Επιμέλεια: Μαργαρίτα Λιγνού
Διαβάζοντας κάποιος το βιογραφικό θα παρατηρήσει ότι έχετε μια μακρόχρονη και ουσιαστική πορεία στο θέατρο. Ποια από τις δουλειές σας, έχετε ξεχωρίσει και γιατί;
Ξεκίνησα να δουλεύω στο θέατρο ήδη από το δεύτερο έτος της δραματικής σχολής στη Θεσσαλονίκη και η πρώτη μου δουλειά ήταν με τον Χάρρυ Κλυνν στην επιθεώρηση «Αγάντα». Από τότε η αλήθεια είναι ότι δεν έχω μείνει ποτέ χωρίς δουλειά, είμαι από τους ευλογημένους ηθοποιούς. Αγάπησα όλες τις συνεργασίες διότι από όλες κάτι κέρδισα. Είτε από την ίδια την παράσταση σαν εμπειρία και ώρες πτήσης που σου ενισχύουν την αυτοπεποίθηση σε αυτό το χώρο, είτε για τους ανθρώπους που γνώρισα. Έχω συναντήσει ακόμα και στις μικρότερες παραγωγές ανθρώπους διαμάντια που έχουν μείνει στη ζωή μου είτε σαν φίλοι είτε σαν καλλιτεχνικοί συνοδοιπόροι που δημιουργούμε μαζί ξανά και ξανά. Ακόμα και από τις δύσκολες συνεργασίες μαθαίνεις. Μαθαίνεις τα όριά σου, τι μπορείς να ανεχτείς και τι όχι, μαθαίνεις να θέτεις ως κύριο στόχο την παράσταση και όχι μικροεγωισμούς. Το επάγγελμά μας έχει την ιδιαιτερότητα ότι ανά έξι μήνες συναντιέσαι με νέα άτομα και πρέπει εκ νέου να δημιουργήσεις έναν κώδικα . Δεν ξέρεις τα χαρίσματα και τις παραξενιές τους και ανακαλύπτεις διαρκώς. Όλο αυτό σε κάνει άνθρωπο που μπορεί να προσαρμοστεί ευκολότερα.
Πέρα όμως από αυτήν τη γενική εικόνα, έχω κάποιες δουλειές λίγο πιο βαθιά στην καρδιά μου. Τους «Δαίμονες» σε σκηνοθεσία του κ Γιάννη Κακλέα το 2012, με την Άννα Βίσση, Εβελίνα Παπούλια, Παναγιώτη Πετράκη, το Shopping and Fucking το 2013, σε σκηνοθεσία του Βασίλη Μπισμπίκη, μία πολύ δύσκολη παράσταση όπου έπρεπε να υποδυθώ ένα δεκατετράχρονο αγοράκι που παίρνει ναρκωτικά και εκδίδεται. Ήταν μία συγκλονιστική εμπειρία τόσο για την παράσταση την ίδια όσο και για την έρευνα που έπρεπε να γίνει πάνω στο συγκεκριμένο θέμα και μου άλλαξε τη ζωή. Το «Contractions» το 2016 σε σκηνοθεσία της αγαπημένης μου Πέμης Ζούνη, μία παράσταση στην οποία έκανα και την πρώτη μου θεατρική παραγωγή. Ένα κείμενο σύγχρονο με μαύρο χιούμορ, με δύο μόνο άτομα επί σκηνής και τέλος το «Φιντανάκι» το 2018, ένα έργο με νοσταλγία, με γλύκα, με πίκρα του έρωτα στον υπέροχο χώρο της αυλής του χυτηρίου. Το αγάπησα πολύ αυτό το έργο για την ευαισθησία του, για την όμορφη συνεργασία και γιατί εκείνη την περίοδο ο ρόλος συμπορευόταν και με την αυτά που μου συνέβαιναν στην προσωπική μου ζωή.
