Επιμέλεια: Μαργαρίτα Λιγνού
Σε μια πόλη-Άδη που όλα μοιάζουν απαγορευμένα, φτάνει ο Βαλ κατά κόσμον Δημήτρης Δρόσος, στην παράσταση «Ο Ορφέας στον Άδη» του Τενεσί Ουίλιαμς από το Μάιο κάθε Δευτέρα και Τρίτη στις 21.00 & Κυριακή στις 15.00 στο Θέατρο ΡΟΕΣ.
Φέτος και για 5η σεζόν σας βρίσκουμε να πρωταγωνιστείτε σε ένα ρόλο σταθμό στη καριέρα σας στην παράσταση « Άνθρωποι και ποντίκια» όπου καλείστε να ενσαρκώσετε ένα απαιτητικό ρόλο ενός ανθρώπου με ιδιαιτερότητες που «υστερεί», πόσο δύσκολη ήταν αυτή η προσέγγιση;
Η προσέγγιση του συγκεκριμένου ρόλου (Λένου) από πλευράς μου υπήρξε πολύπλευρη και πολυεπίπεδη. Στη διαδικασία των προβών ανέσυρα μνήμες από την παιδική μου ηλικία, μνήμες με συναισθηματικό φορτίο αλλά και αναμνήσεις μου με ανθρώπους που διέδρασα, συνδέθηκα και αγάπησα. Παράλληλα όσο μελετούσα το έργο και δουλεύοντας πάνω στον χαρακτήρα, βυθίστηκα στον δικό μου εσωτερικό και φαντασιακό κόσμο για να ξεκλειδώσω πτυχές του χαρακτήρα και να αποδώσω όσο το δυνατόν καλύτερα και με ευαισθησία ένα άτομο σαν τον Λένο. Δούλεψα με πίστη, υπομονή και κυριολεκτικά αυταπάρνηση ώστε να καταφέρω έστω και λίγο να διεισδύσω σε μία προσωπικότητα όπως αυτή. Η διαδρομή της σύνθεσης ήταν δύσκολη αλλά γεμάτη και υπέροχη και αποκάλυψε πολλά και σε μένα αλλά και στους συνεργάτες που δουλέψαμε μαζί. Ήταν και είναι ένα μαγικό ταξίδι!
Ξεκάθαρα μιλάμε για μια παράσταση που δεν κάνει χρήση της αγοραίας γλώσσας για να προκαλέσει το κοινό αίσθημα αλλά για να ζήσει ο θεατής τον απόλυτο ρεαλισμό των εξελίξεων. Ήταν ένα από τα στοιχεία που σας είχε προβληματίσει πριν την έναρξη των παραστάσεων για το πως θα αντιδράσει το κοινό;
Δεν προβληματίστηκα ούτε στιγμή για το πώς θα αντιδράσει το κοινό στη γλώσσα της παράστασης. Η "σκληρή" αυτή γλώσσα μιλιέται σήμερα στα συνεργεία, στις οικοδομές, σε πολλούς εργασιακούς χώρους, εκεί πού συνήθως λείπει η γυναικεία παρουσία και το ανδρικό στοιχείο επικρατεί. Συχνά ακούγεται σεξιστικός ο λόγος αυτός, ρατσιστικός και για τους ανθρώπους πού δεν έχουν έρθει σε επαφή με τέτοιους εργασιακούς χώρους μοιάζει σαν μια επινοημένη γλώσσα. Δεν είναι όμως. Είναι αληθινή και ζωντανή. Δεν μπορώ να πώ ότι είμαι υπέρμαχος αυτής της γλώσσας στην καθημερινότητά μου ούτε υποστηρίζω τον σεξιστικό και ρατσιστικό λόγο σε καμία περίπτωση. Επίσης θεωρώ ότι δεν υπάρχουν επαγγέλματα μόνο για άνδρες ή γυναίκες. Νομίζω ότι αν χρησιμοποιούσαμε μια πιο καθώς πρέπει γλώσσα δεν θα ήμασταν συνεπείς στο καλλιτεχνικό όραμα και θα απομακρυνόμασταν από την αλήθεια των καταστάσεων και των στιγμών αυτού του κόσμου. Αποφύγαμε την ωραιοποίηση. Καθρεφτίζουμε μόνο έναν κόσμο πού συχνά μένει αθέατος.
