Παραπλανητικοί μύθοι & κατασκευασμένες αφηγήσεις

12 Μαΐου | Μικρή Σκηνή

ΠΡΟΓΡΑΜΜΑ

19:00 | Solar: A Meltdown (2014)

Μια βόλτα στο Μουσείο των Τροπικών (Tropenmuseum) του Άμστερνταμ «γέννησε» αυτήν τη διάλεξη-περφόρμανς. Εκεί, σε αυτό το εθνογραφικό μουσείο –μνημείο της αποικιοκρατίας–, ο Χο Ρούι Αν παρατήρησε την ιδρωμένη πλάτη ενός κέρινου ομοιώματος. Το ομοίωμα παρίστανε έναν Ολλανδό ανθρωπολόγο των αρχών του 20ού αιώνα, τον Charles Le Roux, να φωτογραφίζει στις Ανατολικές Ινδίες. Με έναν αριστοτεχνικά ειρωνικό τρόπο, στο Solar: A Meltdown, ο Χο Ρούι Αν εμπλέκει τον –επίσης ιδρωμένο– Mel Gibson, στον ρόλο του φιλόδοξου ρεπόρτερ στην ταραγμένη Ινδονησία του 1965, έτσι όπως απεικονίζεται στην ταινία Επικίνδυνα χρόνια (The Year of Living Dangerously, 1982), αλλά και την Deborah Kerr στο πλευρό του Yul Brynner, ως λευκή χήρα στην Αυλή του βασιλιά του Σιάμ, στο βραβευμένο με Όσκαρ μιούζικαλ Ο Βασιλιάς κι εγώ (The King and I, 1956).

«Το Solar: A Meltdown είναι μια διάλεξη που απογειώνεται από την ιδρωμένη πλάτη ενός ανδρείκελου του ανθρωπολόγου Charles le Roux, το οποίο συνάντησε ο καλλιτέχνης στο Tropenmuseum (Μουσείο των Τροπικών) του Άμστερνταμ. Από αυτή την εικόνα, ο καλλιτέχνης εκκινεί μια σειρά ερευνών που προσπαθεί να φτάσει στα «μετόπισθεν» της Αυτοκρατορίας και, κυρίως, στον ανελέητο ήλιο πίσω της, που σφυροκοπά την αυτοκρατορική πλάτη. Διερευνώντας αυτό το «ηλιακό ασυνείδητο» στο οποίο εδράζεται το ευρωπαϊκό αποικιακό εγχείρημα, η διάλεξη εξετάζει περαιτέρω τη λευκή γυναίκα και τον punkawallah (αυτόν που χειριζόταν τον ανεμιστήρα χειροκίνητα) ως συστατικές μορφές ενός «οικουμενικού υπηρέτη» – ένα καθολικά περίκλειστο, κλιματιζόμενο «παγκόσμιο νοικοκυριό». Κινούμενη σπειροειδώς στη σύγχρονη στιγμή της επίγειας κατάρρευσης, η διάλεξη αναζητά εν τέλει να ανακτήσει τον ιδρώτα ως έναν τρόπο εξόδου από τον εαυτό μας και επαφής με το Ηλιακό.»
Ho Rui An

Στα αγγλικά, με ελληνικούς υπότιτλους | Διάρκεια: περίπου 60 λεπτά | Δεν θα επιτρέπεται η είσοδος σε αργοπορημένους, μετά την έναρξη της περφόρμανς

Σύλληψη, Σκηνοθεσία & Περφόρμανς: Ho Rui An
Δραματουργία: Tang Fu Kuen
Τεχνικός Σχεδιασμός: ARTFACTORY
Τεχνική Διεύθυνση & Διεύθυνση Παραγωγής: Yap Seok Hui | ARTFACTORY

