Η Γελάδα

ΔιαγωνισμόςΑρχείο Παίχτηκε από 28/09/2019 έως 29/02/2020
στο Altera Pars
Διάρκεια: 90'
Συγγραφέας: Ναζίμ Χικμέτ
Σκηνοθέτης: Πέτρος Νάκος
Φωτισμοί: Κατερίνα Μαραγκουδάκη
Κίνηση: Ελβίρα Μπαρτζώκα
Ερμηνεύουν: Μίνα Χειμώνα,  Πέτρος Νάκος, Αγγελική Κοντού, Σπύρος Σιδέρης, Ηλίας Τσούμπελης

Περιγραφή

Το θέατρο Altera Pars, μετά την περσινή επιτυχία και τη θερμή ανταπόκριση του κοινού, παρουσιάζει για δεύτερη χρονιά το έργο «Η Γελάδα» του Ναζίμ Χικμέτ σε σκηνοθεσία Πέτρου Νάκου από τις 28 Σεπτεμβρίου και κάθε Σάββατο και Κυριακή.

Περισσότερα

«Η Γελάδα», λαϊκή παραβολή,  συμβολικό παραμύθι και ιδιότυπη κοινωνική σάτιρα μαζί, γράφεται στη Μόσχα το 1956, από τον πιο αγαπημένο στους  Έλληνες Τούρκο ποιητή συγκεντρώνοντας  όλα τα χαρακτηριστικά της  πρωτότυπης και πρωτοπόρας δραματουργίας του. Με λόγια απλά, καθαρή ματιά και πνεύμα οξύ, ο μεγάλος ποιητής και τρυφερός παραμυθάς, μιλάει μέσα από το έργο του, στο σήμερα, θαρρείς και τίποτα δεν έχει αλλάξει στον κόσμο των ανθρώπων…

Μήπως πράγματι, δεν έχει αλλάξει τίποτα; Μήπως ακόμη οι άνθρωποι ψάχνουν για
έναν από μηχανής θεό να τους «σώσει» από την πραγματικότητα που δεν τους ικανοποιεί;

Ο σκηνοθέτης Πέτρος Νάκος παρουσιάζει το αλληγορικό, αλλά πάντα ανθρώπινο, σύμπαν του Ναζίμ Χικμέτ στη σκηνή του Altera Pars, με ένα φρέσκο, αληθινό τρόπο, αναδεικνύοντας τόσο το χιούμορ όσο και τη σκληρή αλήθεια ενός ... «παραμυθιού».

Λίγα λόγια για το έργο
«Η Γελάδα» είναι μια αλληγορία για την εξάρτηση του σύγχρονου ανθρώπου από τον καταναλωτισμό και την παράλογη πρόσδεση της ανθρώπινης ευτυχίας στην απόκτηση υλικών αγαθών. Αποτελεί μια βαθιά κοινωνική κριτική, για την εξώθηση των ανθρώπων σ’ ένα μάταιο κυνήγι, ένα αέναο και εξαντλητικό ανταγωνισμό για οικονομική και κοινωνική ανέλιξη. Τα πρόσωπα του Χικμέτ αναδύονται γλαφυρά, μέσα από το λυρικό συμβολισμό τους. Είναι ταυτοχρόνως αρχετυπικά σύμβολα και καθημερινοί άνθρωποι πλασμένοι με τρυφερότητα και στοργή, από έναν άνθρωπο που αγάπησε βαθιά τους ανθρώπους, αγωνίστηκε και αφιέρωσε τη ζωή του στην υπεράσπιση της ελευθερίας τους.

Η υπόθεση
Μια μικροαστική οικογένεια με μεγάλα όνειρα για κοινωνική ανέλιξη, για καταξίωση, για πρόοδο και προκοπή, η μάνα, η κόρη, ο γιος... Ονειρεύονται ένα καλύτερο αύριο.
Η μάνα θέλει το καλύτερο για τα παιδιά της και τα παιδιά φορτώνονται τις προσδοκίες και τις επιθυμίες της μητέρας τους. Η κόρη θα γίνει σπουδαία καλλιτέχνης της όπερας και ο γιος ο μεγαλύτερος ποιητής της εποχής του. Όνειρα που είναι μεγαλύτερα από την πραγματικότητα που τους περιορίζει.

Λύση έρχεται να δώσει μια γελάδα... Μία παχιά γελάδα που θα κατεβάζει γάλα και το γάλα της θα γίνει βούτυρο, γιαούρτι και θα πουληθεί  και έτσι θα πλουτίσουν και αφού πλουτίσουν ... τότε σίγουρα όλα θα είναι καλύτερα.

Σύντομα όμως το μέσο γίνεται σκοπός και τα πάντα ανατρέπονται.

Η γελάδα ιεροποιείται, γίνεται θεός και τύραννος μαζί και φορτωμένη με όλες τις ελπίδες της οικογένειας γίνεται ο δυνάστης τους. Η γελάδα που θα τους έσωζε, τώρα τους απελπίζει. Ποιος θα βρεθεί να τους απαλλάξει από την τυραννία της;

Ο Συγγραφέας
Ο Ναζίμ Χικμέτ είναι ο μεγαλύτερος Τούρκος ποιητής του 20ου αιώνα. Γεννήθηκε το 1902 στη Θεσσαλονίκη και απεβίωσε το 1963 στη Μόσχα. Ασχολήθηκε με όλα τα είδη του γραπτού λόγου, έγινε όμως περισσότερο γνωστός ως ποιητής. Μέγας δάσκαλος και ανανεωτής της τουρκικής προοδευτικής ποίησης, γίνεται ίνδαλμα του τουρκικού λαού και αποκτά παγκόσμια αναγνώριση. Εκτός από ποιήματα, έγραψε μυθιστορήματα, παραμύθια, δοκίμια, κινηματογραφικά σενάρια και 30 περίπου θεατρικά έργα.
Η ποίησή του είναι απλή αλλά την ίδια στιγμή άκρως σαγηνευτική. Τα κείμενά του διαπνέονται από μουσικότητα και έντονο συμβολισμό και γεμίζουν τους αναγνώστες με αισθήματα αισιοδοξίας και πίστης για το μέλλον. Το ξεχωριστό του ύφος είναι απλό, ζεστό και τρυφερό. Ταυτόχρονα, όμως, γίνεται ανατρεπτικό, καταγγελτικό και κοφτερό σαν λεπίδι.

