Alma de la rosa

"Η ψυχή του ρόδου". Alma de la Rosa. Θα μπορούσε να είναι και το όνομα μιας γυναίκας, με κάποια «ευγενή» καταγωγή ισπανικών αποχρώσεων.. Μια γυναίκα. Φιλόλογος. Ή ηθοποιός. Κάνει μάθημα στους μαθητές-κοινό (όχι πάντα), και ερμηνεύει ρόλους. Όποια και να είναι η πραγματική της ιδιότητα, η - ας την πούμε- «Άλμα» είναι μια γυναίκα που εξυψώνει το Εφήμερο σε Αιώνιο, που απογειώνει τη Στιγμή σε Αιωνιότητα μέσα από τη δύναμη της Τέχνης και της Αγάπης «έζησα αγαπώντας και ονειρεύοντας»…ίσως, τελικά, «το να αγαπάς και να ονειρεύεσαι ταυτόχρονα μπορεί και να μην είναι διγαμία »…ποιος ξέρει; Τελικά, ίσως να μην υπάρχουν μεγάλες απαντήσεις, παρά μόνο μεγάλα ερωτήματα...

Σκηνοθετικό σημείωμα:

Όπως ένα τριαντάφυλλο, τόσο όμορφο μα τόσο εύθραυστο και με τα αγκάθια του να προστατεύουν την ευαισθησία του με κάθε κόστος, έτσι και η ψυχή της γυναίκας. Το έργο Alma de la Rosa γράφτηκε για να αποδώσει τη γυναικεία ψυχοσύνθεση με έναν μοναδικό τρόπο. Μέσα απο τις λέξεις ξεπηδάει η τόσο σύνθετη και ταυτόχρονα τόσο απρόσιτη γυναικεία σκέψη. Μια σκέψη που είναι τόσο χαοτική μα τόσο εύθραυστη. Ένα πλάσμα μόνο έχει τη δύναμη να σκοτώσει και να αναστήσει τον ίδιο του εαυτό, το πλάσμα που πλησιάζει τη δύναμη του θεού έχοντας την ικανότητα να γεννήσει ζωή, η γυναίκα. Μια οντότητα τόσο ευαίσθητη και συνάμα τόσο εγωιστική που επιτρέπει μόνο στον εαυτό της να γίνει αυτός που θα της αφαιρέσει τη ζωή ή θα την κρατήσει σε αυτήν. Στο έργο αυτό της Χρύσας Κοντογεωργοπούλου θα δούμε τις χαώδες σκέψεις ενός γυναικείου μυαλού, όλους εκείνους τους λόγους που κάνουν τη γυναικεία φύση να θέλει να πεθάνει και ταυτόχρονα να θέλει να ζήσει. Τίποτα δε μπορεί να είναι τόσο ρεαλιστικό και ταυτόχρονα τόσο σουρεάλ όσο το μυαλό μιας γυναίκας.

Ειρήνη Καπελώνη

Συγγραφικό σημείωμα:

"... Στο σκηνοθετικό άγγιγμα του έργου, η γυναίκα αυτή «σπάει» σε δύο προσωπικότητες, την ώριμη και την πιο «ενζενί» εκδοχή της. Έτσι, αυτό που είναι σα δύο γυναίκες (ίσως μια Δήμητρα και μια Περσεφόνη-Κόρη) είναι οι προσωπικότητες που δεσμεύουν, καταστρέφουν αλλά και λυτρώνουν την Άλμα (Ψυχή). Είναι ένα βήμα μετά την τσεχωφική Λιουμπόφ Αντρέγεβνα και τον χαμένο βυσσινόκηπό της, ενώ η «Άλμα» φτιάχνει τον δικό της, σε ένα «κηπάκι» στον ακάλυπτο, φυτεύοντας τα «κουκούτσια που έχει φάει», αυτά που της πέταξαν… «απ’ τα κουκούτσια που μου πέταξαν εγώ θα κάνω βυσσινιές…» λέει, έχοντας πάει ένα βήμα μπροστά από τη χαμένη στο παρελθόν και τα οράματά της τσεχωφική ηρωίδα. Μόνο που εδώ, βυσσινόκηπος είναι ο Άλλος-όχι οι Άλλοι που τόσο την τρομάζαν-, είναι ο ίδιος ο Έρωτας που χάνεται και που αναδύεται και πάλι, μπαίνοντας από το άνοιγμα του ακάλυπτου. Είναι όλα αυτά που χάνονται, ή που ποτέ-μέχρι τώρα – δεν ήρθαν, αλλά μπορεί να ξανα-δοθούν. Όταν πια είσαι Εκεί, όταν το Εσύ σου έχει έρθει σε επαφή με τη φύση Σου, με το Εγώ Σου, έτσι όταν, είσαι πια Εσύ με Εσένα. Και τότε βρίσκεις το Εσύ του Άλλου. Και όπως λέει και η ηρωίδα, «τότε το Συ γίνεται μια νότα μουσική, μια Σι. Και συνήθως, Μείζων.». «Πάμε παρακάτω».

Χρύσα Κοντογεωργοπούλου

Σκηνοθεσία – εικαστική σύνθεση: Ειρήνη Καπελώνη
Εικαστικό αφίσας: Κλαίρη Χοτζάι
Βοηθός σκηνοθέτη/ Σχεδιασμός φωτισμού: Ράνια Παπαδοπούλου
Επικοινωνία/Δημόσιες σχέσεις: Culture Press
Παραγωγή: Κοινότητα Τέχνης Πράξις

Ο χώρος τηρεί όλες τις συστάσεις και λειτουργεί σύμφωνα με τις οδηγίες του Υπουργείου Υγείας, για την διεξαγωγή των εκδηλώσεων σε κατάλληλες και ελεγχόμενες συνθήκες ασφαλείας σε σχέση με τον COVID-19. Ακολουθεί σχολαστικά όλα τα πρωτόκολλα υγιεινής και αποστάσεων, ώστε κανείς να μη διστάσει και στερηθεί το αγαθό της ψυχαγωγίας. Σύμφωνα με τις νέες προδιαγραφές, μπορεί να δεχθεί max. 65 άτομα και είναι απαραίτητη η κράτηση θέσεων