Σλουθ

Αρχείο Παίχτηκε από 21/04/2023 έως 13/05/2023
στο Από Μηχανής Θέατρο
2ος χρόνος παραστάσεων
Διάρκεια: 110 λεπτά
Συγγραφέας: Άντονι Σάφερ
Μετάφραση: Αντώνης Σολωμού
Σκηνοθέτης: Σωτήρης Χατζάκης
Σκηνογραφία: Έρση Δρίνη
Κοστούμια: Γιάννης Μετζικώφ
Φωτισμοί: Αντώνης Παναγιωτόπουλος
Μουσική: Ζαχαρίας Καρούνης
Κίνηση: Ειρήνη Κυρμιζάκη
Ερμηνεύουν: Σωτήρης Χατζάκης, Δημήτρης Μυλωνάς

Περιγραφή

Η τεράστια επιτυχία της περσινής θεατρικής σεζόν, η παράσταση που συγκλόνισε περισσότερους από 30.000 θεατές σε Αθήνα και Θεσσαλονίκη με πάνω από 150 sold out και υμνήθηκε από τους κριτικούς, το κορυφαίο ψυχολογικό θρίλερ του Άντονι Σάφερ «ΣΛΟΥΘ», σε σκηνοθεσία Σωτήρη Χατζάκη με τον ίδιο και τον Δημήτρη Μυλωνά στους δύο εμβληματικούς ρόλους του έργου, συνεχίζεται για δεύτερη χρονιά στο «Από Μηχανής» Θέατρο από τις 30 Σεπτεμβρίου 2022.

Περισσότερα

Στους δύο ήρωες του έργου απολαμβάνουμε τον σκηνοθέτη της παράστασης Σωτήρη Χατζάκη και τον Δημήτρη Μυλωνά, δύο καλλιτέχνες με σημαντική διαδρομή στο χώρο της υποκριτικής και της σκηνοθεσίας ,οι οποίοι συναντιούνται επί σκηνής για πρώτη φορά σε ένα ρεσιτάλ ερμηνείας που συναρπάζει. Μία θεατρική σύμπραξη που θα συζητηθεί και αναμένεται με πολύ ενδιαφέρον.

Το «ΣΛΟΥΘ» παίχτηκε για περισσότερες από 2.300 παραστάσεις στο West End του Λονδίνου και περίπου 2.000 παραστάσεις στο Broadway. Κέρδισε το Βραβείο Τόνι, ως το καλύτερο έργο του 1970. Δύο χρόνια αργότερα διασκευάστηκε για τον κινηματογράφο σε σκηνοθεσία Τζόζεφ Μάνκιεβιτς με τους Μάικλ Κέιν στο ρόλο του Μίλον Τιντλ και τον Σερ Λόρενς Ολίβιε στο ρόλο του Άντριου Γουάικ. Ο Ολίβιε κέρδισε το βραβείο των Κινηματογραφικών Κριτικών της Νέας Υόρκης και μια υποψηφιότητα για Όσκαρ.

Λίγα λόγια για το έργο:

Το «ΣΛΟΥΘ» δεν είναι μόνο ένα ψυχολογικό θρίλερ ούτε περιορίζεται σε μια ιστορία πάθους, μυστηρίου κι εκδίκησης. Πρόκειται για ένα τολμηρό έργο που διαποτίζεται από την ύπαρξη μιας πληθώρας ψυχολογικών και κοινωνιολογικών επιπέδων ενώ οι κωμικές καταστάσεις, το σασπένς, η αγωνία και οι συνεχόμενες ανατροπές κόβουν την ανάσα.

Η διεκδίκηση μιας γυναίκας γίνεται η αφορμή για τη μέχρι τελικής πτώσης σύγκρουση δύο ανδρών. Με γενναίες δόσεις φλεγματικού χιούμορ και την ατμόσφαιρα ενός στιβαρού αστυνομικού έργου, το συναρπαστικό θεατρικό έργο του Άντονι Σάφερ μετατρέπεται σε ένα συμφωνημένο μεταξύ των ηρώων «παιχνίδι» όπου όλα επιτρέπονται: οι ρόλοι εναλλάσσονται, τα όρια καταργούνται, η πραγματικότητα θολώνει.

