«Troscadh» λεγόταν το κελτικό, πανάρχαιο εθιμικό δίκαιο, σύμφωνα με το οποίο κάποιος έκανε απεργία πείνας μπροστά στο κατώφλι αυτού που τον αδίκησε, καθώς ήταν στίγμα να αφήσεις κάποιον να πεθάνει μπροστά στο σπίτι σου.
Από τότε το «έσχατο όπλο» είτε για να διεκδικήσεις δικαιώματα είτε για να διαμαρτυρηθείς, χρησιμοποιηθηκε σε πολλές περιπτώσεις. Από τη τσαρική Ρωσία έως τον Μαντέλα, την Τουρκία ή την Παλαιστίνη.
Στην χώρα μας ο πρώτος απεργός πείνας ήταν ο «καταραμένος» ποιητής Δημήτρης Παπαρηγόπουλος. Το 1873 κήρυξε απεργία πείνας,για τη φυλάκιση των εργατών των Λαυρεωτικών και για τις άθλιες συνθήκες διαβίωσης στις φυλακές. Κατέρρευσε στη συμβολή των οδών Ιπποκράτους και Ακαδημίας και πέθανε σε ηλικία 30 ετών.
Με το σώμα σαν όπλο…
Επιλέξαμε τη σημερινή ημέρα να «ανεβάσουμε» το έργο, καθώς συμπληρώνεται ένας ακριβώς χρόνος με τους κινηματογραφους και τα θέατρα κλειστά. Επιλέξαμε αυτή τη περίοδο που το θέμα των δημοκρατικών δικαιωμάτων επανέρχεται καθημερινά σαν δυστοπικος εφιάλτης.
Τα κείμενα των Mary Leigh, που αγωνίστηκε για τα δικαιώματα των γυναικών, και του Bobby Sands, σοκάρουν με την σκληρότητα τους. Μα πιο πολύ σοκάρουν γιατί θα μπορούσαν να είχαν γραφτεί και σήμερα.
Με το Σώμα σαν όπλο, με την Τέχνη σαν όπλο…
Μοιράσου το… Γιατί η τέχνη δεν είναι μόνο η επίσημη σήψη και η αργυρωνητη σιωπή. Είναι και η προσπάθεια, χωρίς μέσα, χωρις χρηματοδοτηση, να μιλήσεις, να φωνάξεις, να εκφράσεις, να δημιουργησεις, να ονειρευτεις…
2510 Τheater and cinema team