Το 2009 σε ένα έργο με μεγάλη επιτυχία σας σκηνοθέτησε ένας τεράστιος καλλιτέχνης και αυτός δεν είναι άλλος από το ‘’Χάρρυ Κλυνν’’ πως ήταν η συνεργασία μαζί του;
Το 2009 ήταν η δεύτερη παράσταση με τον Χάρρυ Κλυνν, «Ένας ήρωας με παντόφλες» το πασίγνωστο αυτό κείμενο του Σακελάριου-Γιαννακόπουλου που έχει γίνει και ελληνική ταινία. Για μένα εκεί ο Χάρρυ Κλυνν έδωσε ρεσιτάλ ηθοποιίας, άκρως συγκινητικός, τελείως διαφορετικός από αυτό που είχαμε συνηθίσει στις επιθεωρήσεις. Ήταν πραγματικά υπέροχος . Θα μπορούσα να μιλάω ώρες για τον Χάρρυ Κλυνν και πραγματικά θλίβομαι που ό,τι και να πω θα είναι πλέον σε παρελθοντικό χρόνο γιατί έχει φύγει από κοντά μας. Ήμουν πολύ τυχερή που τον γνώρισα στην αρχή της καριέρας μου γιατί κατάλαβα τι σημαίνει να είσαι εργατικός, πειθαρχημένος, αφοσιωμένος πραγματικά σε κάτι και ταυτόχρονα να εξακολουθείς να έχεις την χαρά και την περιέργεια ενός μικρού παιδιού. Ήταν μοναδικός. Ερχόταν πρώτος από όλους μας, έφευγε τελευταίος, ήταν μέσα σε όλα, στην επικαιρότητα, στις νέες τεχνολογίες, διάβαζε, ζωγράφιζε. Δεν είναι τυχαίο που κατάφερε τόσα πολλά στη ζωή του και μακάρι όλοι οι καλλιτέχνες να ήταν τόσο πολυσχιδείς όπως ο κύριος Χάρρυ.
Ένα μεγάλο ερώτημα για εσάς τους ηθοποιούς είναι θέατρο, τηλεόραση ή κινηματογράφος και γιατί;
Για εμένα δεν υπάρχει αυτό το ερώτημα. Τα αγαπάω εξίσου και τα τρία. Αυτό που θέλω είναι να μπορώ να κάνω την δουλειά μου από οποιοδήποτε πόστο και να είμαι σε αξιόλογες δουλειές. Και το θέατρο και ο κινηματογράφος και η τηλεόραση είναι αξιαγάπητα το καθένα για τους δικούς του λόγους. Έχουν όλα τις δυσκολίες και τα προτερήματά τους αλλά αν μάθεις την εκάστοτε διαφορά στην τεχνική, το να μπορείς να είσαι καλός στο καθένα ξεχωριστά σε κάνει έναν ολοκληρωμένο ηθοποιό που μπορεί ανά πάσα στιγμή να ενεργοποιήσει τα εκφραστικά του μέσα υπό οποιεσδήποτε συνθήκες. Το θέατρο θέλει τις πρόβες του, την πειθαρχία του, είναι ζωντανό, μαγικό, μυσταγωγικό, δεν συγχωρεί λάθη γιατί όλα γίνονται εκείνη τη στιγμή. Η τηλεόραση από την άλλη θέλει μία πολύ μεγάλη ευελιξία και γρηγοράδα στο να μπορείς κατευθείαν να μπεις στο κέντρο του ρόλου και να είσαι αποδοτικός με όλο το συνεργείο και όλο το τεχνικό κομμάτι από πάνω σου. Μια δύσκολη συνθήκη όπου επικρατεί κυρίως βιασύνη και εσύ μέσα σε αυτό πρέπει να είσαι στο 100% σου γιατί θα μείνει και για πάντα και έχει και πολύ μεγάλο αντίκτυπο λόγω τηλεθέασης. Μπορεί να δουλεύεις λιγότερες ώρες από ότι στο θέατρο για να γυρίσεις μία σκηνή
αλλά η έκθεση είναι τεράστια, οι άνθρωποι που θα το δουν θα είναι δεκαπλάσιοι όποτε θέλει να το συνειδητοποιήσεις και να έχεις μία σοβαρότητα. Ο κινηματογράφος από την άλλη πλευρά με τις πρόβες του και τη μεγαλύτερη ποιότητα σε σχέση με την παραγωγή είναι ίσως πιο προσιτή συνθήκη για τον ηθοποιό. Εξακολουθεί να έχει το τεχνικό κομμάτι της εικόνας αλλά έχεις την πολυτέλεια να μπορείς να είσαι πιο προετοιμασμένος. Δε θέλω να συγκρίνω, ούτε να διαλέξω. Θέλω να μπορώ να είμαι σε όμορφες δημιουργικές δουλειές που αγαπάει ο κόσμος είτε αυτό είναι στο θέατρο είτε είναι στον κινηματογράφο είτε στην τηλεόραση.
