Επιμέλεια: Κωνσταντίνος Πλατής
Το έργο της Κατερίνας Μαυρογεώργη αγαπήθηκε πολύ από το κοινό και επιστρέφει για τρίτη χρονιά αυτή τη φορά στο Tempus Verum στον Κεραμεικό. Στη σκηνή απολαμβάνουμε τρία ταλαντούχα κορίτσια την Κατερίνα Λάττα, τη Νικολίτσα Ντρίζη και την Μαρία Πετεβή. Μ' αφορμή την παράσταση συνομιλήσαμε με την Νικολίτσα Ντρίζη.
Οι «Λουόμενες» ξεκίνησαν το ταξίδι τους το 2019 και παρά τις δυσκολίες των τελευταίων χρόνων ετοιμάζονται για έναν ακόμη τρίτο κύκλο παραστάσεων. Γιατί πιστεύεις ότι το κοινό αγάπησε την παράσταση;
Γιατί την αγαπήσαμε κι εμείς . Μας έδεσε πολύ, κι αβίαστα αυτή η δουλειά. Αγαπήσαμε πολύ και τις ηρωίδες, τις ιστορίες τους που πραγματεύονται την γυναικεία φύση και το τεράστιο και μαγικό εύρος της. Το 2019 που ξεκινήσαμε δεν περιμέναμε ότι μέχρι το 2022 που συνεχίζουμε θα είχαν συντελεστεί όλες αυτές οι κοινωνικές αναταραχές που αφορούν στην ύπαρξη της γυναικείας οντότητας, και το αντίκτυπο που θα είχαν οι ιστορίες αυτές.
Πες μας λίγα λόγια για τον ρόλο σου.
Η Λύντια είναι η ιδιοκτήτρια του Ασκληπιού, η οικοδέσποινα, καθόλου φιλόξενη στην αρχή αλλά με πολύ χιούμορ, πολλή μοναξιά και μια πολύ καλά κρυμμένη τρυφερότητα κι αγάπη για τους ανθρώπους γύρω της.
Πώς είναι να συναντάς ξανά έναν ρόλο; Ανακάλυψες και άλλες πτυχές της Λύντια;
Είναι πολύ όμορφο να επαναλαμβάνονται κάποιες συναντήσεις γιατί σημαίνει ότι κάτι πήγε καλά , και δίνεται χώρος για εξέλιξη. Ανακαλύπτοντας δικές μου άλλες πτυχές με το πέρασμα του χρόνου με όσα αυτός παίρνει και με όσα φανερώνει, οδηγούμαι φυσικά στο να ανακαλύπτω κι άλλες πτυχές της Λύντια.
Έχεις κάνει αρκετά πράγματα και στο σινεμά. Το αγαπάς περισσότερο από το θέατρο;
Δεν αγαπώ το ένα συγκριτικά με το άλλο, αλλά ανεξάρτητα. Η σχέση που δημιουργείται είναι διαφορετική. Στο θέατρο η δημιουργική διαδικασία είναι πιο μακροχρόνια αλλά το αποτέλεσμα χάνεται με το πέρας των παραστάσεων. Στο σινεμά συμβαίνει το αντίθετο, η διαδικασία κρατά λιγότερο αλλά το αποτέλεσμα μένει. Μια ταινία μπορεί να ταξιδεύει με το πέρασμα του χρόνου σε Φεστιβάλ, αίθουσες, σπίτια...Η αγάπη όμως είναι ίδια.
Είσαι από την Πάτρα και διατηρείς σχέσεις με τον τόπο σου, παρουσιάζοντας μάλιστα και παραστάσεις εκεί. Πώς βλέπεις το θέατρο στην επαρχία; Έχουν γίνει βήματα τα τελευταία χρόνια ή παραμένει μια ευκαιρία για κέρδος για τους παραγωγούς τους καλοκαιρινούς μήνες;
Η ανάγκη του κόσμου να ακούει ιστορίες παραμένει ζωντανή οπουδήποτε, πολλές φορές είναι μεγαλύτερη στις μικρότερες πόλεις, το κέρδος είναι θεμιτό και πρέπει να υπάρχει, αλλά χωρίς να χάνεται ο σεβασμός σε αυτήν την ανάγκη.
Συγκεκριμένα για την Πάτρα μπορώ να πω με βεβαιότητα και χαρά, ότι υπάρχει μια πολύ έντονη κινητικότητα. Ο κόσμος αγαπάει το θέατρο. Εκτός από το ΔΗΠΕΘΕ υπάρχουν κι άλλες σκηνές όπως το Act, το Λιθογραφείο ή το Επίκεντρο που παράγουν έργο ή φιλοξενούν δουλειές από την Αθήνα, έχει βοηθήσει πολύ και η ίδρυση της Δραματικής Σχολής αλλά και όλοι οι ηθοποιοί , σκηνοθέτες, μουσικοί, χορευτές που μένουν και δημιουργούν στην πόλη. Δεν υπάρχει νομίζω πιο σπουδαίο πράγμα από την ανταλλαγή και το διάλογο των καλλιτεχνών από πόλη σε πόλη , χωριό ή οπουδήποτε. Το έχουμε ανάγκη και ως δημιουργοί και ως θεατές.
Ποιο συναίσθημα κυριαρχεί αυτή την περίοδο στη ζωή σου;
Η ηρεμία.
Τι όνειρα κάνεις για το μέλλον;
Ονειρεύομαι αλλεπάλληλες ευχάριστες εκπλήξεις.
Πληροφορίες για την παράσταση: Εδώ