20:30 | Το Κριτικό Λεξικό της Νοτιοανατολικής Ασίας

«Ο όρος «Νοτιοανατολική Ασία» εμφανίστηκε στο τέλος του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου, ως μια ονοματολογία που επινοήθηκε από τις δυνάμεις των Συμμάχων για να περιγράψει ένα συγκεκριμένο θέατρο μαχών. Το Κριτικό Λεξικό της Νοτιοανατολικής Ασίας ξεκινά με τη μορφή ενός ερωτήματος: σε τι συνίσταται η ενότητα της Νοτιοανατολικής Ασίας, μιας περιοχής που δεν ενοποιήθηκε ποτέ από μια γλώσσα, θρησκεία ή πολιτική εξουσία; Το Λεξικό προχωρά προτείνοντας 26 όρους – έναν για κάθε γράμμα του αγγλικού/λατινικού αλφαβήτου, ο καθένας και μια έννοια, μια κεντρική ιδέα ή μια βιογραφία που προτείνει μια προσέγγιση στο πώς να σκεφτεί και να φανταστεί κανείς τη συγκεκριμένη γεωγραφική περιοχή.
Το 2016, οι συνεργάτες μου κι εγώ δημιουργήσαμε μια πλατφόρμα για την απορρόφηση και τον σχολιασμό ονλάιν οπτικοακουστικού υλικού, το οποίο με τη σειρά του «τροφοδοτείται» σε ένα ειδικά δημιουργημένο «αλγοριθμικό σύστημα επεξεργασίας» που παράγει αέναα νέους οπτικοακουστικούς συνδυασμούς σύμφωνα με εννοιολογικές παραμέτρους που βασίζονται σε αυτούς τους 26 όρους. Οι λειτουργίες του συστήματος εμφανίζονται σε μια ιστοσελίδα. Το θεωρώ αυτό ως το ημερολόγιο εργασίας μου και την ταινία που παράγει αέναα το σύστημα ως το κινηματογραφημένο όνειρο του ημερολογίου μου. Η διάλεξη μάς ξεναγεί στα Α, Β, Γ του Λεξικού και στα πρότζεκτ που αυτό έχει κυοφορήσει.»

Ho Tzu Nyen

Στα αγγλικά | Διάρκεια: περίπου 60 λεπτά

21:30 | Μετά τις περφόρμανς, ακολουθεί συζήτηση μεταξύ των καλλιτεχνών και της June Yap, Διευθύντριας Επιμελειών, Προγραμμάτων και Εκδόσεων στο Μουσείο Τέχνης της Σιγκαπούρης.

13 Μαΐου | Μικρή Σκηνή

ΠΡΟΓΡΑΜΜΑ

19:00 Dear Victoria

Rayyane Tabet

Το Dear Victoria είναι μια περφόρμανς-ανάγνωση, βασισμένη στη μακρόχρονη έρευνα του Ταμπέτ πάνω στις ανασκαφές που έκανε ο Max Freiherr von Oppenheim στο Τελ Χαλάφ. Αρχική ώθηση γι’ αυτή την έρευνα αποτέλεσαν τα σχετικά έγγραφα και οι φωτογραφίες που είχε στην κατοχή της η οικογένεια του Ταμπέτ – ο προπάππους του, Faek Borkhoche, υπήρξε γραμματέας και μεταφραστής του Μαξ φον Όπενχαϊμ, κατά τη διάρκεια της τρίτης αποστολής του στη νοτιοανατολική Συρία, το 1929. Η ανάγνωση εξετάζει τι απέγιναν τα αντικείμενα που ανασκάφθηκαν στο Τελ Χαλάφ και, μέσω αυτών, υφαίνει μια ιστορία με κατασκοπεία, μουσειολογικές προσθήκες και τη μοίρα των οικογενειακών κειμηλίων.