Σε αυτήν την κωμικοτραγική αρένα που έχει στηθεί, η κοινωνική καταξίωση, το κυνήγι της επιτυχίας η αγωνία της φθοράς του χρόνου λειτουργούν τελικά ως καταλύτες και παρακινούν τους δύο άντρες σε ένα παιχνίδι…δίχως επιστροφή!

Το μυστηριώδες αυτό θεατρικό παιχνίδι που συνέθεσε πριν από περίπου 40 χρόνια ο Σάφερ, γοητεύει διαχρονικά τον θεατή. Γραμμένο το 1970, παρέμεινε το κορυφαίο του Βρετανού συγγραφέα  και αυτό που τον έκανε διάσημο.

Σύμφωνα με σημείωμα του ίδιου του Άντονι Σάφερ, το μυστικό της επιτυχίας του «ΣΛΟΥΘ» βρίσκεται στο ότι το έργο ουσιαστικά διακωμωδεί τις αστυνομικές ιστορίες κι εν γένει το αστυνομικό μυθιστόρημα ενώ ταυτόχρονα, όπως σημείωσε ο κριτικός Κλάιβ Μπαρνς της Νέας Υόρκης, «περιέχει και αναδεικνύει όλες τις αρετές του αστυνομικού θρίλερ παραμένοντας έτσι το καλύτερο δείγμα θρίλερ που γράφτηκε ποτέ».

 

Ο σκηνοθέτης Σωτήρης Χατζάκης αναφέρει σχετικά για την παράσταση:

«Δυο άντρες στη σκηνή. Ο ένας καλεί στο σπίτι του τον εραστή της γυναίκας του, ο άλλος ανταποκρίνεται και τον επισκέπτεται.

Δυο μαχητές πρόσωπο με πρόσωπο. Και αρχίζει το παιχνίδι. Με πρόσχημα την γυναίκα, μια άλλη γυναικά, το χρήμα, την κοινωνική δύναμη, την ταξική θέση, την καταγωγή, την γοητεία, την ψυχική αντοχή, την συναισθηματική ανθεκτικότητα, το παιχνίδι θα εξελιχθεί άγριο αλλά και αστείο, αδυσώπητο, αλλά και κωμικό. Οι δυο παίχτες παίζουν το ρόλο του θύτη και του θύματος, του θηρευτή και του θηράματος εναλλάξ. Μεταμφιέζονται, αλλάζουν όψη, ψυχισμούς, συμπεριφορές και πεποιθήσεις. Τίποτα δεν μένει σταθερό, γιατί όλα υπηρετούν το παιχνίδι. Ένα παιχνίδι του φωτός, μέσα στο αιώνιο σκοτάδι. Οι δυο μαχητές, όπως οι σκακιστές, προβλέπουν τις άμεσες αλλά και τις κατοπινές κινήσεις αγνοώντας ότι η ζωή, είναι τελικά ο πιο απρόβλεπτος παίχτης.

Γι αυτό και θα έχουν – στο έξοχο έργο του Άντονι Σάφερ – το τέλος που αξίζει στα απελπισμένα και γι’ αυτό παιγνιώδη πνεύματα, αυτού του σκληρού αμετακίνητου κόσμου.»

