Επιμέλεια συνέντευξης: Κωνσταντίνος Πλατής
Ξεκινήσατε ως ηθοποιός και τώρα σας βλέπουμε να καταπιάνεστε και με την σκηνοθεσία. Μιλήστε μας για το πώς προέκυψε αυτό.
Από το 2000 μέχρι το 2004 το Εθνικό Θέατρο υπό τη διεύθυνση του Νίκου Κούρκουλου έκανε εργαστήρι σκηνοθεσίας για τέσσερα χρόνια υπεύθυνος ήταν ο Στάθης Λιβαθηνός και εκεί συμμετείχα ως ηθοποιός καθ' όλη τη διάρκεια. Από εκεί αποκόμισα γνώσεις για την σκηνοθεσία που ωρίμασαν με το χρόνο. Από το 1995 που ασχολούμαι με τη θεατρική δράση ως ηθοποιός, πάντα λειτουργούσα ως σκηνοθέτης του εαυτού μου και δεν περίμενα οδηγίες από τον σκηνοθέτη για το τι θα κάνω.Η εποχή που ο σκηνοθέτης έχει το γενικό πρόσταγμα στους άβουλους ηθοποιούς έχει περάσει ανεπιστρεπτί. Κάθε ηθοποιός θα πρέπει να ναι έτοιμος να συλλάβει σωματικά και πνευματικά το ρόλο του και τη συμμετοχή στο όλο έργο συνεπώς αυτόματα γίνεται “σκηνοθέτης”.
Πως καταλήξατε στην επιλογή του έργου;
Είναι επίκαιρο.Στην σκηνή βρίσκονται για την περισσότερη ώρα όλοι οι ηθοποιοί και σκηνοθετικά αυτή η δυσκολία είναι πρόκληση.Ο Ι. Καμπανέλλης είναι πολύ σύγχρονος και μπορεί να διαβαστεί με φρέσκια ματιά, κάτι που και ο ίδιος ζητούσε.
Τι δυσκολίες αντιμετωπίσατε κατά τη διάρκεια των προβών;
Ο κάθε συντελεστής της παραστάτης μέσα σε δυο μήνες πρέπει να μιλήσει και να υπάρξει ελεύθερα, συγχρόνως όμως να αφουγκράζεται, να σέβεται, να αποκωδικοποιεί τους υπολοίπους, να τους επηρεάζει και να επηρεάζεται.Η μεγαλύτερη δυσκολία είναι ο χώρος που δίνει ο καθένας μας στον άλλον εντός και εκτός θεατρικού πλαισίου.
Θα δούμε μια πιο σύγχρονη ματιά στο έργο του Καμπανέλλη ή όχι;
Στην Ελλάδα του 2015 τι σημαίνει άραγε σύγχρονο;Σε μια πόλη που η κακογουστιά φαίνεται στην αρχιτεκτονική της,στον τρόπο ζωής των πολιτών της ,σε μια Ευρώπη που είμαστε “επαίτες”.Σε μια Ελλάδα που η νεολαία έχει τελευταίας τεχνολογίας κινητά στα χέρια της ενώ η ανεργία τους έχει καταστήσει αναξιοπρεπείς μια και τους έχει αφαιρεθεί το δικαίωμα στην εργασία που αυτό εξασφαλίζει την τιμή και την υπόληψη τους.Για έμενα σύγχρονο ανέβασμα είναι ο τρόπος που ζουν οι ηθοποιοί στη σκηνή. Αυτό είναι το στοίχημα που έχουμε βάλει.Ο/Η ηθοποιός,με αφορμή το έργο,να εκφράζει την προσωπική του κραυγή για το σήμερα.
Το έργο γράφτηκε πριν τέσσερις δεκαετίες. Υπήρχαν από τότε κρίσεις στην κοινωνία που ισχυροποιούσαν τον «ασθενή» όπως πολύ εύστοχα παρουσιάζεται αλληγορικά στο έργο ή μπορούμε να μιλήσουμε για «συγγραφική προφητεία» ;
Οι καπιταλιστικές κρίσεις είναι κάτι που αναφέρεται στο έργο. Αυτό που ζούμε όμως είναι η κατάρρευση του δυτικού πολιτισμού φιλοσοφικά ,επιστημονικά ,κοινωνιολογικά. Η αλληγορία του συγγραφέα δεν έχει μια ερμηνεία, αλλά ο θεατής μπορεί να τοποθετηθεί όπως αυτός θεωρεί απέναντι της.Δεν είναι στις προθέσεις μου να του υποδείξω την αλληγορία.Ο Καμπανέλλης είναι ποιητής και όχι προφήτης.
Κατά τη γνώμη σας η γενιά που θα σπάσει αυτό το φαύλο κύκλο της κοινωνικής ανισότητας ,τουλάχιστον στην Ελλάδα, έχει γεννηθεί ή όχι ακόμα;
Η τελευταία λέξη του έργου είναι “ακόμα...”
Πληροφορίες για την παράσταση: Εδώ