Στα αγγλικά, με ελληνικούς υπότιτλους | Διάρκεια: 30 λεπτά

20:00 | Water Blues

«Τα στάσιμα και λασπώδη νερά, γύρω από τα οποία συγκεντρώνονται έντομα και σκουλήκια, εκπροσωπούν μια πολύπλοκη εικόνα, αυτήν μιας πληκτικής, γλαυκώδους δυστυχίας που σε καταπνίγει και σου προκαλεί ανησυχία. Ο αμορφοποίητος αλλά όχι άμορφος βούρκος καταβροχθίζει και διαβρώνει τα πάντα. Ελάχιστοι χώροι ενσωματώνουν την περιφέρεια της ανθρώπινης ύπαρξης όσο οι βάλτοι. Ούτε ακριβώς εδάφη αλλά ούτε και νερά, οι βάλτοι ανέκαθεν θεωρούνταν τρομακτικοί χώροι, μέρη με άγνωστους κινδύνους απ’ όπου αναδύονται ομίχλες και οσμές. Τα νερά τους θεωρούνται κατεξοχήν μολυσμένοι και επικίνδυνοι χώροι, αινιγματικά και φασματικά τοπία που συνιστούν ένα πλούσιο έδαφος αναπαραγωγής όχι απλώς για πρακτικούς πόρους, αλλά και για τη φαντασία. Μέσα από ένα ταξίδι σε διαφορετικές αφηγήσεις γύρω από τα λασπόνερα, σε ιστορίες πνιγμών αλλά και αναστάσεων, το Water Blues αποτελεί μια βουτιά μέσα στα τρομακτικά "βρομόνερα".»
Ali Cherri

 Στα αγγλικά, με ελληνικούς υπότιτλους | Διάρκεια: 30 λεπτά

21:00 | ​Uncanny encounters

«Ένα πορτραίτο δημιουργείται όταν τόσο πολλές ιστορίες συγκλίνουν και παράγουν ένα γεγονός εξαιρετικής φύσης. Μια αρχαιολογική ανασκαφή από θαύμα αποφέρει ευρήματα. Ένας φιλόδοξος καλλιτέχνης κάνει την πρώτη του απόπειρα εκτός ζωγραφικής, με ένα εννοιολογικό έργο, εν είδει περφόρμανς. Ένα Αυτοκρατορικό μουσείο προικίζεται με την πιο πολύτιμη συλλογή του. Μια μεγάλη νεκρόπολη καταστρέφεται από τον τοπικό πληθυσμό. Εργάτες σε μια απομακρυσμένη επαρχία συναντούν για πρώτη φορά στη ζωή τους φωτογραφική κάμερα.
Βρισκόμαστε στη Σιδώνα του Λιβάνου το 1887 και τίποτα δεν μπορεί να αποτρέψει ένα τέτοιο γεγονός να πραγματοποιηθεί.»

Akram Zaatari

Στα αγγλικά  | Διάρκεια: 60 λεπτά

22:00 | Μετά τις διαλέξεις-περφόρμανς, ακολουθεί συζήτηση μεταξύ των καλλιτεχνών και της Marcella Lista, Ιστορικού Τέχνης και Επικεφαλής Επιμελήτριας στο Εθνικό Μουσείο Μοντέρνας Τέχνης – Κέντρο Πομπιντού, για τη Συλλογή Νέων Μέσων.

Διαβάστε περισσότερα

Ο Ali Cherri είναι εικαστικός και βίντεο καλλιτέχνης. Το πρόσφατο έργο του εξετάζει τον τόπο του αρχαιολογικού αντικειμένου στην κατασκευή ιστορικών αφηγήσεων. Έχει παρουσιάσει τις ατομικές εκθέσεις: Dénaturé στην γκαλερί Imane Farès του Παρισιού (2017), Somniculus στο Jeu de Paume του Παρισιού και στο CAPC του Μπορντό (2017), From Fragment to Whole στο μουσείο Jönköpings Läns της Σουηδίας (2017), A Taxonomy of Fallacies στο μουσείο Sursock της Βηρυτού (2016). Έργο του έχει εκτεθεί σε μουσεία ανά τον κόσμο, όπως στην Galleria d'Arte Moderna του Μιλάνου (2018), στο Centre Pompidou του Παρισιού (2017), στο MAXXI της Ρώμης (2017), στο Le MACVAL της Βαλ ντε Μαρν (2017), στο Guggenheim της Νέας Υόρκης (2016), στην Τριενάλε Aichi της Ιαπωνίας (2016). Έχει λάβει την υποτροφία Robert E. Fulton του Πανεπιστημίου Χάρβαρντ (2016) και το βραβείο του Rockefeller Foundation (2017).