Έχω παρακολουθήσει όλες τις παιδικές παραστάσεις που έχετε συμμετάσχει, πείτε μου παρακαλώ τι αποκομίζει ο ηθοποιός από το παιδικό κοινό και τι οι λιλιπούτειοι θεατές από το παιδικό θέατρο;
Το θέατρο για παιδιά είναι ένα ολόκληρο κεφάλαιο τόσο για το κομμάτι της θεατρικής παραγωγής όσο και για το κομμάτι της υποκριτικής. Ένας ηθοποιός δεν αντιμετωπίζει διαφορετικά το θέατρο για παιδιά απ΄ότι το κανονικό θέατρο. Η μόνη διαφορά που έχω παρατηρήσει είναι ότι όλα είναι πιο έντονα, τα χρώματα, εκφράσεις, τα συναισθήματα. Και αυτό έχει να κάνει με την λαχτάρα που έχουμε να συνεπάρουμε τους μικρούς θεατές που ζουν σε ένα κόσμο γεμάτο παιχνίδι, χρώμα και χαρά. Υπάρχει επίσης τραγούδι και χορός που είναι μεγεθυμένη έκφραση για το θέατρο ούτως ή άλλως. Η ευθύνη του θεάτρου για παιδιά είναι μεγάλη διότι είναι αυτό που θα γαλουχήσει τους μελλοντικούς μας θεατές. Ένα παιδί που θα δει μία θεατρική παράσταση, θα περάσει υπέροχα, θα συγκινηθεί, θα γελάσει, θα παίξει, θα φωνάξει, θα συμμετάσχει είναι αυτό που αύριο-μεθαύριο θα είναι ο ενήλικας θεατής που θα θέλει να δει θέατρο, θα θέλει να πληρώσει εισιτήριο, θα εντάξει την ψυχαγωγία του θεάτρου στις απολαύσεις της ζωής του και θα το θεωρήσει αναπόσπαστο κομμάτι της διασκέδασής του. Επίσης μέσα από αυτό θα εμπνευστούν και οι μελλοντικοί ηθοποιοί. Θυμάμαι ακόμα την πρώτη παιδική παράσταση που είδα στο Δηπεθε Καβάλας. Έβλεπα την ηθοποιό με ένα λευκό φόρεμα, μακριά μαύρα μαλλιά μπούκλες, φωτισμένη σαν παραμύθι και είχα πει από μέσα μου «αυτό θέλω». Βέβαια πρώτα σπούδασα στο Πολυτεχνείο Ηλεκτρολόγος Μηχανικός αλλά το όνειρο πάντα ήταν μέσα μου και τελικά υπερίσχυσε.
Τώρα για να έρθουμε στο σήμερα, θα πρωταγωνιστήσετε σε μια παράσταση πιθανότατα σταθμό για την καριέρα σας, μια παράσταση που φέρνει στη σκηνή όλο τον κόσμο της Βιρτζίνια Γουλφ, πείτε μας λίγα λόγια για τον Ορλάντο….
Ορλάντο της Βιρτζίνια Γουλφ, ένα κείμενο εμβληματικό, διαχρονικό που το διαβάζεις σήμερα και δεν νιώθεις καθόλου ότι έχει γραφτεί πριν 100 χρόνια. Η Βιρτζίνια Γουλφ ήταν μία συγγραφέας πολύ μπροστά από την εποχή της, με θέματα που ακόμα και σήμερα μας αφορούν και μας αγγίζουν, ειδικά τις γυναίκες. Η συγγραφέας ασχολήθηκε ιδιαιτέρως με την θέση της γυναίκας στην κοινωνία. Ο Ορλάντο είναι η ιστορία ενός ανθρώπου που ξεκινά αγόρι στην ελισαβετιανή εποχή , διαπερνά τέσσερις αιώνες και γίνεται τελικά και παραμένει γυναίκα. Αυτή είναι η βασική ιστορία, όμως τα θεμέλια του έργου είναι ο έρωτας. Είναι το δώρο ψυχής που αφιέρωσε η Βιρτζίνια Γουλφ στη συγγραφέα και αγαπημένη της Βίτα Σάκβιλ. Η αγάπη λοιπόν είναι έκδηλη άμεσα ή έμμεσα στο μυθιστόρημα. Πέρα όμως από αυτό είναι ένα πρωτότυπο έργο όπου η Βιρτζίνια σπάει κανόνες, σπάει φόρμες. Δεν υπάρχει χρονική συνέπεια στα όρια μιας ανθρώπινης ζωής, το πλάσμα αυτό ζει τέσσερις αιώνες και γίνεται μόλις 36 ετών όταν τελειώνει το έργο. Ο άντρας γίνεται γυναίκα και ζει όλες τις εμπειρίες που μπορεί να ζήσει ένας άνθρωπος από τη γέννηση του, την ενηλικίωση, τον έρωτα ,τη φιλοδοξία, την απογοήτευση, τις δυσκολίες, τις ευκολίες. Γράφει ποίηση και χάνεται μέσα σε αυτή. Ζει μια μεγάλη και πλήρη ζωή. Όλη αυτή λοιπόν η ελευθερία μέσα στο μυθιστόρημα της Γουλφ είναι κάτι μαγικό και λυτρωτικό και ο κύριος Καμτσής που έχει κάνει τη μεταφορά του σε θεατρικό κείμενο έχει καταφέρει να τη διατηρήσει. Επίσης υπογράφει και τη σκηνοθεσία.
