Συνέντευξη με τον Παύλο Παυλίδη για την παράσταση «Γκλούμ»

Επιμέλεια συνέντευξης: Κωνσταντίνος Πλατής

Γιατί επιλέξατε αυτό το έργο;
Όταν η Βαλέρια Δημητριάδου, μέλος της ομάδας, μας πρότεινε να διαβάσουμε αυτό το έργο, οργανώσαμε μια ομαδική ανάγνωση με μια πρόχειρη διανομή. Όλες οι στιγμές που διακόψαμε την ανάγνωση, είτε γιατί μας φαινόταν πολύ αστείο αυτό που συμβαίνει, είτε πολύ αμήχανο, είτε γιατί δεν καταλαβαίναμε τί και κυρίως πώς συμβαίνει, είναι και ο λόγος που εντέλει επιλέξαμε αυτό το έργο. Θέλαμε να ζωντανέψουμε αυτήν την ιστορία.

Ποια είναι η σύνδεση με το τώρα;
Κατά την διάρκεια των προβών αρχίσαμε να καταλαβαίνουμε πόσο αδιανόητα πανανθρώπινο και επίκαιρο είναι το ζήτημα της εξαπάτησης που θίγει ο Οστροφσκι. Όλη αυτή η σειρά των καταστάσεων που αφηγείται η ιστορία μας, είναι στην πραγματικότητα, καθημερινές στιγμές που δύο άνθρωποι επιλέγουν να υποκριθούν ότι συμφωνούν αντί να έρθουν σε σύγκρουση. Είτε λόγω συμφερόντων και ανάγκης, είτε από φόβο μην μείνει ο καθένας μόνος του. Αυτό συμβαίνει παντού και πάντα. Είναι σχεδόν κοινωνική προσταγή αυτού του είδους η υποκρισία και,κατά την γνώμη μου, είναι σαν να έχουμε συμφωνήσει όλοι μεταξύ μας, άτυπα βέβαια, να μην μιλάμε γι'αυτήν. Και το κάνουμε τόσο πετυχημένα που πλέον δεν μπορούμε να την διακρίνουμε απ'την αλήθεια.

Ο μέσος άνθρωπος έχει "προσωπείο" ή είναι χαρακτηριστικό των "λίγων" για να τους εκμεταλλεύονται;
Πιστεύω ότι αυτό ίσχυε περισσότερο όταν οι κοινωνικές τάξεις ήταν πιο ξεκάθαρα διαχωρισμένες μεταξύ τους. Στις σημερινές αστικές κοινωνίες, που έχει διαμορφωθεί η ψευδαίσθηση ότι όλοι έχουμε πρόσβαση στην γνώση στο χρήμα στην φήμη, ότι όλοι έχουμε δυνατότητα να ανέλθουμε κοινωνικά, νομίζω συμβαίνει το αντίθετο. Οι περισσότεροι, στην προσπάθεια να κερδίσουν το οτιδήποτε χρησιμοποιούν "προσωπεία", όπως τα ονομάζεις. Αντίθετα οι "λίγοι", αν έχουν ήδη την εξουσία στα χέρια τους, ίσως και από αλαζονεία, πιστεύουν ότι δεν χρειάζεται πια να προσπαθήσουν. Εκτός κι αν πλησιάζουν εκλογές!

Στο θέατρο ένοιωσες ποτέ να σε εκμεταλλεύεται κάποιος;
Νομίζω ότι κατά κύριο λόγο υπήρξα τυχερός και μέχρι τώρα είχα συνεργάτες αξιόπιστους και έντιμους. Βέβαια και εγώ προστατεύω τον εαυτό μου από τέτοια φαινόμενα. Αν κάποιος δεν μου προκαλεί εμπιστοσύνη προτιμώ να μην συμμετέχω σε μια δουλειά. Παρόλα αυτά, επειδή ο ήρωας που υποδύομαι στήνει μια ολόκληρη απάτη ακριβώς γιατί νοιώθει εκμετάλλευση και αδικημένος, κλήθηκα να ανακαλέσω στιγμές που μου συνέβη κάτι αντίστοιχο. Θα σας αναφέρω ένα περιστατικό που μου συνέβη όσο ήμουν ακόμη στην δραματική σχολή, που μπορεί να φαίνεται μικρό αλλά όταν συνέβη μου προκάλεσε φοβερή έκπληξη. Ένας συμμαθητής μου, με τον οποίο είχαμε τον ίδιο ρόλο, παρουσίασε μία ιδέα μου,που την είχα μοιραστεί μαζί του, ως δική του, μπροστά στα μάτια μου χωρίς καμιά ένοχη και μάλιστα πριν την παρουσιάσει αναφέρθηκε σ'αυτήν ως "κάτι που σκέφτηκε τώρα πρόχειρα". Αυτό το περιστατικό μπορεί να έχει μικρή σημασία αλλά ήταν αρκετό για να καταλάβω ως πού φτάνει ένας άνθρωπος για να εξυπηρετήσει τις ανάγκες του.

Έχεις όνειρα για το μέλλον;
Ο ενήλικος εαυτός μου,με την βοήθεια του κυνισμού που έχω αποκτήσει, παλεύει κάθε μέρα με τον ρομαντισμό που είχα όταν ήμουν παιδί. Μία μέρα κερδίζει ο ένας μια ο άλλος. Εγώ προτιμώ το δεύτερο! Κάνει το μάτι μου να γυαλίζει και προτιμώ αυτήν την εκδοχή του εαυτού μου.

Πληροφορίες για την παράσταση: Εδώ