Ημέρα Κυρίου

Αρχείο Παίχτηκε από 14/10/2022 έως 15/01/2023
στο Σταθμός
2ος χρόνος παραστάσεων
Διάρκεια: 90'
Συγγραφέας: Γιάννης Τσίρος
Σκηνοθέτης: Μάνος Καρατζογιάννης
Σκηνογραφία: Τέτα Τσαβδαρίδου
Κοστούμια: Βασιλική Σύρμα
Φωτισμοί: Άγγελος Παπαδόπουλος
Μουσική: Γιώργος Πούλιος
Ερμηνεύουν: Μάξιμος Μουμούρης, Φαίη Ξυλά, Βασίλης Αθανασόπουλος, Αναστασία Παντούση

Περιγραφή

Η παράσταση του καινούργιου έργου του Γιάννη Τσίρου (Έπαινος Κάρολος Κουν 2022) «Ημέρα Κυρίου», αφού ενθουσίασε κοινό και κριτικούς, επαναλαμβάνεται για περιορισμένο αριθμό στη σκηνή του Θεάτρου Σταθμός.

Περισσότερα

Ο χρόνος που διαδραματίζεται το έργο περιορίζεται στη διάρκεια μιας Κυριακής. Μιας αργίας, από το πρωί μέχρι το βράδυ. Δεν αργούν όμως όλοι. Και όπως συμβαίνει και στη ζωή, κανένα από τα πρόσωπα του έργου δε δικαιώνεται, και κανένα δεν κερδίζει τίποτα περισσότερο από ένα μικρό μερίδιο επίγνωσης. Μιας επίγνωσης όμως σημαντικής, για όλα αυτά που βιώνουμε, και κυρίως γι' αυτά που έπονται. Μέσα από το γεμάτο χιουμορ, σασπενς και ποιητικές αιχμές ρεαλιστικό κοινωνικό δράμα του Γιάννη Τσίρου ζωντανεύουν χαρακτήρες οικείοι που ξυπνούν στον καθένα μας υπαρξιακές αγωνίες, αδυναμίες και δυνατότητες, συμβιβασμούς και αντιστάσεις.

Βοηθός σκηνοθέτη: Φίλιππος Παπαθεοδώρου

Παραγωγή: Πολιτισμός Σταθμός Θέατρο

Φωτογραφίες

Βίντεο

33 ΣΧΟΛΙΑ

  9. Σχετικά ενδιαφέρουσα παράσταση. Επαρκείς ερμηνείες. Οι χαρακτήρες δεν αναλύθηκαν σε βάθος, σε καμία περίπτωση. Έκανε κοιλιά μέχρι την συμπλήρωση της πρώτης ωρας, σε σημείο που ήταν κουραστικά βαρετό. Μετά κάπως ανέκαμψε. Μικρής έκτασης ο ρόλος της Ξυλα και η συναισθηματική της έκρηξη (δις) δεν προσέδωσε τα αναμενόμενα στο έργο. Όχι ιδιαίτερη ανατροπή στο τέλος. Καταπληκτική η φωνή της κοπέλας που έπαιζε την υπηρέτρια. Και για το θέμα των ελληνικών στο κείμενο να έχουμε κατά νου πως όταν ένα τζάμι σπάει λέμε ότι "έγινε θρύψαλα" και οχι "έγινε συντρίμμια". Κακό να επαναλαμβάνεται μια τόσο λάθος έκφραση.. Ευχαριστώ για την πρόσκληση.

  12. Πολύ καλή παράσταση!
    Τέσσερις άνθρωποι - τέσσερα διαφορετικά ηθικά πλαίσια...
    Από τις παραστάσεις που προσφέρουν τροφή για σκέψη.
    Αξίζει να την δείτε! Συγχαρητήρια στους συντελεστές! Ευχαριστούμε Θεατρομάνια για το ποιοτικό θέατρο που μας προσφέρετε!

  13. Πολύ καλή παράσταση, λιτό, στιβαρό κείμενο με πολλές υποδόρεις εντάσεις και νοήματα. Οι ηθοποιοί έπαιζαν με εξαιρετική ακρίβεια και στόχο κάνοντας πολύ ΄΄καθαρό΄΄ και συγκεκριμένο τον χαρακτήρα που υποδύονταν, επικοινωνούσαν πραγματικά. Νομίζω πως θα είχε νόημα να έχουν παραπάνω σωματικότητα, και οι 4, γιατί, ενώ έπαιζαν με ουσιαστική αμεσότητα και εσωτερικότητα, κάτι δεν ήταν αρκετό, κάτι ήθελε παραπάνω. Επιπλέον, η μουσική δεν έπεφτε πάνω στην ατάκα, αργούσε κάμποσα δευτερόλεπτα, κάτι που ΄΄κρέμαγε΄΄ τους ηθοποιούς και ενοχλούσε γενικά την ατμόσφαιρα, ίσως ήταν η συγκεκριμένη ημέρα. Κατά τα άλλα, προσεγμένη και πολύ ενδιαφέρουσα παράσταση, ευχαριστώ Θεατρομανία!!!

