Συγγραφέας: Bernard Pomerance
Μετάφραση: Μαρλένα Γεωργιάδη
Διασκευή: Κοραής Δαμάτης
Δραματουργική επεξεργασία: Κοραής Δαμάτης
Σκηνοθέτης: Κοραής Δαμάτης
Κίνηση: Μαρίζα Τσίγκα
Ερμηνεύουν: Τζων Μέρρικ (ο Άνθρωπος Ελέφαντας): Δημήτρης Καρατζιάς, Φρέντερικ Τριβς (ιατρός στο νοσοκομείο του Λονδίνου): Περικλής Μοσχολιδάκης, Κυρία Κένταλ (ηθοποιός), Σουβλίτσα: Μαρία Καβουκίδη, Ρος (μάνατζερ του Άνθρωπου Ελέφαντα) / Επίσκοπος / Γουίλ (νοσοκόμος): Στέλιος Καλαϊτζής, Καρλ Γκομ (Διευθυντής του Νοσοκομείου) / Ελεγκτής: Μιχάλης Καλιότσος, Άνδρας στο τσίρκο / Άγγλος Αστυνομικός, Σνορκ (νοσοκόμος): Αντώνης Καραθανασόπουλος, Δις Σάντουιτς / Σουβλίτσα: Σοφία Ρούβα
Περιγραφή
Πρόκειται για την πραγματική ιστορία του Τζον Μέρρικ γνωστού και ως Ανθρώπου Ελέφαντα, ενός τραγικά παραμορφωμένου άντρα που έζησε στο Βικτωριανό Λονδίνο το 1880. Η ζωή του υπήρξε πηγή έμπνευση για τις τέχνες και τα γράμματα.
Περισσότερα
Με αφορμή τα 40 χρόνια από το πρώτο του ιστορικό ανέβασμα στο Broadway (Απρίλιος του 1979 - Ιούνιος του 1981, 916 παραστάσεις), το πολυβραβευμένο έργο του Bernard Pomerance «Ο Άνθρωπος Ελέφαντας», βασισμένο στη ζωή του Τζον Μέρρικ ανεβαίνει σε διασκευή και σκηνοθεσία Κοραή Δαμάτη στον Πολυχώρο VAULT από τις 4 Οκτωβρίου του 2019, κάθε Παρασκευή και Σάββατο στις 21:00 και Κυριακές στις 18:15.
Το έργο τιμήθηκε με τα Βραβεία Tony, Drama Desk, Obie Awards και New York Drama Critics’ Circle ως το Καλύτερο Έργο της χρονιάς το 1979. Από τότε συνεχώς παρουσιάζεται στις θεατρικές σκηνές ανά τον κόσμο, μιας κι ο ρόλος του Τζον Μέρρικ θεωρείται μια από τις μεγαλύτερες υποκριτικές προκλήσεις, με μερικούς πολύ σπουδαίους ηθοποιούς να έχουν αναμετρηθεί κατά καιρούς μαζί του (David Schofield, David Bowie, Mark Hamill, Bradley Cooper κ.α). Στην Ελλάδα παρουσιάστηκε το 1980 από το θέατρο Έρευνας του Δημήτρη Ποταμίτη και αποτέλεσε μια από τις μεγαλύτερες καλλιτεχνικές και εισπρακτικές επιτυχίες του πάντα πρωτοποριακού καλλιτέχνη.
O Άνθρωπος Ελέφαντας (The Elephant Man) παρουσιάστηκε στην τηλεόραση σε σκηνοθεσία Jack Hofsiss με τους Philip Anglim, Glenn Close, κ.α (υποψήφιο για Χρυσή Σφαίρα και 4 βραβεία Emmy), και στον κινηματογράφο σε σκηνοθεσία David Lynch, με τους John Hurt, Anthony Hopkins, Anne Bancroft, κ.α, όπου απέσπασε οκτώ Υποψηφιότητες για Όσκαρ (Kαλύτερου Ά Ανδρικού Ρόλου, Σκηνοθεσίας, Καλύτερης Ταινίας, Σεναρίου, Κουστουμιών, Σκηνικών, Μουσικής και Μοντάζ). Η ταινία καθιέρωσε τον David Lynch ως grand auteur, αποτέλεσε σταθμό στην καριέρα του Anthony Hopkins και ανέδειξε το αδιαμφισβήτητο ταλέντο του John Hurt.
