Επιμέλεια συνέντευξης: Κωνσταντίνος Πλατής
Πόσο δύσκολο είναι να αφηγηθείτε μια ιστορία με την απουσία λόγου και πώς έγινε η επιλογή αυτή;
Η απουσία λόγου στην αφήγηση μιας ιστορίας αποδείχθηκε ένας πολύ γόνιμος περιορισμός. Οι χαρακτήρες της ιστορίας μας δεν μπορούν να μιλήσουν και να δηλώσουν ποιοι είναι, πώς νιώθουν, τι θέλουν να πετύχουν, τι τους λείπει. Όλες αυτές οι πληροφορίες πρέπει να δοθούν στον θεατή μέσα από την κίνηση του σώματος των ηθοποιών, τις σχέσεις των διαφορετικών χαρακτήρων του έργου και κυρίως τις δράσεις τους. Απαιτείται, λοιπόν, ένας καινούριος τρόπος αφήγησης από εμάς και ένας διαφορετικός τρόπος «διαβάσματος» της παράστασης από το κοινό.
Η επιλογή μας να φτιάχνουμε βωβές θεατρικές παραστάσεις πηγάζει από την κοινή απόλαυση που νιώθαμε όλοι βλέποντας ταινίες του βωβού κινηματογράφου. Μας συγκινούσε τόσο ο τρόπος που οι ηθοποιοί και οι σκηνοθέτες αφηγούνταν την ιστορία τους, όσο και ο τρόπος με τον οποίο καλούμασταν εμείς να την παρακολουθήσουμε. Συγκεκριμένα, η απουσία λόγου απαιτεί την ενεργή συμμετοχή των θεατών και την εγρήγορσή τους. Ενώ από τους ηθοποιούς επί σκηνής απαιτείται μια λειτουργία που είναι επίσης κοντινή με αυτή του χορευτή και του αθλητή, έχοντας ως βασικό εργαλείο έκφρασης το σώμα τους.
Πόσο επίκαιρο είναι σήμερα το έργο του Camus και τι μηνύματα θέλετε να περάσετε στο κοινό σας;
Στο συνολικό έργο του Αlbert Camus συναντάμε χαρακτήρες που παλεύουν με όλες τις δυνάμεις τους να βρουν ένα νόημα στη ζωή τους, ή να βρουν απαντήσεις και λογικές εξηγήσεις στο γιατί είναι ο Κόσμος έτσι όπως είναι. Και στο τέλος αντιλαμβάνονται ότι η αναζήτησή τους είναι μάταιη και ότι ο Κόσμος είναι απλά παράλογος και αδιάφορος στο προσωπικό δράμα του καθενός, Το σπουδαίο που κάνει ο Camus και που κάνει το έργο του πολύ σημαντικό για εμάς σήμερα είναι το εξής:
Αντί να τον συντρίψει αυτή η συνειδητοποίηση, ο Camus αντιστρέφει την οπτική του και χρησιμοποιεί αυτή τη σκληρή γνώση ως πρόκληση-πρόσκληση για να ζήσει πιο ελεύθερα, πιο γεμάτα, πιο πολύ!
Ο ίδιος λέει: «Επάγω τρεις συνέπειες από το παράλογο: την επανάσταση, την ελευθερία και το πάθος μου. Με μόνο το παιχνίδι της συνείδησής μου μεταμορφώνω σε κανόνα ζωής αυτό που συνάντησα σαν πρόσκληση για τον θάνατο και αρνιέμαι την αυτοκτονία».