Από 18 Νοέμβρη λοιπόν, στο θέατρο Τόπος αλλού θα παρουσιάζεται ο Ορλάντο. Είναι η πρώτη φορά για την Ελλάδα που το μυθιστόρημα ανεβαίνει θεατρικά με τόσο μεγάλο θίασο. Είμαστε 8 άτομα επί σκηνής. Μια παράσταση που ακολουθεί το μυθιστόρημα και φιλοδοξεί να παρουσιάσει τον κόσμο αυτού του ποιητικού πλάσματος. Μια φαντασμαγορική παράσταση, με ιδιαίτερα κοστούμια, σκηνικά, ατμόσφαιρα και μια υπέροχη ομάδα.
Και φυσικά για μένα μια μοναδική ευκαιρία για ενσάρκωση ενός ρόλου που είναι όνειρο κάθε ηθοποιού. Ο Ορλάντο ξεκινάει ως έφηβος 16 χρονών, ενηλικιώνεται, ερωτεύεται, προδίδεται, ταξιδεύει και στα 30 του γίνεται γυναίκα, αντιμετωπίζεται με δυσπιστία, ολοκληρώνεται μέσω του έρωτα, γίνεται μητέρα… Ένα υπέροχο και απαιτητικό ερμηνευτικό ταξίδι. Αυτό το λατρεμένο μου πλάσμα είναι μια καταπληκτική εμπειρία για ΄μένα. Να καταφέρω να μπω σε μία ψυχοσύνθεση, σε ένα σώμα, μια κινησιολογία, να καταλάβω όλα αυτά τα πάθη τα οποία δεν εκφράζονται με σημερινούς τρόπους, είναι μεγεθυμένα διότι ανήκουν σε άλλη εποχή. Αυτό είναι και πολύ χαρακτηριστικό στο μυθιστόρημα, το ότι αλλάζει τρόπους έκφρασης. Υπάρχει ο ρεαλισμός, ο λυρισμός, ο ρομαντισμός, ο σύγχρονος λόγος και αυτό καθώς αλλάζουν οι εποχές διαφαίνεται και στον/στην Ορλάντο. Αλλιώς ερωτεύεται στην ελισαβετιανή εποχή και αλλιώς στον 19ο αιώνα. Από θέμα έκφρασης, όχι από θέμα ψυχοσύνθεσης γιατί τα βασικά αισθήματα και καταστάσεις βρίσκονται μέσα μας πάντα. Ένα μεγάλο στοίχημα για μένα και για την παραγωγή. Νιώθω ότι είναι μία παράσταση που θα αγαπηθεί πολύ από το κοινό. Διότι θα ευχαριστηθεί τόσο από τη μεταφορά του ίδιου του μυθιστορήματος όσο και από την ίδια την παράσταση σαν αυθύπαρκτο έργο τέχνης που έχει όλα τα χαρακτηριστικά μιας ζωντανής συναισθηματικής, διαδραστικής εμπειρίας.
Στον κινηματογράφο το 2020 σκηνοθετήσατε την ταινία μικρού μήκους «Flik Flok» τι ήταν αυτό που σας ενεργοποίησε σε αυτό το εγχείρημα;
Το Flik Flok είναι η πρώτη μου ταινία μικρού μήκους στην οποία έκανα τη σκηνοθεσία, έγραψα το σενάριο, έχω κάνει την παραγωγή και συμπρωταγωνιστώ μαζί με τον υπέροχο Γιώργο Καραμίχο. Ξεκίνησε ως θεατρικό μονόπρακτο από το Ίδρυμα Κακογιάννη, όπου το σκηνοθέτησε η Ρούλα Πατεράκη. Η δημιουργία αυτής της ταινίας είναι μία καταπληκτική εμπειρία για μένα που έχει ανοίξει απίστευτα τους ορίζοντές μου. Ανακάλυψα τον κόσμο του κινηματογράφου και είναι έρωτας μεγάλος και μαγεία.