Συντελεστές:

Κατασκευή ναύτη-κούκλες: Μαρία Λιτσοπούλου

Φωτογραφίες: Χριστίνα Φυλακτοπούλου

Trailer: Στέφανος Κοσμίδης

Κατασκευή σκηνικού: Γκέντι Κούση

Βοηθοί σκηνοθέτη: Βίκη Παναγιωτοπούλου, Δήμητρα Μάζη, Δημήτρης Μπούρας

Παραγωγή: Από Μηχανής Θέατρο

Φωτογραφίες

Βίντεο

36 ΣΧΟΛΙΑ

  1. Δυστυχώς η παράσταση ακυρώθηκε κσι τις 2 φορές που επιχείρησα να παω σε διάστημα 2 πσκ λόγω ασθενειας του ενός ηθοποιού, αν κ το θέατρο μετέφερε τα εισιτήρια την επόμενη εβδομάδα. Τελικά μας ειπαν οτι ίσως δεν συνεχιστεί άλλο για τη φετινη σεζον. Ευχαριστώ τη Θεατρομάνια όπως και να χει!

  3. Αν και είδα πολύ καλές ερμηνείες και από τους δύο ηθοποιούς, δυστυχώς η παράσταση δεν με ενθουσίασε. Με κούρασε τόσο η διάρκειά της όσο και οι συνεχείς
    " ανατροπές" του έργου που δεν κατάφερναν να προκαλέσουν έκπληξη. Σε κάθε περίπτωση ήταν μια καλοδουλεμένη προσπάθεια από όλους τους συντελεστές. Ευχαριστώ πολύ για την πρόσκληση!!

  10. Είδαμε μια εξαιρετική παράσταση που δεν εξαντλείται σε μία πρώτη "ανάγνωση". Το πρώτο μέρος "επιτρέπει" μια απλή, επιφανειακή ανάγνωση, το δεύτερο αναδεικνύει την τραγικότητα των ηρώων. Η σκηνοθεσία ήταν δουλεμένη στην παραμικρή λεπτομέρεια. Οι ερμηνείες πολύ δυνατές, καθηλωτικές! Θεατρομάνια, σε ευχαριστούμε από καρδιάς.

  11. Είναι ένα δύσκολο έργο για κάθε ηθοποιό που απαιτεί δυνατές ερμηνείες. Η επιλογή για ταυτόχρονη ερμηνεία και σκηνοθεσία από τον κύριο Χατζάκη μάλλον ήταν λάθος απόφαση γιατί δεν καταφέρνει να αποδώσει όλη την ποιότητα του έργου, θα έπρεπε να εστιάσει την προσπάθεια του στην ερμηνεία μόνο. Το πρώτο μέρος της παράστασης θέλει επεξεργασία και βελτίωση για να κρατήσει περισσότερο το ενδιαφέρον στον θεατή και να μην τον κουράζει. Το δεύτερο μέρος είναι που κορυφώνει το έργο και γιαυτό χρειάζεται μια ισορροπία.
    Η προσπάθεια πάντως και από τους δυο ερμηνευτές φαίνεται ότι είναι η μέγιστή.
    Ευχαριστώ την Θεατρομάνια για τις προσκλήσεις.

  14. Με κούρασε. Μια κωμωδία που δεν γέλασα καθόλου! Δεν ξέρω αν ήταν επιλογή του σκηνοθέτη, αλλά κατά την άποψή μου περισσότερο σαν τραγωδία αντιμετωπίστηκε το έργο. Δυστυχώς το είχα ξαναδεί με άλλο καστ και η σύγκριση ήταν μοιραία…
    Πάντως συγχαρητήρια για την προσπάθεια!

    • Αξιοπρεπής προσπάθεια που βέβαια χάνει από οποίες συγκρίσεις με άλλες σημαντικές μεταφορές του δημοφιλούς αυτού έργου στην πολύ μέτρια μεταμφίεση του πρωταγωνιστή στο δεύτερο μέρος που προδίδει ένα πολύ σημαντικό twist του έργου.Κατά τα άλλα ωραίο σκηνικό Καλές ερμηνείες και μία αξιόλογη προσπάθεια που για όποιον δεν το έχει δει αξίζει την προσοχή του.

