Επιχείρηση Tango

Πολύ καλή παράσταση με εξαιρετικές ερμηνείες και με θέμα επηρεασμένο από τη σύγχρονη ιστορία που εξακολουθει να προβληματίζει. Ευχαριστώ πολύ για την πρόσκληση.

Μια πολύ καλή μουσικοχορευτική - θεατρική παράσταση, την «επιχείρηση tango», παρουσιάζει η ομάδα T4Tango, σε σκηνοθεσία Γιάννη Μιχαλόπουλου, στο θέατρο «Σημείο». Ο πρώτος λόγος είναι στα εξαιρετικά χορευτικά, σε χορογραφία των Δημήτρη Λουκάκη και Βίκυς Δαμιανού αλλά και στα υπέροχα αργεντίνικα τραγούδια με το βαρύτονο Μιχάλη Ψύρρα και τη Χρυσώ Σταματοπούλου (ως τραγουδίστρια στο καμπαρέ). Ζωντανή μουσική με το Μιχάλη Κουμουτσάκο, επί σκηνής. Η υπόθεση του έργου, που έγραψε η Βίκυ Δαμιανού, μοιάζει με τον ιστό που συνδέει το ρυθμό, την κίνηση, τη μουσική και το τραγούδι με τους τόπους, το χρόνο, την ατμόσφαιρα της εποχής. Βερολίνο του 1938, Μπουένος Άιρες του 1919 και μετά τον πόλεμο, Ρώμη του 1944. Πολλές ανατροπές, αστυνομικό στήσιμο μιας υπόθεσης (ή μάλλον υποθέσεων) που ζητούν εξιχνίαση, ανθρώπινες σχέσεις που δοκιμάζονται, έρωτας κι αγώνας για επιβίωση, αντίσταση και ιδανικά, φτιάχνουν ένα κράμα που κρατά ζωηρό το ενδιαφέρον των θεατών και τους προβληματίζει. Λιτά σκηνικά, υψηλού επιπέδου απόδοση και στο καθαρά θεατρικό κομμάτι.
Η Δαμιανού καταφέρνει να αποδώσει το κλίμα στο Βερολίνο, λίγο πριν την έκρηξη του Β΄ παγκόσμιου πολέμου. Άγρια καταστολή και υποταγή των πάντων, του εαυτού, της οικογένειας, των συνεργατών, στην αποστολή του Ράιχ. Το άτεγκτο καθεστώς είναι σε διαρκή επαφή, με μυστικές και φανερές συναλλαγές με κεφαλαιοκράτες, όπως ο Ιταλός επιχειρηματίας Σάντρο Ντι Άντζελις [Δημήτρης Λουκάκης]. Ο Ντι Άντζελις και οι όμοιοί του ξέρουν ποιος είναι ο κύριος εχθρός που έχουν να αντιμετωπίσουν: είναι οι κομμουνιστές και δεν το κρύβουν. Το χρήμα κυριαρχεί και μπορεί να «λαδώνει», να καθορίζει το ποιος αθωώνεται και φυγαδεύεται και ποιος όχι. Μέσα στο σπίτι του συνταγματάρχη των SS Τόμας Κράουζε [Δημήτρης Αντωνιάδης] η γραμματέας Άννα Σμιτ [Βίκυ Δαμιανού], σκληρή και πιστή στο καθεστώς, υποδέχεται με καχυποψία και εχθρότητα τη νέα οικονόμο Μαρία Κλάιν [Χριστιάνα Κουλιζάκη]. Η συμπεριφορά του Κράουζε προς τη γυναίκα του, τη Θαΐς [Ειρήνη-Θαΐς Αναγνώστου], θυμίζει συμπεριφορά προς «γλάστρα» για τις δεξιώσεις των κύκλων που αρμόζουν στα στελέχη του καθεστώτος. Οι δεξιώσεις, οι επικλήσεις στο αρχαίο ελληνικό πνεύμα, η «ανάδειξη» της κακής μουσικής, η απόρριψη κάθε «μιαρού» στοιχείου στον πολιτισμό (όπως η τζαζ), είναι η λαμπερή άλλη πλευρά της σήψης. Η μόνη υπονοούμενη τρυφερότητα διαφαίνεται μεταξύ του Κράουζε και της Μαρίας Κλάιν, όταν παίζουν σκάκι (μοτίβο καταλυτικό για το έργο) και όταν συνομιλούν. Η Γκεστάπο παρούσα, ως προστάτης του Κράουζε από μια σειρά μυστηριώδεις δολοφονίες στελεχών των ναζί που τον φοβίζουν, μέσω του Άξελ Βολφ [Μιχάλης Ψύρρας].
Τι σχέση μπορεί να έχουν οι δολοφονίες των ναζί, οι βομβιστικές επιθέσεις στην επιχείρηση του Ντι Άντζελις στην Ιταλία, τη στιγμή που διαπραγματεύεται τη χρηματοδότηση του εθνικοσοσιαλιστικού κόμματος της Γερμανίας, με την Άννα και τη Μαρία; Ποια είναι η μυστηριώδης «ύαινα» που κόβει με μαχαίρι το λαρύγγι των ναζί;
Στο έργο είναι έκδηλη η παρουσία της αντίστασης στην εποχή του τρόμου. Μάλιστα, μιας αντίστασης κύρια γυναικείας υπόθεσης, για την οποία υπάρχει διαφοροποίηση και αντιπαράθεση. Η αντίσταση της «κορδέλας», των γυναικών των ανώτερων κλιμακίων που θέλουν να ζήσουν όσα τους στερούν τα στερεότυπα και οι συμπεριφορές των συζύγων. Η αντίσταση του μαχαιριού, που δίνει θάρρος σε ένα τμήμα του γερμανικού λαού πως δεν τελείωσαν όλα κι ο αγώνας συνεχίζεται. Η αντίσταση μιας προκήρυξης ανακατεμένης μέσα σε παρτιτούρες. Η αντίσταση της κατασκοπίας, που, υποτίθεται, στρέφεται με μεγαλύτερη αποτελεσματικότητα, πιο μεθοδικά, απέναντι στους οικονομικούς πυλώνες (κι όχι μόνο) του καθεστώτος, μα που θα αποδειχθεί πως διοχετεύεται πολύ διαφορετικότερα από αυτό που φαίνεται αρχικά.
Η αναφορά για την επιχειρηματική επίσκεψη του Ντι Άντζελις στο Μπουένος Άιρες του ’19, πέρα από το μίτο που συνδέει μια ερωτική του περιπέτεια με το γραφείο του συνταγματάρχη, δεν είναι άσχετη με το περιβάλλον υποδοχής που διαμορφώθηκε μεταπολεμικά στην Αργεντινή για τους ναζί εγκληματίες. Μετά τον πόλεμο, το καθήκον έχει μετατοπιστεί στην αποκάλυψη των εγκληματιών, όσων δεν στρατολόγησε η CIA, που, όπως ο Κράουζε, κρύβονται εκεί, έχοντας περάσει από τη διαδρομή Βερολίνο – Μαδρίτη…

