Η τρελή του Σαγιό

Αρχείο Παίχτηκε από 15/12/2022 έως 26/02/2023
στο Παλλάς
Συγγραφέας: Ζαν Ζιρωντού
Διασκευή: Πέτρος Ζούλιας
Σκηνοθέτης: Πέτρος Ζούλιας
Σκηνογραφία: Μαρία Φιλίππου
Κοστούμια: Ντένη Βαχλιώτη
Φωτισμοί: Μελίνα Μάσχα
Μουσική: Ευανθία Ρεμπούτσικα
Κίνηση: Κική Μπάκα
Ερμηνεύουν:

Στον ρόλο της «Τρελής του Σαγιό», η Ελισάβετ Κωνσταντινίδου

Ρακοσυλλέκτης ο Νίκος Μουτσινάς

Ίρμα η Αθηνά Οικονομάκου

Πρωταγωνιστούν: Γιάννης Σαμσιάρης, Κώστας Καζάκας, Χριστίνα Τσάφου, Στέλλα Γκίκα, Στάθης Μαντζώρος, Πρόδρομος Τοσουνίδης, Ευθύμης Γεωργόπουλος

Μαζί τους (αλφαβητικά): Φανή Γεωργακοπούλου, Γεωργία Καλλέργη, Βασίλης Λέμπερος, Μάκης Πατέλης, Χριστίνα Πετρολέκα, Γιάννης Σαμψαλάκης, Γιώργος Τσουρουνάκης, Μιχάλης Φιλίππου
Τραγουδούν: Ζωντανά τραγουδάει η Μαρία Ρεμπούτσικα

Περιγραφή

Το εμβληματικό θεατρικό έργο του Ζαν Ζιρωντού, ενός από τους σπουδαιότερους Γάλλους δραματουργούς του Μεσοπολέμου, θα παρουσιαστεί στο Θέατρο Παλλάς, από τον Δεκέμβριο του 2022, σε σκηνοθεσία Πέτρου Ζούλια

Περισσότερα

Τον πρωταγωνιστικό ρόλο, της «Τρελής» του Σαγιό -κατά κόσμον Ωρελί- αναλαμβάνει η Ελισάβετ Κωνσταντινίδου, που, θα ενσαρκώσει τον αγώνα μιας εκκεντρικής Παριζιάνας, ενάντια σε κάθε μορφή εξουσίας που επηρεάζει τη ζωή μας. Μαζί της ο Νίκος Μουτσινάς στον ρόλο του Ρακοσυλλέκτη, ενός δαιμόνιου θεατρίνου του δρόμου και η Αθηνά Οικονομάκου, στο ρόλο της γλυκιάς και ευαίσθητης Ίρμας, μιας Παριζιάνας πόρνης με αγνή ψυχή, σα μικρού παιδιού. Στην παράσταση πρωταγωνιστούν ο Γιάννης Σαμσιάρης, ο Κώστας Καζάκας, η Χριστίνα Τσάφου, η Στέλλα Γκίκα, ο Στάθης Μαντζώρος, ο Πρόδρομος Τοσουνίδης, ο Ευθύμης Γεωργόπουλος και εννέα ακόμα ηθοποιοί.

Η Ωρελί, η ιδιοφυής «τρελή» από την περιοχή Σαγιό στο γαλλικό Τροκαντερό, είναι μια ανεπιτήδευτη, ιδεαλίστρια που βλέπει τον κόσμο όμορφο και χαρούμενο. Όταν μαθαίνει το σχέδιο μιας ομάδας διεφθαρμένων εταιρικών στελεχών και κυνικών επιχειρηματιών, που σχεδιάζουν να σκάψουν το Παρίσι για να βρουν το πετρέλαιο που πιστεύουν ότι βρίσκεται κάτω από τους δρόμους του, κινητοποιεί όλους τους φίλους της, που, όπως κι εκείνη, αντιστέκονται στην εξουσία του χρήματος, και στήνει μια παγίδα στους εχθρούς της, μέσα στην οποία τους οδηγεί και τους καταστρέφει, καθώς αυτοί είναι τυφλωμένοι από την απληστία τους.

«Τι θα προτιμούσατε να έχετε στην αυλή σας: μια αμυγδαλιά ή μια πετρελαιοπηγή;»

Ο Πέτρος Ζούλιας, αναμετριέται και πάλι με τον κλασσικό αριστούργημα του Ζιρωντού και το μεταφέρει στο σήμερα, υπογραμμίζοντας την επικαιρότητά του, στους καιρούς που διανύουμε.

