσιτάλ σπάνιας ερμηνείας, που θυμίζει μεγάλους κωμικούς του ελληνικού θεάτρου.
Από την άλλη ο Δημήτρης Χαρίτος με λυσσασμένη τρέλα φωνάζει «Έγινα υπουργός, έγινα υπουργός! Έγινα !Έγινα !» « Τα αναρχικά στοιχεία θα χτυπηθούν ! Είμαι υπουργός ! Με δάκτυλο προτεταμένο σαν μικρός Δικτάτορας !» Υπάρχει μια επιτυχημένη διάδραση με το κοινό. Το τραγούδι «Που θα πάμε, που θα πάμε, πάψε, πάψε πάψε πάψε και ό,τι βρεις μπροστά σου κάψε !» Εν χορώ ακούγονται και οι ηθοποιοί από τις κουίντες,
Την ίδια ώρα που συλλαμβάνει τον αδελφό του, Αντιστασιακό κατά των Γερμανών, με το όνομα Ντον Λεονάρντο.
Διακατέχεται από την λατρεία της εξουσίας.
Το έργο είναι επίκαιρο μια και οι Γερμανοί «έχουν ξαναέρθει» και υπάρχουν δοσίλογοι υπουργοί, εξουσιολάγνοι και «πουλημένοι».
Όποιος κοιτά να καταπνίξει τη φωνή του ανυπότακτου λαού, δεν αξίζει να λέγεται Έλληνας !
Ταυτότητα της Παράστασης
Σκηνοθεσία : Η ομάδα
Σκηνικά - Κοστούμια - Σχεδιασμό αφίσας : Σωτήρης Μπελιάς
Φωτισμοί : Ίωνας
Κομμώσεις : Γιάννης Θεοδωρόπουλος
Βοηθός προβών :Μαρία Κορέτα
Κατασκευή σκηνικών : Σωτήρης Μπελιάς
Μακιγιάζ : Ρίτα Φλάναρη
Βοήθησαν : Η. Θεοδωρόπουλος, Ν. Σπυρόπουλος, Η. Κερκεμέζος, Χ. Μπριρμπίλη, Μ. Κούρετα,Κ. Μασούρα.
Επιμέλεια προγράμματος: Θεατρική Ομάδα Μεγαλούπολη
Διανομή ( με σειρά εμφάνισης)
Γερμανός : Γιώργος Μπιλίσης
Ιουλία: Κατερίνα Γεωργούλα
Μαρία : Ρούλα Σπυροπούλου
Άννα: Κωνσταντίνα Μασούρα
Δημήτρης Χαρίτος : Χρήστος Κασσελούρης
Λεωνίδας : Νίκος Σπυρόπουλος
Κατίνα : Δήμητρα Δάρρα
Φωφώ: Γωγώ Μιχαλοπούλου
Μανώλης Ζαρλάς : Λεωνίδας Παρασκευόπουλος
Παιδί : Πέτρος Αθανασιάδης
Μάρτυς: Ηλιάνα Μάτα
Γιάννης Μαρμαράς : Βασίλης Χάβαρης
Σεραφείμ : Ηλίας Κερκεμέζος
Πελάτες : Γιάννης Θεοδωρόπουλος, Μαρία Κουρέτα
Χωροφύλακας :Παρασκευάς Καραθανάσης
- Τη Δευτέρα 8 Αυγούστου βραβεύτηκε η Παγώνα Τσαλπαρά, εργάτρια σε συσκευαστήριο νωπών προϊόντων στην Κόρινθο, ηθοποιός με μεγάλη πορεία στο Κορινθιακό Θέατρο.
Με αφορμή το γεγονός αυτό ο κ Παύλος Καράγιωργας μίλησε για την αξία της αυτομόρφωσης και για το γεγονός ότι ένας ερασιτέχνης ηθοποιός για να έχει μια τέτοια πορεία πρέπει να δεικνύει Δουλειά, Συνέπεια και Συνεργασία. Έτσι τα κατάφερε η Παγώνα Τσαλπαρά και έχει παίξει πάνω από 200 παραστάσεις.
Φέτος παίζει την Μπερνάντα Άλμπα στο «Σπίτι της Μπερνάντα Άλμπα» του Φεδερίκο Γκαρθία Λόρκα.
