Διασκευή: Θανάσης Ακοκκαλίδης
Σκηνοθέτης: Θανάσης Ακοκκαλίδης
Κοστούμια: Βασιλική Σύρμα
Φωτισμοί: Χριστίνα Θανάσουλα
Μουσική σύνθεση: Θοδωρής Οικονόμου
Χορογραφία: Κωνσταντίνος Καρβουνιάρης- Θανάσης Ακοκκαλίδης
Κίνηση: Κωνσταντίνος Καρβουνιάρης- Θανάσης Ακοκκαλίδης
Ερμηνεύουν: Μαντώ Παπαρρηγοπούλου, Κωνσταντίνος Καρβουνιάρης, Τάσος Κορκός, Λυγερή Μητροπούλου, Ειρήνη Αναγνωστοπούλου
Περιγραφή
Πέντε ερμηνευτές δημιουργούν ένα δυστοπικό σύμπαν και αφηγούνται μια ιστορία από το μέλλον: Ένα κορίτσι επιβιώνει σε ένα λιμάνι χωρίς θάλασσα. Φτιάχνοντας έναν παράταιρο θίασο περιοδεύει σε έναν κόσμο που, καθώς η ξηρασία βαθαίνει, οδηγείται στα όριά του.
Περισσότερα
Η ιστορία
Ένα κορίτσι προσπαθεί να επιβιώσει σε ένα άδειο λιμάνι χωρίς θάλασσα, σε ένα δυστοπικό σύμπαν ξηρασίας. Με την έλλειψη νερού και τροφής να οδηγεί τους κατοίκους σε εξαθλίωση, η επιβίωση απαιτεί ευρηματικότητα. Το κορίτσι, ένα παιδί του δρόμου αποφασισμένο να επιβιώσει, θα ανακαλύψει μέσα στα σκουπίδια το Κήτος. Αρπάζοντας την ευκαιρία, θα φτιάξει ένα αυτοσχέδιο τσίρκο, έναν παράταιρο θίασο, που υπόσχεται ιστορίες για τη θάλασσα. Με αναπάντεχο τρόπο οι ιστορίες καταφέρνουν το ανέλπιστο: ξεδιψούν. Ταυτόχρονα όμως, προκαλούν ανεξέλεγκτες αντιδράσεις στο ακροατήριο, που καθώς η ξηρασία βαθαίνει, οδηγείται στα όριά του.
Εικαστική Εγκατάσταση Σωτήρης Μελανός
Ηχητική Εγκατάσταση Νικόλας Καζάζης
Βοηθός Σκηνοθέτη Κυριάκος Μυστακέλης
Βοηθός Σχεδιασμού Φωτισμών Μαριέττα Παυλάκη
Φωτογραφία Θοδωρής Δούπας
Σχεδιασμός Αφίσας Πέτρος Φραγκόπουλος
Προβολή και επικοινωνία Βάσω Σωτηρίου-We Will
Μια παραγωγή της ομάδας ΕΑΝ
Η παράσταση επιχορηγείται από το Υπουργείο Πολιτισμού & Αθλητισμού
Η παράσταση απευθύνεται σε άτομα άνω των 15 ετών
Σημείωμα συγγραφέα
Υπάρχουν κάποιοι άνθρωποι που κοιμούνται πάντα με ένα ποτήρι νερό δίπλα στο μαξιλάρι τους. Δεν ξέρω αν αυτοί οι άνθρωποι ξεδιψούν ή αν πνίγονται στα όνειρά τους. Υποψιάζομαι όμως πως οι ιστορίες είναι η πιο πολύτιμη ανθρώπινη εφεύρεση, πως η αναμέτρηση του ανθρώπου με τη φύση του έχει επαναληπτικότητα κυκλική, και τέλος, ότι κανείς στ΄ αλήθεια δεν ξέρει πότε θα έρθει η βροχή.
Σημείωμα σκηνοθέτη
Ορμώμενος από το έργο, βρέθηκα κι εγώ απέναντι στο δικό μου Κήτος. Θυμήθηκα ότι ξέρω πώς είναι «Να με πατάνε και να κλωτσάνε την άμμο που μ΄ έχει σκεπάσει και να φωνάζουν και να γελάνε δυνατά και κανείς να μην ακούει τη φωνή μου, και κανείς να μην ξέρει ότι υπάρχω... Και να φυτέψουν από πάνω μου ζαρντινιέρες και να κατουράνε οι σκύλοι και να πετάνε κουτάκια μπύρας οι μεθυσμένοι..» Ώσπου μια μέρα κι εγώ, σαν άλλο Κήτος, άρχισα να τραγουδάω παράφωνες ιστορίες.