  16. Ένα πολύ ενδιαφέρον έργο που θέτει πολλά ζητήματα όπως τελικά ποιος είναι πραγματικά ελεύθερος αυτός που είναι μέσα στους τοίχους η’ από έξω; Είναι πάντα ευτυχισμένος αυτός που έχει οικονομική άνεση; Τον ρατσισμό και άλλα. Παίζει με τα δίπολα πλούσιος-φτωχός, αφέντης-υπηρέτης, Έλληνας-ξένος, υπάκουος-ανυπάκουος. Αξίζει να το δεις και να κάτσεις να το ξανασκεφτείς

  21. Πολύ ωραία παράσταση. Κράτησε αμείωτο το ενδιαφέρον μας ως το τέλος της. Πάρα πολύ καλός ο κος Μουμούρης, και οι σκηνοθεσία μαζί με το εκπληκτικό κείμενο ανέδειξαν αυτό το θεατρικό που ξεχωρίζει. Άκρως πραγματικό. Σαν να βλέπουμε τους εαυτούς μας και τον κόσμο γύρω μας.. Οι χαρακτήρες πλήρως ανθρώπινοι, με τα καλά και τα κακά τους, ενώ δείχνει ότι "δεν δεδικαίωται" κανείς. Έτσι είναι η ζωή..

  24. Μια πολυ εξυπνη και ενδιαφερουσα παρασταση με καλους συντελεστες . Το κειμενο του Τσιρου καλογραμμενο , ενω η μουσικη και οι φωτισμοι βαζουν τον θεατη στο κλιμα και δημιουργουν μια ατμοσφαιρα που θυμιζει θριλερ καθε φορα που σβηνουν τα φωτα και προχωράνε οι ηθοποιοι σε slow motion .

  26. Μια από τις καλύτερες παραστάσεις που είδα φέτος! Έχω δει άλλη μια παράσταση του ίδιου συγγραφέα και ήταν επίσης πολύ δυνατή. Χαίρομαι που στην Ελλάδα έχουμε τόσο καλούς συγγραφείς παρόλο που δεν είναι τόσο γνωστοί και δεν επιλέγονται συχνά τα έργα τους. Εξαιρετικές ερμηνείες από τους ηθοποιούς. Η κυρία Ξυλά για ακόμη μια φορά (την είδα πρόσφατα σε άλλη παράσταση) έδωσε ρεσιτάλ ερμηνείας αλλά και οι υπόλοιποι 3 ηθοποιοί έπαιξαν πολύ καλά! Ένα έργο που αγγίζει πολλά κοινωνικά ζητήματα και δίνει τροφή για σκέψη και συζήτηση μετά το τέλος της παράστασης χωρίς να κουράζει και να είναι κουλτουριάρικο. Ευχαριστούμε πολύ για την πρόσκληση!!

  32. Από τη θεατρολόγο Μαρία Μαρή

    Ένα ακόμα ανατρεπτικό έργο του Γιάννη Τσίρου ανεβάζει στο θέατρο Σταθμός ο Μάνος Καρατζογιάννης, καλλιτεχνικός διευθυντής του θεάτρου και σκηνοθέτης της παράστασης.

    Το έργο εκτυλίσσεται σε μια μέρα, μια Κυριακή πρωί σε μια βίλα. Ένα εμφανώς εύπορο ζευγάρι απολαμβάνει το πρωινό, εκείνος με το τάμπλετ του και εκείνη με την εφημερίδα μπροστά στην πισίνα μέσα σε μια απόλυτη γαλήνη, μια ανησυχητική ηρεμία, που εγκυμονεί εντάσεις. Όλα δείχνουν απλά ήρεμα και φυσιολογικά. Ο συγγραφέας περιγράφει στο βιβλίο το σκηνικό που φιλοξενεί το έργο του : «σε έναν εξωτερικό χώρο ενός περιστοιχισμένου αστικού σπιτιού, σε μερικά τετραγωνικά γης, ένα αίθριο, μια πισίνα κι ένα κουβούκλιο φύλαξης έγιναν το πεδίο όπου προσπάθησε να συμπυκνώσει τα πάθη μιας κοινωνίας». Το περιβάλλον είναι θωρακισμένο και περιχαρακωμένο έως κλειστοφοβικό. Οι θεατές ενσωματώνονται εντελώς με αυτό το αδιέξοδο, καθώς αντικρίζουν μπροστά τους έναν τοίχο, ώστε να βιώνουν τον άρρωστο εγκλεισμό μέσα στο πολυτελές και φανερά εύρωστο περιβάλλον. Ωστόσο «κάτι βρωμάει μέσα και σε αυτό το βασίλειο.»

