Σου φυλάξαμε μια θέση

Από την θεατρολόγο Μαρία Μαρή

Όταν ο καημός ξεχειλίζει, όταν η χαρά πνίγει, τότε ίσως ο λόγος δεν είναι αρκετός και η μουσική παίζει το δικό της ρόλο, βοηθά τον άνθρωπο να ενταχθεί, να μοιραστεί, να αντικρύσει.

Η τραγουδίστρια, μια κάπως Kitch παρουσία, με ένα διάδημα σαν φωτοστέφανο αγίας, θεράπαινα του πόνου του θεατή, αφού τον καλωσορίζει, είτε σε μια μουσική σκηνή, λαϊκή ή και όχι, είτε σε ένα πανηγύρι, έρχεται να δηλώσει ότι είναι η αρχή και το τέλος γιατί με τα τραγουδισμένα λόγια και τη μελωδική φωνή, αλλά κυρίως με την ερμηνεία της, μπορεί και γαληνεύει την ψυχή και ανυψώνει το πνεύμα γιατρεύοντας έστω και πρόσκαιρα τον πόνο.

Γίνεται μια μάχη καθώς λέει με το κοινό, σαν να βγαίνει στην αρένα ο ταυρομάχος. Έτσι και η ερμηνεύτρια πρέπει να ημερώσει το κοινό της, αυτό το κοινό, που είναι έτοιμο να την κατασπαράξει ή έστω έτσι νιώθει εκείνη. Να την κατασπαράξει γιατί είναι βαθύς ο καημός και η πληγή πυορροεί.

Με τη χάρη της και την τέχνη της, τους τιθασεύει και έτσι με τη σειρά τους και εκείνοι το πετυχαίνουν με τον εαυτό τους.

Η διάδραση με το κοινό κάνει πολύ οικείο το θέμα και παραπέμπει σε ένα άλλο είδος θεάτρου με επιθεωρησιακό ύφος, χωρίς βέβαια να είναι Επιθεώρηση.

Η Τέχνη είναι συνυφασμένη με τον Έρωτα, με τον Πόνο. Μέσα από την Ζωή μαθαίνει κανείς να ζει με τον Πόνο και να τον μετουσιώνει σε Δημιουργία, σε Τέχνη.

Ακούγονται κείμενα από επιστολές του Γ. Σεφέρη, του Τζέιμς Τζόυς, του Σικελιανού, ποιήματα του Παπαδιαμάντη, του Παλαμά, του Σαραντάρη, αποφθέγματα της Παξινού, της Κοτοπούλη, της Κάλλας, αποσπάσματα θεατρικών έργων και όλα με θέμα αυτή τη μετουσίωση του Έρωτα και του Πόνου σε μια παράσταση , που κρατά θέση για τον καθένα από εμάς, κοινωνοί όλοι αυτής της υπερβατικής ή καλύτερα θεϊκής ανύψωσης.

Επιτυχής η επιλογή των κειμένων από την Ελένη Κοκκίδου και τη Μάρθα Φριντζήλα.

Άκρως θεατρική η σκηνοθεσία της Μάρθα Φριντζήλα με την αρτίστα στο πάλκο, στο πανηγύρι, στις προσωπικές της αναδρομές και επικλήσεις στον αγαπημένο, που της λείπει και το νοσταλγεί ως και τις επιστολές, που δίνει ο πιανίστας στην τραγουδίστρια με τα λόγια των μεγάλων καλλιτεχνών, έξυπνο τέχνασμα που την εξισώνει με όλους τους ανθρώπους ισχυρούς ή αδύναμους, καλλιτέχνες ή όχι , έξυπνους ή χαζούς. Όλοι με τα ίδια «πάθια».

Η παράσταση είναι μουσική, με πολλά τραγούδια ερμηνευμένα από δύο εξαιρετικούς μουσικούς επί σκηνής τον Παναγιώτη Τσεβά (πιάνο, ακορντεόν) και τον Κώστα Νικολόπουλο (κιθάρες, ιδιόφωνα) καθώς και από την υπέροχη Ελένη Κοκκίδου, ηθοποιός συνάμα και ερμηνεύτρια τραγουδιών. Τα σκηνικά υποδηλώνουν την πολυμορφία και πολυχρωμία του Έρωτα και της Τέχνης και όλα μαζί με τους φωτισμούς κάνουν μια έκκληση στη μνήμη του θεατή για να αναζητήσει το σύγχρονο άνθρωπο με τα σύγχρονα αδιέξοδά του .