Η Παγώνα Τσαλπαρά ευχαρίστησε και αναφέρθηκε στην μητέρα της, τη στήριξή της και την επιδοκιμασία της που επιζητούσε σε κάθε της προσπάθεια. Ευχαρίστησε τον κ. Καράγιωργα και όλους τους θεατές μιας και το θέατρο γίνεται για το κοινό.
Ακολούθησε η 8η παράσταση «Μπλούζα Φούστα» του πετυχημένου συγγραφικού δίδυμου Μ. Ρέππα, Θ. Παπαθανασίου από το Εδεσσαϊκό Θέατρο σε σκηνοθεσία Δέσποινας Οτουντζίδου.
Σπιρτόζικο κείμενο με πλοκή , συμπτώσεις και ακραίες καταστάσεις έρχονται να σκιαγραφήσουν μια παράλογη πραγματικότητα επί σκηνής.
Η Ταυτότητα της Παράστασης
Σκηνοθεσία : Δέσποινα Οτουντζίδου
Σκηνογραφία: Δέσποινα Οτουντζίδου
Φωτισμοί: Λάζαρος Δαλκαλίτσης
Ενδυματολογία : Μαίρη Πέτκου
Μουσική επένδυση : Μαίρη Πέτκου
Χορογραφία : Θωμαή Μαραντίδου
Χειρισμός ήχων : Θοδωρής Παπαϊωάννου
Ηχογράφηση: Λάζαρος Τσορμπατζόγλου
Επιμέλεια Αφίσας : Μαίρη Πέτκου
Φροντιστήριο : Δέσποινα Οτουντζίδου
Εκτέλεση Σκηνικού : Θεατρική Ομάδα
Διευθυντής σκηνής : Βαγγέλης Πετσίβας
Διανομή
Φανή : Αναστασία Αράπογλου, Μανόλης: Δημήτρης Γούλιος, Λαρίσα: Μαίρη Πέτκου, Μαίρη : Λίζα Ξενίδου, Μπέμπη: Ελένη Πέτλη, Κώστας: Βασίλης Γκόγλης, Φλορίντα: Βάλια Δαδιώτη, Σακίρα: Χρήστος Τσαβέας, Θαλασσινός: Παναγιώτης Νανόπουλος
Η υπόθεση σχετική με έναν άντρα που άφησε έγκυο μια γυναίκα και την εγκατέλειψε για να αναζητήσει τη φύση του και να εγχειριστεί σε γυναίκα. Ωστόσο, εμφανίζεται μετά από χρόνια ενώ έχει πια μεγαλώσει το παιδί του με άλλον πατέρα, με τον οποίο, κατά σύμπτωση, ως γυναίκα πια, εμπλέκεται σε εξωσυζυγική σχέση και γίνεται έτσι αντίζηλος της μητέρας του παιδιού του. Το παιδί ερωτεύεται μια φίλη της μητέρας του και γίνονται διάφορες παρεξηγήσεις με αίσιο τέλος.
Η ερώτηση αφορά τον ρόλο του θεάτρου και εκείνου του ηθοποιού, που ποιεί ήθος και απευθυνόμενος στο κοινό, το βελτιώνει το ωθεί σε ενεργή σκέψη και άρα σε δράση για την βελτίωση του κόσμου. Ακόμα και «Το κλουβί με της τρελές», είναι ένα ψυχαγωγικό μόνο έργο, αλλά με πιο λεπτό χιούμορ. Ο λόγος «Όχι άσπρο , αλλά μαύρο ψωμί ! Ό,τι πρέπει για τη δυσκοιλιότητα !» ή « Φανή, μήπως παίρνεις ληγμένα ;» είναι τηλεοπτικός λόγος, που καταργεί κάθε θεατρική σύμβαση και οδηγεί στην ισοπέδωση, στην πνευματική φτώχεια. Αυτό σχετικά με το κείμενο γιατί σχετικά με την παράσταση, είμαι σίγουρη ότι αυτή η ομάδα μπορεί να κάνει και καλύτερα πράγματα. Τα σκηνικά ήταν πολύ λεπτομερή με ωραία χρώματα, το ίδιο και τα κοστούμια, ήταν δε εξαιρετική η ερμηνεία της Μαίρης Πέτκου στο ρόλο της Λαρίσα.
