Κριτική για την παράσταση "Τσάρλι Τσάπλιν"

Από την θεατρολόγο Μαρινέλλα Φρουζάκη

Βρέθηκα στο θέατρο Ακροπόλ περιμένοντας να δω πόσο ηχηρή ή όχι θα ήταν αυτή και αυτή του η μεταμόρφωση, έχοντας δει τον Θανάση Τσαλταμπάση να μεταλλάσσεται με καταιγιστική δύναμη σε βιβλική φιγούρα (Ιώβ) και το αποτέλεσμα, ομολογουμένως, δεν μας απογοήτευσε καθόλου, κάθε άλλο μάλιστα. Ο κεντρικός ήρωας κατόρθωσε με μεστότητα και ακρίβεια τη διονυσιακή σύζευξη του τραγικού με το κωμικό, του θρήνου και του γέλιου, με μια ερμηνεία πλούσια, πληρέστατη και πολυδιάστατη, με εκπληκτικό έλεγχο εκφραστικών μέσων και με ακαταμάχητο μαγνητισμό. Η επί σκηνής έκλυση ενέργειας από μέρους του, αποκτά πρωτοφανείς διαστάσεις, διαποτίζοντας κάθε στιγμή της παράστασης: πυκνωτής και αγωγός του ηλεκτρικού φορτίου της παράστασης, διαχέοντάς το στα άλλα πρόσωπα του δράματος και εξακτινώνοντάς το στους θεατές, δημιουργώντας ένα πολύτροπο τέχνημα, μια εύκρατη σύζευξη θεατρικής μεθόδου και ερμηνευτικής ελευθερίας.

Η Μαρίνα Ψάλτη ερμηνεύει τη μητέρα του, ενώ η Τζένη Θεωνά τις τρεις από τις νεαρές γυναίκες της ζωής του. Ο Χρήστος Σπανός κρατά το ρόλο του αδελφού του, Σίντνεϊ, που είχε σημαντική επιρροή στη ζωή και στην καριέρα του Τσάπλιν. Ο Σωκράτης Πατσίκας ερμηνεύει τον Μακ Σένετ, τον παραγωγό του Hollywood, που πρώτος ανακάλυψε το ταλέντο του νεαρού Τσάρλι. Τέλος, ο Γιώργος Κωνσταντίνου τιμά την παραγωγή με τη συμμετοχή του, παίζοντας το διάσημο για τις ίντριγκες και το πολιτικό παρασκήνιο, αρχηγό του FBI, Χούβερ.

Η παράσταση μας μεταφέρει στην ατμόσφαιρα μιας άλλης εποχής με τα σκηνικά της Μαίρης Τσαγκάρη, τα διαχρονικά κοστούμια της Παναγιώτας Κοκκορού, χορογραφία της Άννας Αθανασιάδη και φωτιστικές επιλογές του Λευτέρη Παυλόπουλου. Η παράσταση καταφέρνει να προσεγγίσει τον άνθρωπο Τσάρλι Τσάπλιν ως συνολική προσωπικότητα, κι όχι μόνο ως κινηματογραφικό ήρωα. Αποκαλύπτονται στοιχεία του χαρακτήρα του και άγνωστες πτυχές του εαυτού του, φωτίζονται οι σχέσεις του με τις γυναίκες της ζωής του, αλλά και την οικογένεια του, με αποκορύφωμα τις στιγμές του με την μητέρα του, μέσα από την με εξαιρετική πλαστικότητα ερμηνεία της Μαρίνας Ψάλτη. Οι στιγμές του βωβού κινηματογράφου, τα γρήγορα σκετς, η χαρακτηριστική μουσική επένδυση (επιλογές Παναγιώτη Αυγερινού και Σπύρου Λούκου) και η απαράμιλλη κινησιολογία του Θανάση Τσαλταμπάση, θεωρώ απογείωσαν αυτή τη σκηνική μεταφορά, μετατρέποντάς την σε κυριολεκτική μετενσάρκωση του ήρωα, του βωβού κινηματογράφου και της εποχής αυτού. Το μοναδικό καδράρισμα με την κορνίζα λαμπτήρων θα τολμούσα να το χαρακτηρίσω και μαγικό, δίνοντας σάρκα και οστά σε ένα φαινόμενο όπως ο βωβός κινηματογράφος, μεταφέροντάς μας με τρόπο μοναδικό μέσα σε αυτόν. Στη σκηνή ζωντανεύουν κινηματογραφικές εικόνες και όχι μόνο με τις video προβολές του Κάρολου Πορφύρη, ενδυναμώνοντας δυναμικά το συνολικό αποτέλεσμα. Έξοχος θεωρώ ήταν και ο παραλληλισμός του μικρού αγοριού, χαρίζοντάς μας έναν αόρατο ψίθυρο, αρύοντας εικόνες, βιώματα και συναισθήματα καθημερινής αλήθειας, αυτού του χαμένου μικρού παιδιού που όλοι κρύβουμε βαθιά μέσα μας, δημιουργώντας έτσι χώρο και στα κρυμμένα συναισθήματα να βγουν έξω στο φως, στον αέρα να προβληματίσουν και να ταξιδέψουν.

Πληροφορίες για την παράσταση: Εδώ