  17. Από τη θεατρολόγο Μαρία Μαρή

    Ο Σωτήρης Χατζάκης σκηνοθετεί το Σλουθ του Άντονι Σάφερ και πρωταγωνιστεί ο ίδιος στο ρόλο του Άντριου Γουάικ μαζί με τον Δημήτρη Μυλωνά στο ρόλο του Μίλον Τιντλ. Το έργο παρουσιάζεται στο Από Μηχανής Θέατρο από την Πέμπτη 18 Νοεμβρίου. Το «Σλουθ» παίχτηκε για περισσότερες από 2.300 παραστάσεις στο West End του Λονδίνου και περίπου 2.000 παραστάσεις στο Broadway. Κέρδισε το Βραβείο Τόνι ως το καλύτερο έργο για το 1970. Δύο χρόνια αργότερα διασκευάστηκε για τον κινηματογράφο σε σκηνοθεσία Τζόζεφ Μάνκιεβιτς με τους Μάικλ Κέιν στο ρόλο του Μίλον Τιντλ και τον Σερ Λόρενς Ολίβιε στο ρόλο του Άντριου Γουάικ. Ο Ολίβιε κέρδισε το βραβείο των Κινηματογραφικών Κριτικών της Νέας Υόρκης και μια υποψηφιότητα για Όσκαρ.

    O Άντριου Γουάικ τελείωσε το 22ο αστυνομικό του μυθιστόρημα και βρίσκεται σε κατάσταση απόλυτης μέθης για την επιτυχία του. Είναι σε έναν τρομερό ενθουσιασμό, θριαμβολογεί και δείχνει πάντα έτοιμος για νέα ξεκινήματα. Ο Σωτήρης Χατζάκης μπαίνει σταδιακά στο ρόλο, ώστε να οδηγηθεί στην κορύφωση μέχρι το τέλος του α’ και μετά του β΄ μέρους. Ο χώρος του σαλονιού του Γουάικ γίνεται αρένα, όπου κονταροχτυπιούνται μέχρι θανάτου δυο άνθρωποι, με εντελώς διαφορετική προσέγγιση της πραγματικότητας, με πρόσχημα μια γυναίκα, την Μάργκαρετ, την γυναίκα του Γουάικ και συνάμα ερωμένη του Τιντλ.

    Το έργο αφορά από την αρχή αυτό που λέει ο συγγραφέας δια στόματος των ηρώων του, τη διαφορετική θεώρηση της πραγματικότητας. Ο Γουάικ πιστεύει ότι το αστυνομικό μυθιστόρημα διασκεδάζει τα ευγενή πνεύματα, ενώ ο Τιντλ πιστεύει ότι τα ευγενή πνεύματα διασκεδάζουν τον συγγραφέα των αστυνομικών ιστοριών. Ο ένας είναι παντρεμένος με μια γυναίκα, την Μάργκαρετ, που είναι ερωμένη του άλλου. Δυο διαφορετικές φύσεις του ίδιου ανθρώπου.

    Σύμφωνα με σημείωμα του ίδιου του Άντονι Σάφερ, το μυστικό της επιτυχίας του «Σλουθ» βρίσκεται στο ότι το έργο ουσιαστικά διακωμωδεί τις αστυνομικές ιστορίες κι εν γένει το αστυνομικό μυθιστόρημα και το κάνει αυτό χρησιμοποιώντας τα όπλα αυτού του ίδιου του μυθιστορήματος, δημιουργώντας ένα αστυνομικό θρίλερ για το θέατρο που χαρακτηρίζεται από σασπένς και κωμικό στοιχείο μαζί και απαιτεί δυνατές και δυναμικές ερμηνείες.

    Και οι δυο ήρωες έχουν μια σχιζοφρενική συμπεριφορά. Αν όλα γίνονται, όπως φαίνεται μόνο μέσα στο κεφάλι του ήρωα τότε εκείνος βρίσκεται συνέχεια σε μια εμμονική, αυτιστική συμπεριφορά, όπου μονίμως δημιουργεί ακραίες καταστάσεις και κάνει αδιανόητες εικασίες- φαντασιώσεις. Ζει όσα γράφει και γράφει όσα ζει. Οι δυο διαφορετικές οπτικές που αναφέρθηκαν.