- Την Τρίτη 9 Αυγούστου , τελευταία μέρα του διαγωνιστικού μέρους παίχτηκε η 9η παράσταση ο «Πλούτος» του Αριστοφάνη ( Διασκευή στα κυπριακά/βασισμένη στην παράφραση του Χουρμούζη) επίσημη πρώτη παράσταση στο Δημοτικό Θέατρο Κορίνθου, από τη Θεατρική Ομάδα «Παράβαση» Λυμπιών Κύπρου.
Η τελευταία κωμωδία του Αριστοφάνη (388 π.Χ.) στην οποία διακωμωδείται περίφημα η κακή νομή του Πλούτου, που επειδή είναι τυφλός, πηγαίνει στους πονηρούς, αντί στους φτωχούς και τίμιους. Όμως ένας έντιμος πολίτης, ο Χρεμύλος, συναντά τον τυφλό θεό, και με τη βοήθεια του δούλου του, Καρίωνα, προσπαθεί να τον θεραπεύσει ώστε να πηγαίνει μόνο στους αγαθούς. Οι κωμωδίες του Αριστοφάνη περιέχουν ρητορική επιχειρηματολογία και εκλεπτυσμένες γλωσσικές εκφράσεις, παρά τις βωμολοχίες.
Στην κωμωδία αυτή ο ποιητής δε, διακωμωδεί ορισμένα πρόσωπα, αλλά καταστάσεις και άτομα, κάτι που την κάνει ίσως το πιο επίκαιρο αλλά και το πιο ώριμο έργο του, με το οποίο ο Αριστοφάνης περνά από την αρχαία στη μέση κωμωδία. Το έργο μαρτυρά «μια στάση στοχαστική απέναντι στα προβλήματα των συγχρόνων του και εκφράζει τις βαθύτερες ανησυχίες ενός πολίτη, που είναι ενήμερος για την πολιτική ζωή του τόπου του.» Φαίνεται να είναι ένα έργο τρομερά σύγχρονο και δυστυχώς διαχρονικό, καθώς όλες οι κοινωνίες μοιάζουν να στηρίζονται σε σαθρές αξίες.
Οι κωμωδίες «Πλούτος» και «Εκκλησιάζουσες» δεν έχουν Παράβαση, αυτό το πολυδύναμο σημείο της κωμωδίας, όπου πρόσωπο του χορού μιλά ως πρόσωπο του έργου, ως Αθηναίος πολίτης και ως φερέφωνο του ποιητή, οπότε οι σύγχρονοι διασκευαστές δημιουργούν τη δική τους Παράβαση, εμπνεόμενοι από την επικαιρότητα.
Η ομάδα των ερασιτεχνών ηθοποιών της Κύπρου, με την παρακίνηση του Σοφοκλή Σοφοκλέους, όπως προκύπτει από το πρόγραμμά τους και με την έμπνευση και διδασκαλία του Μάριου Κακουλλή, πλούτισε τη ψυχή της και τις υποκριτικές της ικανότητες, με το έργο του Αριστοφάνη, για να πλουτίσουν με τη σειρά τους και εμάς.
