Συνέντευξη με το Γιώργο Αδαμαντιάδη για την παράσταση «Mute»

Επιμέλεια συνέντευξης: Κωνσταντίνος Πλατής

Τι πραγματεύεται το πρώτο σου έργο που φέρει τον τίτλο MUTE;
Το Mute πραγματεύεται την ανάγκη 2 αδελφών να εγκαταλείψουν την κοινωνία μέσα στην οποία ζουν και να ανέβουν στο βουνό. Δύο αδέλφια που δεν κάνουν αυτή την επιλογή για να γλιτώσουν από κάποια τιμωρία για μια παράνομη πράξη που είχαν κάνει, μα γιατί δεν μπορούν να ακολουθήσουν τους άδικους κανόνες του αστικού περιβάλλοντος τους. Στο βουνό, στη βάση της ανθρώπινης ύπαρξης, θα ξεκινήσουν έναν αγώνα, που ως μοναδικό σκοπό έχει να μην υποστεί κανείς συνάνθρωπος τους την αδικία που βίωσαν εκείνοι. Στο βουνό όμως οι κανόνες αλλάζουν. Τα αδέλφια γίνονται ένα με την πλάση. «Μα η πλάση δε σκέφτεται με ανθρώπινη λογική. Δε βγάζει συμπεράσματα. Σκέφτεται με τη μύτη, τα αυτιά και τα μάτια». Η πλάση είναι βίαιη.

Έχεις ολοκληρώσει σπουδές στο τμήμα Ιστορίας των Ιωαννίνων κι ύστερα αποφοίτησες από τη δραματική σχολή της Δήλου. Εργάστηκες, μάλλον, συνδυαστικά για τη συγγραφή του πρώτου σου έργου. Αυτό το κείμενο είναι ιστορία προς μελέτη ή μυθοπλασία;
Είναι μυθοπλασία που βασίζεται σε ιστορικά γεγονότα που ακολούθησαν τη Μικρασιατική καταστροφή αλλά και σε πραγματικά γεγονότα του τώρα και του σήμερα. Μελετώντας τη μετεπαναστατική πορεία αυτού του τόπου, έπεφτα συνεχώς πάνω σε χώμα και αίμα. Όποια πράξη περιγράφεται στο έργο, με τον έναν ή τον άλλον τρόπο, έχει συμβεί. Θέλουμε να είμαστε θάλασσα, ελιά, ήλιος ποίηση και φιλοσοφία. Και μπορεί να είμαστε. Μα υπάρχει κι αυτό το έντονο στοιχείο που λέγεται Βουνό. Κι όταν βρέχει εκεί πάνω, το βουνό κατεβάζει χειμάρρους.

Πώς, αλήθεια, γράφτηκε ένα τέτοιο σκληρό, όσο και μεστό κείμενο από έναν τόσο νέο άνθρωπο;
Λίγο τα παιδικά καλοκαίρια στο χωριό με τον παππού και τη γιαγιά να αφηγούνται ιστορίες του βουνού, λίγο οι εφηβικές αλητείες στη γειτονιά, λίγο οι καταβολές από τους γονείς, λίγο η σπουδή της Ιστορίας, λίγο η αγάπη για τον Σαίξπηρ, λίγο τα μαθήματα αυτοσχεδιασμού πέρυσι με το αγαπημένο μου έτος στη δραματική σχολή της Δήλου και λίγο η προσωπική παραδοχή πως σπάνια μιλάω για όσα με καίνε, όλα τούτα γέννησαν το Mute. Και λέω «γέννησαν» γιατί δεν πήρα χαρτί και μολύβι να γράψω. Η διαδικασία της συγγραφής είχε ως εξής: έβαζα έναν δίσκο από τους Audioslave, έστριβα ένα τσιγάρο και ξεκινούσαε ο αυτοσχεδιασμός...«ό,τι κατεβάσει το βουνό απ’ την βροχή».

Θεωρείς τη συγγραφή του MUTE πράξη επαναστατική;
Όχι. Δεν θεωρώ επαναστατική πράξη τη συγγραφή. Μια επαναστατική πράξη απαιτεί την ύπαρξη μεγάλου διακυβεύματος. Εγώ δεν είχα τίποτα να χάσω όταν ξεκίνησα να γράφω. Επαναστατική πράξη, στα πλαίσια της τέχνης φυσικά, είναι το ανέβασμα αυτού του έργου από τον Στέλιο Πατσιά.

Εάν μπορούσες να «σπάσεις» αυτό το έργο στα συστατικά του, από τι αποτελείται;
Στο έργο ακούγονται κάμποσες φορές οι λέξεις χώμα, αίμα, βουνό, μαχαίρι, χάρος, θάνατος, σφαγή, χάλασμα, πόνος, ντροπή κτλ. Πουθενά δεν υπήρχε γραμμένη η λέξη αγάπη. Σε έναν αυτοσχεδιασμό, όμως, μου προέκυψε κι από τότε κρατήθηκε. Οπότε παρ' όλη την ωμότητα και σκληρότητα του, θα πω πως το έργο αποτελείται μόνο από αγάπη.

Στην Ελλάδα που ζούμε σήμερα, εν έτει 2018, ποιοι θα ήταν όλοι αυτοί οι χαρακτήρες που παρακολουθούμε επί σκηνής;
Όλοι εμείς είμαστε. Ανεξαιρέτως. Κανείς μας δεν είναι αθώος. Κανείς μας δεν είναι μόνο καλός ή μόνο κακός. Στην αρχή του έργου, όταν τα δυο αδέλφια βασανίζουν τον γιατρό, ο Διονύσης του φωνάζει «Μίλα ρε μη σου γαμήσω το ξέφωτο». Τούτη τη φράση την είχα ακούσει να την ουρλιάζει στο δρόμο τριαντάρης, «κοστουμάτος» πατέρας στον τρίχρονο γιο του γιατί έκλαιγε και φώναζε «μπαμπά» χωρίς να του λέει τι θέλει. Κι έλεγα μέσα μου «ήρεμα Γιώργο, είναι το παιδί μπροστά, μην επέμβεις». Ήμουν παρών όταν διάφορα «αφεντικά» έπιναν  το αίμα τον υπαλλήλων τους και πάλι εγώ «μη μιλήσεις Γιώργο, μην αντιδράς Γιώργο».  Έχω δει ανθρώπους να τσακίζουν στο ξύλο άλλους ανθρώπους για λεφτά και πάλι «μην κάνεις τίποτα Γιώργο».  Είμαστε μαθημένοι, γαλουχημένοι να μην υπερασπιζόμαστε. Να μη διεκδικούμε. Να μη μιλάμε. Το βλέπεις στο δρόμο καθημερινά. Δυστυχώς. Σπάνια συναντάς ερωτευμένα ζευγάρια. Υπάρχουν πολλά ζευγάρια, σπανιότερα, όμως, ερωτευμένα. Υπάρχουν θυμωμένα βλέμματα. Παντού τριγύρω. Συνεχώς κρύβουμε αυτά που αισθανόμαστε και σα να μη φτάνει αυτό, προσπαθούμε να τα θάψουμε κιόλας. Η οργή στο πρόσωπο του κόσμου είναι ολοφάνερη. Και δεν είναι μια οργή που προκύπτει από το αίσθημα της αδικίας. Είναι η οργή που προκύπτει από τη σιωπή και την απραξία. Από την ντροπή της σιωπής και της απραξίας. Από τους ήρωες του MUTE μας διαφοροποιεί μόνο ότι αυτοί δεν άντεξαν τη σιωπή και πήραν τα βουνά.

Πληροφορίες για την παράσταση: Εδώ