Τα θεατρικά έργα του Χικμέτ συνδυάζουν στοιχεία του ψυχολογικού θεάτρου των Στανισλάφσκι και Βαχτάνγκοφ αλλά και τεχνικές της Κομέντια ντελ άρτε. Λάτρης των Μαγιακόφσκι και Μέγιερχολντ, κατάφερε να συγκεράσει το σοβιετικό φουτουρισμό με τη λαϊκή παράδοση της πατρίδας του. Για τον Χικμέτ το παραστασιακό γεγονός θα πρέπει να αποτελεί για τους θεατές ένα συλλογικό, αισθητικό βίωμα.

Βοηθός σκηνοθέτη: Αγγελική Κοντού
Φωτογραφίες/Video: Αντώνης Κυριτσάνης
Hairstyling/Περούκες: Κωνσταντίνος Σαββάκης
Μακιγιάζ: Δήμητρα Γιατράκου

Η παράσταση έχει επιχορηγηθεί από το Υπουργείο Πολιτισμού & Αθλητισμού.

Φωτογραφίες

Βίντεο

106 ΣΧΟΛΙΑ

  3. Καταπληκτική παράσταση! Φοβερές ερμηνείες, οι ηθοποιοί ήταν όλοι ένας κι ένας, οι ερμηνείες τους δεν κούραζαν καθόλου παρότι έπαιζαν ηθελημένα υπερβολικά σε έκαναν να χαμογελάς σε όλη την διάρκεια της παράστασης. Θα το ξαναέβλεπα άνετα. Χρόνια είχα να δω τόσο υπέροχη και άψογη παράσταση! Μπράβο σε όλες και όλους!

  4. Εξαιρετικη παρασταση σπουδαιες ερμηνειες πολυ καλη προσεγγιση του εργου του ναζιμ χικμετ. Φευγοντας απο την παρασταση καταλαβαινεις το νοημα της που δεν ειναι αλλο απο τι ακριβως συμβαινει οταν ολα ειναι γυρω απο το κερδος.

  8. Η παράσταση είναι ένα αλληγορικό παραμύθι που παρουσιάζει μια οικογένεια να αγοράζει μια αγελάδα σαν μια προσπάθεια επένδυσης για ένα καλύτερο μέλλον. Το έργο θέλει να περάσει το μήνυμα για το πως ο άνθρωπος επικεντρώνεται σε λάθος στόχους θυσιάζοντας τις ιδέες και τα θέλω του. Καλή προσπάθεια σκηνοθετικά με πολύ ωραία ιδέα οι πινελιές από θέατρο σκηνών. Προτείνω σε όποιον ενδιαφέρεται να παρακολουθήσει την παράσταση ότι αξίζει σίγουρα και μόνο για την πολύ καλή ερμηνεία των ηθοποιών. Ευχαριστώ Θεατρομάνια για τις προσκλήσεις.

  9. Καλή παράσταση με στοιχεία γκροτέσκο. Οι περισσότερες ερμηνείες καλές. Λιτή αλλά καλή σκηνοθεσία αλλά με κακό φωτισμό, οι ηθοποιοί κάποιες στιγμές έπαιζαν σε σημεία της σκηνής που δεν φωτίζονταν καθόλου. Τα διαχρονικά μηνύματα του έργου εμφανή και κατανοητά. Ευχαριστώ Θεατρομανια.

  10. Η παράσταση δεν ήταν κακή. Με εξαίρεση την ερμηνεία του δασκάλου, που ήταν πολύ καλή, οι υπόλοιποι ηθοποιοί ήταν μέτριοι. Βέβαια δεν βοηθούσε και το θέμα του έργου. Υπερβολικά απλοϊκό και ξεπερασμένο. Πολύ ωραία τα σκηνικά και έξυπνο το παιχνίδι με τις σκιές.

  12. Πολύ ωραίο κείμενο και πάρα πολύ ευρηματική σκηνοθεσία! Ο τρόπος που χρησιμοποιούνται τα σκηνικά σε συνδυασμό με τον φωτισμό δίνουν ένα πολύ ωραίο αποτέλεσμα!
    Παρακολουθήσαμε την παράσταση στις 21/12 και θέλω και πάλι να πω ευχαριστώ στο theatromania.gr για τις προσκλήσεις!

  15. Το έργο του Ναζίμ Χικμέτ είναι χωρίς αμφιβολία από τα πιο δυνατά κείμενα. Παρουσιάζει πως στον αγώνα για την κατάκτηση υλικών αγαθών, μένουμε μόνοι και αποξενωμένοι στο τέλος από την οικογένειά μας και τον περίγυρό μας. Βαθιά πολιτικό έργο μας δείχνει ότι δεν πρέπει να γινόμαστε δούλοι του χρήματος με αντάλλαγμα τον εαυτό μας. Η παράσταση δεν μου άρεσε. Όλα ήταν τόσο υπερβολικά που στο τέλος σε κούραζε. Ο κορεσμός δεν είναι υπέρ της τέχνης Η μουσική δεν είχε καμία συνοχή. Κομμάτια μουσικά από δω κι από κει. Ευχαριστώ για την πρόσκληση.

  16. Με μια αρχική οπτική μπορεί να φαίνεται σαχλό αλλά δεν είναι. Αλληγορική παράσταση με πολύ καλές ερμηνείες από το σύνολο των ηθοποιών.
    Βέβαια το υπόλοιπο κοινό μάλλον δεν ενθουσιάστηκε διότι το 1/3 αποχώρησε μετά το διάλειμμα.
    Στα αρνητικά ότι συνέχεια ο σκηνοθέτης πήγαινε στον ηχολήπτη και έκανε έντονες παρατηρήσεις όπου τον ακούγαμε και εμείς.
    Ωραίος χώρος με ευγενικό προσωπικό.
    7/10!

  17. Πολύ καλή παράσταση! Εξαιρετική σκηνοθεσία, πολύ καλός φωτισμός, δουλεμενες ερμηνείες από τους ηθοποιούς και το μήνυμα διαχρονικό. Το δεύτερο μέρος της παράστασης υπερισχύει του πρώτου σε μεγάλο βαθμό.