Λίγα λόγια για το έργο
Πρόκειται για την ιστορία ενός άνδρα, του Τζον Μέρρικ, στη Βικτοριανή Αγγλία του 19ου αιώνα που είχε μια άνευ προηγουμένου φυσική παραμόρφωση. Όταν ο καταξιωμένος γιατρός Τριβς τον παίρνει υπό την προστασία του, για να τον απαλλάξει από έναν κόσμο καιροσκόπων και εκμετάλλευσης, εκπλήσσεται από το λαμπρό μυαλό, την ακλόνητη πίστη του και τη δίψα του για αποδοχή, αγάπη και έρωτα. Πόσο όμως ο Τζον Μέρρικ έχει αληθινά απομακρυνθεί από τα Freek Shows και από έναν κόσμο τεράτων;
Τι ήταν τα Freak Shows;
Τα Freak Shows ξεκίνησαν στην Αγγλία το 1550. Αργότερα επεκτάθηκαν και σε άλλες χώρες φτάνοντας μέχρι την Αμερική, «διασκεδάζοντας» τους περίεργους πελάτες που συνέρρεαν σ’ αυτές τις καθαρά εμπορικές πετυχημένες επιχειρήσεις! Τα Freak Shows κράτησαν σχεδόν μέχρι τα μέσα του 20ου αιώνα και έκρυβαν την πιο σκληρή και αποτρόπαιη πραγματικότητα. Άνθρωποι με γενετικές ασθένειες και παραμορφώσεις γίνονταν αντικείμενα εκμετάλλευσης από αδίστακτους τυχοδιώκτες, οι οποίοι κερδοσκοπούσαν από την διαφορετικότητα αυτών των ανθρώπων. Τους κολλούσαν την ταμπέλα «τέρατα» και τους έβγαζαν στη «showbiz» για να δει ο κόσμος από κοντά τις γενετικές ανωμαλίες και τους κληρονομικούς εκφυλισμούς που μπορεί να είχε κάποιος άνθρωπος. Οι επιτήδειοι «θιασάρχες», εκμεταλλευόμενοι την περιέργεια του κόσμου, περιδιάβαιναν την υφήλιο με περιπλανώμενους θιάσους, τα διαβόητα freak shows, περιφέροντας με καμάρι τη ζοφερή τους πραμάτεια, για να ξεδιψάσουν την ακόρεστη δίψα του φιλοπερίεργου κοινού για θεάματα έξω από τα συνηθισμένα.
Από την Αυτοβιογραφία του Τζον Μέρρικ
...“Πρωτοείδα το φως στις 5 Αυγούστου του 1860, γεννήθηκα στην Lee Street, Wharf Street, στο Leicester. Η ασθένεια δεν εκδηλώθηκε από τη γέννηση μου, άρχισε να εκδηλώνεται από τα 5 μου χρόνια.
Πήγα στο σχολείο, όπως τα άλλα παιδιά, μέχρι τα 11, 12, όταν προέκυψε η μεγαλύτερη δυστυχία της ζωής μου, ο θάνατος της μητέρας μου. Ο Θεός να την αναπαύσει, ήταν καλή μητέρα. Ο πατέρας μου ξαναπαντρεύτηκε. Η νέα του γυναίκα είχε ήδη παιδιά και, καθώς εγώ δεν ήμουν τόσο όμορφος και εξαιτίας της παραμόρφωσής μου, μου έκανε τη ζωή μαρτύριο. Όταν ήμουν 13 χρονών, για να ικανοποιήσω τη μητριά μου, έπιασα δουλειά στο Messrs, ως κατασκευαστής πούρων, και δούλεψα εκεί δυο χρόνια. Το δεξί μου χέρι, όμως, έγινε τόσο βαρύ, που υποχρεώθηκα να σταματήσω. Βγήκα ξανά να βρω δουλειά, όμως κανείς δεν με προσλάμβανε, έτσι ανάπηρος και παραμορφωμένος καθώς ήμουν. Όταν πήγαινα στο σπίτι για φαγητό, η μητριά μου έλεγε πως δεν είχα ψάξει για δουλειά. Πολλές φορές δεν επέστρεφα στο σπίτι κι έμενα στο δρόμο πεινασμένος. Όταν πήγαινα, τα μισά γεύματα που μου σέρβιρε συνοδεύονταν με το ειρωνικό σχόλιο” Είναι πολύ περισσότερο απ' ότι μπορείς να κερδίσεις”.