Ο Rayyane Tabet γεννήθηκε το 1983 στη μικρή πόλη Ασκούτ του Λιβάνου. Το έργο του διερευνά τα παράδοξα στο δομημένο περιβάλλον και την ιστορία του. Τα γλυπτά του συχνά ανασυνθέτουν την αντίληψη της φυσικής και χρονικής απόστασης. Έχει πτυχίο στην αρχιτεκτονική από την Cooper Union της Νέας Υόρκης και μεταπτυχιακό στις καλές τέχνες από το Πανεπιστήμιο της Καλιφόρνια στο Σαν Ντιέγκο.

Ο Akram Zaatari, γεννημένος το 1966 στον Λίβανο, ζει και εργάζεται στη Βηρυτό. Η καλλιτεχνική παραγωγή του περιλαμβάνει περισσότερα από πενήντα βίντεο, πάνω από δέκα βιβλία και αναρίθμητες εγκαταστάσεις με φωτογραφικό υλικό, που όλα αυτά υπάγονται σε ένα πλέγμα αλληλένδετων θεματικών, ζητημάτων και πρακτικών, οι οποίες σχετίζονται με την ανασκαφή, την πολιτική αντίσταση, τις ζωές των πρώην μαχητών, την κληρονομιά μιας εξαντλημένης αριστεράς, την κυκλοφορία των εικόνων σε περιόδους πολέμου και το παιχνίδι των εντάσεων που ενυπάρχουν σε διάφορες επιστολές οι οποίες χάθηκαν, βρέθηκαν, θάφτηκαν, ανακαλύφθηκαν ή, για οποιονδήποτε άλλο λόγο, καθυστέρησαν να φτάσουν στον παραλήπτη τους. Ο Ζαάταρι διαδραμάτισε σημαίνοντα ρόλο στην ανάπτυξη της επίσημης, πνευματικής και θεσμικής υποδομής της σύγχρονης καλλιτεχνικής σκηνής της Βηρυτού. Ήταν ανάμεσα στα μέλη της μικρής εκείνης ομάδας καλλιτεχνών που αναδύθηκε από τη φρενήρη αλλά βραχύβια εποχή πειραματισμού στην τηλεοπτική βιομηχανία του Λιβάνου, η οποία αναδιοργανώθηκε ριζικά μετά το τέλος του εμφυλίου πολέμου στη χώρα. Ως συνιδρυτής του Arab Image Foundation, ενός ρηξικέλευθου οργανισμού αποκλειστικά υπό τον έλεγχο καλλιτεχνών, αφοσιωμένου στην έρευνα και τη μελέτη της φωτογραφίας στον Αραβικό Κόσμο, έχει μια ανεκτίμητη και ασυμβίβαστη συμβολή στον ευρύτερο δημόσιο διάλογο σε ό,τι αφορά τη συντήρηση και τις αρχειακές πρακτικές. Ο Ζαάταρι εκπροσώπησε τον Λίβανο στην Μπιενάλε της Βενετίας το 2013, ενώ το έργο του παρουσιάστηκε στην dOCUMENTA(13) στο Κάσελ, το 2012.
Η φιλμογραφία του περιλαμβάνει και δύο μεγάλου μήκους ταινίες: Twenty-Eight Nights and A Poem(2015) και This Day (2003).

