Από τον Κωνσταντίνο Πλατή
Η αλήθεια είναι ότι βλέπω αρκετές παραστάσεις και αυτό κάποια στιγμή σε φτάνει σε σημείο να θέλεις και κάτι διαφορετικό. Αποφάσισα λοιπόν να πάω σινεμά. Επέλεξα λοιπόν το Θέατρο του Νέου Κόσμου και την παράσταση “Πέτρες στις τσέπες του”.
Όχι, δεν αστειεύομαι. Η παράσταση αυτή είναι πιο κοντά σε σινεμά, αλλά με θεατρικά μέσα. Μιλάμε, δηλαδή, για ένα πολυπρόσωπο έργο με λιτά σκηνικά και μόνο δύο ηθοποιούς στη σκηνή. Είναι δύο, αλλά ο θεατής βλέπει περισσότερους, αφού το σκηνικό βρίσκεται κάπου στην Ιρλανδία, όπου γυρίζεται μια χολιγουντιανή ταινία με πρωταγωνιστές και κομπάρσους, που παρελαύνουν όλοι μπροστά στα μάτια των θεατών μ’ ένα εξαιρετικά ευφάνταστο τρόπο.
Πρόκειται για ένα έργο μεγάλης ερμηνευτικής δυσκολίας, η οποία γίνεται ακόμα μεγαλύτερη, αφού οι πρωταγωνιστές Γιώργος Χρυσοστόμου και Μάκης Παπαδημητρίου ανέλαβαν και τη σκηνοθεσία της παράστασης. Το θέατρο όμως πρώτα απ’ όλα σημαίνει συνεργασία και οι δύο αυτοί σπουδαίοι ηθοποιοί φαίνεται να το γνωρίζουν πολύ καλά.
Ο Γιώργος Χρυσοστόμου ερμηνεύει λοιπόν τους χαρακτήρες του, προσαρμόζοντας ανάλογα τα εκφραστικά του μέσα, ενώ ο Μάκης Παπαδημητρίου, με το γνώριμο, αλλά επιτυχημένο στυλ του, ερμηνεύει πιο φυσικά τους δικούς του χαρακτήρες και τους ενσωματώνει στη δική του προσωπικότητα, ξεφεύγοντας με επιτυχία από τη «μανιέρα».
Το αποτέλεσμα, λοιπόν, των διαφορετικών αυτών επιλογών του καθενός, ως προς τον τρόπο ερμηνείας σε συνδυασμό με την πολύ καλή κινησιολογία τους παράγει ένα αποτέλεσμα, που είναι ευφάνταστο και κινηματογραφικό. Και οι δύο ηθοποιοί εναλλάσσουν τους ρόλους τους μέσα σε δευτερόλεπτα και πολλές στιγμές νομίζεις ότι βλέπεις σκηνή από ταινίες όπως το Trainspotting ή το Full Monty.
Τα δύο διαστάσεων σκηνικά από την Μαγδαληνή Αυγερινού ενεργοποιούν τη φαντασία του θεατή και λειτουργούν ως View Master (παιχνίδι των 80’s) μέσα από το οποίο το κοινό παρατηρεί τα μουντά χρώματα της ατμόσφαιρας.
Οι φωτισμοί του Σάκη Μπιρμπίλη είναι για άλλη μια φορά εξαιρετικοί και ακολουθούν απόλυτα εναρμονισμένοι τη κινηματογραφική, αλλά και τη συναισθηματική εναλλαγή των σκηνών.
Η μουσική επιμέλεια από τη Φωτεινή Γαλάνη σε «βάζει» ακόμα περισσότερο μέσα στο κλίμα της Μεταθατσερικής, έκρυθμης και καταθλιπτικής περιόδου κατά την οποία εκτυλίσσεται το έργο.
Είναι σίγουρα μια από τις καλύτερες παραστάσεις-ταινίες της θεατρικής σεζόν, γιατί έχει φλεγματικό βρετανικό χιούμορ, που συνδυάζεται άρτια με τα δραματικά στοιχεία του έργου, τα οποία οι δύο ηθοποιοί αρχικά αφομοιώνουν και σε δεύτερο χρόνο τα προβάλουν με μεγάλη «ευκρίνεια» στη σκηνή του θεάτρου.
Πληροφορίες για την παράσταση: Εδώ