Ποιες οι ομοιότητες και ποιες οι διαφορές σας με τον ήρωα που υποδύεστε;
Ο Ζαν είναι ένας νέος 35 χρόνων που στην ηλικία των 15 έφυγε από το χωριό που γεννήθηκε στην Κεντρική Ευρώπη για να δοκιμάσει την τύχη του ως οικονομικός μετανάστης εκτός Ευρώπης. Και πράγματι τα καταφέρνει και ενώ ξεκινάει ως ένα ολομόναχο παιδί ξένο σε μια ξένη χώρα, καταλήγει ένας νέος που πατάει στα πόδια του, είναι παντρεμένος και έχει μπροστά του φαινομενικά μια ευτυχισμένη και άνετη ζωή, Παρ’όλ’αυτά δεν παύει να νιώθει ξένος και μόνος και πάντα τον συνοδεύει ένα αίσθημα αγωνίας και ανησυχίας. Οπότε θα αποφασίσει να επιστρέψει στην πατρίδα του , να ξαναβρεί την μητέρα και την αδερφή του, μετά από 20 χρόνια, και να εκτελέσει το καθήκον του ως γιος, να τις βοηθήσει και, αν μπορεί, να τις κάνει ευτυχισμένες. Το κάνει αυτό ελπίζοντας ότι παράλληλα θα βοηθήσει και τον ίδιο του τον εαυτό. Θα βρει το σπίτι του, τους δικούς του ανθρώπους, δε θα νιώθει πια ξένος και θα καθησυχάσει αυτό το αίσθημα αγωνίας που τον βασανίζει.
Οι συνθήκες της δική μου ζωής είναι πολύ διαφορετικές από αυτές του Ζαν. Οι αγωνίες του όμως και αυτό το αίσθημα ανησυχίας που τον βάζει σε μία συνεχή κίνηση και αναζήτηση μιας πρόσκαιρης ηρεμίας και μιας σιγουριάς είναι κάτι που μοιραζόμαστε. Επίσης ο Ζαν τις δυσκολίες που συναντά προσπαθεί να τις αντιμετωπίσει με χιούμορ και παιχνιδιάρικα κι αυτός είναι ένας τρόπος λειτουργίας στον οποίο καταφεύγω κι εγώ πολύ συχνά (όπως καταλαβαίνω εκ των υστέρων). Απλώς στην περίπτωση του Ζαν βλέπουμε ότι όταν τα πράγματα είναι πολύ σοβαρά και οι άνθρωποι έχουν χάσει το χιούμορ τους τα παιχνίδια μπορεί να εξελιχθούν πολύ άσχημα.
Η μεγάλη ανταπόκριση του κοινού στην παράσταση τα δεκανίκια, σας δημιουργεί ένα παραπάνω άγχος στην νέα σας δουλειά; Ποιοι είναι οι στόχοι σας σαν ομάδα και ποια τα μελλοντικά σας σχέδια;
Η επιτυχία που είχαν τα Δεκανίκια μας έδωσε πολλή χαρά και ώθηση για να συνεχίσουμε να ερευνούμε και να πειραματιζόμαστε στη δημιουργία βωβών θεατρικών παραστάσεων. Όταν αποφασίσαμε να κάνουμε τη νέα μας δουλειά θέλαμε αυτή να μην είναι στο ίδιο επίπεδο με την προηγούμενη αλλά να αποτελέσει ένα επόμενο βήμα για την Art Vouveau. Δουλέψαμε πολύ, κάναμε πολύ σημαντικές καινούριες συνεργασίες και έτσι φτάσαμε στη δεύτερη παράστασή μας την «Επιστροφή στο Μπουντεγιόβιτσε» που είναι πιο ώριμη και πολύ διαφορετική δουλειά, πράγμα που προσωπικά με γεμίζει χαρά και ευγνωμοσύνη για όλους όσοι την συνδημιούργησαν.
Προς το παρόν, λοιπόν, είμαστε συγκεντρωμένοι στην «Επιστροφή στο Μπουντεγιόβιτσε» και τις λίγες παραστάσεις που απομένουν στο θέατρο Olvio. Όσο για το μέλλον υπάρχει πολλή όρεξη για να συνεχίσουμε να πειραματιζόμαστε και να εξελιχθούμε ως ομάδα μέχρι να προκύψει η ανάγκη ή η αφορμή για μια νέα παράσταση. Παράλληλα θα επιδιώξουμε με τις δύο δουλειές που έχουμε (τα «Δεκανίκια» και το «Μπουντεγιόβιτσε») να τις παρουσιάσουμε εκτός Αθηνών και εκτός Ελλάδας.
Πληροφορίες για την παράσταση: Εδώ