  18. Μια λαϊκή παραβολή με σύγχρονη οπτική, ένα διαχρονικό έργο, απλό και ταυτόχρονα ανατρεπτικό. Συνδυάζει στοιχεία ψυχολογικού θεάτρου ενώ ιδιαίτερο ενδιαφέρον παρουσιάζει η προσθήκη στοιχείων του θεάτρου σκιών. Πολύ καλές οι ερμηνείες των ηθοποιών. Ευχαριστώ πολύ Θεατρομάνια!

  19. ΕΥΧΑΡΙΣΤΟΣ ΠΡΟΣΕΓΜΕΝΟΣ ΧΩΡΟΣ ΠΟΛΥ ΕΥΓΕΝΙΚΟ ΑΤΟΜΟ ΣΤΑ ΕΙΣΗΤΗΡΙΑ.ΤΟ ΕΡΓΟ ΚΑΤΑΠΛΗΚΤΙΚΟ ΟΙ ΕΡΜΗΝΙΕΣ ΚΑΤΑΠΛΗΚΤΙΚΕΣ ΝΟΜΙΖΩ ΟΜΩΣ ΟΤΙ ΚΟΥΡΑΖΕΙ Η ΜΕΓΑΛΗ ΔΙΑΡΚΕΙΑ ΚΑΙ Η ΕΜΦΑΝΙΣΗ ΤΩΝ ΗΡΩΩΝ ΒΑΨΙΜΟ ΚΟΣΤΟΥΜΙΑ ΕΙΔΙΚΑ ΤΟΥ ΠΟΙΗΤΗ ΜΕ ΤΗΝ ΥΠΕΡΒΟΛΗ ΤΗΣ ΔΕΝ ΚΑΤΑΦΕΡΝΕΙ ΝΑ ΤΟΝΙΣΕΙ ΤΗΝ ΟΥΣΙΑ ΤΟΥ ΕΡΓΟΥ ΑΝΤΙΘΕΤΑ ΣΕ ΑΠΟΣΠΑ.ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ ΓΙΑ ΤΗΝ ΠΡΟΣΚΛΗΣΗ.

  21. Ευχαριστώ πολύ τη Theatromania για την ευκαιρία να διασκεδάσουμε και να παρακολουθήσουμε τις θεατρικές παραστάσεις.Εκφράζω την άποψη μου ότι η παράσταση ήταν επίπεδη και πολύ βαρετή. Οι ερμηνευτές, το προσπάθησαν αλλά δεν.... Ευελπιστώ να παρακολουθήσω κάποια άλλη φορά κάτι δυνατό στον όμορφο αυτόν χώρο!

  29. Μία πολύ όμορφη και εναλλακτική παράσταση, με πολλά νοήματα και διαφορετικές αναγνώσεις. Τα σκηνικά και η ενδυματολογία των ηθοποιών διαφορετική και πολύ ενδιαφέρουσα. Όλοι οι ηθοποιοί έδωσαν τον καλύτερο εαυτό τους. Ευχαριστούμε ΘΕΑΤΡΟΜάΝΙΑ για την υπέροχη βραδιά.

  44. Ευχαριστω για την προσκληση. Περιεργη παρασταση, λιγο μπερδεμενο το υφος της σκηνοθεσιας. Μπλεκει πολλα ειδη θεατρου με τα σκηνικα και τα κοστουμια. Οι ερμηνειες καλες στην υπερβολη που επιζητουσε ο σκηνοθετης. Μετρια έως κουραστικη.

  51. Ευχαριστώ πολύ για την πρόσκληση! Πολυ όμορφη η σκηνοθεσία και ο φωτισμός, τα παιχνίδια με το φως και τις σκιές εξαιρετικά. Σιγουρα μου έλειπε κάτι, ένιωσα πως ίσως ήταν λιγάκι απλοϊκή. Και πάλι ευχαριστώ για την ευκαιρία που μου δώσατε.

  53. Πάρα πολύ καλή παράσταση, πάνω σε ένα έτσι κι' αλλιώς υπέροχο έργο του ΝΑΖΙΜ ΧΙΚΜΕΤ με πάρα πολύ καλές ερμηνείες και σπουδαία σκηνοθετική δουλειά , αλλά το ίδιο καλή μουσική και κουστούμια. Διδακτικό έργο που θα έπρεπε να το είχε δει και ο Τσίπρας (γιατί έχει όλα τα χαρακτηριστικά της αγελάδας), καθώς πίστεψαν ότι ο ερχομός της/του θα λύσει κάποια προβλήματα αλλά το μόνο που κατάφερε είναι να τα αυξήσει και να επιδεινώσει τη ζωή των ανθρώπων αλλά και να κατακρεουργήσει την προσωπικότητά τους με αποτέλεσμα όλοι να θέλουν το τέλος της/του. (Από τον Μητσοτάκη έτσι και αλλιώς δεν περιμένουμε κάτι άλλο). Ευχαριστούμε Θεατρομάνια για τις προσκλήσεις και "έχει ο θεός" που λέει ο λαός ή ο Χατζηνάσιος σε έναν παλιό του δίσκο.

  54. Ωραία παράσταση. Το πρώτο μισό μέρος ίσως τράβηξε λίγο παραπάνω την ιστορία... Το δεύτερο σαφώς πολύ καλύτερο και πιο έντονο... Ευχαριστώ πολύ την θεατρομανια που μου έδωσε την δυνατότητα να την παρακολουθήσω. Και γενικά συγχαρητήρια για την δουλειά που κάνετε και τον πολιτισμό που προωθείτε μέσω των προσκλήσεων. Ευχαριστώ πολύ και πάλι.

  59. Τι ωραία παράσταση και ιδιαίτερη! Πόσο όμορφη σκηνική παρουσία και κίνηση των ηθοποιών! Ένα υπέροχο παραμύθι με πολλά μηνύματα! Ας σκεφτεί ο καθένας τη δική του Γελάδα..
    Ευχαριστώ πολύ για τις προσκλήσεις Θεατρομανια!!!

