Από τη θεατρολόγο Μαρία Μαρή
Κι όμΩς κινείται...
Η ομάδα ιδρύεται το 2003 από τους Χριστίνα Σουγιουλτζή χορεύτρια και τον Bentancor Camilo καλλιτέχνη του τσίρκο και λειτουργεί μέχρι το 2009 στον "Κρατήρα" ένα παλιό συνεργείο αυτοκινήτων, το οποίο σε συνεργασία με άλλους καλλιτέχνες μεταμορφώνεται σε αίθουσα σύγχρονου ή παραδοσιακού χορού, ακροβατικών, θεατρική σκηνή, μπερντέ για καραγκιόζη, χώρο συναυλιών ή προβολών, ανάλογα με την περίσταση.
Η παράσταση της ομάδας « Κι όμΩς κινείται» στο Φεστιβάλ Αθηνών – Επιδαύρου 2021, στην Πειραιώς 260, στο χώρο Δ στις 10 και 11 Ιουνίου 2021 πρόκειται για μια συνεργασία καλλιτεχνών με διαφορετική κινησιολογική πληροφορία. Είναι μια ομάδα που οργανώνει σύνθετες σωματικές παραστάσεις, όπου συναντιούνται ο χορός με το τσίρκο και την performance. Η ερμηνεία τους, είτε λεκτική είτε όχι, απαιτεί υποκριτική δεινότητα, χορό, ακροβασίες, ζωντανή μουσική προκειμένου να ολοκληρωθεί ένα σύνθετο θέαμα, που προσεγγίζει όπως το είδαμε τη νοοτροπία της Πίνα Πάους και του Δημήτρη Παπαϊωάννου, που κάνουν θέατρο με χορευτική κίνηση, ή χορό με θεατρική φόρτιση, αναζητώντας να δώσουν χορευτική φωνή στην καθημερινότητα, ή σε μύθους.
«Μέσα στη δομή μιας ενιαίας και ολοκληρωμένης παράστασης, βασισμένης στη σωματική δράση και έκφραση των ερμηνευτών αφομοιώνονται τεχνικές του τσίρκο σε ό,τι αφορά τη δημιουργία και αξιοποίηση του τρισδιάστατου χώρου και το εκφραστικό φάσμα των ερμηνευτών, καθώς και την επικοινωνιακή ιδιαιτερότητα της performance.
Στόχος της εργασίας τους είναι η στοιχειοθέτηση ενός προσωπικού λεξιλογίου με την ενσωμάτωση της ιδιαίτερης ταυτότητας του κάθε ερμηνευτή, όχι σαν μια παράταξη δεξιοτήτων αλλά με τη μορφή μιας ομαδικής διαδικασίας διαμόρφωσης, σε σχέση με τις αισθητικές αποφάσεις για την εκάστοτε έρευνα.»
Η ομάδα είναι ανοιχτή σε συμπράξεις - συνεργασίες με άλλες καλλιτεχνικές ομάδες ή άτομα στο στάδιο της παρουσίασης ή της προετοιμασίας ενός έργου. Αναζητούν νέες μεθόδους παρουσίασης σε θεατρικούς και μη χώρους παρακινούμενοι από την παράδοση του τσίρκο και της performance, ως αισθητική απόφαση, αλλά και αναζητώντας την επαφή με ανθρώπους, οι οποίοι δε σχετίζονται με τις παραδοσιακά θεατρικές σκηνές. Έτσι ο χορός και ο λόγος του εμφυσείται στους θεατές με ιδιαίτερο και μοναδικό τρόπο, μέσα από τη χορογραφία των Χριστίνα Σουγιουλτζή, του Camillo Bentancor κι του Ερμή Μαλκότση.
Το σκηνικό του Σταύρου Μάνεση, αυτός ο μηχανισμός, σαν ιδιόμορφο ποδήλατο και παράλληλα ρολόι πάνω στο οποίο ισορροπούν, ακροβατούν και χορεύουν οι χορευτές είναι ένας μηχανισμός, που κινείται διαρκώς κατά κάποιον τρόπο μετέχει ενεργά και δυναμικά στην performance. Τα πάντα ρει, ο χρόνος, η δράση, η ζωή και πάνω σε στους δοκούς του μηχανισμού, ο άνθρωπος ζει το δικό του δράμα, τη δική του ιστορία και πόνο. Αυτός ο μηχανισμός όμως δεν σταματά ποτέ.
Η κίνηση όλων των χορευτών του Νώντα Δαμόπουλου, της Αντιγόνης Λινάρδου, του Νίκου Μάνεση και της Χριστίνας Σουγιουλτζή καθώς και των συμμετεχόντων του Camillo Bentancor και του Δημήτρη Καπουράνη είναι μια κίνηση πλαστική, συντονισμένη, δυναμική. Ξεκινώντας από το ζευγάρι, που είναι μια αδιάσπαστη μονάδα, με έναν εναγκαλισμό, που όμως είναι σαν να μιλούν τα σώματά τους, και μετά το βάδισμα τους, βάδισμα στη ζωή, γέννα, ήχοι, φωνές, ομιλίες, σαξόφωνο, ο χρόνος που περνά, η ζωή που τρέχει. Η κίνηση με τη μουσική έχουν ένα άρτιο εικαστικό αποτέλεσμα.
Είναι ένα θέαμα μια συγχώνευση ενός « τσίρκο του ήλιου» και « θεάτρου του Βούπερταλ». Πολύ άμεσο αν και θα μπορούσε να είναι λίγο πιο πυκνό, ωστόσο άγγιξε τους θεατές και εντυπωσίασε με την σκηνική κατασκευή και την καταπληκτική κίνηση.