Η Ταυτότητα της παράστασης
Διασκευή στα κυπριακά : Σοφοκλής Σοφοκλέους
Σκηνοθεσία: Μάριος Κακουλλής
Βοηθοί σκηνοθέτη : Μαρία Κυριάκου, Άρτεμις Χατζηελευθερίου
Στίχοι τραγουδιών: Σοφοκλής Σοφοκλέους
Σύνθεση Μουσικής : Χαράλαμπος Χαραλάμπους, Μάριος Κακουλλής
Ενορχήστρωση : Στέλιος Γερασίμου
Studio: Σοφιανός Χαραλαμπίδης
Κοστούμια/Επιμέλεια αφίσας & Προγράμματος: Έλενα Τερέπεη
Σκηνικά: Μάριος Κακουλλής
Φροντιστήριο : Γιόλα Σοφοκλέους, Κυριακή Κολασμένου
Χορογραφίες: ‘Αντρη Γιασουμή, Μάριος Κακουλλής
Ήχος: Χαράλαμπος Χαραλάμπους
Φωτισμός: Μάριος Χριστοδούλου
Τεχνικοί Σκηνής: Ανδρέας Σοφοκλέους, Ανδρέας Μιχαήλ
Μακιγιάζ: Σόφη Κασκαούνια
Διανομή
Καρίων : Μάριος Δημητρίου
Χρεμύλος: Αντώνης Κοκονάς
Πλούτος: Σοφοκλής Σοφοκλέους
Βλεψίδημος: Κυριάκος Χαπέσιης
Πενία: Μαρία Κυριάκου
Γυναίκα Χρεμύλου: Στέλλα Μυτίδου
Δίκαιος: Σταυρούλα Παυλάκου
Χαφιές : Κωνσταντίνος Καρράς
Γριά: Μαρία Ανδρέου Φουκκαρή
Νέος: Κωνσταντίνος Βασιλείου
Ερμής: Μάριος Νικολάου
Ιερέας Δία: Λάκης Κράμπος
Χορός από χωρικούς:
Λουκία Μαυρογένη, Άννα Λόντου, Χριστιάνα Μανώλη, Έλλη Χαραλάμπους, Ειρήνη Σάββα, Σταυρούλα Παυλάκου, Σταυρούλα Μανώλη, Άντρη Γιασουμή, Άντρη Ηρακλέους, Μαρία Ανδρέου Φουκκαρή, Στέλλα Μυτίδου, Ναταλία Συμεωνίδη, Λάκης Κράμπος, Κωνσταντίνος Καρράς, Ανδρέας Κασκαούνιας, Κωνσταντίνος Κανάρης, Γιώργος Σοφοκλέους, Σάββας Τιμοθέου
Τελειώνοντας θα συμφωνήσω μαζί τους
«Κουμπάρε ο ππαράς χαλά το πλάσμα»
«Τα λεφτά είναι σαν την κοπριά. Αν τα σκορπίσεις τριγύρω, κάνουν καλό. Αν τα μαζέψεις σ’ ένα σωρό βρομάνε απαίσια»
Στην παράσταση ακούγεται το ποίημα «Ε, άδρωπε» του Κυριάκου Καρνέρα που περιλαμβάνεται σε δύο ποιητικές συλλογές «Νερά του Μάρτη» που εκδόθηκε το 1974και « Που την Αρκήν ως την Υστερκάν» που εκδόθηκε το 1978.
«Έ άδρωπε πού μάσιεσαι ν' αρπάξεις να στιβάσεις
τηγ γην να κάμεις μάλισ σου, τον κόσμον ν' αγκαλιάσεις
Σαν έρκεσαι χαρεύκεσαι τον κόσμον εν να φάεις
μμά πάλε πίσω νηστικός σαν ήρτες εν να πάεις.
Τρεις εν οι μέρες σου πού ζιείς στήν γην τζιαί βασιλέφκεις
τήμ μιάν μωρόν, στές δκυό 'σαι νιός, στες τρεις γερνάς τζιαί φέφκεις.
Με βασιλιάς κρατίζει σε στήν γήν, με δκιακονίτης
σήμερον είσαι ζωντανός, αύριον μακαρίτης.
Γιατί τα θέλεις τα πολλά τζιαί τυραννιέσαι 'κόμα
αφού 'ν να μείνουν γέρημα τζι' εσού μια φούχτα χώμαν
τζιαί τυραννιέσαι τζι' εν έσιεις με νεπαμόν με πνάσμαν;
Ο άδρωπος εν τρώ τήν γην, ή γη τρώει το πλάσμαν.
Τζι' όσα τζι' αν κάμεις άδρωπε στήν γην τζι' όσα κερτίσεις
μητά σου εν τζιαί παίρνεις τα, δαπάνω 'ν να τ΄ αφίσεις.
Να λυούν να στάσσουν, να 'σκοπούν μες του βορκά το ρέμαν
γιατ' εν τζι' εν άλλον τίποτε παρά φκιασμένον ψέμαν.
Ψέμαν τζι' εσού πας τούν τήν γην, τζιαί ψέμαν τζι' οι δουλειές σου
σαν τα φτερά στον άνεμον μαθκιούν, σκορπούν τζιαί ρέσσουν.
Έτσι να πεις, ως πον πωρνόν, μεν μείνεις να νυκτώσει
γιατ' υστέρα 'ν αδύνατον για σέν να ξημερώσει.