  68. Από τη θεατρολόγο Μαρία Μαρή
    «Η Γελάδα», λαϊκή παραβολή, συμβολικό παραμύθι και ιδιότυπη κοινωνική σάτιρα μαζί, γράφεται στη Μόσχα το 1956, από τον πιο αγαπημένο στους Έλληνες Τούρκο ποιητή συγκεντρώνοντας όλα τα χαρακτηριστικά της πρωτότυπης και πρωτοπόρας δραματουργίας του. Ο ποιητής μιλά για θέματα σύγχρονα, με τρόπο απλό και κατανοητό. Είναι ανανεωτής της τουρκικής προοδευτικής ποίησης, ο λόγος του είναι απλός αλλά και άκρως σαγηνευτικός. Τα κείμενά του διακρίνoται για τη μουσικότητά και το συμβολισμό τους, ενώ παράλληλα είναι ανατρεπτικά, καταγγελτικά ασκώντας πολιτικοκοινωνική κριτική κοφτερή σαν λεπίδι.

    Σε κάποιο χωριό, σε τόπο αδιευκρίνιστο και άχρονο μια οικογένεια με πρωτοβουλία της μητέρας, φέρνει μια γελάδα στο σπίτι για να τους βοηθήσει να αντεπεξέλθουν στις πιεστικές οικονομικές τους υποχρεώσεις.

    Η μάνα πρέπει να βγάλει λεφτά για να πληρώνει τα μαθήματα του «φωστήρα» γιου της προκειμένου εκείνος να περάσει την τάξη και μετά να μπει ντε και καλά στο πανεπιστήμιο. Η κόρη έχει τα δικά της όνειρα, καθώς θέλει να γίνει τραγουδίστρια της όπερας. Ξιπάζεται ενώ έχει μια σχέση με έναν σωφέρ, που κι εκείνος πρέπει να γίνει οπωσδήποτε πιλότος. Ο δάσκαλος ένας μοναχικός άνθρωπος, που παραδίδει μαθήματα για να ζήσει, μόνος και κακομοίρης, και μια γελάδα, που δεν εμφανίζεται παρά μόνο γίνεται υπαινιγμός για την παρουσία της με τον έξυπνο φωτισμό.
    Πρόκειται για μια αγελάδα ράτσας, χαριτωμένη, έξυπνη, ανθεκτική, όμορφη, διαφορετική από τις άλλες. Μια αγελάδα που έχει φορτωθεί με όλα τα όνειρα και τις μεγαλεπήβολες βλέψεις της οικογένειας, τα μέλη της οποίας θεωρούν ότι την περιποιούνται. Όμως δεν το κάνουν σωστά καθώς φαίνεται, μιας και της δίνουν φτηνό χορτάρι.

    Έχουν εναποθέσει τα πάντα σε αυτή τη γελάδα. Ο από μηχανής θεός τους. Είναι ποτέ δυνατό να έρθει απ’ έξω ως εκ θαύματος μια αλλαγή της κατάστασης; Η γελάδα είναι μια χίμαιρα, ένα φιλόδοξο σχέδιο, που μπορεί και να γυρίσει μπούμερανγκ, τη στιγμή που την περιμένουν σαν μεσσία. Τελικά αυτή γίνεται δυνάστης. Καθώς όλοι κυνηγούν κάτι άπιαστο και ανέφικτο το αποτέλεσμα είναι να διαβρώνονται οι σχέσεις τους, να αλλοιώνονται οι χαρακτήρες τους, να ταράζεται συθέμελα η ζωή τους. Όταν τελικά απαλλαγούν απ’ την παρουσία της, ανησυχώντας καθένας τους μήπως και πληγωθεί ο άλλος απ’ την απώλειά της, όλοι εμφανίζονται τελικά ανακουφισμένοι, απελευθερωμένοι από τις υποχρεώσεις με τις οποίες το ζώο τους είχε επιβαρύνει.

    Ο σκηνοθέτης Πέτρος Νάκος αναδεικνύει την αλληγορική αυτή αφήγηση με στοιχεία ψυχολογικού, αλλά και λαϊκού θεάτρου χρησιμοποιώντας κατάλληλα διάφορες τεχνικές, με αναφορές στο θέατρο σκιών, στην κομέντια ντελ΄άρτε, στο εξπρεσιονιστικό θέατρο και σε συνδυασμό με τη διδασκαλία των ηθοποιών κατορθώνει να παρουσιάσει ένα θέαμα που αφορά το σύγχρονο θεατή, προβληματίζοντάς τον με τρόπο που ανοίγει διεξόδους για δημιουργική σκέψη.

    Έργο πολιτικό που διαθέτει στοιχεία παραμυθιού και συμβολικού θεάτρου με χαρακτήρες που φαίνονται απλοϊκοί ενώ βέβαια δεν είναι, στο οποίο συμπυκνώνονται όλα τα είδη θεάτρου από τα οποία επηρεάστηκε ο Χικμέτ. Από το θέατρο του Μαγιακόφσκι και του Μέγιερχολντ μέχρι το σοβιετικό Φουτουρισμό και τις λαϊκές παραδόσεις της πατρίδας του.

    Οι ήρωες στη Γελάδα είναι αρχετυπικά σύμβολα. Είναι στρατευμένοι στο κυνήγι της ευτυχίας μέσα από την απόκτηση υλικών αγαθών. Ο καταναλωτισμός είναι γι’αυτούς η πεμπτουσία της ζωής τους, διεκδικώντας για τον εαυτό τους κάτι που δεν είναι.

    Καταστρέφουν δε ένα λουλούδι καθώς προσπαθούν άγαρμπα να το μυρίσουν, παίρνουν μια γελάδα για να τους προσφέρει τα προϊόντα της και την κακομεταχειρίζονται μην ξέροντας πώς να τη συντηρήσουν. Ἐτσι καταλήγουν να καταδυναστεύονται από το καημένο το ζώο, δίχως ασφαλώς να ευθύνεται το ίδιο το οποίο έχει μετατραπεί σε υπηρέτη της απληστίας τους.