Βιογραφικά:
Η Ειρήνη Αναγνωστοπούλου ηθοποιός και συγγραφέας. Σπούδασε θέατρο, ψυχολογία και δραματοθεραπεία στην Ελλάδα και τη Σκωτία. Από το 2004 εργάζεται ως ηθοποιός (Μέγαρο Μουσικής Αθηνών, Θέατρο 104, To Τρένο στο Ρουφ, Σφενδόνη κ.α). Από το 2012 ασχολείται ενεργά με τη θεατρική συγγραφή (Ένας Ελέφαντας στο Δωμάτιο, Picasso Στο Μάτι του Ταύρου, Ο Θησαυρός των Χαμένων Ρο) και την θεατρική διασκευή (Pessoa, Το Τρένο των Νεφών).
Ο Θανάσης Ακοκκαλίδης είναι ηθοποιός, performer/χορευτής και σκηνοθέτης. Σπούδασε στην Ανώτερη Ιδιωτική Σχολή Δραματικής Τέχνης Βεάκη, ενώ έκανε το χορευτικό του ντεμπούτο με την Χορογράφο Ζουζού Νικολούδη στην Ομάδα Χορικά. Από τότε έχει συνεργαστεί ως ηθοποιός ή χορευτής με τα μεγαλύτερα θέατρα και φεστιβάλ σε Ελλάδα κι εξωτερικό (Εθνικό Θέατρο, Κ.Θ.Β.Ε., Εθνική Λυρική Σκηνή, Θέατρο Τέχνης, Φεστιβάλ Αθηνών και Επιδαύρου, Piccolo Teatro, Guggenheim Museum κ.ά), υπό την σκηνοθετική καθοδήγηση των Pina Bausch Group, Μιχαήλ Μαρμαρινού, Δημήτρη Παπαϊωάννου, Στάθη Λιβαθινού και άλλων διακεκριμένων δημιουργών. Τα τελευταία δέκα χρόνια συνεργάζεται με τον Robert Wilson στο Watermill Center.
Από το 2010 αρχίζει να παρουσιάζει τις προσωπικές του δουλειές, μεταξύ των οποίων: το Moment σε συν-δημιουργία με την Μαριάννα Καβαλλιεράτου (Φεστιβάλ Αθηνών - Guggenheim Museum),το Μισό - θέατρο επινόησης (Cartel Τεχνοχώρος), U- μια φωτιστική εγκατάσταση performance(Watermill Center NY US), Pessoa- θέατρο επινόησης (Ίδρυμα Μιχάλης Κακογιάννης - Θέατρο της Οδού Κυκλάδων). Από το 2014 διδάσκει μαθήματα υποκριτικής στο Κολλέγιο Αθηνών και στις δραματικές σχολές Βεάκη και Φωτιάδη.
Από τη θεατρολόγο Μαρία Μαρή
«Στο θέατρο δεν ερχόμαστε για να καταλάβουμε, ερχόμαστε για να αισθανθούμε» λέει ο Bob Wilson, δάσκαλος και συνεργάτης του Θανάση Ακοκκαλίδη, χορευτή, ηθοποιού και εδώ σκηνοθέτη της παράστασης « Το κήτος».
Στην σκηνή του Bios δίνεται η αίσθηση ότι ο θεατής είναι στα σωθικά ενός κήτους, μιας φάλαινας. Η ομάδα « ΕΑΝ» επιχειρεί μια διασκευή του έργου της Ειρήνης Αναγνωστοπούλου «Το κήτος». Ο χαμηλός φωτισμός της Χριστίνας Θανάσουλα, η μυσταγωγική μουσική του Θοδωρή Οικονόμου, το σκηνικό με τους τρεις κόκκινους κρατήρες του Σωτήρη Μελανού, τα κοστούμια, τα βουτηγμένα στη λάσπη της Βασιλικής Σύρμα δίνουν την αίσθηση ενός άτοπου μέρους, διαστημικού και εξωγήινου και μόνο η ερμηνεία των ηθοποιών το επαναφέρει στην γήινη πραγματικότητα.