Εν πού την ώραν πόρκεσαι ως τον τζιαιρόν πού φέφκεις
θωρείς πού πεθανίσκουσιν τζιαί πάλ' έσ' ον πιστεύκεις;
Τζιαί μάσιεσαι, σκοτώννεσαι, τζιεί χάλασε δά κτίσε
μα στάθεις τζιαί καμιάν φοράν τζιαί σκέφτηκες ποιός είσαι;
Σάν έναν φύλλον του δέντρου πού σσιέται όπως πρέπει
τζι' άξιππα ππέφτει πας στήν γην τζιαί λλίον λλίον σέπει.
Έτσι τζιαί σέν τον ίδιον εν ψέφτιτζ' ή ζωή σου
έρκεσαι, φέφκεις, χάννεσαι τζι' ούτε στήν γήμ πώς ήσουν.»
Όλα τα συγκέντρωνε αυτή η παράσταση. Αριστοφανικό αστείο αλλά και γκροτέσκο στοιχείο, άρτιο εικαστικό αποτέλεσμα, συγκίνηση στην Παράβαση και στην Έξοδο, ωραία χορευτικά, λιτά σκηνικά για εύκολη μεταφορά στην μετακίνηση, ωραία χορευτικά για να καταλήξει «Κράτα τον Πλούτο μες την καρδιά σου και θα τον έχεις και συ και τα παιδιά σου !»
- Την Τετάρτη πια, 10 Αυγούστου 2016 παίχτηκε, εκτός διαγωνισμού, από το Κορινθιακό θίασο «Το σπίτι της Μπερνάντα Άλμπα» του Φεδερίκο Γκαρθία Λόρκα από τον θεατρικό σύλλογο που οργάνωσε το Φεστιβάλ.
Η παράσταση έχει ήδη διακριθεί στο 2ο Φεστιβάλ Θεάτρου στην Κηφισιά από 7-12 Ιουνίου 2016.
Τότε, απέσπασε το Βραβείο του Β΄ Γυναικείου Ρόλου εξ ημισείας η Νίκη Κατσαρού για τον ρόλο της Πόνθια και η Ιωάννα Κατσαρού για τον ρόλο της Μαρτύριο.
Το σπίτι της Μπερνάντα Άλμπα είναι ένα έργο, εμπνευσμένο από πραγματικό γεγονός, που διαπραγματεύεται το θέμα του Φασισμού, του πένθους, της καταπίεσης της ελεύθερης βούλησης, των φυσικών ορμών, των ενστίκτων. Με την επιβολή ενός παρά φύσιν τρόπου ζωής, ο οποίος έρχεται σε αντίστιξη με τη φύση της Ανδαλουσίας, τις εργασίες με τη γη, τα τραγούδια, τους παράνομους έρωτες, εμφανίζεται σιωπηλά μια κλειστή κοινωνία, με «ατιμασμένα» κορίτσια, που φέρνουν, κρυφά, παιδιά στον κόσμο και τα σκοτώνουν για να γλιτώσουν την κοινωνική κατακραυγή και που όταν αυτό γίνει γνωστό προκαλούν το μένος της κοινωνίας και το διασυρμό του «γύναιου» που άφησε να γίνει θύμα του πάθους και της ορμής του άνδρα. Αυτός, σταθερά απών, αλλά πανταχού παρών στις συζητήσεις, στα όνειρα, στα κρυφοκοιτάσματα πίσω από τα παραθυρόφυλλα. Τραγικό σημείο, η παρουσία της γιαγιάς, της μάνας της Μπερνάντα, έγκλειστης και αυτής, που θέλει να παντρευτεί στη ακροθαλασσιά με έναν νέο άνδρα.
Η Μπερνάντα θύμα και θύτης, κάμπτεται με το τραγικό τέλος της κόρης της, την οποία επιμένει να θάψουν με το νυφικό της αμόλυντη και άμωμη όπως ήταν. Πάντα ο φόβος μια καταστροφικής κοινωνίας, που δημιουργεί μια άρρωστη οικογενειακή φυλακή.