    Οι φυσιογνωμίες, οι γκριμάτσες, εν γένει η κίνηση και η έκφρασή που αλλάζουν και οι δυο, θα μπορούσε να είναι από αστυνομικό κόμικ. Είναι νευρικοί, γελούν σαρκαστικά, πέφτουν κάτω, κυλιούνται, χορεύουν, αγκαλιάζονται, μεταμφιέζονται, απειλούν, πυροβολούν, λιποθυμούν. Ο Τιντλ λέει στον Γουάικ ότι του είναι πολύ δύσκολο να ζει χωριστά από τη γυναίκα που αγαπά αν και αυτή είναι η γυναίκα του άλλου. Εκείνος δήθεν αδιάφορος τον ρωτά αν σκέφτονται όταν πια θα είναι νόμιμα μαζί να κάνουν οι δυο τους παιδιά. Μιλούν για τον τρόπο ζωής που αρέσει στη γυναίκα του και εικάζει ότι δεν θα μπορεί ο Τιντλ να υποστηρίξει την ακριβή ζωή, που εκείνη θέλει. Ο Τιντλ έχει παρακολουθήσει τον Γουάικ και έχει αποδείξεις για την σουηδή ερωμένη του, την Ίνγκριντ, για την οποία ο ίδιος λέει χαρακτηριστικά ότι είναι « ένα συμπαθέστατο τσουλί, αχόρταγο για σεξ». Είναι εθνικό σπορ στην Αγγλία «ο σαρκασμός του έρωτα» και όλο το έργο θίγει αυτή την παρακμή και την υποκρισία του αιώνιου έρωτα.

    Οι δυο τους παίζουν ατελείωτα. Ο Γουάικ στήνει παγίδα στον Τιντλ ή απλά παίζει ένα νέο σενάριο για ένα καινούργιο μυθιστόρημα. Ο ένας έχει πραγματικά ανάγκη τον άλλον. Είναι χαμένος χωρίς τις πολύτιμες υπηρεσίες του άλλου. Ο χρόνος σε ό, τι κάνουν έχει καθοριστική σημασία, όλα πρέπει να ολοκληρωθούν ή να λυθούν σε καθορισμένο χρόνο. Το παιχνίδι τους θυμίζει εκείνο στις «Δούλες» του Ζενέ, που μεταμφιέζονταν επίσης και έπρεπε να ολοκληρώσουν την επιχείρησή τους, πριν την έλευση της Κυρίας.

    Σαμποτάρουν το παιχνίδι τους με την παρουσία ενός τρίτου ρόλου, του Επιθεωρητή (Δημήτρης Μυλωνάς) , που στην ουσία είναι ο Τιντλ, που δήθεν έρχεται να εξιχνιάσει ένα έγκλημα, την εξαφάνιση του ίδιου του Τιντλ. Λέει χαρακτηριστικά ο Επιθεωρητής ότι είναι λυπηρό να παίζει κάποιος σαν παιδί, ειδικά όταν δεν είναι παιδί. Εννοεί όταν είναι ενήλικας και το παιδί που κρύβει μέσα του θέλει μανιωδώς να παίξει αχόρταγα.

    Το πολυσημικό σκηνικό της ‘Έρσης Δρίνη με κούκλες, με παιχνίδια κάθε λογής, με βεστιάριο με αποκριάτικες στολές του Γουάικ, είναι ένας πρόσφορος χώρος για τον ήρωα του Γουάικ τον Μέριντιου, που μυρίζεται τους εγκληματίες πριν καλά καλά εγκληματήσουν και που στο πρόσωπό του συγκεντρώνει τον Γουάικ, τον Τιντλ και πολλούς ακόμα. Πρόκειται για μια πάλη με τον εσώτερο παιδικό εαυτό που επιμένει να παίζει, να γράφει μυθιστορήματα αστυνομικά και να φαντάζεται ανύπαρκτα πράγματα.