Η Marcella Lista είναι Ιστορικός Τέχνης και, από το 2016, Επικεφαλής Επιμελήτρια στο Εθνικό Μουσείο Μοντέρνας Τέχνης – Κέντρο Πομπιντού στο Παρίσι, για τη Συλλογή Νέων Μέσων. Ανάμεσα στα πιο πρόσφατα πρότζεκτ της είναι τα Esma / Listen (Beirut Art Center, Βηρυτός, 2016), A Different Way toMove: Minimalismes, New York, 1960-1970 (Carré d’Art, Νιμ, 2017)

και στο Κέντρο Πομπιντού, το 2017,

τα Anarcheology· Eric Baudelaire. After· Harun Farocki: Images Against Themselves.

Σημείωμα Αφροδίτης Παναγιωτάκου, Διευθύντριας Πολιτισμού Ιδρύματος Ωνάση

Το Onassis Fast Forward Festival 5 – Athens διεκδικεί την έκπληξη στην πόλη που νομίζουμε ότι ξέρουμε. Δημιουργεί πεδία πειραματισμού για τους καλλιτέχνες και τους πολίτες, για να καταλάβουμε όσα μας συνδέουν και όσα μας χωρίζουν, για να δημιουργήσουμε παρά να προσδιορίσουμε μια κοινή επικράτεια, για να πυροδοτήσουμε συζητήσεις γύρω από το τι σημαίνει να ζει κανείς σήμερα σε πόλεις τραυματισμένες, ανήσυχες και, γι’ αυτό, ζωντανές. Το Onassis Fast Forward Festival 5 είναι εδώ για να διεγείρει την περιέργεια και να άρει την άρνηση για ό,τι συμβαίνει μπροστά στα μάτια μας, μέσα μας, γύρω μας.

Ένα φεστιβάλ τοπικό, γι’ αυτό και παγκόσμιο, εντοπισμένο και οικουμενικό. Ένα φεστιβάλ που θέλει να συνομιλήσει όχι μόνο με τον χώρο, αλλά κυρίως με την κατάσταση, συμπυκνώνοντας τον χρόνο και τον τόπο, βασισμένο στα ίδια τα υλικά της πόλης, που δεν είναι άλλα από τα διανύσματα της ζωής των ανθρώπων της. Έτσι, κυκλοφορεί στον δημόσιο και τον κοινωνικό χώρο, καταλαμβάνει κτίρια, επαναπροσδιορίζει το περιεχόμενό τους.

Η Αθήνα των πολυκατοικιών και των νεοκλασικών, της Ιστορίας και της αρχαιολογίας, της μνήμης και του παρόντος, του ματαιωμένου μεγαλείου και της παραπλανητικής νοσταλγίας, η Αθήνα των διαστρωματώσεων και των στρωματογραφικών κενών, με τα δικά της ίχνη βίας και καταστροφών, με τις δικές της ιστορικές ασυμφωνίες, αποκαλύπτεται.

Αναθέσεις, διεθνείς συμπαραγωγές και παγκόσμιες πρεμιέρες συνδέουν πρόσωπα και οργανισμούς, συγκεντρώνοντας στο κέντρο της πόλης εκείνους που θέλουν να αναρωτηθούν, αλλά κυρίως όσους η τυχαιότητα, και όχι η πρόθεση, τους φέρει κοντά σε όσα θα συμβούν.

Καλλιτέχνες του κόσμου, με αφετηρία τους τη Βηρυτό, το Βερολίνο, την Κουάλα Λουμπούρ, το Παρίσι, το Ρέικιαβικ, το Σάο Πάολο, τη Σιγκαπούρη, τη Στοκχόλμη και το Τόκυο –σε συνεργασία με Έλληνες καλλιτέχνες, ερευνητές και κατοίκους– ανασκάπτουν και επαναπροσδιορίζουν το αρχαίο και πρόσφατο παρελθόν της Αθήνας, έτσι όπως αυτό ψιθυρίζει ή κραυγάζει στο παρόν.