Στη στέγη της, στην Κόρινθο, η παράσταση απογειώθηκε. Η Μπερνάντα Άλμπα με την εμβληματική της βακτηρία, η οποία είχε ξεχαστεί στην Κηφισιά, απέκτησε το παράστημά της. Δυνάστης πραγματικός , με το όπλο της, με το σκήπτρο της. Όλοι υπέκυψαν στην τυραννική της φυσιογνωμία, οι κόρε της ξεδίπλωσαν τον χαρακτήρα τους, τη φοβική συμπεριφορά τους και υπέκυψαν, όπως όλα τα ελεύθερα πνεύματα στη βία του άλογου Δυνάστη.
Ταυτότητα της παράστασης
Μετάφραση : Κώστας Κοτζιάς
Σκηνοθεσία : Παύλος Καράγιωργας
Βοηθός Σκηνοθέτη : Αλέξιος Σπανός
Μουσική επιμέλεια : Κορνηλία Κουντούρη
Σκηνικά: Βούλα Παρασκευά
Φωτισμοί : Νίκος Παπαντωνόπουλος
Ήχος : Νίκος Κωνσταντέλος
Διευθυντής σκηνής : Σταύρος Κεμερλής
Μακιγιάζ : Ιωάννα Κατσαρού
Κομμώσεις: Μαρία Ρουσέτου
Φροντιστήριο : Ελένη Μάνθου
Διανομή
Δούλα : Αθανασία Λάσκα
Πόνθια : Νίκη Κατσαρού
Ζητιάνα: Ντίνα Λόντρα
Γειτόνισσες : Κική Τσόγκα, Νίκη .Σκούρτη, Ντίνα .Λόντρα
Μπερνάρντα : Παγώνα Τσαλπαρά
Ανγκούστιας : Νικολέτα Καρβέλα
Μαγδαλένα : Κωνσταντίνα Μπουλμέτη
Αμέλια: Μαρίνα Πιτσίκου
Μαρτίριο : Ιωάννα Κατσαρού
Αδέλα : Βιβή Ασπρούδη
Μαρία Χοσέφα : Μαρία Ρουσέτου
Προυντέθια : Νίκη Σκούρτη
Μετά το τέλος της παράστασης δόθηκαν τα βραβεία που είχαν αποφασιστεί από την κριτική επιτροπή μετά από τακτικές συναντήσεις καθ’ όλη τη διάρκεια του Φεστιβάλ, για να συζητηθούν όλες οι παράμετροι και να αξιολογηθούν.
ΒΡΑΒΕΙΑ 14ου ΦΕΣΤΙΒΑΛ ΘΕΑΤΡΟΥ ΚΟΡΙΝΘΟΥ 1-10 Αυγούστου 2016
- 1ης Καλύτερης Παράστασης : «Πλούτος» του Αριστοφάνη (Διασκευή στα κυπριακά/βασισμένη στην παράσταση του Χουρμούζη) Θεατρική Ομάδα «Παράβαση» Λυμπιών Κύπρου
- 2ης Καλύτερης Παράστασης : «Τρωάδες» του Ευριπίδη από το Δημοτικό Θέατρο Μαραθώνα
- 3ης Καλύτερης Παράστασης : «Φον Δημητράκης» του Δημήτρη Ψαθά από τη Θεατρική Ομάδα Μεγαλόπολης
- Βραβείο Σκηνοθεσίας : Μάριος Κακουλλής για τον «Πλούτο» του Αριστοφάνη ( Διασκευή στα κυπριακά/βασισμένη στην παράσταση του Χουρμούζη) Θεατρική Ομάδα «Παράβαση Λυμπιών Κύπρου
- Βραβείο Μουσικής στο Χαράλαμπος Χαραλάμπους και το Μάριο Κακουλλή για τον « Πλούτο» του Αριστοφάνη ( Διασκευή στα κυπριακά/βασισμένη στην παράσταση του Χουρμούζη) Θεατρική Ομάδα « Παράβαση Λυμπιών Κύπρου
- Βραβείο Μουσικής Επιμέλειας : Γιάννης Γεωργακάκης «‘Ετη & Έτη» από το Ερασιτεχνικό Σχήμα Πάτρας «Ρεφενέ»
