Από τον Κωνσταντίνο Πλατή
Πρόκειται καταρχάς για ένα κείμενο, που ο συγγραφέας David Hare καταφέρνει να το μετουσιώσει από ένα εξαιρετικό αισθηματικό δράμα σε κάτι πολύ παραπάνω… μια μετωνυμία του κόσμου ολόκληρου.
Η μετάφραση από τη Μιρέλλα Παπαοικονόμου διατηρεί την εύρυθμη ροή και την επίδραση, που έχουν οι ατάκες του ενός χαρακτήρα στον άλλο.
Ο Κωνσταντίνος Μαρκουλάκης έχει βρει τον τρόπο να επιλέγει ξένα έργα που «κρύβουν» το κάτι παραπάνω και να τα φέρνει πρώτος στην Ελλάδα, αν και το συγκεκριμένο έργο με τον πρωτότυπο τίτλο «Skylight» παρουσιάστηκε πρώτη φορά στη χώρα μας, στο Θέατρο Εξαρχείων, σε σκηνοθεσία Τάκη Βουτέρη, με τον τίτλο «Γυάλινος ουρανός» (1996-1997). Ο έμπειρος, πλέον, σκηνοθέτης διαχειρίζεται για μια ακόμη φορά εξαιρετικά ένα ρεαλιστικό κείμενο και είναι χαρακτηριστικό ότι βλέπουμε στη σκηνή κάτι που σπάνια επιλέγει ένας σκηνοθέτης να δείξει όχι μόνο στο θέατρο, αλλά και στον κινηματογράφο για λόγους «οικονομίας». Ένα χαρακτήρα να ουρεί στην τουαλέτα του σπιτιού. Εδώ αποδεικνύεται όμως ότι έγκειται στο ταλέντο των συντελεστών αν θα καταφέρουν να εντάξουν τέτοιου είδους σκηνές μέσα στην παράσταση και εδώ το καταφέρνουν απόλυτα. Γενικότερα, οι χαρακτήρες του έργου «ξεγυμνώνονται» και βλέπουμε τη φωτεινή, αλλά και τη σκοτεινή πλευρά τους στη σκηνή.
Ο Μιχάλης Πανάδης αποδεικνύει ότι ένα σπουδαίο έργο δεν έχει μικρούς ρόλους. Είναι αυτός, που «ανοίγει και κλείνει» την παράσταση, δίνοντας μια ιλαρή υφή στο έργο και συμπληρώνει απόλυτα τη δραματικότητα των άλλων δύο χαρακτήρων. Το «φιζίκ» του ταιριάζει απόλυτα στο ρόλο, αλλά δεν αρκείται σε αυτό και φαίνεται ότι έχει δουλέψει αρκετά έτσι ώστε να ξεδιπλώσει όλες τις πτυχές του χαρακτήρα του στο μικρό χρονικό διάστημα, που βρίσκεται επί σκηνής, σε σχέση με τους άλλους δύο ηθοποιούς.
Ο Δημήτρης Καταλειφός ερμηνεύει αρκετά σχηματικά το ρόλο του και καταφέρνει να του δώσει το ρεαλισμό που χρειάζεται, δημιουργώντας ένα χαρακτήρα τραγικά κωμικό, προσθέτοντας άλλη μια εξαιρετική ερμηνεία στη καριέρα του.
Η Λουκία Μιχαλοπούλου είναι αυτή που λόγω του κείμενου, καταρχάς, αλλά και της δικής της «θεατρικής ωριμότητας», προσφέρει μια συγκλονιστική ερμηνεία στο κοινό καθόλη τη διάρκεια της παράστασης. Δεν βλέπουμε απλά μια γυναίκα, που επιλέγει να αντισταθεί στα ένστικτά της και να ζήσει αντίθετα στις νόρμες της καπιταλιστικής κοινωνίας, αλλά τον τρόπο, με τον οποίο μπορεί να αντισταθεί ο καθένας μας απέναντι σε ανθρώπους και νοοτροπίες, που τον καθιστούν έρμαιο της αλλοτρίωσης και του υλισμού, που τις περισσότερες φορές, υπερισχύει. Η επανάσταση όπως αποδεικνύεται δεν γίνεται μόνο στον εργασιακό χώρο του καθενός, αλλά και στις επιλογές που κάνει στην προσωπική του ζωή καθημερινά.
Τα σκηνικά και η διαρρύθμιση του χώρου από την Αθανασία Σμαραγδή είναι αριστοτεχνικά δοσμένα και σίγουρα βοηθούν τους ηθοποιούς να εντάσσονται πιο αρμονικά στο ρόλο τους.
Η μουσική σύνθεση από το Μίνω Μάτσα λειτουργεί καταλυτικά στην απαιτούμενη συναισθηματική φόρτιση του κοινού, στις αλλαγές και τις παύσεις του έργου.
Οι φωτισμοί από τον Αλέκο Γιάνναρο δίνουν καίρια τους «ψυχρούς» και «θερμούς» φωτισμούς, που χρειάζεται η κάθε σκηνή.
Η καθολική σιωπή του κοινού στις παύσεις του έργου, σ' ένα γεμάτο θέατρο, είναι μοναδική εμπειρία για όσους βρίσκονται στο χώρο αυτόν, εκείνη τη στιγμή.
Πληροφορίες για την παράσταση: Εδώ