Ανήμπορος να βρω δουλειά, καθώς ήμουν, ο πατέρας μου, μου πήρε μια άδεια μικροπωλητή, αλλά όντας παραμορφωμένος, ο κόσμος δεν πλησίαζε τον πάγκο μου να αγοράσει. Κατά συνέπεια της άρρωστης τύχης μου, η ζωή μου ξανάγινε κόλαση. Αποφάσισα να φύγω και να ζήσω μόνος, αλλά είχα παραμορφωθεί σε τέτοιο βαθμό που όταν κυκλοφορούσα, μαζευόταν πλήθος ανθρώπων γύρω μου. Σκέφτηκα να εκθέτομαι στη χώρα για να βγάλω τα προς το ζην”...
Τζον Μέρρικ
Κείμενο του Κοραή Δαμάτη για την παράσταση, Άνθρωπος Ελέφαντας
Όψη στον καθρέφτη
Άνθρωπος δύσμορφος ίσον άνθρωπος απωθητικός, αποκρουστικός, άσχημος.
Αποκλίνουσα όψη, ίσον τρομαχτική όψη.
Ή, γελοία όψη. Γκροτέσκα.
Πολύ μακριά απ’ τη δική μας μορφή, απ’ τη μορφή αγαπημένων μας.
Πολύ μακριά απ’ αυτό που μάς μάθανε να θεωρούμε φυσιολογικό.
Άρα, ένα λάθος. Μια κατάρα που δεν είναι δικιά μας. Οργή Θεού.
Μια θεϊκή τιμωρία ίσως. Μια πυκνή σκοτεινιά που μας τρομάζει.
Οπότε, στο φόβο, στον τρόμο και την αποστροφή που μας προκαλεί αυτό που θεωρούμε δύσμορφο, άσχημο, και λάθος, μία είναι η λύση: η βίαιη εξαφάνισή του.
Η παντελής εξάλειψή του από το βλέμμα μας, το χώρο μας και τη ζωή μας.
Και σε μια πιο θαρρετή και δυναμική απόφασή μας, καλά θα ήταν,
η εξαφάνισή του από προσώπου γης.
Στο πυρ το εξώτερον οι αποκλίνοντες.
Στις θρησκευτικές κολάσεις οι θέσεις των δύσμορφων.
Μαζί με τα τέρατα του Ιερώνυμου Μπος.
Στην κόλαση του Μιχαήλ Άγγελου και στο χάρτη του Μποτιτσέλι,
στην τερατώδη αγωνία του Αγίου Αντωνίου και στις ξυλογραφίες της Αποκάλυψης του Ιωάννη του Ντύρερ.
Και μετά από τις κάθε είδους τερατογενέσεις ανά τους αιώνες και την σκληρή, ως επί το πλείστον, αντιμετώπισή τους, μετά τους δύσμορφους γελωτοποιούς του Μεσαίωνα, μετά από τον δύστυχο κωδωνοκρούστη της Νοτρ Νταμ, φτάνουμε στον 17ο αιώνα όπου η επιστήμη αρχίζει να υιοθετεί το δύσμορφο «ως αισθητικά απωθητικό μεν, αλλά διανοητικά ερεθιστικό δε».
Ο θίασος των ανθρώπων, μετά την απομάκρυνση του Τζων Μέρρικ απ’ τους δρόμους και τα πανηγύρια και την μόνιμη διαμονή του στο νοσοκομείο του Λονδίνου, αποφασίζει να κρύψει την απέχθειά του, να σταματήσει τους διωγμούς, τις κάθε είδους βαναυσότητες, το ξύλο και τη χλεύη και να επιδείξει καλοσύνη και μεγαλοψυχία. Και μετά ακολούθησε κι ο θίασος των πρωταγωνιστών της υψηλής κοινωνίας, που αποφάσισε κι αυτός να κρύψει πίσω από συμβατικά χαμόγελα τον πουριτανισμό του, τον άκρατο συντηρητισμό του, το φόβο και την απέχθεια που του προκαλεί το διαφορετικό, και να αντιμετωπίσει τη φρίκη φορώντας ευγενικές μάσκες επισκεπτόμενος κατά συρροή το τουριστικό αξιοθέατο, δωρίζοντας πολύτιμα δώρα στη παραμορφωμένη μασκώτ του Λονδρέζικου νοσοκομείου, μήπως και πείσει για την ανωτερότητα του ανθρωπισμού του.
