Από την θεατρολόγο Μαρινέλλα Φρουζάκη
Ο Σάκης Σερέφας είναι ποιητής και πεζογράφος. Το «Θα σε πάρει ο δρόμος» συμπεριλήφθηκε στον κατάλογο με «Τα 120 καλύτερα σύγχρονα ευρωπαϊκά θεατρικά έργα» της European Theatre Convention (2010).
Πόσες φορές έκανες σχέδια, τα οποία όμως ανέτρεψε η ζωή; Πόσες φορές ένιωσες πως πνίγεσαι στη ζωή; Ο Σάκης Σερέφας γράφει για όλους εκείνους που η ζωή τους διέψευσε πανηγυρικά. Γράφει για εκείνη τη γυναίκα που έβλεπε τα τρένα να περνούν, τον άνδρα που χάθηκε μέσα σ’ ένα σουπερμάρκετ για πάντα, την άλλη γυναίκα που την ενοχλούσαν οι πλάτες κι οι μύγες, αλλά και για τον άλλο άνδρα, τον ρεσεψιονίστ του ξενοδοχείου, που έβλεπε μέσα από βαλίτσες και κρυφές κάμερες. Και για άλλους πολλούς. Που όλους τους πήρε ο δρόμος.
Χώρος. Κουζίνα. Ως τόπος συνάντησης, συγκέντρωσης κι εστία αλλά κι ως βασικός χώρος μεταμορφώσεων και εξομολογήσεων.
Χρόνος. Δεν υπάρχει χρονική αναφορά, κάτι που έγινε στο παρελθόν ή συμβαίνει τώρα ή που ίσως να συμβεί στο μέλλον.
Πρόσωπα. Μία γυναίκα κι ένας άντρας συναντιούνται σε μία κουζίνα και μας εξομολογούνται. Ο καθένας τη δική του ιστορία.
Σχεδόν πάντα, επιθυμούμε να οργανώνουμε με τέτοιο τρόπο τις ζωές μας, ώστε το απρόοπτο και ξαφνικό να εκδηλώνεται όσο γίνεται πιο σπάνια. Το μυστήριο όμως, η δυσκολία και η μαγεία της ζωής είναι αυτό ακριβώς το στοιχείο ανατροπής, αναπόσπαστο τελικά κομμάτι της ανθρώπινης μοίρας. Γιατί είμαστε άνθρωποι, άνθρωποι που μας παίρνει ο δρόμος.
10 μικρές ιστορίες ανθρώπων που τους βρήκε κατακούτελα ένα ζόρι. Όμως δεν το βάζουν κάτω και συνεχίζουν. Γιατί είναι άνθρωποι που τους πήρε ο δρόμος.
Ένα έργο υπερρεαλιστικό το οποίο συμπυκνώνει μικρές στιγμές καθημερινής τρέλας. Αν έπρεπε να περιγράψω το νόημα του έργου με μία φράση, θα ήταν αυτή. Μια παράσταση μοναδική, την οποία βιώσαμε κι εμείς μαζί με τους ήρωες, αφού βρισκόμασταν κι εμείς πάνω στη σκηνή. Το θέατρο Άλφα Ιδέα δεν μας έχει απογοητεύσει ποτέ τα τελευταία χρόνια: Ρωμαίος και Ιουλιέτα για δύο, Υπηρέτης δύο αφεντάδων, Από την Αντιγόνη στη Μήδεια, και πολλές ακόμη παραστάσεις που ακόμη κουβαλάω μαζί μου, κι ας με παίρνει ο δρόμος καθημερινά…
Η Στέλλα Σερέφογλου, που υπογράφει την δραματουργική επεξεργασία, την σκηνοθεσία αλλά και την σκηνογραφία (μαζί με τον Γιάννη Ξηντάρα) έστησαν μια απόλυτα καλοκουρδισμένη παράσταση, με την παρουσία των θεατών επί σκηνής. Όλοι μαζί λοιπόν εγκλωβισμένοι και εγκιβωτισμένοι στις καθημερινές στιγμές της οικογενειακής και προσωπικής παράνοιας. Τόσο ασφυκτικά που ήθελες να αρπάξεις τη σακούλα από τα χέρια των ηρώων για να αναπνεύσεις κι εσύ… εξαιρετική και η ιδέα της σακούλας, επί τη ευκαιρία…
Οι ερμηνείες του Γιάννη Δρακόπουλου και της Λένας Γιάκα ήταν κάτι παραπάνω από εύστοχες, με εξαιρετικό έλεγχο εκφραστικών μέσων και απόλυτη ειλικρίνεια και χειρουργική ακρίβεια, κατάφεραν να αναδείξουν στο έπακρο τα πιο καίρια σημεία του έργου, με την παρουσία των ελάχιστων σκηνικών αντικειμένων. Το αγαπημένο μου σκηνικό αντικείμενο, ο ανεμιστήρας, κι όλα αυτά που σηματοδοτούσε… Εξαιρετικές οι φωτιστικές επιλογές, ειδικά η λάμπα που λειτουργούσε ως σκηνικό σήμα, που ανέδιδαν την κατάλληλη ατμόσφαιρα, ειδικότερα στην ιστορία της ηρωίδας που έβλεπε τα τρένα να περνούν, ένιωσα ότι βρισκόμουν κι εγώ δίπλα στις ράγες…
Τα κοστούμια της ομάδας Boudoir, λιτά και χαρακτηριστικά, ακριβώς όσο έπρεπε. Η επιμέλεια κίνησης του Αναστάση Καραχανίδη, αλλά και η μουσική της Τζωρτζίνας Βαρδουλάκη, έντυσαν και «κέντησαν» με μοναδική μαεστρία το θαυμάσιο αυτό σύνολο.
Πληροφορίες για την παράσταση: Εδώ
