Επιμέλεια: Μαργαρίτα Λιγνού
Πως αισθάνεστε που θα πρωταγωνιστήσετε στο αγαπημένο έργο του Ιρλανδού συγγραφέα Τζορτζ Μπέρναρντ Σω «Το Επάγγελμα της κυρίας Γουόρεν»;
Νιώθω ιδιαίτερα συγκινημένη που η πρώτη μου θεατρική εμφάνιση είναι μ’ αυτό το υπέροχο έργο, καθώς ο Σω έβαλε την ηρωίδα μου στην ίδια θέση που βρίσκεται η γενιά μου σήμερα, καθιστώντας το έργο πιο επίκαιρο κι αμείλικτο από ποτέ. Ο Σω θίγοντας τη θέση της γυναίκας, ασκεί ουσιαστικά κριτική σ’ όλη την κοινωνία για την υποκρισία και την ανηθικότητά της. Η Βίβιαν, η ηρωίδα μου, αντικρίζοντας την αλήθεια για τη μητέρα της και την κοινωνία, αντιπροσωπεύει τη γενιά μου γιατί κι εμάς μας αποκαλύφθηκε ότι οι επιλογές των προηγούμενων για να εξασφαλίσουν μια καλύτερη ζωή τελικά μας έκαναν να επωμιστούμε ένα τεράστιο βάρος. Και όπως η Βίβιαν καλείται να πάρει σκληρές αποφάσεις, το ίδιο καλούμαστε κι εμείς.
Πόσο σημαντικό είναι τα πρώτα βήματα ενός ηθοποιού να γίνονται δίπλα σε καταξιωμένους ηθοποιούς ;
Σίγουρα το να ξεκινάς με καταξιωμένους κι έμπειρους ηθοποιούς σε βοηθάει γιατί παίρνεις παράδειγμα απ’ τον τρόπο που δουλεύουν, ωστόσο το σημαντικότερο είναι να υπάρχει καλή χημεία και ωραία ατμόσφαιρα. Τότε μπορείς να δημιουργήσεις. Το να είναι κάποιος καταξιωμένος δεν σε κάνει να λες «χαλάλι» όταν είναι εχθρικός ή ψυχρός. Είναι επομένως μεγάλη μου χαρά το ότι στην πρώτη μου παράσταση με περιέβαλαν όλοι με αγάπη και είμαι ευγνώμων για όλες τις στιγμές που έζησα και ζω.
Ο ρόλος της «Βάλιας» στο “Καφέ της Χαράς” πιστεύετε ότι ήταν η αφορμή να σας κάνει ν’ αγαπήσετε την υποκριτική;
Όχι, δεν ήταν η αφορμή. Η τέχνη υπήρχε πάντα στη ζωή μου, από τότε που με θυμάμαι. Πρώτα ζωγράφισα και μετά μίλησα. Το Καφέ της Χαράς ήταν σίγουρα η εμπειρία που με έκανε να σκεφτώ αν θέλω να δω την υποκριτική επαγγελματικά.
Πώς έχετε φανταστεί την πορεία της ζωής σας σε μερικά χρόνια από τώρα;
Δεν μπορώ να φανταστώ τη ζωή μου, δεν μπορώ να κάνω την εικόνα στο μυαλό μου. Νιώθω όμως ότι θα είναι στην τέχνη, γιατί δεν μπορώ αλλιώς.
Υποκριτική ή Νομική και γιατί;
Για μένα η Νομική ήταν η βάση για να καλλιεργήσω την υποκριτική μου. Όσο κι αν ακούγεται περίεργο, στην δική μου περίπτωση δεν μπορούσε να υπάρξει το ένα χωρίς το άλλο.
Τι είναι αυτό που αν άλλαζε άρδην θα υπήρχαν καλύτερες συνθήκες στο θέατρο;
Ένα μεγάλο πρόβλημα που παρατηρώ και είναι άρρηκτα συνδεδεμένο με τις συνθήκες εργασίας είναι η τρομοκρατία του «ουδείς αναντικατάστατος». Νομίζω πως θα υπήρχε μια μεγάλη μεταβολή αν ειδικά οι νέοι που έχουν μεγαλύτερη ανασφάλεια, έπαυαν να συμβιβάζονται με κακούς όρους υπό το φόβο του «αν δεν το κάνεις εσύ, περιμένουν άλλοι 500». Και για να προλάβω όποιον σκεφτεί ότι ως ανιψιά του Χάρη Ρώμα είμαι ασφαλής: όχι. Η συγγένεια αυτή κλείνει πόρτες και φέρνει μια δύσκολη πορεία ως αντιστάθμισμα. Και σε ανασφαλή θέση έχω βρεθεί και όχι είπα και παροτρύνω κάποιον για κάτι μόνο όταν κι εγώ το έχω κάνει. Είναι άλλο πράγμα το «δέχομαι δυσκολίες κι εμπόδια για χάρη της υποκριτικής» και άλλο το «δέχομαι να με ξεζουμίζουν ή να μου παίρνουν την αξιοπρέπεια». Δεν έχει καμία σχέση το ένα με το άλλο.
Πείτε μας τα σχέδια σας για το επόμενο χρονικό διάστημα;
Τα σχέδιά μου είναι να καταφέρω να βιοπορίζομαι συνέχεια απ’ αυτό που αγαπώ!
Πληροφορίες για την παράσταση: εδώ