Ένα πρωινό άνοιξης, ο Τζων Μέρρικ, την ώρα που ξυπνάνε τα πουλιά, αποφάσισε ότι κουράστηκε, ότι δεν ήθελε άλλο να ζήσει, και τό ‘σκασε… αφήνοντάς μας από τότε να κοιταζόμαστε ακόμα στον καθρέφτη του, αναρωτώμενοι αν πρέπει να μας τρομάζει πιο πολύ η δυσμορφία μιας όψης ή η ασχήμια του μυαλού μας;
Κοραής Δαμάτης
Σκηνικά - Κοστούμια: Κοραής Δαμάτης
Μάσκες: Ελένη Σουμή
Σχεδιασμός φωτισμών: Κοραής Δαμάτης
Βοηθός φωτιστή: Θοδωρής Μαργαρίτης
Βοηθός σκηνοθέτη: Αναστασία Τσούτση
Β' βοηθός σκηνοθέτη: Λήδα Μεϊντάνη
Κατασκευή μάσκας Ελέφαντα: Σωκράτης Παπαδόπουλος
Κατασκευή φωτόσπαθων: Χρήστος Σάλεμ
Κατασκευές σκηνικών: Φώτης Μουρτάς
Φωτογραφίες παράστασης: Χριστίνα Φυλακτοπούλου
Trailer: Στέφανος Κοσμίδης
Επικοινωνία παράστασης: Χρύσα Ματσαγκάνη
Παραγωγή: VAULT
Ευχαριστούμε θερμά,
την Νότα Μπενετάτου για την πολύτιμη βοήθειά της, την Shiori Matsumoto για την παραχώρηση του κεντρικού πίνακα της παράστασης.
*ΜΕΤΑ ΤΗΝ ΕΝΑΡΞΗ ΤΗΣ ΠΑΡΑΣΤΑΣΗΣ ΔΕΝ ΕΠΙΤΡΕΠΕΤΑΙ Η ΕΙΣΟΔΟΣ ΣΤΗΝ ΑΙΘΟΥΣΑ
Πολύ καλή παράσταση, όλοι οι ηθοποιοί έπαιξαν άρτια αλλά ξεχωρίζει ο Καρατζιας για την ερμηνεία του. Η καλυτερη φετινή παράσταση του vault αναμφίβολα.
Συγκλονιστική παράσταση που προβληματίζει για την εκμετάλλευση που υφίσταται ο άνθρωπος σε κάθε εποχή. Συγχαρητήρια σε όλους τους συντελεστές της παράστασης για την επιλογή και παρουσίαση της. Ευχαριστώ πολύ για την πρόσκληση.
Παράσταση που μεταπλάθει το ήθος και μας μεταμοφώνει ως ανθρώπους επί το ευγενέστερον!
Μια αληθινή, ανθρώπινη ιστορία, με μια πρωτότυπη σκηνοθετική ματιά παρουσιάζοντάς την ως ένα μαγευτικό παραμύθι για ενήλικες.
Εξαιρετικές οι ερμηνείες όλων! Με συνεπήρε όμως η συγκλονιστική ερμηνεία του κου Καρατζιά.
Προσεγμένο και καλοδουλεμένο κείμενο.
Οι μάσκες και τα υπέροχα κουστούμια δημιουργούν την παραμυθένια ατμόσφαιρα.
Εάν ελάμβανε χώρα σε ένα μεγαλύτερο θέατρο, θα βοηθούσε πολύ περισσότερο να αναδειχθεί αυτή η αξιέπαινη δουλειά!
Δεν ξεχνιέται αυτή η παράσταση...σε στοιχειώνει και σε προκαλεί, σε αναγκάζει, να κάνεις την ενδοσκόπηση σου!
Τη συστήνω σε όσους .......
Από τη θεατρολόγο Μαρία Μαρή
Η αληθινή ιστορία του Τζων Μέρρικ, ενός Άγγλου του 19ου αιώνα, που χτυπήθηκε από μια φοβερή αρρώστια, ενέπνευσε τις τέχνες και τα γράμματα.
Στην Ελλάδα παρουσιάστηκε το 1980 από το θέατρο Έρευνας του Δημήτρη Ποταμίτη σε μια παράσταση - σταθμό για το θέατρο και την καριέρα αυτού του πάντα πρωτοποριακού καλλιτέχνη.
