Επιμέλεια συνέντευξης: Κωνσταντίνος Πλατής
Τι σας ώθησε να γράψετε το έργο;
Μία ανάγκη να μας εστιάσω την προσοχή σε αυτά τα μικρά καθημερινά κρούσματα επιθετικής συμπεριφοράς εναντίον των αδύναμων. Για να αξιολογήσουμε λίγο καλύτερα το σύμπαν μέσα μας και γύρω μας. Για να έρθουμε σε επαφή με το αίσθημα της ευθύνης, εκείνο της προσωπικής επιλογής, της ατομικότητας, της ξεχωριστής ιδιομορφίας του καθενός μας. Για να μας αγαπήσουμε λίγο παραπάνω. Γιατί μπορούμε και καλύτερα. Γιατί συγκρουόμαστε με μίσος οι άνθρωποι επειδή δεν αντέχουμε να συγκρουστούμε με αγάπη. Το «πιασμένοι σε Δεντρόσπιτο» είναι ένα αλληγορικό έργο. Μία μικρογραφία της κοινωνίας. Μία σύγκρουση πολιτισμού και ανθρώπινης φύσης. Ένας φακός εστίασης στο μαζί, στο «φταίμε» αλλά και στο «μπορούμε».
Το έργο έχει διδακτικό χαρακτήρα ή είναι απλά μια αναπαράσταση της πραγματικότητας;
Το έργο έχει έναν διδακτικό χαρακτήρα γι αυτό συνίσταται και για εφηβικές ηλικίες. Στόχος είναι να συντονιστούν οι μικρές μας σκέψεις σε μία αίθουσα συλλογικότητας. Άλλωστε αυτός είναι και ο ρόλος του θεάτρου. Όχι πάντοτε να δίνει απαντήσεις αλλά να θέτει ερωτήματα. Να κινητοποιεί, να ανάβει την άκρη του δυναμίτη που θα σκάσει στο στομάχι μας και θα μας οδηγήσει σε νέα συμηδητοποιήσεις σιγά σιγά, αλλά και σε σπουδαίες επαναστάσεις. Κι έτσι μπορούμε να καταφέρουμε κάτι. Ή και τα πάντα. Η ιστορία αν και είναι βασισμένη σε πολλά πραγματικά γεγονότα δεν αναπαριστάται ρεαλιστικά ως πραγματικότητα. Είναι ένα σουρεαλιστικό κείμενο με ποιητικό λόγο που αγκαλιάζεται συμπληρωματικά με μία ιδιαίτερα ευφάνταστη και αφαιρετική σκηνοθεσία.
Είναι ένα έργο για το bullying που απευθύνεται και σε ανήλικους θεατές;
Σαφώς. Θα είναι ελπιδοφόρο να δούμε δεκαεξάχρονα και δεκαεφτάχρονα παιδιά να παρακολουθούν τη παράσταση. Αν απευθυνόμαστε σε λίγο παραπάνω σε ένα target group αυτό είναι οι έφηβοι.
Τα άτομα που εκφοβίζουν τους άλλους έχουν υποστεί και αυτά στο παρελθόν bullying;
Θεωρώ πως κάθε θύτης έχει υπάρξει θύμα. Δεν είναι βέβαια κάποιος κανόνας αυτός. Δεν μου αρέσουν οι γενικεύσεις. Σίγουρα πίσω από τοξικές και ακατανόητες συμπεριφορές κρύβεται πάντα μία έλλειψη αγάπης. Κάποιος που ασκεί μία επιθετική συμπεριφορά σε κάποιον πιο αδύναμο, κάποιον διαφορετικό και ανόμοιό του είναι αρχικά ένας άνθρωπος μισός, που δεν τα έχει καλά με τον εαυτό του. Η μανία μας να ανήκουμε κάπου είναι μία βασική ανάγκη της ανθρώπινης φύσης. Ωστόσο μέσα σ αυτό το κάπου μέσα σε ένα εναρμονισμένο κοινωνικό σύνολο μπορούμε να υπάρχουμε ως μονάδες, ως αυτοτελή όντα, ως αυτόνομες μοναδικότητες και ιδιαίτερες ολότητες. Είμαστε ήρωες ενός ζωντανού παραμυθιού και πρέπει να καταλάβουμε πως δεν υπάρχει ένας κανόνας και πως οι κατηγοριοποιήσεις δεν θα πρεπε να εξυπηρετούνται από μας αλλά να μας εξυπηρετούν. Αλλά θέλει δουλειά εμείς με τον εαυτό μας, να κατασκευάσουμε την τέλεια μονάδα μας και να τη παραδώσουμε στους ανθρώπους μας και στο σύμπαν. Η ευθύνη είναι μία αυστηρά προσωπική υπόθεση. Ο καθένας θα πρεπε να παλεύει με τους δαίμονες του. Με λουλουδια όχι με όπλα. Όλοι λίγο πολύ έχουμε να συγκρουστούμε με πελώριους βράχους αλλά έγκειται στη προσωπική ευθύνη του καθενός, στην ιδιαίτερη ενσυναίσθηση που μας διέπει. Και όλα μπορούν να αλλάξουν. Πετώντας τα σκουπίδια του παρελθόντος, τα προεφηβικά άγχη, αυτό το εύθραυστο αμάγαλμα από ματαιοδοξίες, εγωισμούς και παθητικόεπιθετικές συμπεριφορές. Μπορείς να αρνηθείς να γίνεις θύτης ακόμα κι αν έχεις υπάρξει θύμα. Αρκεί μονάχα μία σταγόνα πίστης, αγάπης και ενσυναίσθησης για να χρησιμοποιήσουμε τους παραλογισμούς και τα βιώματά μας για καλό.
Τι θα λέγατε σε κάποιον που έχει δεχτεί bullying;
Πως όλα συνεχίζονται. Πως το να είσαι διαφορετικός είναι σπουδαίο πραγμα. Η ανθρωπότητα εξελίχθηκε αν εξελίχθηκε όχι επειδή υπήρξαμε συνετοί, πειθαρχημένοι και ταξινομημένοι σε κατηγορίες αλλά επειδή υπήρξαμε ανώριμοι, διαφορετικοί, πρωτοπόροι, τρελοί κι επαναστάτες. Κι αν το καλοσκεφτείς κάπως έτσι ξεκινάνε οι σπουδαίες αλλαγές. Και θέλει μεγάλη δύναμη να μετουσιώσεις τα πάθη σου σε αγκαλιές αλλά μόνο έτσι αξίζει. Κι ας είναι εύθραυστα τα χρόνια μας και δύσκολο το βήμα. Οι συντριβές μας είναι οι νίκες μας. Και όσο μεγαλώνουμε ας μη μακραίνουμε. Αρκεί μονάχα μια σταγόνα λευκού για να γίνει γκρι το μαύρο. Κι έχουμε πολύ λευκό μέσα και έξω μας. Δεν φαντάζεστε. Δεν έχετε ιδέα. Τι συμβαίνει και τι είμαστε ικανοί να καταφέρουμε. Με πίστη στους ανθρώπους. Με όπλο μας την αγάπη. Και με μία συνέχεια. Και θα τα καταφέρουμε στο τέλος.
Πληροφορίες για την παράσταση: Εδώ
