Φαίδρα

Η Τσβετάγιεβα, στη δική της εκδοχή του μύθου, εγκαθιδρύει ένα σπαρακτικό πλέγμα ενοχών, επιθυμίας και μοναχικότητας ανάμεσα σε τρία πρόσωπα.

Η Φαίδρα της Τσβετάγιεβα επικεντρώνεται στα πρόσωπα της Φαίδρας και της Τροφού, του Ιππόλυτου και του Θησέα, αναδεικνύοντας τα πολλαπλά κίνητρα και τις επιδιώξεις, που κρύβονται πίσω από την ακαταμάχητη ισχύ της σαρκικής σαγήνης πέρα από ηθικούς δεσμούς,δημιουργώντας ένα κουαρτέτο επικαλυπτόμενων σχέσεων. Τα δύο πρόσωπα, της γυναίκας και του άντρα, σε έναν αδυσώπητο αγώνα επικράτησης. Η Φαίδρα και η Τροφός αντιμετωπίζουν τον Ιππόλυτο και τον Θησέα.

Η παράσταση είναι ένα άγριο και λεπταίσθητο χαϊκού, που συστρέφεται κοιτάζοντας κατάματα τον πυρήνα της αγάπης, του έρωτα και του πόθου, όταν εκείνος στραγγίζεται από την ανάγκη.
Παραβαίνοντας και διαπερνώντας τα όρια, ο πόθος μετακινεί την ανθρώπινη συνθήκη.
Ένα έργο, που διαπραγματεύεται την γυναικεία έξαρση, τους χυμούς και τη δύναμη της ζωής, όταν εκείνη, η ζωή, απαιτεί άμεσα την υπέρβαση της απαγόρευσης.

Η σκηνοθεσία του Νίκου Διαμαντή, διασκευάζει το πρωτότυπο κείμενο για τη σκηνή, εισάγοντας στη δραματουργία δυο πρωτότυπα κείμενα του μεταφραστή, με πρόθεση να περάσει στο ελληνικό κοινό η ποιητική φλέβα, που αρδεύει το έργο της Μαρίνας Τσβετάγιεβα.

Η αγάπη δεν είναι δική μας ενέργεια. Ούτε πάθος. Ούτε επιλογή. Αν εμείς αγαπούσαμε όποιον εμείς θέλαμε, θα ήμασταν οι τελευταίοι παλιάνθρωποι. Εμείς αγαπάμε αυτόν που επιλέγει η αγάπη. Η θέλησή της καλεί την επιθυμία μας. Δοσμένο και ξεχασμένο. Ληφθέν και ξεχασμένο. Κανένας δεσμός. Καμία συγγένεια. Αφού αγαπήσω διαχωρίζω τις ευθύνες μου. Αφού αγαπηθώ διαχωρίζω τις ευθύνες μου. Δίχως συνέπειες. Αν υπήρχε εδώ κάποιος να του μιλήσω, τώρα που έμεινα ολομόναχη, ας ήταν οποιοσδήποτε, θα στεκόμουν απέναντί του ασυγκίνητη και θα τον κοιτούσα κατάματα για να του μιλήσω για το χάσιμο που γίνεται στον έρωτα, όταν δεν μπορείς παρά να χαθείς μέσα του, να γίνεις πια όλη εκείνος, ν αφήσεις έξω καθετί δικό σου για να βρεθεί χώρος εντός σου ώστε να χωρέσει εκείνος απαράλλαχτος, να πάρει ό,τι θέλει από αυτά που είσαι, να πετάξει αυτά που δεν θέλει, και να τα αντικαταστήσει με όσα επιθυμεί... Η αγάπη πάντα συναινεί στην απώλεια. Η αγάπη δεν φέρνει αντίσταση καμιά. Η αγάπη δεν διασώζει τίποτα... Αγαπώ και χάνω. Αγαπώ και χάνομαι. Προτού σβήσουν όλα, κρατώ μια αμυδρή εικόνα από εκείνο το πρώτο χάσιμο στη φαντασία του έρωτα. Ούτε καν αυτό... Μόνο το χάσιμο... Αγαπώ και χάνομαι...

Από τον επιχρωματισμό του Χρήστου Χρυσόπουλου