Κείμενο: Γιάννης Ρίτσος
Σκηνοθέτης: Χρήστος Πουσίνης
Φωτισμοί: Χρήστος Πουσίνης
Μουσική: Λευτέρης Κούνε
Ερμηνεύουν: Σοφία Σαββίδου
Περιγραφή
Πάντα θα υπάρχει η απόκλιση του κοινού από το κοινωνικό και δυστυχώς πάντα θα υπάρχει η μοναξιά των πολλών, η μοναξιά του πλήθους. Ίσως γι’ αυτό χρειαζόμαστε τους ηγέτες, από τον φόβο της μοναξιάς και ίσως γι’ αυτό αναγνωρίζουμε επάνω μας μορφές εξουσίας συνειδητά ή μη, από έλλειψη ολοκληρωμένης ύπαρξης δηλαδή αληθινής κοινωνίας.
Περισσότερα
Θα πρέπει η εξουσία να έχει χάσει κάθε νόημα μέσα στον άνθρωπο, να είναι ασήμαντη προκειμένου να την αγνοήσει, όπως η Αντιγόνη, και να της αντισταθεί. Κατά την εκτίμησή μας, η Ισμήνη είναι ο άνθρωπος μπροστά στο αδιέξοδο της επιβολής της εξουσίας και το πένθος.
Υποκριτικά, είναι για εμάς ο δρόμος προς τον εσωτερικό μας κήπο, χωρίς τον οποίο είναι επίπονο να παρασταθεί και να επικοινωνηθεί ένα κείμενο, αλλά και η ίδια μας η ζωή.
Όπως εξ’ αρχής αποτέλεσε μια σχεδία μέσα στην Τέχνη του Θεάτρου, έτσι και τώρα η Ισμήνη εξακολουθεί να είναι η σχεδία των εσωτερικών μας θαλασσών με την λαχτάρα των ερμηνευτικών ωκεάνειων ρευμάτων.