Η καταπληκτική φωνή και το κοντραμπάσο της Λυγερής Μητροπούλου βάζουν σταδιακά τον θεατή σε ένα δυστοτικό τοπίο με ένα κορίτσι αυθάδικο και θαρραλέο να διεκδικεί το δικαίωμά της στην επιβίωση. Αυτό το προσπαθεί με το να αναζητά απελπισμένα νερό. Λειψυδρία! Το ζωογόνο στοιχείο για τον άνθρωπο έχει εκλείψει και μαζί του όλα τα άλλα, που εξαρτώνται από αυτό. Ανυδρία συναισθηματική , αισθητηριακή, φτώχεια σε κάθε τομέα άσχετα αν πρόκειται για την φτώχεια των πλουσίων. Πρόκειται για μια ξηρασία ρεαλιστική, πολιτική, πολιτιστική και προσωπική.
Η ηρωίδα (Μαντώ Παπαρρηγοπούλου) έχει ξεβραστεί σε ένα λιμάνι χωρίς θάλασσα. Τρέφεται από τα πεταμένα κονσερβοκούτια και τα υπολείμματα μπύρας στα μπουκάλια. Έχει αναπτύξει αμυντικούς μηχανισμούς και αντιστάσεις που την έχουν μεταμορφώσει σε ένα αδιαπέραστο, παχύδερμο κήτος. Είναι φανερό ότι βρισκόμαστε στο σημείο μηδέν. Ένα μπεκετικό, συμπαντικό περιβάλλον χωρίς κάθαρση.
Πρόκειται για μια ποιητική περφόρμανς βασισμένη στο έργο της Ειρήνης Αναγνωστοπούλου « Το κήτος». Το κήτος που συναντάμε γύρω μας, αλλά και μέσα μας. Η απειλή απ’ έξω, αλλά και από μέσα. Ο ήχος, ο λόγος, το τραγούδι, η μουσική, οι πολύ επεμβατικές στην παράσταση σκιές των ηθοποιών μεγεθύνουν τις ιστορίες και δημιουργούν μιαν ατμόσφαιρα θρίλερ. Οι άνθρωποι ζουν χωρίς να ενδιαφέρονται αν ο διπλανός τους θα επιβιώσει. Ο άνθρωπος ικανοποιεί την επιθυμία του εις βάρος οποιουδήποτε έμβιου οργανισμού και πρωτίστως εις βάρος του περιβάλλοντος. Ακρωτηριάζουν γυναίκες και ζώα και μετά δημιουργούν ιστορίες, που προκαλούν είτε γέλια, είτε κλάματα. Λειτουργούν ανθρωποφαγικά.
Η ηρωίδα συναντά και άλλους ανθρώπους, που πλαισιώνουν το δικό της όραμα να βρει νερό. Σκέφτονται να λένε ιστορίες για να ξεχνά ο άνθρωπος την δίψα του. Να κάνουν τους ανθρώπους να κλαίνε για να ξεδιψούν με τα δάκρυά τους. Όλα είναι μια ιστορία, ένα όνειρο ίσως. «Υπάρχουν κάποιοι άνθρωποι που κοιμούνται πάντα με ένα ποτήρι νερό δίπλα στο μαξιλάρι τους. Δεν ξέρω αν αυτοί οι άνθρωποι ξεδιψούν ή αν πνίγονται στα όνειρά τους.»
Η κίνηση συντονισμένη και απόλυτα μελετημένη από τον Κωνσταντίνο Καρβουνιάρη και τον Θανάση Ακοκκαλίδη δημιουργούν ένα θέατρο συνόλου, δίνοντας την αίσθηση της διευρυμένης απειλής και του συνολικού βιώματος. Τρέχουν όλοι μαζί για να ξεχάσουν την κατάντια τους. Την έλλειψη νερού. Την έλλειψη ζωής. Η ηρωίδα τρέχει « για να ξεχάσει ότι διψάει. Δηλώνει ότι επιβιώνει χάριν φαντασίας». Για κάποιον που έχει παρακολουθήσει τον Θανάση Ακοκκαλίδη στην περφόρμανς συτή αναγνωρίσει όλα τα ίχνη των δασκάλων και συνεργατών του: του Robert Wilson, του Rimas Tuminas, του Μιχαήλ Μαρμαρινού, του Δημήτρη Παπαιωάννου , της Ζ. Νικολούδη. Κάθε μέλος του σώματος των πέντε ηθοποιών του, της Μαντώς Παπαρρηγοπούλου, του Κωνσταντίνου Καρβουνιάρη, του Τάσου Κορκού, της Λυγερής Μητροπούλου, και της Ειρήνης Αναγνωστοπούλου είναι ενεργό και εκφραστικό. Το παραμικρό άγγιγμα, το κάθε βλέμμα έχει τη δική του δυναμική. Μια περφόρμανς που δημιουργεί μια δυνατή ατμόσφαιρα, που συγκλονίζει κυριολεκτικά το θεατή.