    Σπαρακτική η τελική κραυγή του Σωτήρη Χατζάκη, στη σκηνή του αποχωρισμού από την παιδική φαντασία, από το παιδικό ατελείωτο παιχνίδι. Φιλί θανάτου και κραυγή υποδοχής στον κόσμο των ενηλίκων, όπου τα παιχνίδια δεν είναι πια παιχνίδια, αλλά πραγματική βία και θάνατος.

    Η επιμέλεια της κίνησης της Ειρήνης Κυρμιζάκη, υπήρξε απόλυτα λειτουργική και συμβατή με τα έργο, το ίδιο και οι φωτισμοί του Αντώνη Παναγιωτόπουλου.

    Υπέροχα όπως πάντα τα κοστούμια του Γιάννη Μετζικώφ.

    Πέρα από το ότι θα μπορούσαν να παραληφθούν κάποιες μεταμφιέσεις, που κούρασαν και διήρκεσε αρκετά το σημείο αυτό, μπορούμε να μιλάμε για ρεσιτάλ ερμηνείας του Σωτήρη Χατζάκη και σαν σωστός μαθητής ακολουθεί και ο Δημήτρης Μυλωνάς. Δεν ξέφυγαν ούτε λεπτό από τη παιγνιώδη, εγκληματική φύση του έργου. Ένα παιχνίδι για παιδιά όχι όμως για μεγάλα παιδιά γι΄αυτό και προορίζεται να καταλήξει.

  18. Πολύ καλή παράσταση που σου κρατούσε αμείωτο το ενδιαφέρον καθώς είχε συνεχείς ανατροπές . Εξαιρετικοί και οι δύο ηθοποιοί στους δύσκολους ρόλους τους . Ευχαριστούμε πολύ θεατρομανια για την δυνατότητα να παρακολουθούμε τόσο καλό θέατρο!!

  23. Ενδιαφέρουσα παράσταση με εξαιρετικές ερμηνείες αμφότερων των ηθοποιών, ειδικά από τον κύριο Μυλωνά (εραστής).
    Το δεύτερο σκέλος της παράστασης ήταν πολύ πιο ενδιαφέρον και σε κρατούσε σε εγρήγορση.
    Ωραία σκηνικά, πολύ ωραίος και άνετος κι ο χώρος του θεάτρου.
    Ευχαριστούμε ΘΕΑΤΡΟΜΑΝΙΑ για την πρόσκληση!

  25. Απίστευτοι ηθοποιοί.... Πραγματικά δεν εχω λόγια...Αξίζουν χίλια μπράβο στους καταπληκτικούς ηθοποιούς!! Απίστευτες ερμηνείες που προκαλούν συνεχή αγωνία και σασπένς στους θεατές.. Νομίζαμε πως είχαμε καταλάβει τι συμβαίνει, αλλά οι συνεχείς ανατροπές έδειχναν το αντίθετο. Αξίζουν παρα πολλά μπράβο στους ηθοποιούς, γιατί πρόκειται για μια δύσκολη παράσταση και μη αναμενόμενη!

  27. Καλές οι ερμηνείες και από τους δύο αξιόλογους ηθοποιούς! Εκρηκτική η διαμάχη μεταξύ τους, ανάμεσα στον απατημένο σύζυγο και τον εραστή της γυναίκας του. Οι κραυγές που έβγαζαν όταν πάλευαν ήταν κάπως.... κουραστικές! Οι μεταμφιέσεις του εραστή έβγαζαν γέλιο. Το σκηνικό καλό. Σας ευχαριστώ πολύ για την πρόσκληση. ΚΑΛΗ ΧΡΟΝΙΑ σ'όλους!!!

  28. Ευχαριστώ για την πρόσκληση. Ερμηνείες καθηλωτικές. Σκηνικό ατμοσφαιρικό. Ξεκίνησε καλά αλλά στην πορεία κούρασε αρκετά. Αδιανοητο 20 λεπτά διάλειμμα για αλλαγή σκηνικού από έναν άνθρωπο..με αποτέλεσμα η παράσταση να τελειώσει τα μεσάνυχτα.