- Βραβείο Σκηνογραφίας : Μιχάλης Κότσαρης «Αφεντικά & Δούλοι» ( έργο βασισμένο στο «Νησί των Σκλάβων» του Γάλλου Θεατρικού Συγγραφέα Πιερ ντε Μαριβώ σε διασκευή κειμένων Διονυσίας Ολυβώτου) από τη Θεατρική Ομάδα Πολιτιστικού & Μορφωτικού Συλλόγου « Το Αιτωλικό»
- Βραβείο Κοστουμιών στον Γιάννη Γεωργακάκη για το « ‘Ετη & Έτη» από το Ερασιτεχνικό Σχήμα Πάτρας «Ρεφενέ» για τις Μάσκες και Κοστούμια
- Βραβείο Φωτισμού στην Ευγενία Σάλτα για το « Χωριό Ηλιθίων» ( κωμωδία βασισμένη στο έργο «Ηλίθιοι» του Νηλ Σάιμον Δημοτικό Θέατρο Μεγάρων
- Βραβείο Χορογραφίας :στην Άντρη Γιασουμή και τον Μάριο Κακουλλή για τον « Πλούτο» του Αριστοφάνη ( Διασκευή στα κυπριακά/βασισμένη στην παράσταση του Χουρμούζη) Θεατρική Ομάδα « Παράβαση Λυμπιών Κύπρου
- Βραβείο 1ου Αντρικού Ρόλου :στο Χρήστο Κασσελούρη για τον ρόλο του Δημήτρη Χαρίτου στο έργο «Φον Δημητράκης» του Δημήτρη Ψαθά Θεατρική Ομάδα Μεγαλόπολης
- Βραβείο 1ου Γυναικείου Ρόλου : Απονέμεται ισότιμα α)στην Αγγελική Ρέρρα για τον ρόλο της Κασσάνδρας στις «Τρωάδες» του Ευριπίδη από το Δημοτικό Θέατρο Μαραθώνα και β)Κατερίνα Λειβαδά στο ρόλο του Ζαχαρία στο έργο «‘Ετη & Έτη» από το Ερασιτεχνικό Σχήμα Πάτρας
- Βραβείο 2ου Αντρικού Ρόλου : Απονέμεται ισότιμα στον α) Σταμάτη Μπαλτά για τον ρόλο του Τροφού στο έργο «Μήδεια» του Μποστ Θεατρική Σκηνή Δήμου Καρύστου και β) Βασίλη Χάβαρη για τον ρόλο του Γιάννη Μαρμαρά στο έργο «Φον Δημητράκης» του Δημήτρη Ψαθά Θεατρική Ομάδα Μεγαλόπολης
- Βραβείο 2ου Γυναικείου Ρόλου απονέμεται ισότιμα στις : α) Μαρία Καραντώνη για το της Λένυα Ζουμπρίντσκι στο έργο «Χωριό Ηλιθίων» ( κωμωδία βασισμένη στο έργο «Ηλίθιοι» του Νηλ Σάιμον Δημοτικό Θέατρο Μεγάρων και β) στην Μαίρη Πέτκου για το ρόλο της Λαρίσα στο έργο «Μπλούζα Φούστα» Μ. Ρέππα, Θ. Παπαθανασίου Εδεσσαϊκό Θέατρο
- Βραβείο Αφίσας : «Απόψε αυτοσχεδιάζουμε» Λουίτζι Πιραντέλλο Θεατρική ομάδα Ίλιον Αττικής
- Εύφημος μνεία Μουσικής : Μέτοικοι για την παράσταση «Αφεντικά & Δούλοι»( έργο βασισμένο στο «Νησί των Σκλάβων» του Γάλλου Θεατρικού Συγγραφέα Πιερ ντε Μαριβώ σε διασκευή κειμένων Διονυσίας Ολιβώτου) Θεατρική Ομάδα Πολιτιστικού & Μορφωτικού Συλλόγου « Το Αιτωλικό»
- Ειδικό Βραβείο στη Μαργαρίτα Πατέλου από τις «Τρωάδες» του Ευριπίδη από το Δημοτικό Θέατρο Μαραθώνα για την προσφορά της στο θέατρο.
- Έπαινος στο Γιώργο Μπινιάρη για το ρόλο του Ευριπίδη στη «Μήδεια» του Μποστ από τη Θεατρική Σκηνή Δήμου Καρύστου.
Την ανταπόκριση του φεστιβάλ έκανε η Μαρία Μαρή - Θεατρολόγος- Καθηγήτρια Γαλλικών