Το σκηνοθετικό όραμα του Ζούλια -σε ολοκαίνουργια διασκευή του ίδιου για την σκηνή του Παλλάς­- αναλαμβάνει να πλαισιώσει μουσικά η Ευανθία Ρεμπούτσικα, βάζοντας την δική της μοναδική σφραγίδα με την πρωτότυπη μουσική σύνθεση και τα τραγούδια της, στους ρυθμούς των οποίων μπλέκεται ο θίασος της παράστασης. Τα σκηνικά αναλαμβάνει η Μαρία Φιλίππου, τα κοστούμια η Ντένη Βαχλιώτη, τον σχεδιασμό των φωτισμών η Μελίνα Μάσχα, και την κινησιολογική καθοδήγηση η Κική Μπάκα.

«Η τρελή του Σαγιό» απετέλεσε μία από τις μεγαλύτερες ερμηνευτικές επιτυχίες της Κατίνας Παξινού, με τον Αλέξη Μινωτή στο πλευρό της, στο Εθνικό Θέατρο, το 1966. Δεκαπέντε χρόνια αργότερα (1981) ο Ανδρέας Βουτσινάς, για το Κ.Θ.Β.Ε., έδωσε νέα πνοή στο έργο, με την πρωταγωνίστρια την Δέσπω Διαμαντίδου, σε μια ιστορική ερμηνεία. Τον ομώνυμο ρόλο της «Τρελής του Σαγιό» έχουν ακόμα ερμηνεύσει για το Εθνικό Θέατρο, η Αντιγόνη Βαλάκου και η Άννα Παναγιωτοπούλου.

Το εμπνευσμένο και πάντα επίκαιρο κείμενο της «Τρελής του Σαγιό», καυτηριάζει χωρίς φόβο και πάθος, τον τυχοδιωκτισμό που συναντάμε σε όλες τις εκφράσεις της κοινωνικοπολιτικής μας διαδρομής, όπως αυτή καταγράφετε τα τελευταία χρόνια και ανοίγει τον δρόμο στην επικράτηση της ανθρωπιάς έναντι του ευκαιριακού κέρδους, αναδεικνύοντας ως μόνο δρόμο την αποδοχή και την συγκρότηση μιας κοινωνίας αλληλεγγύης και αλληλοσεβασμού.

Βοηθός Σκηνοθέτη: Μαριάννα Τουντασάκη
Φωτογραφίες: Ελίνα Γιουνανλή
Graphic design: Indigo Creative
Διεύθυνση Επικοινωνίας & Δημόσιες Σχέσεις: Όλγα Παυλάτου

Φωτογραφίες

Βίντεο

7 ΣΧΟΛΙΑ

  1. Από τη θεατρολόγο Ραφαέλα Χαμπίπη

    Βρεθήκαμε στην επίσημη πρεμιέρα της παράστασης “Η τρελή του Σαγιό”, στο πολυτελές και άνετο Παλλάς που πάντα πληροί της προσδοκίες του συγκεκριμένου κοινού του. Έτσι και η παραγωγή δεν υστερούσε όπως ήταν αναμενόμενο, ούτε τεχνικά ούτε φυσικά και οικονομικά. Το πλήθος λαμπερών προσκεκλημμένων δύσκολα να αμφέβαλλε έστω και μια στιγμή, για την αρτιότητα του θεάματος που επρόκειτο να παρακολουθήσουν.

    Είναι αλήθεια πως σε καιρούς κρίσης (υγιειονομικής, οικονομικής, κοινωνικής - ο συνδυασμός τους είναι αναπόφευκτος) η τέχνη αξιοποιεί τον ρόλο της και αναδεικνύει ζητήματα και ερωτήματα. Τελευταία βέβαια έχει αναπτυχθεί μία τάση ξέφρενου θετικισμού ως αντίδοτο στην πραγματικότητα (όποιο και αν είναι το πρόσιμο της και το επίθετο που την προσδιορίζει). Αυτό το coping mechanism όπως θα έλεγε η gen z στο tiktok, συνομιλεί με την εκλαϊκευμένη ψυχολογία - ίσως και να ενθαρρύνει τη δράση της ως “ψευδοεπιστήμη”. Ίσως αυτό να είναι και θετικό φαινόμενο αν αναλογιστούμε την πραγματική οικονομική αδυναμία πολλών ανθρώπων να ζητήσουν επαγγελματική βοήθεια.

    Στον τομέα της τέχνης και του θεάτρου και συγκεκριμένα της παράστασης “Η τρελή του Σαγιό”, σε ενδιαφέρουσα διασκευή και σκηνοθεσία Πέτρου Ζούλια, η θετική ψυχολογία, το χιούμορ ως αμυντικός μηχανισμός αλλά και κινητήριος δύναμη και η χαρά και η αλληλεγγύη ως μέσα ενδυνάμωσης, αποτελούν θεματικούς πυρήνες που μεταδίδουν ένα ευχάριστο συναίσθημα που προκαλεί αυθόρμητα χαμόγελα στους θεατές.