    Ο Μάξιμος Μουμούρης, ο Ματθαίου, ο κύριος του σπιτιού, η Φαίη Ξυλά, η Ιουλία, η κυρία του σπιτιού, οι δυο τους το βασιλικό ζευγάρι, ο βασιλιάς και η βασίλισσα σε αυτό τον άνισο αγώνα σκακιού, ο Κύριος με την κυρία του. Ο άρχων του παιχνιδιού, αυτός που ορίζει την ημέρα αυτή όπως και κάθε μέρα τους ή τουλάχιστον έτσι νομίζει. Δίπλα τους ο Βασίλης Αθανασόπουλος, ο Άρης, ο νεαρός ιδιωτικός φύλακας, με αρχές, ο οποίος όμως διακατέχεται από ανασφάλεια απώλειας της εργασίας του, έτσι είναι πρόθυμος για εξυπηρετήσεις και η Αναστασία Παντούση, η Λένα, η οικιακή βοηθός, με ένα κρυφό παρελθόν. Άνθρωποι του μεροκάματου, θύματα μιας οικονομικής κρίσης , που δεν τους αφήνει και πολλές επιλογές.

    Ο Άρης γυμνάζεται για να είναι πάντα έτοιμος, να προασπιστεί, να αμυνθεί. Ο Ματθαίου διαβάζει οικονομική εφημερίδα και η Ιουλία διαβάζει ένα κείμενο για την αύξηση της εγκληματικότητας. Η σωστότερη επιλογή για πρωινό Κυριακής. Η Φαίη Ξυλά και ο Μάξιμος Μουμούρης είναι και οι δυο τους εντελώς ενσωματωμένοι στις απαιτήσεις του ρόλου τους, με μια ερμηνεία, που ενώ αποτυπώνουν ένα ευτυχισμένο ζευγάρι, από την κίνησή τους και μόνο, όπως και μέσα από τις σιωπές τους διαφαίνεται η συμβατική και νωθρή πια σχέση τους και βέβαια η μεταξύ τους απόσταση. Εδώ πρόκειται για μια σύμπραξη συγγραφέα και σκηνοθέτη, μιας και η διδασκαλία του φαίνεται ότι έχει καλά αφουγκραστεί το κείμενο, έτσι από την αρχή σε αυτή την μάλλον τέλεια εικόνα ο θεατής υποψιάζεται ή μάλλον φοβάται ότι κάτι δεν πάει καλά.

    Σε ένα ιλουστρασιόν περιβάλλον όλα τα δεινά και οι δυστυχίες κρύβονται έντεχνα κάτω από το νερό της πισίνας, κάτω από το χαλάκι, το γκαζόν, ή κάτω από την επιτηδευμένη ευγένεια. Ενώ όλα μοιάζουν τέλεια η οικιακή βοηθός συντονισμένη με την αφύπνιση του τηλεφώνου, έρχεται κάθε τόσο να αλείψει στην κυρία την κρέμα για την φωτοευαισθησία του δέρματος που την ταλαιπωρεί.

    Χρησιμοποιούν τους υπηρέτες τους, τους θεωρούν δικά τους όργανα ενώ συνάμα δεν τους εμπιστεύονται. Ακούν φωνές από τους γείτονες και εικάζουν ότι ο άντρας χτυπά τη γυναίκα, αλλά βέβαια μένουν αμέτοχοι. Ο κηπουρός, ένας μουσουλμάνος με 3 παιδιά, τα οποία φέρνει μαζί του για να τα μάθει να κλαδεύουν, χωρίς να εμφανίζεται στην σκηνή μοιάζει με άνθρωπο, που σέβεται τη φύση και με την συμπεριφορά του, όπως αυτή αναφέρεται διδάσκει ηθική, κάτι που ενοχλεί τους κυρίους του σπιτιού. Πως θα μπορούσε να τους υποδείξει συμπεριφορά ένας ξένος και μάλιστα μουσουλμάνος; Υποβόσκουν οι βαθειά ρατσιστικές και ξενοφοβικές απόψεις τους.

