Κριτική για την παράσταση "Ζητείται κλόουν ηλικιωμένος"

Από την θεατρολόγο Μαρινέλλα Φρουζάκη

Βιογραφικό συγγραφέα

Ο Ματέι Βίζνιεκ γεννημένος το 1957 στη Ρουμανία, καταφεύγει στη Γαλλία το 1987 για να ξεφύγει από το ολοκληρωτικό καθεστώς του Τσαουσέσκο. Εκεί ελεύθερος πια γράφει για την απομόνωση, το κυνήγι της πρωτιάς, για τις κάθε λογής πλύσεις εγκεφάλου, για τους χιλιάδες νεκρούς των απανταχού πολέμων, για τα σουρεαλιστικά σύνορα των παγκόσμιων ανθρώπινων δικαιωμάτων, για τον άνθρωπο και τις αντιφάσεις του.

Βιογραφικό ομάδας

Η θεατρική ομάδα ex.animo (από ψυχής) δημιουργήθηκε το 2017 από τις ηθοποιούς: Τσομπανάκου Μαρία, Ξένου Μαίρη, Κούλη Βασιλική και Κωνσταντάκη Μαίρη. Αυτό που μας ένωσε είναι η αλληλοκατανόηση, ο σεβασμός, οι κοινοί στοχοι και προβληματισμοί, που θελήσαμε να εκφράσουμε μέσω του θεάτρου, γεφυρώνοντας το χάσμα της κοινής πραγματικότητας με την πραγματικότητα της ανθρώπινης ψυχής… Την πραγματικότητα που όλοι μας έχουμε ξεχάσει…

Σημείωμα σκηνοθέτη:

Ο άνθρωπος ανεξαρτήτως φυλής, φύλου, εθνικότητας, ηλικίας, επαγγελματικής ιδιότητας, έχει πάντα τις ίδιες εσωτερικές και εξωτερικές ανάγκες. Σε αυτό το σημείο ακριβώς έγκειται και η αχίλλειος πτέρνα του… Η εκμετάλλευση αυτών των αναγκών μπορούν ανά πάσα στιγμή, να στήσουν τη φυλακή του, και πολλές φορές χωρίς να του γίνει αντιληπτό. Τα όριά του γίνονται μία λεπτή γραμμή πάνω στην οποία ακροβατεί, τότε θα μπορέσει να ισορροπήσει ή θα πέσει στο κενό;

«- Εσύ είσαι; Εσύ είσαι στ’ αλήθεια;…
– Οι τρεις μας, πάλι μαζί…»
« – Φιλίπο, θυμάσαι την μπάντα που είχαμε στου Φερνάντο;»
« – Οι τύποι ζητάνε ένα γέρο..»

Τρεις ηλικιωμένοι κλόουν σε απόγνωση φτάνουν με τις βαλίτσες τους στον τόπο που τους υποδεικνύει μια αγγελία. Καθώς ο χρόνος κυλά και δεν εμφανίζεται κανείς, αρχίζει να ξετυλίγεται η ιστορία τους…. Τελικά ποιος θα πάρει την πολυπόθητη θέση; Μία θέση, τρεις (;) ενδιαφερόμενοι … Για πόσο θα αντέξουν να περιμένουν σε αυτόν τον χώρο; Ποιος θα πάρει τελικά την πολυπόθητη θέση; Μία παραβολή του Ματέι Βίζνιεκ που μιλάει για την παράλογη σημερινή πραγματικότητα. Αυτή η πικρή κωμωδία, που αγγίζει τα όρια του παραλόγου, έχει μεταφραστεί σε δώδεκα γλώσσες και έχει παιχτεί σε πολλές ευρωπαϊκές χώρες αλλά και στις Η.Π.Α., στον Καναδά και αλλού.

Η εξαιρετική αυτή παράσταση βασίστηκε στην μετάφραση της Έρσης Βασιλικιώτη. Η σκηνοθεσία της Μαρίας Τσομπανάκου με τα σκηνικά του Βαγγέλη Σάββα ήταν αριστοτεχνική: λιτό, μαύρο σκηνικό, μερικά μαύρα κιβώτια, βαλίτσες, μερικά σύνεργα κλόουν που εμφανίζονται σταδιακά. Ιδιαίτερη βρήκα και τη σύλληψη των λευκών αξεσουάρ (γραβάτα, παπούτσια, γάντια) τα οποία μοιράζονταν οι 3 ηθοποιοί, δημιουργώντας αποσπασματικά ένα ενιαίο σύνολο, ένα άτομο. Η κινησιολογία της Έλενας Γεροδήμου εξίσου ευρηματική, πολύτιμος αρωγός ωστόσο σε αυτήν ήταν η μοναδική εκφραστικότητα των ηθοποιών, ξεχωρίζοντας από το πρώτο λεπτό αυτή της Μαίρης Ξένου. Τα κοστούμια της Πελαγίας Βουτζουλίδου λιτά, μαύρα, πανομοιότυπα, αποτύπωναν μια διαχρονική κλίμακα. Οι διακριτικές φωτιστικές επιλογές της Σταυριάννας Δαούτη ενδυνάμωναν το κλίμα της παράστασης, σε συνδυασμό με την επιβλητική μουσική της Πηνελόπης Μπεκιάρη.

Στο σύνολό της η παράσταση άγγιξε διακριτικά τα λιγότερο ευανάγνωστα σημεία του έργου, ειδικά στη στιγμή κορύφωσης του φινάλε, σκηνή που οι ηθοποιοί ερμήνευσαν με εξαιρετική ευστοχία, χαρίζοντάς μας μια νηφάλια αφήγηση με έναν αιχμηρό απόηχο. Μακάρι αυτό το διαμάντι να συνεχιστεί και στην επόμενη σεζόν.

Πληροφορίες για την παράσταση: Εδώ