    Η χήρα μάνα (Μίνα Χειμώνα), ανησυχεί για τη πρόοδο του γιου της (Ηλίας Τσούμπελης), που είναι ανεπίδεκτος μαθήσεως. Προσλαμβάνει έναν δάσκαλο, ένα μοναχικό άτομο, πάντα φορτωμένο με την τσάντα του (Σπύρος Σιδέρης) για να κάνει το στουρνάρι «φωστήρα» και «ποιητή», όπως τον αποκαλούν. Ο γιος είναι μια κωμική φιγούρα που άγεται και φέρεται κάθε φορά από τις διαθέσεις των άλλων. Ο δάσκαλος, δειλός και παράλληλα ευεπίφορος σε μια ιδιαίτερη προσέγγιση από τη χήρα, που τον βομβαρδίζει με τις επιπλήξεις της να μην πίνει γιατί ο μακαρίτης ο σύζυγός της έπινε με αποτέλεσμα να πεθάνει. Τον βάζει να της το υποσχεθεί, σχεδόν εκφοβίζοντάς τον. Με τα πολλά κι ενώ τον έχει όρθιο για ώρα, του φέρνει ένα κάθισμα καθώς εκείνος έχει ρευματισμούς. Αυτός καμαρώνοντας το τριαντάφυλλο που ο άντρας της έχει φυτέψει, αποσπά το άνθος και για να μην το δει η μάνα, που είναι τόσο περήφανη γι’ αυτό, το καρφιτσώνει. Ήδη από την αρχή γίνεται προσπάθεια να καλυφθεί το λάθος, να δοθεί μια επίπλαστη εικόνα της πραγματικότητας. Αυτό ακριβώς είναι το έργο!

    Η εμφάνιση της κόρης (Αγγελική Κοντού), με μια κίνηση του σώματος σαν κούκλα, με το κρινολίνο της και την ξιπασιά της χωρίς να αντιλαμβάνεται την πραγματικότητα, ζητά να αλλάξει όλον τον κόσμο γύρω της, προσαρμόζοντάς τον στην παραμορφωτική αντίληψη που έχει για τους γύρω της. Ο αρραβωνιαστικός της που είναι σωφέρ, πρέπει ντε και καλά να γίνει πιλότος, «πιλότος σε αεριωθούμενο» και ο αδελφός της πρέπει να είναι ποιητής. Κάνει δε και παραινέσεις «Πρέπει να διαβάζει και να μην ονειροπολεί», ενώ ο αδελφός της είναι απλά τεμπέλης. Σχετικά με το ποσό της αμοιβής του δασκάλου, λέει ότι δεν έχουν λεφτά για ντ ον πληρώσουν, μιας και η μάνα είναι δακτυλογράφος εισπράττοντας παράλληλα μια μικρή σύνταξη από τον μακαρίτη, το όνομα του δασκάλου όμως θα περάσει στην ιστορία, σαν τον δάσκαλο που ετοίμασε για τις εξετάσεις τον «μεγάλο ποιητή». Αυτό το παιδί έχει άλλο ταλέντο, αλλά όλοι το έχουν παραγνωρίσει. Αυτοί τον προορίζουν για κάτι μεγάλο. Εκείνος κάνει ξυλογλυπτική και φτάχνει κλουβιά. Ακόμη όμως και αυτό το κλουβί το παίρνουν και λένε: «το κλουβί αυτό είναι ένα ποίημα, φαίνεται ότι θα γίνει ποιητής.»

    Ακόμα και ο αρραβωνιαστικός (Πέτρος Νάκος), που οδηγεί μοτοσυκλέτα βαυκαλίζεται που θα γίνει πιλότος και δυσφορεί που η αρραβωνιαστικιά του πουλά στις αγορές γάλα και γιαούρτι: «Ή τη γελάδα ή εμένα! Εγώ με την κόρη της γελαδάρισσας; Εγώ ο πιλότος σε αεριωθούμενο; Ξεκουμπίσου!» Έχει τα χαρακτηριστικά του Capitano της Κομέντια ντελ’ άρτε κορδωμένος και παλικαράς, υπερβολικός και φαφλατάς.

    Η γελάδα κλωτσά τη μάνα, ο γιος δε ξέρει να την αρμέγει, κι έτσι την παίρνει ένας γείτονας για βοσκή και η γελάδα παθαίνει ατύχημα, πέφτει δε ένα λάκκο.

    Υπέροχη η σκηνική αντίληψη του μαύρου άσπρου. Όλα μαυρόασπρα, τα κοστούμια, τα παπούτσια, τα κορδόνια, ο σκελετός των γυαλιών δίνουν εκείνη την αίσθηση του παιχνιδιού, του φουτουρισμού, των κόμικς, όπως η κόμμωση του γιου με εκείνη την αλλοπαρμένη κυματιστή φράντζα, να παραπέμπει σε κάτι κωμικό, μια καρικατούρα όπως και το μακιγιάζ των ηρώων και η σηματοδότηση των διαφόρων μερών της σκηνικής πράξης με κιμωλία πάνω στο σκηνικό.

    Εξαιρετική η σκηνή μεταφερμένη στο δώμα του σκηνικού χώρου ο οποίος μοιάζει με σκηνή κουκλοθεάτρου, σκηνή Φασουλή, με κωμικούς ήρωες παραδοσιακού κουκλοθέατρου που μαθαίνουν για το τέλος της αγελάδας και ένας ένας ανακουφίζονται προσπαθώντας να μην πληγωθούν οι άλλοι στο άκουσμα της θλιβερής είδηση, παίζοντας ένα ιδιότυπο κρυφτό.

    Τελικά αποκαθίσταται η τάξη, όλοι αναφωνούν ότι γλιτώσανε πια και προσέρχονται σε μια γιορτή, όπου ο καθένας επιτέλους αποδέχεται τον εαυτό του και τον διπλανό του.

    Πρόκειται για μια ωραία παράσταση με εξαιρετικές ερμηνείες, με ένα κείμενο πάντα επίκαιρο σχετικό με τη ματαιοδοξία του ανθρώπου και τις εξωπραγματικές βλέψεις του, ενώ η ευτυχία βρίσκεται αλλού, σε πράγματα απλά και καθημερινά. Καθοριστικός ο ρόλος των φωτισμών (Κατερίνα Μαραγκουδάκη) της μουσικής επιμέλειας (Αγγελική Κοντού), των κοστουμιών(Gaffer&Fluf / Frame up (Wardrobe)
    και του μακιγιάζ(Δήμητρα Γιατράκου).