Σημείωμα Κάτιας Αρφαρά, Καλλιτεχνικής Διευθύντριας Onassis Fast Forward Festival 5

Σε μια χρονική περίοδο πολιτιστικού ιμπεριαλισμού και νεοαποικιακής ρητορικής, το 5ο FFF διερευνά το πεδίο μιας διευρυμένης αρχαιολογίας, που αμφισβητεί επιστημονικές βεβαιότητες και ιστορικές γραμμικότητες. Μέσα από επιτόπια και αρχειακή έρευνα, επιστημονική μεθοδολογία, επαναδράσεις και επανοικειοποιήσεις του αρχαίου και πρόσφατου παρελθόντος της Αθήνας, οι καλλιτέχνες αρθρώνουν έναν κριτικό στοχασμό πάνω στα μνημεία, τα τέχνεργα και τα κατάλοιπα. Αναθέσεις, συμπαραγωγές και επιτόπιες καλλιτεχνικές παρεμβάσεις σε δημόσιους οργανισμούς και ανοιχτούς χώρους της πόλης ανιχνεύουν τον σημαίνοντα ρόλο της αρχαιολογίας και της πολιτιστικής κληρονομιάς στη διαμόρφωση εθνικών και θρησκευτικών ταυτοτήτων και, κατά συνέπεια, στην ερμηνεία της ιστορίας.

Με την εκταφή λανθανουσών αφηγήσεων, το φετινό φεστιβάλ μεταμορφώνεται σε παλίμψηστο, αποκαλύπτοντας τις χρονικές και χωρικές διαστάσεις των υλικών τεκμηρίων και τις πολλαπλές «αλήθειες» τους. Πώς μπορεί η τέχνη να διατηρήσει μια κριτική θέση απέναντι σε ρητορικές που στιγματίζουν το δημόσιο χώρο; Πώς μπορεί ένα καλλιτεχνικό έργο να αμφισβητήσει την αυταρχική κληρονομιά της δημόσιας μνήμης; Μπορούμε να επαναδιαπραγματευτούμε έννοιες όπως η πολιτιστική κληρονομιά σε μια πόλη σαν την Αθήνα, όπου τα κατάλοιπα του παρελθόντος θεωρούνται ως τα φυσικά τεκμήρια της αδιάλειπτης συνέχειας του ελληνικού πολιτισμού;

Με ένα δεκαπενθήμερο πρόγραμμα εγκαταστάσεων, περφόρμανς, εκθέσεων, προβολών, εργαστηρίων και δημόσιων διαλόγων, το φεστιβάλ επιχειρεί να δημιουργήσει ένα δυναμικό κοινό πεδίο ή, όπως το έθεσε ο Édouard Glissant, έναν ανοιχτό χώρο «ποιητικής αναγκαιότητας» όπου παράγονται συνεχώς σχέσεις μεταξύ των ιδεών και των φαντασιακών του ενός μέρους και των αντίστοιχων ενός άλλου.