    Με ένα ήσυχο και συνάμα υποχθόνιο, αλλά την ίδια στιγμή πολύ ηχηρό και βαθειά δηκτικό τρόπο αντιπαραθέτει ο Γιάννης Τσίρος δυο διαφορετικούς κόσμους, αυτόν των πλουσίων, που ζουν στην κυριολεξία στον κόσμο τους και τον άλλον των ταπεινών βιοπαλαιστών. Η κυρία καταναλώνει συνεχώς αλκοόλ, για να αποφύγει έστω επιφανειακά την κατάθλιψη και την αντιμετώπιση της πραγματικότητας που δεν μπορεί να διαχειριστεί και από την άλλη και ο Κύριος, ο master of the universe, αγέρωχος, άτρωτος, θωρακισμένος κινεί απλά τα νήματα όπως επιθυμεί. Οι υπάλληλοί τους, ο Άρης, ο φρουρός (Βασίλης Αθανασόπουλος), που έχει αποστολή «να μην επιτρέπει στα έξω να εισβάλλουν στα έσω», δίνει συμβουλές εκγύμνασης στον Ματθαίου, βάζει κρέμα στην κυρία, της περιποιείται τα τραύματα, γίνεται και ο σάκος του μποξ για να επιβεβαιωθεί ο Κύριος. Η Λένα, η οικιακή βοηθός, και καμαριέρα της κυρίας (Αναστασία Παντούση), προσφέρει αφειδώς τις υπηρεσίες της, όμως η κυρία δεν την εμπιστεύεται. Ο μουσουλμάνος κηπουρός που δεν εμφανίζεται, όμως αναφέρεται, συμμετέχει καθοριστικά στην σκιαγράφηση των υπόλοιπων χαρακτήρων. Κατηγορείται ότι παίρνει πρωτοβουλίες και χωρίς την άδεια του κυρίου δεν ξοδεύει πολύ νερό για πότισμα, γιατί σέβεται λέει το περιβάλλον, ενώ ο Ματθαίου είναι βέβαιος ότι είναι τεμπέλης και δεν ποτίζει πολύ για να μην αναπτύσσονται πολύ τα χόρτα και τα κόβει κάθε τόσο.

    Το ζευγάρι Μάξιμος Μουμούρης και Φαίη Ξυλά, είναι ματαιόδοξοι και οι δυο. Θέλουν να δείχνουν εύρωστοι και νέοι. Ζουν μιαν επιπόλαιη σαν σε υπνωτισμό ζωή. Η αργή κίνηση των ηθοποιών στις αλλαγές των σκηνών μαζί με τη μουσική δημιουργεί ένα περιβάλλον θρίλερ.

    Κάθε ατάκα του έργου είναι μια πληρωμένη απάντηση και χτύπημα στο σύστημα που έχει καταβροχθίσει κάποιους ανθρώπους ή τους έχει μεταβάλει σε άνευρα και χωρίς συναισθήματα μαλάκια, ενώ έχει εκφοβήσει, εκμηδενίσει και τελικά χρησιμοποιήσει άλλους.

    Εξαθλιώνουν τους υπαλλήλους τους, τους υποτιμούν, τους προσβάλλουν και επιβεβαιώνονται απέναντί τους. Το δηλώνουν εξάλλου λέγοντας « Ό,τι χάνουμε σε ηθική, μας επιστρέφει σε αλαζονεία»

    Η μουσική της παράστασης του Γιώργου Πούλιου συνοδεύει την σκηνοθετική ματιά μαζί με το σκηνικό της Τέτας Τσαβδαρίδου, με εκείνο τον ψηλό φράχτη στο βάθος της σκηνής και την πισίνα στο μπροστινό μέρος να κυριαρχεί σκόπιμα σε όλη την παράσταση. Κομβικά σημεία απειλής, θανάτου, ενοχών, κρυψώνας από τον ίδιο τον εαυτό. Τα κοστούμια της Βασιλικής Σύρμα ακολουθούν τους ήρωες με την ταυτότητά τους και την δράση τους. Οι φωτισμοί του Άγγελου Παπαδόπουλου καταπληκτικοί στην απόδοση αυτή της διαρκούς απειλής έξωθεν και έσωθεν.

    Μια παράσταση, βαθιά τομή στο κοινωνικό σύνολο, από το Γιάννη Τσίρο, με μια εμπνευσμένη σκηνοθεσία του Μάνου Καρατζογιάννη.