  69. Δεν νομίζω πως θα μείνει στην μνήμη μου η παράσταση αυτή.
    Αυτό που αποδοκιμάζω στο έργο είναι το εξής :
    - Πρώτον, η επιλογή του συγγραφέα ενός ζώου, δηλαδή ενός έμψυχου πλάσματος, σαν σύμβολο του πώς μπορεί η αναζήτηση της οικονομικής άνεσης να μας πνίγει ουσιαστικά. Επάγεται από αυτή την όχι καλή επιλογή, κατά την γνώμη μου, ότι όλοι καταντούν να χαίρονται για τον θάνατο της γέλαδας. Αυτό δεν το διαπιστώνω καλό μήνυμα.
    Παρεμπίπτοντως, είδα κάποτε ένα δοκουμαντέρ για τους ποιμένες στην Αφρική, και θυμάμαι ότι ένας από αυτούς είπε μπροστά στην κάμερα πως αγαπούσε περισσότερο την αγελάδα του από την γυναίκα του, πως μπορούσε να της ψιθυρίζει τα μυστικά του στο αυτί, ότι τον καταλάβαινε. Πολύτιμη σχέση για αυτόν τον άνθρωπο. Εμείς διατηρούμε σχέση αγάπης με σκυλιά και γάτες, γιατί όχι με αγελάδες μόνο και μόνο επειδή αυτές παράγονται κάτι που χρησιμοποιύμε και μας βοηθάει στην ζωή μας; Δεν είναι άδικο για αυτές; Το να τις θεωρούμε μόνο από την όψη της οικονομικής αξίας, δλδ σαν αντικειμενο, αυτό σηκώνει τις απροθυμίες μου, ειδικά την ώρα που επιτέλους έρχεται στην συνείδηση μας το ζήτημα της ζωϊκής ευεξίας...
    Δεν θα ήταν καλύτερο για να παρουσιάσει την ίδια ιδέα του απαιτητικό και μπελαλίδικο οικονομικό, αν ένα άψυχο μηχάνημα θα είχε επιλεχθεί, σαν π.χ. ένα φορτηγό, ένα αυτοκίνητο, ένα πλυντήριο, μια παγωτιέρα ή οτιδήποτε άλλο με το οποίο μπορεί κάποιος να σχεδιάζει να κερδίσει τα επιπλέον χρήματα που χρειάζεται ή που επιθυμεί;
    - Δεύτερον : τι ιδεολογία είναι αυτή που καταδικάζει τις αγροτικές εργασίες ενώ αυτές είναι απολύτως αναγκαίες, αν και απαιτητικές, ώστε μπορούν να γίνουν οτιδήποτε άλλες επαγγελματιες σαν το να είναι σοφερ, πιλότος, ποιητής, τραγουδιστής, ξυλογλυφτής, γραμματέας, δάσκαλος... Ο πρώτος τομέας είναι απολυτως απαραίτητος, λοιπόν ας μην αφήνουμε τη καταφρονήση του! Αυτό ήταν και το δεύτερο λάθος του συγγραφέα, κατά την γνώμη μου.

    Σχετικά με τους ηθοποιούς, πολύ καλός ο δάσκαλος και ο γιος. Μιλούσε επίσης πολύ καθαρά η μητέρα, αλλά δεν μου άρεσε καθόλου το παίξιμο της κόρης με την εκνευβρική, υπερβολική ερμηνεια της. Η προφορά της στα ελληνικά δεν με ικανοποίησε, για τον γαμπρό ενταξει χωρίς κάτι iδιαίτερο. Αν δεν θα την είχα δει, δεν θα είχα χάσει πολλά, ωστόσο δεν ήταν καθόλου βαρετό. Το αντίθετο! Συμφωνώ, το δίλημμα πάρα πολύ μακρύ, και δεν χρειάζεται. Ευχαριστώ την θεατρομανία για την πρόσκληση. .