Πρόκειται για έναν ρόλο - πρόκληση για τους μεγαλύτερους ηθοποιούς. Ο άνθρωπος αυτός, ο Τζων Μέρρικ, λόγω της παραμόρφωσής του ήταν κυνηγημένος από τους εφιάλτες του αλλά και από τους συνανθρώπους του. Καθώς δεν μπορούσε να επιβιώσει στον έξω κόσμο κατέληξε να γίνει το «Τέρας» ενός τσίρκου ζώντας στο περιθώριο της κοινωνίας. Ο «μάνατζέρ» του (Στέλιος Καλαϊτζής), τον προωθούσε σαν το πιο φοβερό θέαμα, που αν και αποκρουστικό κι απωθητικό, έλκυε τους θεατές να το «απολαύσουν». Να φοβηθούν με την ασχήμια αυτού του δύσμοιρου ανθρώπου ή και να επιβεβαιωθούν απλά έναντι ενός παραμορφωμένου και δυστυχούς πλάσματος. Η θέα ενός τέτοιου όντος «απελευθερώνει» ή καθιστά αποδεκτή την κάθε είδους εσωτερική ασχήμια όλων των άλλων, «όμορφων» και «αρτιμελών». Η αλήθεια και μάλλον η άποψη και του σκηνοθέτη είναι να δούμε το τέρας μέσα μας, να αναλογιστούμε τις βαθύτερες προθέσεις μας και τελικά να προβληματιστούμε για την έννοια της ομορφιάς. Η ασχήμια ή η αδυναμία αποκαλύπτει σε πολλούς βίαια ένστικτα, που εκφράζονται με κινήσεις σαδιστικές προς το «άλλο» ή «διαφορετικό» ον. Κάθε «άλλο» ον στα μάτια τους, είτε είναι δύσμορφο, είτε μόνο και μόνο που είναι διαφορετικό, διεγείρει και πυροδοτεί τη βία στα άτομα του περιβάλλοντός του, τη μη αποδοχή, τον κατατρεγμό, την εκμετάλλευση, τον οίκτο, οδηγώντας τις περισσότερες φορές τον « άλλο» στον αφανισμό. Όπου «άνθρωπος ελέφαντας», ο καθένας μπορεί να βάλει όλες τις ευαίσθητες κοινωνικές ομάδες, τους μετανάστες, τους ανάπηρους, τους ασθενείς, τους ομοφυλόφιλους, και να αναλογιστεί πώς τους αντιμετωπίζει το κοινωνικό σώμα. Τα Freak Shows ξεκίνησαν στην Αγγλία το 1550 και επεκτάθηκαν σε όλες τις χώρες εκφράζοντας την σαδιστική ανάγκη του ανθρώπου, τη ναρκισσιστική του συμπεριφορά, την επιβεβαίωσή του απέναντι στον αδύναμο, την υποκριτικά φιλάνθρωπη συμπεριφορά του, με την οποία προσπαθεί να εξιλεωθεί από τις ακρότητες του καπιταλισμού. Έτσι σε αυτό το τσίρκο των τεράτων της παράστασης, παρουσιάζεται η γυναίκα με τα τέσσερα πόδια, οι δίδυμες με τα μυτερά κεφάλια και ο άνθρωπος ελέφαντας σε μία συνθήκη όπου θα μπορούσε να παρουσιαστεί και να εξευτελιστεί ο,τιδήποτε διαφορετικό, που απλά προσπαθεί να επιβιώσει σε έναν ανήλεο κόσμο, που τον εκπορνεύει. Η σκηνοθεσία του Κοραή Δαμάτη πέτυχε να αποδώσει το κλίμα αυτό και τον προβληματισμό και βέβαια αυτό ενισχύθηκε πολύ από τις καταπληκτικές μάσκες της Ελένης Σουμή. Κάθε μάσκα ήταν ενδεικτική για το χαρακτήρα του ρόλου. Ο άνθρωπος ελέφαντας, αυτός ο δύσκολος ρόλος, μιας τρυφερής, πληγωμένης ψυχής, έγκλειστης σε ένα σιδηρό περιτύλιγμα, προστασία και φυλακή συγχρόνως, ενσαρκώθηκε με λεπτότητα και βαθειά μελέτη από την Δημήτρη Καρατζιά. Ένας ευαίσθητος άνθρωπος, που δεχόταν τη βία του περιβάλλοντος του, με το δύσμορφο σώμα του, την αναπηρία στο ένα πόδι, το σύρσιμο πάνω στη σκηνή, ελπίζοντας να «ζήσει», μετά να βρει καταφύγιο, αργότερα να αγαπηθεί. Ματαιότητα, όλα μια ματαιότητα, που καθώς τη ζει επιλέγει το τέλος της. Μια συγκινητική ερμηνεία, ενός μεγάλου ρόλου σε μια μικρή σκηνή.
