Επιμέλεια: Κωνσταντίνος Πλατής
Σπουδάσατε στο Πανεπιστήμιο Άαχεν της Γερμανίας Πολιτικές Επιστήμες, Ιστορία της Κοινωνιολογίας και Ψυχολογία. Πώς τελικά ακολουθήσατε τον δρόμο της υποκριτικής;
Όπως συχνά συμβαίνει στη ζωή μέσα από δύσκολες και δυσάρεστες καταστάσεις γεννιούνται ταυτόχρονα και νέοι δρόμοι που δεν μπορούμε πριν να φανταστούμε. Λίγο πριν το πτυχίο αναγκάστηκα λόγω ενός σοβαρού οικογενειακού προβλήματος να διακόψω τις σπουδές μου και να επιστρέψω στην Ελλάδα. Όλο αυτό με έβαλε σε μια διαδικασία να επαναπροσδιορίσω τη ζωή μου και να αναζητήσω καινούριους δρόμους. Κάπου εκεί μπήκε και η υποκριτική στη ζωή μου, αρχικά σαν χόμπι, αλλά γρήγορα συνειδητοποίησα ότι ήταν κάτι πολύ περισσότερο από αυτό.
Δεν σκεφτήκατε ποτέ να ζήσετε και να δουλέψετε στη Γερμανία;
Φυσικά το σκέφτηκα και το σκέφτομαι ακόμα. Οι συνθήκες εργασίας στην Ελλάδα γενικότερα είναι πολύ δύσκολες, το βιώνουμε καθημερινά οι περισσότεροι. Όμως μεγάλωσα εδώ, οι άνθρωποι, η γλώσσα, ο τόπος, κάνουν την καρδιά μου να χτυπά πιο δυνατά. Έτσι κι αλλιώς όταν έχεις μεγαλώσει με δυο πολιτισμούς ταυτόχρονα στη ζωή σου, πάντα ένα κομμάτι σου θα βρίσκεται κάπου αλλού, αυτό δεν αλλάζει. Μου αρέσει που μπορώ να βλέπω την Ελλάδα και με τα μάτια ενός ξένου.
Αν μπορούσατε να ξεχωρίσετε μια στιγμή από τη μέχρι τώρα πορεία σας. Ποια θα ήταν αυτή;
Δεν ξέρω αν είναι κλισέ, αλλά δεν μπορώ και η αλήθεια είναι ότι δεν θέλω να ξεχωρίσω κάτι. Από όλες τις δουλειές, από όλους τους ανθρώπους κάτι έχω αποκομίσει. Είναι μια ζωντανή διαδικασία που κάθε στάση ανοίγει το μονοπάτι για την επόμενη. Αν θα έπρεπε να αναζητήσω μια τομή αυτή είναι στην εκπαίδευση μου, στη συνάντηση μου με τον εξαιρετικό δάσκαλο Ανδρέα Μανωλικάκη.
"Γιαλήτες ή αλήτες του γιαλού" πείτε μας δύο λόγια για την παράσταση.
Οι Γιαλήτες είναι μια παρέα τεσσάρων φίλων στην Ελλάδα σήμερα. Προσπαθούν να δώσουν νόημα στην ζωή τους, αλλά είναι μπερδεμένοι. Μια γενιά που της υποσχέθηκαν πολλά, αλλά βρέθηκε σε ένα κοινωνικό περιβάλλον που νοσεί. Δυσκολεύονται να στηριχθούν κάπου, δυσκολεύονται να επικοινωνήσουν με το άλλο φύλο. Το μόνο που έχουν είναι φιλία τους, αλλά και αυτή δοκιμάζεται. Παρά τις δυσκολίες όμως θέλουν να ζήσουν, θέλουν να γελάσουν, θέλουν να ερωτευτούν. Με συγκινεί η προσπάθεια τους να βρουν το δρόμο τους.
Ποιος είναι ο δικός σας ρόλος;
Ο Γιάννης είναι ο μεγαλύτερος σε ηλικία, έχει και λίγο το ρόλο του πατέρα στην παρέα. Από την άλλη επιθυμεί όσο τίποτε άλλο να παραμείνει παιδί και αυτή η σύγκρουση τον κάνει να έχει ιδιαίτερες συμπεριφορές. Πέρα από όλα τα αλλά έχει να παλέψει και με το πέρασμα του χρόνου.
Αγαπημένη ατάκα από το έργο;
Πολλές, ίσως περισσότερο ένας διάλογος που έχουμε με τον Γιάννη Βασιλώττο, όπου οι χαρακτήρες μας δυσκολεύονται να εκφραστούν ειλικρινά για την κατάσταση που επικρατεί στις σχέσεις τους.
Επόμενα επαγγελματικά σχέδια.
Αυτή τη στιγμή βρίσκομαι μεταξύ Αθήνας και Θεσσαλονίκης, γιατί παράλληλα σκηνοθετώ το έργο του Strindberg «Δεσποινίς Τζούλια» που θα ανέβει στο θέατρο Τ τον Δεκέμβρη. Από εκεί και πέρα όσο προλαβαίνω δουλεύω πάνω σε μια ιδέα για μια παράσταση την άνοιξη εδώ στη Αθήνα.
Πληροφορίες για την παράσταση: Εδώ