  75. «Η Γελάδα», του Ναζίμ Χικμέτ, αξιοποιεί ένα λαϊκό μύθο για να προβληματίσει το θεατή στη σύγχρονη εποχή. Οι προσδοκίες μίας μονογονεϊκής οικογένειας, με μια χήρα μάνα και δυο παιδιά, είναι ο κορμός που ο Χικμέτ χτίζει το έργο. Η μάνα, γραμματέας σε εταιρία, με την ανάμνηση του μακαρίτη, ονειρεύεται να δει το γιο της (που είναι ένας «αδύνατος» μαθητής) ποιητή και την κόρη της (που είναι υπάλληλος στα λεωφορεία) αοιδό κλασικού ρεπερτορίου. Η κοπέλα οικειοποιείται το όνειρο αυτό αλλά και το όνειρο για τον αδερφό της, ένα όνειρο που λίγο φαίνεται να αγγίζει το αγόρι. Αντίστοιχα, ονειρεύεται για τον σοφέρ αρραβωνιαστικό της να γίνει πιλότος. Το αγόρι, ο «ποιητάκος» όπως τον λέει η μάνα του χαϊδευτικά, που «πιάνουν τα χέρια του» και τα καταφέρνει μια χαρά σε τεχνικές εργασίες και στην ξυλογλυπτική, θέλει να γίνει σοφέρ αρχικά και, μετά την παρέμβαση της αδερφής, πιλότος όπως το μελλοντικό γαμπρό του. Ένας μεσόκοπος δάσκαλος, με ρευματικά και με βλέψεις για τη χήρα, θα αναλάβει επί πληρωμή το δύσκολο έργο να προγυμνάσει το αγόρι, που υστερεί σε μια σειρά μαθήματα για να περάσει τις εξετάσεις, ώστε να κατοχυρωθεί ως «πνευματικός άνθρωπος».
    Η εξεύρεση χρημάτων είναι το εμπόδιο για να πετύχουν τα ματαιόδοξα σχέδια στη μετάλλαξη της ζωής τους. «Τα μισθά δε φτάνουν». Εδώ, λοιπόν, έρχεται η γελάδα, μια ξανθιά γελάδα ράτσας - περιωπής. Είναι το μόνο μέσο παραγωγής (γάλατος) που μπορούν να αποκτήσουν, πουλώντας ένα χρυσό ρολόι του μακαρίτη και μια καρφίτσα που προοριζόταν για την κόρη. Η μάνα κρατά την «μπαγκέτα», που μεταβάλει την λαϊκή οικογένεια σε μια επιχειρηματική μονάδα. «Δε μπορούμε να ζήσουμε χωρίς γελάδα», αναφωνούν όλοι. Αλλά η γελάδα απαιτεί το χρόνο τους, την πλήρη ενασχόλησή τους, θέλει στάβλο να μείνει, φαγητό για να τραφεί, θέλει κάποιον να την αρμέγει, κάποιον να πουλά το γάλα και το γιαούρτι, θέλει διαφήμιση για το προϊόν και, τέλος, το κέρδος δένεται με το λαθρεμπόριο. Στο αξιακό πεδίο επιβάλλει τον ανταγωνισμό, την υποτίμηση της θέσης του εργάτη, «ρουφά» ακόμη και τα ήσυχα όνειρα αντικαθιστώντας τα με εφιάλτες. Ακόμη κι ο μέχρι τότε άμεμπτος ηθικά δάσκαλος, υποτάσσεται στη διαφθορά της γελάδας – επιχείρησης.
    Ζωή εργατοϋπάλληλου, δάσκαλου και ζωή επιχειρηματική δε συμβιβάζονται. Τελικά, το δίλλημα που μπαίνει είναι για τον καθένα και την καθεμιά: «ωδείο ή γελάδα», «ξυλογλυπτική ή γελάδα», «σχολείο ή γελάδα», «φαγητό ή γελάδα». Γιατί μένουν ακόμη και νηστικοί κάποιες βραδιές προκειμένου να αποδώσει το αρχοντικό ζώο. Έτσι η γελάδα γίνεται δυνάστης, τους χτυπά, τους καταπιέζει και συνεχίζει μουγκανίζοντας αμέριμνα της ζωή της, χωρίς αισθήματα και χωρίς λογική. Κάθε πρόβλημά της, η διάλυση της στέγης του στάβλου από τον αέρα, το πέσιμό της στη λακκούβα που άφησε ανοιχτή ο δήμαρχος, κοκ, γίνεται πρόβλημα της οικογένειας. Ο θάνατός της έρχεται λυτρωτικά για όλους, μαζί με την επαναφορά του καθημερινού φαγητού και των συνηθειών της ζωής που άφησαν. Μαζί με την επανασύνδεση της κόρης με το σοφέρ που απέτυχε στις εξετάσεις του πιλότου και παραμένει αλλά και το άνοιγμα μιας νέας ζωής της χήρας με το δάσκαλο, μακριά από την παρουσία του μακαρίτη.
    Μέσα από το έργο, μέσα από την αλληγορία, ο Χικμέτ δεν δίνει απάντηση για το πώς θα αλλάξουμε τη ζωή μας. Όμως, ο χλευασμός της συνέλευσης των σοφέρ για τη ζωή και την καριέρα του επιχειρηματία - εμπόρου, υπογραμμίζει πως δεν είναι πραγματική αλλαγή για τους απλούς ανθρώπους η υιοθέτηση των αστικών προτύπων ζωής. Κάπως αλλιώς πρέπει να πραγματοποιείται. Ο Χικμέτ αναδεικνύει την αξιοσύνη του αγοριού, που είναι ικανότατο και σε ένα αξιακό πεδίο που φέρνει στο προσκήνιο την σημασία της ανθρώπινης δουλειάς και τη δημιουργικότητα που έχει στο να παράξει πλούτο και τέχνη. Αναδεικνύει την ανάγκη στροφής σε αυτό που υποτιμείται ή εγκαταλείπεται, όπως η δουλειά της χήρας ως γραμματέως ή η δουλειά του γαμπρού ως σοφέρ. Αναδεικνύει την ανθρωπιά και την αλληλεγγύη που υπάρχει στην ομάδα και δεν πρέπει να φθείρεται από τον ανταγωνισμό για «ξένες σημαίες». Αναδεικνύει, ακόμη, την σημασία του δάσκαλου να στηρίζει σταθερά το παιδί στην κλήση του και να βοηθάει την προοπτική του. Ο Χικμέτ δεν υποτιμάει την υλικότητα, τη σημασία των αγαθών στη ζωή. Μας ανάβει πολλές φωτιές, όμως, στο πώς αυτό μπορεί να γίνει πράξη χωρίς να αλλοτριωνόμαστε και χωρίς να υπηρετούμε ένα σύστημα που ζει από την απάτη και την αυταπάτη.
    Η παράσταση είναι εξαιρετική και όλοι οι ηθοποιοί δίνουν τον καλύτερο εαυτό τους. Το φουτουριστικό σκηνικό και η σχετική ενδυματολογία, η ανάγνωση του έργου ως παραμυθιού και θεάτρου σκιών, βοηθάει στην ανάδυση της μαγείας του λαϊκού παραμυθιού. Υπάρχει μια «συνάντηση» με το στήσιμο που θα έκανε ο Μαγιακόφσκι. Πολύ καλά δεμένες και οι μουσικές επιλογές. Το χιούμορ αποδίδεται έξυπνα και είναι καταλυτικό. Σίγουρα χάνει όποιος δεν δει την παράσταση…

    • Η παράσταση άργησε 20 λεπτά. Επιεικώς ΑΠΑΡΆΔΕΚΤΟ. Επί της ουσίας. Καλές ερμηνείες. Ειδικά ο γιος και η κόρη είναι χαρισματικα παιδιά. Όμορφη μουσική. Κάπως άνισο χρονικά το πρώτο με το δεύτερο μέρος. Το τέλος προβλέψιμο. Συνολικά μια όμορφη θεατρικά βραδιά. Ευχαριστώ για την πρόσκληση.

