Επιμέλεια συνέντευξης: Κωνσταντίνος Πλατής
Γίνεται κριτική για τις πρώην κομμουνιστικές χώρες στο έργο;
Θα ήταν λάθος αν έλεγα πως η παράσταση ασκεί κριτική στις πρώην κομμουνιστικές χώρες. Παρόλα αυτά σχολιάζει τις αλλαγές που συνέβησαν στην Ουκρανία, μετά τη διάσπαση της σοβιετικής ένωσης, όπου η χώρα υπέστη οικονομική ύφεση. Αποτελέσματα αυτής ήταν η ανεργία, η ανέχεια, και η προσπάθεια μιας μερίδας ανθρώπων, όπου αδυνατώντας να αντέξει την αλλαγή της κοινωνικής πραγματικότητας, ψάχνει να βρεί διέξοδο σε ναρκωτικές ουσίες, στο αλκοόλ, στην θρησκεία. Τα παραπάνω δεν παρουσιάζονται σαν ιστορική-κοινωνιολογική και επιστημονική μελέτη , αλλά μέσα από τα μάτια ενός δεκατετράχρονου παιδιού που προσπαθεί να καταλάβει τις αλλαγές που συμβαίνουν γύρω του.
Έχετε προσωπική εμπειρία για τις συνθήκες ζωής στην Ουκρανία εκείνη την εποχή;
Η εμπειρία μου είναι προσωπική. Τα καλοκαίρια των παιδικών και εφηβικών μου χρόνων τα περνούσα σε ένα μικρό χωριό της Ουκρανίας, όπου πήγαινα να επισκεφτώ τη γιαγιά μου. Η ιστορία του Αντρέι είναι πραγματική. Ήταν φίλος μου.
Αγαπημένη φράση από το έργο;
«Σε έναν κόσμο που όλοι ξεχνούν και όλα ξεχνιούνται, έχω επιλέξει να θυμάμαι». Είναι η τελευταία φράση που λέει το Δέντρο στον Αντρέι.
Ποιο είναι το δικό σας όνειρο;
Να καταφέρει η πραγματικότητα να ταυτιστεί με τη φαντασία μου.
Πληροφορίες για την παράσταση: Εδώ