Παρακολούθησα την πρεμιέρα της Κυριακής .
Παρόλο που σαν θέμα δεν με άγγιξε , μεταφερθήκαμε σε μια άλλη εποχή , τα σκηνικά ήταν πολύ φτωχά , η παράσταση βασίζεται κυρίως στην ερμηνεία των ηθοποιών .
Μου άρεσαν όλοι μπορώ να πω .
Και φυσικά τα χορευτικά και το τραγουδιστική μέρος .
Συμπαθητική παράσταση !

Είδαμε την παράσταση και περάσαμε πολύ όμορφα! Ευχαριστούμε τη ΘΕΑΤΡΟΜάΝΙΑ που για άλλη μια φορά φρόντισε να μας γεμίσει ευχάριστα το χρόνο μας!

Είδαμε την υπέροχη ατμοσφαιρική παράσταση επιχείρηση tango Στο θεατρο σημειο που μας ταξίδεψε στο προπολεμικό Βερολίνο με αριστοτεχνικό τρόπο με εξαιρετικές ερμηνείες φανταστικό παθιασμένο tango καταπληκτικές άριες και άψογες σκηνικές παρουσίες από όλους Πολλά μπραβο σε όλους τους συντελεστές ! Ευχαριστουμε πολυ για την πρόσκληση!