  80. Μια αρκετα ενδιαφέρουσα παράσταση με μηνυματα. Οι ερμηνείες όλων των ηθοποιών εξαιρετικές. Μόνο "αρνητικο" το διάλειμμα το οποιο εκτός ότι δεν το χρειαζόμασταν πιστευω(κανεις δεν σηκωθηκε απο τη θεση του) ήταν και μεγαλης σχετικα διάρκειας. Πάντως πραγματικά αξιζει. Ωραίος χώρος, βλέπουν ανετα οι θεατές σε όλες τις θέσεις, η παράσταση με αρκετό χιούμορ, αν και θηγει σοβαρα θέματα, και οι ηθοποιοι τα δίνουν όλα. Συγχαρητήρια!!!
    Θεατρομάνια ευχαριστούμε για τη προσκληση. Καλή συνέχεια.

  86. Ενα παραμυθι για μικρους, κυριως εφηβους και νεους, και μετα μεγαλους.. Το ολο στησιμο, οι κινησεις, το ντυσιμο, το περπατημα - ιδιως του κοριτσιου-, η ομιλια, παρεπεμπε σε αλληγορικο παραμυθι με κοινο νεανικο. Οι ερμηνειες των ηθοποιων ηταν καταπληκτικες. Ο "γιος" ηταν εξαιρετος. Οι σκιες, ο φωτισμος, οι ηχοι, δημιουργουσαν ενα πολυ ομορφο και ιδιαιτερο αποτελεσμα. Θεμα οι εξαρτησεις, το κυνηγι των "περισσοτερων" και το "ανεβασμα" της κοινωνικης θεσης, η κοπωση, η ασθενεια, το ατυχημα, οι παρατημενοι στοχοι, και τελος η λυτρωση..

  89. Μία πολύ ευχάριστη παράσταση, με ωραία σκηνοθεσία-ευνοεί σε αυτό και η πολύ ωραία σκηνή του Altera Pars- και γενικά καλές ερμηνείες. Ωστόσο, θεωρώ ότι δεν αποδόθηκε ιδιαίτερα το νόημα της αλληγορίας που χαρακτηρίζει το συγκεκριμένο έργο του Χικμέτ. Σε γενικές γραμμές όμως, ήταν μία πολύ καλή προσπάθεια, και για να είμαι ειλικρινής, εξεπλάγην ευχάριστα, καθώς ήμουν αρκετά ανήσυχη για αυτό που θα έβλεπα.

    Ευχαριστώ πολύ Θεατρομάνια!

  90. Ειναι μια υπέροχη παράσταση, με πάρα πολύ καλές ερμηνείες, από όλη την ομάδα των ηθοποιών. Και κυρίως πάντα επικαιρη, πάντα σύγχρονη, οσος καιρός κι αν περασει. Το "τέρας" του καταναλωτισμου, περιγραφεται με τον πιο γλαφυρο, τον πιο καυστικο τρόπο από την αξεπεραστη πένα του Ναζιμ Χικμετ! Σ` ευχαριστουμε θερμά Θεατρομανια για την πρόσκληση!!! 😀 😀 😀

    • Άργησε η παράσταση κατά 20 λεπτά. Επιεικώς ΑΠΑΡΆΔΕΚΤΟ. Επί της ουσίας. Ωραίες ερμηνείες. Όμορφη μουσική. Ο γιος και η κόρη.. είναι χαρισματικα παιδιά. Το τέλος αναμενόμενο και προβλέψιμο. Κάπως άνισο χρονικά το πρώτο με το δεύτερο μέρος. Συνολικά μια καλή θεατρική βραδιά. Ευχαριστώ για την πρόσκληση.

  95. Δυστυχώς δεν μπορώ να πω κάτι καλό!Αναπαντεχα αδιάφορη για τα δικά μου γούστα!Έχω δεί φανταστικές παραστάσεις στο όμορφο αυτό θέατρο κ από τους ίδιους ηθοποιούς.Να με συγχωρούν οι ερμηνευτές, εκτιμώ την κάθε προσπάθεια! Ευελπιστώ να παρακολουθήσω πάλι κάτι δυνατό στον όμορφο αυτόν χώρο!

  100. Ήθελα τόσο πολύ να παρακολουθήσω την συγκεκριμένη παρασταση, αλλα εκτακτοι λόγοι με οδηγησαν εκτός Αθηνας. Ωστόσο, θα ήθελα να παραχωρήσω την διπλή πρόσκληση μου και να δώσω την ευκαιρία σε κάποιον άλλον να την παρακολουθήσει αντί για μένα! Περιμένω εντυπώσεις!

  101. Ιδιαίτερη παράσταση! Κατά τη γνώμη μου το ατού της είναι ο φωτισμός, το παιχνίδι με το φως και τις σκιές. Στο καλό αποτέλεσμα βοηθάει πολύ και η εξαιρετική σκηνή του Altera Pars. Κάτι έλειπε όμως σε επίπεδο απόδοσης του κειμένου και σκηνοθεσίας, έτσι ώστε να γίνει πιο κατανοητό το νόημα της αλληγορίας και να συγκινήσει.
    Θεατρομάνια, σε ευχαριστώ από καρδιάς. Εκτός από την ανεκτίμητη προσφορά των προσκλήσεων για τόσες ενδιαφέρουσες παραστάσεις, αποτελείς κίνητρο και αφορμή για μελέτη. Ευγνώμων!

  102. παράσταση 20/2

    πιστεύω δεν μπορούσε να αποδοθεί καλύτερα το συγκεκριμένο κείμενο. Αν κάποιος είναι στην διάθεση να δει ένα αλληγορικό παραμύθι..να μην την χάσει!! Οι ηθοποιοί με πολύ πειστική ερμηνεία, λιτή και ευφανταστη σκηνοθεσία, όλος ο χώρος εκμεταλλεύτηκε από τον σκηνοθέτη, ωραίες μουσικές και ενδυματολογικές επιλογές...μου άρεσε πολύ το φόρεμα της κόρης..ειδικά και το πώς κουνιόταν...ταίριαζε απόλυτα στο χαρακτήρα της κόρης. Το θέατρο πολύ ωραίο που είναι σαν ένας ενιαίος χώρος με το μπαράκι πριν μπεις..πολύ ωραία ατμόσφαιρα..αν πάτε και νωρίτερα είναι ωραία να χαλαρώσετε πριν την παράσταση...μπράβο σε όλους τους συντελεστές γιαυτή την ωραία βραδιά 🙂 Θεατρομάνια μας φτιάχνεις τις νύχτες 🙂 Ευχαριστούμεεε!!! <3