Διαβάστε περισσότερα

Ο Ho Rui An είναι καλλιτέχνης και συγγραφέας από τη Σιγκαπούρη, ο οποίος εργάζεται στη διατομή της σύγχρονης τέχνης, του κινηματογράφου, της περφόρμανς και της θεωρίας. Προερχόμενος από μια χώρα που απέκτησε την ανεξαρτησία της από τη Μεγάλη Βρετανία μόλις το 1965, ο Χο Ρούι Αν ζει και εργάζεται στη Σιγκαπούρη έχοντας ως κεντρικό άξονα τόσο στις εικαστικές του δουλειές όσο και στις περφόρμανς και τις ομιλίες του την κοινωνικοπολιτική δύναμη των εικόνων, αλλά και του μετα-αποικιοκρατικού βλέμματος στη χρήση των εικόνων. Γράφει, μιλάει και σκέφτεται γύρω από εικόνες, ενδιαφερόμενος για τη διερεύνηση της εμφάνισης, της μετάδοσης και της εξαφάνισής τους μέσα σε πλαίσια παγκοσμιοποίησης και διακυβέρνησης. Έχει παρουσιάσει πρότζεκτ του στη 2η Μπιενάλε του Κότσι-Μουζίρις (Ινδία), στην TPAM – Συνάντηση Παραστατικών Τεχνών στη Γιοκοχάμα (Ιαπωνία), στο Hessel Museum of Art και στις CCS Bard Galleries (Annandale-on-Hudson, Πολιτεία της Νέας Υόρκης), στο NUS Museum (Σιγκαπούρη), στο QUT Art Museum (Μπρίσμπεϊν, Αυστραλία), στις Serpentine Galleries (Λονδίνο), στο NTU Centre for Contemporary Art (Σιγκαπούρη), στο LUMA/Westbau (Ζυρίχη), στο Para Site (Χονγκ Κονγκ) και στο Witte de With (Ρότερνταμ). Είναι ο επιμελητής στο γραφείου της Σιγκαπούρης της περιοδικής έκδοσης σύγχρονης τέχνης ArtAsiaPacific, ενώ έχει δημοσιεύσει σε πάρα πολλές άλλες εκδόσεις. Ζει και εργάζεται στη Σιγκαπούρη.

Ο Ho Tzu Nyen είναι δημιουργός ταινιών, βίντεο, εγκαταστάσεων και θεατρικών περφόρμανς που ανακατασκευάζουν και επανερμηνεύουν φιλοσοφικά και ιστορικά κείμενα και αντικείμενα τέχνης. Έχει παρουσιάσει ατομικές εκθέσεις του στο Guggenheim του Μπιλμπάο (2015), στην DAAD Galerie της Βόνης (2015), στο Mori Art Museum του Τόκυο (2012), στο Περίπτερο της Σιγκαπούρης στην 54η Μπιενάλε της Βενετίας (2011) και στο Artspace του Σίδνεϋ (2011). Έχει συμμετάσχει επίσης σε εκθέσεις, όπως στην 6η Μπιενάλε της Μόσχας (2015), στη 10η Μπιενάλε της Σανγκάης (2014), στη 2η Μπιενάλε του Κότσι-Μουζίρις στην Ινδία (2014), στην 6η Τριενάλε Ασίας-Ειρηνικού, που φιλοξενείται στην Queensland Art Gallery του Μπρίσμπεϊν της Αυστραλίας (2009) και στην 26η Μπιενάλε του Σάο Πάολο (2004). Έργα του έχουν εκτεθεί σε ιδρύματα όπως το Μουσείο Σύγχρονης Τέχνης του Τόκυο (2015), το Μουσείο Μοντέρνας Τέχνης της Βαρσοβίας (2015), το Guggenheim της Νέας Υόρκης (2013), το Κέντρο Σύγχρονης Τέχνης Witte de With στο Ρότερνταμ (2013, 2012), το Κέντρο Τεχνών ZKM στην Καρλσρούη (2013, 2007), το Haus der Kulturen der Welt στο Βερολίνο (2011, 2017). Τα θεατρικά του έργα έχουν παρουσιαστεί στο TPAM Directions, στην Ιαπωνία (2018), στο Asian Arts Theatre του Γκουανγκτζού (2015), στο Festwochen της Βιέννης (2014), στο Theater der Welt της Γερμανίας (2010), στο KunstenFestivaldesArts των Βρυξελλών (2006, 2008) και στο Φεστιβάλ Τεχνών της Σιγκαπούρης (2006, 2008). Οι ταινίες του έχουν προβληθεί στα κινηματογραφικά φεστιβάλ του Βερολίνου (2015), του Sundance (2012), των Καννών (2009), της Βενετίας (2009), του Λοκάρνο (2011) και του Ρότερνταμ (2008, 2010, 2013).
Ο Χο Τζου Νύεν έχει λάβει μια υποτροφία του DAAD στο Βερολίνο (2014-15) και το Μεγάλο Βραβείο του Asia Pacific Breweries Foundation Signature Art Prize (2015).