    To αν το σκηνικό αποτέλεσμα ανταποκρίνεται στην κειμενική και καλλιτεχνική αξία της επαναστατικής κωμωδίας του Ζιρωντού λίγο αφορά το συγκεκριμένο εγχείρημα και τους υποστηρικτές του. Ούτε θα περίμενε κανείς να ενημερωθεί για τις πολλαπλές καταπιέσεις στον καπιταλισμό από τη συγκεκριμένη παράσταση ούτε μάλλον θα πειστεί κάποιος θεατής να μετουσιωθεί σε ακραίο και φιλόδοξο επαναστάτη βγαίνοντας από το θέατρο και περπατώντας στη Βουκουρεστίου. Όμως όπως σωστά αποτύπωσε η σκηνογραφία, με όλα τα εικαστικά σύμβολα της pop culture που συμβολίζουν τη χαρά της επανάστασης μέσω της αγάπης - All you need is love διέδιδαν οι Beatles και το διάσημο Revolution με το αντεστραμμένο “love” κοσμίζει τον τοίχο στο β’ μέρος - κάποια πράγματα δε χρειάζονται ιδιαίτερη ανάλυση, αρκεί να υπάρχουν και να αφήνονται ελεύθερα προς κάθε ερμηνεία.

    Με αφορμή τα ευχάριστα graffiti που αποτελούν σημείο αναφοράς για τους περισσότερους - θεατρόφιλους ή μη - , η Μαρία Φιλιππου (σκηνικά) αποτύπωσε έξυπνα και ευφάνταστα το σύμπαν της Τρελής του Σαγιό, δίχως φυσικά να απογοητεύσει την παραγωγή. Ο σκηνικός χώρος είναι βγαλμένος από ένα πολύχρωμο παραμύθι. Το ίδιο ακριβώς συμβαίνει και με τα λεπτομερή και “φανταστικά” (μεταφορικά και κυριολεκτικά) κοστούμια της Ντένης Βλαχιώτη. Η αλήθεια είναι πως το γυμνό μάτι δεν κουράζεται αλλά μένει ενεργοποιημένο, τουλάχιστον σε αυτόν τον τομέα. Όπως πάντα οι φωτισμοί της Μελίνας Μάσχα ανταποκρίνονται άριστα στις σκηνοθετικές απαιτήσεις και εξυψώνουν το συνολικό αποτέλεσμα. Η μουσική της Ευανθίας Ρεμπούτσικα δε δέχεται κριτική καθώς κατορθώνει πάντοτε να αφυπνίζει κρυμμένα συναισθήματα ανεξαρτήτως πλαισίου.

    Ερμηνευτικά, οι ηθοποιοί απέδειξαν πως πράγματι η θετικότητα είναι συνειδητή και η παρουσία τους στη σκηνή απέπνεε μία ανάλαφρη παιδικότητα, κάτι που ισχύει και για τη σκηνοθετική ματιά και ίσως προβληματίζει σε σχέση με το ηλικιακό κοινό στο οποίο η παράσταση απευθύνεται. Συγκεκριμένα, η Αθηνά Οικονομάκου αποπνέει μία ουσιαστική γλυκύτητα και ειλικρίνεια, ο Νίκος Μουτσινάς επίσης μία πραγματική - προσωπική επιμονή και θέληση να αποδείξει όσα έχει να πει ο ρόλος του ενώ η Ελισάβετ Κωνσταντινίδου ενσαρκώνει το ρόλο της με άνεση. Δυστυχώς ή ευτυχώς ο υπόλοιπος θίασος, αν και δεν πρωταγωνιστεί, κατορθώνει να προκαλέσει τα απαραίτητα μειδιάματα και ελαφριά γέλια με τις αρκετά καλές τους υποκριτικές δυνατότητες.

    Συμπερασματικά, η Τρελή του Σαγιό, είναι μία παράσταση που τοποθετεί σε μία ανάλαφρη ιστορία τα επίκαιρα και τα διαχρονικά και ίσως με μία υπερπροσπάθεια να μας διαφωτίσει για τα ήδη γνωστά. Έχει φυσικά να προβάλλει σθεναρά, με ορμή και πάθος ένα αντιπρόταγμα και προσπαθεί να δώσει ελπίδα και δύναμη μέσω αυτού. Μακάρι να τα καταφέρει.