Τι είναι αυτό που κατά τη γνώμη σας έχει κάνει το κοινό να αγαπήσει τόσο πολύ αυτή τη παράσταση και να μην υπάρχει διαθεσιμότητα εισιτηρίων για πολύ μεγάλο διάστημα;
Θα έλεγα πως η τόσο θερμή ανταπόκριση του κοινού και τα συνεχή sold-outs προκύπτουν από την ανάγκη των θεατών να βρεθούν μάρτυρες σε καλλιτεχνικά συμβάντα που τους παρασύρουν να νιώσουν, να ψυχαγωγηθούν , να να μετατοπιστούν ψυχικά. Επίσης, τολμώ να πω ότι ακόμη κι αν κάποιοι θεατές δεν έχουν έρθει σε επαφή με τον κόσμο τον αθέατο, τον λούμπεν, τον κόσμο του περιθωρίου, είναι σαν εισχωρεί στην ανεξάντλητη πηγή μιας συλλογικής συνείδησης.
Ζούμε σε μίαν εποχή που η επικοινωνία ολοταχώς οδεύει σχεδόν αποκλειστικά σε ψηφιακές αλληλεπιδράσεις με χρήση μόνο των “κυρίαρχων” αισθήσεων της όρασης και της ακοής. Ο άνθρωπος ως δρών, ως κοινωνικό όν όμως, έχει ανάγκη από εμπειρίες και στην καθημερινότητά του αλλά και σε καλλιτεχνικά συμβάντα να νιώσει συνολικά με τη συμμετοχή όλων των αισθήσεών του.
Μήπως και το θέμα της φιλίας, της ατομικής μοναξιάς, της πίστης σε έναν άνθρωπο είναι κι αυτό κάτι πού αφορά και την δική μας εποχή σε συνδυασμό με όσα αναφέρω σχετικά με τον επικρατέστερο τρόπο επικοινωνίας;
Η γραφή και η σύλληψη του Στάινμπεκ το 1937, είναι εμπνευσμένη από πραγματικά βιώματα, πιστεύετε ότι αντικατοπτρίζει τη σημερινή καθημερινότητα;
Ξεκάθαρα ναι. Θεωρώ πως αντικατοπτρίζει την σημερινή καθημερινότητα το έργο του Στάινμπεκ. Πολύ φοβάμαι πως αντικατοπτρίζει εκτός του δυστοπικού παρόντος κι ένα δυστοπικό μέλλον. Δεν είμαι απαισιόδοξος, μάλλον ρεαλιστής. Παρόλα αυτά η ελπίδα υπάρχει μέσα μας και είναι ζωογόνα για την προοπτική ενός καλύτερου μέλλοντος.
Η καλή συνεργασία σε μια θεατρική ομάδα είναι απαραίτητη για την επιτυχία της παράστασης;
Οι εμπειρίες μου στον θεατρικό χώρο από παιδί ακόμα μου έχουν αποδείξει πως ναι. Μπορώ να πω ότι τουλάχιστον στην Ελλάδα η συν εργατικότητα, η καλή διάθεση και η διαθεσιμότητα είναι παράγοντες καθοριστικοί για την επιτυχία μιας παράστασης. Γι’ αυτό και οι πρόβες είναι σε βάθος χρόνου, σε αντίθεση με την Αγγλία για παράδειγμα, όπου οι πρόβες είναι πολύ λιγότερες σε διάρκεια χρόνου. Εκεί οι ηθοποιοί διαμορφώνουν σε μεγαλύτερο βαθμό μόνοι τους την προετοιμασία τους. Ήδη από έφηβος έχω διδαχθεί ότι η πρόβα είναι ιερή. Είναι ένας ιερός τόπος συνάντησης η πρόβα αλλά και η παράσταση. Πώς θα φτιάξουμε κόσμους στη σκηνή αν δεν συναντηθούμε, δεν βιώσουμε εμπειρίες μαζί, αν δεν αναγνωρίσουμε τον εαυτό μας μέσα από τα μάτια του άλλου;
Τι είναι αυτό που αγαπάτε στο επάγγελμα σας και τι είναι αυτό που απεχθάνεστε;
Στο επάγγελμά μου αγαπώ τις συναντήσεις......................, την επαφή με άλλους ανθρώπους, την χαρά της δημιουργίας, το μοίρασμα των εμπειριών και τη δημιουργία νέων κοινών εμπειριών που συνθέτουν μικρά καινούρια σύμπαντα στη ζωή μας. Μικρές ζωές, δηλαδή.
