Επιμέλεια: Κωνσταντίνος Πλατής
Θεωρείτε τον εαυτό σας πολίτη του κόσμου; Αν ναι, τι είναι αυτό που σας κρατάει στην Ελλάδα, ειδικά σε μια περίοδο όχι και τόσο καλή όπως η τωρινή;
Θεωρώ τον εαυτό μου ανιχνευτή, έναν άνθρωπο που δεν συμβιβάζεται, που ψάχνεται, που παρατηρεί, που δοκιμάζει. Εξ ου και οι πολλές ιδιότητές μου.
Στην Ελλάδα με κρατούν πλέον οικογενειακοί λόγοι. Πέραν τούτου, με είχε κρατήσει από πριν η αρχαία αύρα του τόπου, ο τρόπος ζωής, η αμεσότητα του κόσμου, το ενδιαφέρον που εξ αρχής έδειξαν για μένα οι πλέον φίλοι μου, τα πολλά σπίτια που μου έχουν ανοίξει άνθρωποι που μέχρι τότε δεν με ήξεραν καν, που μου είπαν πέρνα όποιος κι αν είσαι.
Πρόλαβα τα καλά της Ελλάδας, σε οικονομικό επίπεδο μιλώντας, τώρα όμως είναι που ανακαλύπτεις ξανά τη δύναμη του κόσμου, τη δίψα του για δημιουργία, το σθένος του και μαζί με τον κόσμο και εγώ ανακαλύπτω ξανά τις δυνάμεις μου.
Επαγγελματικά έχετε πολλές ιδιότητες, ποια σας εκφράζει περισσότερο;
Μου αρέσουν τα πράγματα με τα οποία ασχολούμαι. Κάθε ένα από αυτά προφανώς καλύπτει κάποια εσωτερική μου ανάγκη: το θέατρο το να εκφράζομαι, η διδασκαλία το να μεταδίδω τα όσα μου έχουν μεταδώσει, η δημοσιογραφία το να ερευνώ, η φωτογραφία το να παρατηρώ, η μετάφραση το να φέρω κοντά λαούς, η συγγραφή το να αποτυπώνω τα όσα έχω ζήσει και η ποίηση το να κάνω όλα τα παραπάνω με πιο όμορφο τρόπο.
Τι είναι αυτό που σας οδήγησε να αναλάβετε τη μετάφραση του έργου, να σκηνοθετήσετε μαζί με το Ramiro Torres de Miguel, αλλά και να ερμηνεύσετε έναν από τους ρόλους;
Με τον Ραμίρο μας συνδέσει μια φιλία 25 χρόνων. Έχουμε συνεργαστεί πολλές φορές και σε διάφορες χώρες. Όταν άρχισε να γράφει θέατρο μου έστελνε τα κείμενά του για να τα διαβάσω και για να του πω τη γνώμη μου (ήξερε ότι εγώ θα του ήμουν ειλικρινής) και έτσι ξεκίνησε και η ιδέα να τα ανεβάσουμε στην Ελλάδα και ποιος καλύτερος από μένα για να τα μεταφράσει και να τα ανεβάσει; Μετά από το “Serengeti” (που και αυτό έκανε πρεμιέρα στο Θέατρο 104) και την αποδοχή του κοινού, αποφάσισα να ανεβάσω κι άλλα έργα του, πραγματοποιώντας πάντα τις πανευρωπαϊκές πρεμιέρες των έργων του στην Αθήνα και στα ελληνικά. Έχω μεταφράσει κι άλλα έργα του και βρίσκομαι στη διαδικασία να επιλέξω αυτό που θα ακολουθήσει μετά από το “Narita Airport”.
Τώρα, το γιατί αποφάσισα να ερμηνεύσω τον ρόλο του Μαρτίν στο έργο οφείλεται στους εξής παράγοντες: ο ρόλος μου ταιριάζει ηλικιακά και ιδιοσυγκρασιακά σε κάποιο επίπεδο, ήθελα εν μέρει και εμμέσως να εξορκίσω τα φαντάσματα του παρελθόντος, εγώ δεν μεγάλωσα με τους γονείς μου και αυτό είναι το κεντρικό θέμα του έργου, η εγκατάλειψη των παιδιών από τους γονείς τους και επίσης, ήθελα δε να επιστρέψω στο σανίδι μετά από αρκετά χρόνια απουσίας.
Ποιο είναι το βασικό κριτήριο με το οποίο πορεύεστε στη ζωή σας;
Αφήνω τις αμφιβολίες να με περιτριγυρίζουν αρκετά, ώστε να γίνουν ισχυρή βεβαιότητα.
Πληροφορίες για την παράσταση: Εδώ