Η δρ ​June Yap είναι Διευθύντρια Επιμελειών, Προγραμμάτων και Εκδόσεων στο Μουσείο Τέχνης της Σιγκαπούρης, όπου επιβλέπει τη δημιουργία περιεχομένου και τον προγραμματισμό του μουσείου. Έχει θητεύσει προηγουμένως ως επιμελήτρια του προγράμματος UBS MAP του Guggenheim (Νότια και Νοτιοανατολική Ασία), αναπληρώτρια διευθύντρια και επιμελήτρια στο Ινστιτούτο Σύγχρονων Τεχνών της Σιγκαπούρης και επιμελήτρια στο Μουσείο Τέχνης της Σιγκαπούρης.

Onassis Fast Forward Festival 5 - Athens

Η Στέγη του Ιδρύματος Ωνάση έχει στον πυρήνα της ύπαρξής της την Αθήνα. Από τις 2 έως τις 16 Μαΐου μας καλεί να ανακαλύψουμε το 5ο Onassis Fast Forward Festival Athens. Από το Μουσείο της Ακρόπολης έως το Εθνικό Θέατρο, από τη Διπλάρειο Σχολή έως την Ίριδα, από το Αναγνωστήριο του Βαλλιάνειου κτιρίου της Εθνικής Βιβλιοθήκης της Ελλάδος έως μια παλιά κατοικία στη Δεριγνύ, από τη Βιβλιοθήκη της Νομικής Σχολής (Παλαιό Χημείο) έως το Πεδίον του Άρεως και τους χώρους της Στέγης, το Onassis Fast Forward Festival 5 – Athens, με αναθέσεις, διεθνείς συμπαραγωγές και παγκόσμιες πρεμιέρες, ανιχνεύει τις ρωγμές του χρόνου στα όρια του μύθου και της μαρτυρίας, της εμπειρίας και της φαντασίας.

Καλλιτέχνες και ερευνητές από διάφορα μέρη ανά τον κόσμο διερευνούν τον καθοριστικό ρόλο της αρχαιολογίας στην κατασκευή των εθνικών αφηγήσεων και της συλλογικής μνήμης, αλλά και τη διαλεκτική σχέση της με την πολιτιστική κληρονομιά.

Στο FFF5 συμμετέχουν: Kader Attia, Matthew Barney, Ali Cherri, Chto Delat (Tsaplya Olga Egorova, Nina Gasteva, Nikolay Oleynikov, Dmitry Vilensky), Hikaru Fujii, Joana Hadjithomas & Khalil Joreige, Iceland Dance Company (Erna Ómarsdóttir & Valdimar Jóhannsson), Anton Kats, Ragnar Kjartansson, Μέντη Μέγα, Leonardo Moreira, Rabih Mroué, Markus Öhrn, Walid Raad, Ho Rui An, Rayyane Tabet, Mark Teh, Ho Tzu Nyen, Akram Zaatari, Robert Zhao Renhui κ.ά.

Σύλληψη & Καλλιτεχνική Διεύθυνση Φεστιβάλ: Κάτια Αρφαρά
Γενική Διεύθυνση Παραγωγής: Δήμητρα Δερνίκου
Γενική Τεχνική Διεύθυνση: Λευτέρης Καραμπίλας
Εκτέλεση Παραγωγής: Βασίλης Παναγιωτακόπουλος
Οργάνωση Παραγωγής: Χριστίνα Πιτούλη
Γενικός Συντονισμός & Έρευνα: Μαρίνα Τρουπή
Συντονισμός Συζητήσεων και Εργαστηρίων: Μυρτώ Λάβδα, Ελεάννα Σεμιτέλου, Μαρίνα Τρουπή
Βοηθοί Εκτέλεσης Παραγωγής: Δέσποινα Σιφνιάδου, Ειρηλένα Τσάμη, Γιώργος Λιναρδάκης, Κωστής Λεβάντης