Απεχθάνομαι την ασέβεια, την προβολή εγωισμών και εξουσιών, την ματαιοδοξία, τον εγωκεντρισμό, την εκμετάλλευση της εργασίας των εργαζομένων.
Τέλος, απεχθάνομαι την υποτίμηση σε όποιο επίπεδο, προσωπικό, εργασιακό και πρωτίστως οικονομικό. Στην χώρα μας είναι εξαιρετικά δύσκολο να επιβιώσεις, αν είσαι ηθοποιός. Αν δεν είσαι σταρ, δηλαδή ευυπόληπτος, συχνά συνάδελφοι, παραγωγοί και κοινό σε αντιμετωπίζουν ως ενοχλητική μύγα που οφείλει να κάνει τη δουλειά του συχνά με χαμηλές, εξευτελιστικές αμοιβές ή καθόλου . Κι αυτό είναι αίσχος για τον πολιτισμό.
Ποιος ρόλος ήταν αυτός που σας έκανε να πιστέψετε στις δυνατότητες σας ως ηθοποιός;
Στους περισσότερους ηθοποιούς υπάρχει το αίσθημα της αυτοαμφισβήτησης. Είναι συχνό φαινόμενο να μπαίνεις σε διαδικασίας σκέψης να τα παρατήσεις, πολύ πολύ συχνά. Υπάρχουν όμως, σταθμοί που σου δίνουν πίστη και ελπίδα και επιβεβαιώνουν έστω προς ώρας ότι «καλά κάνω κι επιμένω». Αυτές οι στιγμές είναι ακριβές. Είναι απίστευτης έντασης και μεγέθους. Αισθάνομαι τυχερός που είχα αρκετές τέτοιες.
Σίγουρα ο Λένος στους Ανθρώπους και τα Ποντίκια είναι στη λίστα πρώτος πρώτος. Απολαμβάνω εδώ και χρόνια την υποδοχή για αυτή μου την εργασία από κοινό, συναδέλφους και κριτικούς. Και το χαίρομαι. Όταν όμως, τελειώσει η παράσταση επανέρχομαι στο κέντρο μου και προσπαθώ να διατηρώ την ισορροπία μου ώστε να μην μεταλλαχθώ σε τέρας αλαζονείας, έπαρσης, ματαιοδοξίας και υπέρμετρης φιλοδοξίας. Είναι επικίνδυνο. Είναι ακραίο.
Η αναζήτηση του μέτρου στη ζωή και στη σκηνή προϋποθέτει γερές βάσεις και καθαρότητα χαρακτήρα. Σ’ αυτό έχω να ευχαριστήσω την οικογένειά μου, τους δασκάλους μου και τους φίλους μου που με συγκρατούν εντός ορίων. Πιο πολύ όμως, η συνεχής εργασία με τον εαυτό προσφέρει ισορροπία.
Πείτε μας αν θέλετε τι να περιμένουμε στο μέλλον από εσάς…
Βρίσκομαι σε εντατικές πρόβες .Εργάζομαι πάνω στον ¨Ορφέα στον «Άδη» του Τενεσί Ουίλιαμς. Αισθάνομαι ευτυχής που συνεργάζομαι με την Δήμητρα Χατούπη και τον Βασίλη Ανδρέου που σκηνοθετεί την παράσταση. Ο θίασος και όλοι οι συνεργάτες είναι πολύ εργατικοί και δημιουργικοί. Η προγραμματισμένη πρεμιέρα είναι στις 3 Μαΐου, στο Θέατρο Ροές. Επίσης, συζητώ για κάποιες τηλεοπτικές εργασίες.
Σας ευχαριστώ από καρδιάς για την φιλοξενία. Εύχομαι σε όλες και όλους αγάπη, πίστη κι ελπίδα.
Πληροφορίες για την παράσταση: εδώ
Πληροφορίες για την παράσταση: εδώ