Καταρχάς να πούμε την ιστορία του Flik Flok. Ένα ζευγάρι ετοιμάζεται να περάσει ένα υπέροχο βράδυ αλλά τα πράγματα δεν πηγαίνουν όπως τα έχουνε οργανώσει αμφότεροι. Μιλάμε για μια μαύρη κωμωδία με την έννοια ότι οι ήρωες ζουν κάτι σκοτεινό ενώ ο θεατής μέσα σε αυτό βλέπει μία κωμικότητα. Νιώθω ότι η μαύρη κωμωδία είναι πολύ πιο κοντά στην πραγματική ζωή από οτιδήποτε άλλο.
Η ταινία μου ξεκίνησε σαν όνειρο και πλέον έχει σάρκα και οστά, ταξιδεύει στο εξωτερικό σε μεγάλα φεστιβάλ, έχει ήδη βραβευτεί σε κάποια από αυτά, έχει πολλές συμμετοχές και στα ελληνικά φεστιβάλ μικρού μήκους, όπως το πασίγνωστο Φεστιβάλ της Δράμας. Άρχισε το ταξίδι τον Μάιο οπότε είμαστε ακόμα στην αρχή και μάλιστα σε μια δυναμική αρχή θα έλεγα! Νιώθω ότι θα αγαπηθεί ακόμη περισσότερο από το κοινό και ευελπιστώ να ταξιδέψει σε όλον τον κόσμο.
Είχα την τύχη και τη χαρά να καταφέρω να δημιουργήσω μια υπέροχη ομάδα συνεργατών από τους καλύτερους στο χώρο, αρχίζοντας από τον Γιώργο Καραμίχο που είναι ο πρωταγωνιστής, ένας υπέροχος άνθρωπος που με βοήθησε σε όλα και ήταν εκεί κοντά μου πάντα και εξακολουθεί να είναι. Επιμέλεια υποκριτικής έκανε η παντοτινή μου Πέμη Ζούνη, μοντάζ Λάμπης Χαραλαμπίδης, διεύθυνση φωτογραφίας Βασίλης Κλωτσοτήρας και άλλοι πολλοί και διακεκριμένοι επαγγελματίες του κινηματογράφου. Το πιο βασικό στην δουλειά μας είναι να βρεις τους συνοδοιπόρους σου.
Ποιες είναι οι Προσδοκίες σας;
Υπάρχουν δύο ειδών προσδοκίες, οι άμεσες και οι παντοτινές. Στις άμεσες είναι το Flik Flok να πάει σε σπουδαία φεστιβάλ, να βραβευτεί και να αγαπηθεί από το κοινό όσο αγαπήθηκε και από εμάς. Η παράσταση Ορλάντο να μπει στις καρδιές του θεατρικού κοινού, να είμαστε γεμάτοι και να καταφέρουμε να μοιραστούμε όλη αυτή την μαγεία που έχουμε φτιάξει με τόση αγάπη και αφοσίωση. Και τέλος ετοιμάζω και καινούργιο προσωπικό project , το «Angel Pardalos», για τον ψηφιακό-κινηματογραφικό χώρο. Σε μια προσπάθεια να περιγράψω τι θα είναι και σε πιο είδος ανήκει κατέληξα στο ότι είναι ένα multiart theatrical cinema έργο. Δεν υπάρχει κάτι αντίστοιχο για να μπορέσει η ομάδα να το εντάξει κάπου καθότι έχει μέσα θέατρο, κινηματογράφο, εφέ, ποίηση, μουσική, social media, youtube και πολλά άλλα. Μια κοπέλα αφηγείται τη ζωή της χρησιμοποιώντας όλες τις τέχνες. Ένα πρωτότυπο έργο που θα είναι έτοιμο ευελπιστούμε το Φεβρουάριο. Οπότε έχω και εκεί μεγάλες προσδοκίες τόσο για την Ελλάδα όσο και για το εξωτερικό.
Για τις παντοτινές προσδοκίες… να είμαστε όλοι καλά, να πάει καλύτερα η ανθρωπότητα εν γένει γιατί είναι ομαδικό το άθλημα της ζωής και δεν φτάνει να είμαι μόνο εγώ καλά πρέπει να είναι και το περιβάλλον μου σε καλό επίπεδο ούτως ώστε όλοι να μπορούμε να ανθίσουμε. Να έχουμε υγεία και να μπορέσουμε μέσα σε όλη αυτήν την ιδιαίτερη εποχή που ζούμε να είμαστε γεμάτοι αγάπη, αισιοδοξία, έμπνευση και δημιουργία ούτως ώστε το παιχνίδι της ζωής να γίνει όσο γίνεται πιο διασκεδαστικό και όμορφο.
Πληροφορίες για την παράσταση: εδώ