Ο Άνθρωπος Ελέφαντας δεχόταν από τον μάνατζέρ του τους μεγαλύτερους εξευτελισμούς, με μια άγρια και τρομακτική φωνή ενώ το ίδιο πρόσωπο μπροστά στον Δρ. Τράβις προσποιούνταν τον ευγενικό, με μια αλλοιωμένη ταρτούφικη υποχωρητική φωνή. Ο «μάνατζερ» του (Στέλιος Καλαϊτζής) όταν τον είχε κοντά του, του συμπεριφερόταν σαν υποχείριό του, σαν ένα ζώο, που του εξασφάλιζε το εισόδημά του, ενώ το κλωτσούσε , το πονούσε, τον ισοπέδωνε ψυχικά. Μόνο μπροστά στο γιατρό, ειδικά μετά την εκδήλωση ενδιαφέροντος εκ μέρους του τελευταίου, και με την υπόνοια ότι θα μπορούσε να αποσπάσει από αυτόν και άλλα χρήματα, άρχισε να μιλά ευγενικά. Εξαιρετική η ερμηνεία του ηθοποιού, με μελετημένη κίνηση και διακυμάνσεις. Μόνο ο Δρ. Τράβις (Περικλής Μοσχολιδάκης), πίστεψε ότι πίσω από την εμφάνισή του ανθρώπου αυτού, του ανθρώπου-ελέφαντα κρυβόταν ένας ιδιαίτερα έξυπνος και χαρισματικός νεαρός άνδρας. Κι όμως και μετά από αυτή την αναγνώριση, δεν έπαψε να είναι δέσμιος της αποκρουστικής του εμφάνισης, σ’ ένα περιβάλλον ανίκανο να «δει» πέρα από την εικόνα του. Ακόμα και ο γιατρός εξασφάλισε στέγη στο «τέρας», στην κλινική του, για σκοπούς καλής φήμης και ελπίζοντας σε κάποια επιστημονική έρευνα. Ο Καρλ Γκομ, Διευθυντής του Νοσοκομείου (Μιχάλης Καλιότσος) πείθεται από τον γιατρό να τον δεχθεί στο νοσοκομείο και να τον φιλοξενήσουν μόνο και μόνο για λόγους επιχειρηματικούς. Κάθε τόσο, ωστόσο, δεν παραλείπει να του τονίζει ότι του έχει προσφέρει στέγη και φαΐ, απαλλάσσοντάς τον από εκείνη την ανέντιμη ζωή του περιφερόμενου τέρατος. Ο γιατρός, ωστόσο, εκπλήσσεται από το υπέροχο μυαλό του Τζων Μέρρικ, την ακλόνητη πίστη του, βλέποντάς τον να γνωρίζει όλη την Αγία Γραφή απέξω καθώς και τη δίψα του για αποδοχή, για αγάπη και έρωτα. Ο τρόπος με τον οποίο τον προσεγγίζει η Κυρία Κένταλ, (Μαρία Καβουκίδη), ξεκινώντας από το φόβο και την απέχθεια και καταλήγοντας να παίζει με τα αισθήματά του, είναι χειριστικός, τυραννικός και σαδιστικός. Η μάσκα της Κένταλ, είναι ενδεικτική της ματαιοδοξίας της, το ίδιο και το κοστούμι της.
Ένα έργο διαχρονικό με πάντα επίκαιρο προβληματισμό γύρω από τη φύση του ανθρώπου, σε μια αποκαλυπτική παράσταση με την εμπνευσμένη σκηνοθεσία του Κοραή Δαμάτη, που έχει επιμεληθεί επίσης τα σκηνικά και τα θαυμάσια κοστούμια της παράστασης, σε απόλυτη συνεργασία με τις αριστουργηματικές μάσκες της Ελένης Σουμή και τη μουσική του Μάνου Αντωνιάδη, που απέδιδε ακριβώς το κλίμα.