Από τη θεατρολόγο Ραφαέλα Χαμπίπη
Αυθεντικός και αναπολογητικός, καταθέτει, «βγαίνει» και καταθέτει όλη του την αλήθεια σε μία παράσταση «σταθμό» για την καριέρα του. Ο Θανάσης Αλευράς στο Vox παραθέτει προσωπικά αλλά και κοινά βιώματα εκείνης της γενιάς που παλεύει να αποδείξει πως δεν «χάθηκε» και πως «είναι ακόμα εδώ».
Στην πρώτη του μουσικοθεατρική παράσταση, ο Θανάσης Αλευράς βρίσκεται πανέτοιμος. Μετά από μία μαθητεία αλλά και επιτυχημένη καλλιτεχνική συμβολή στην ταράτσα του Φοίβου (εξόφθαλμη επιρροή) και με ένα πλούσιο βιογραφικό (συμπεριλαμβανομένου και του Βραβείου Χορν 2008), έρχεται η στιγμή να συμπυκνώσει όλα όσα έπαθε και έμαθε και όλα όσα ελπίζει, με μαεστρία αλλά και συγκινητική διορατικότητα.
Είναι άξιο απορίας αλλά και επιβράβευσης πως μία προσωπική – αυτοβιογραφική παράσταση κατορθώνει να μη μονοπωλήσει με αναπολήσεις χρονοντούλαπου αλλά να απορροφήσει εις βάθος σε εγγραφές που είναι κοινές όχι μόνο εμπειρικά και βιωματικά αλλά και μέσα από αγαπημένες διηγήσεις και cult διαχρονικότητες. Με αυτόν τον έξυπνο τρόπο απευθύνεται στη γενιά του αλλά και σε εκείνες που τη διαδέχτηκαν και κληρονόμησαν τις παρακαταθήκες, τις βλέψεις και απογοητεύσεις της.
Εξ’ άλλου η συμπερίληψη είναι χαρακτηριστικό που δε θα μπορούσε να λείπει από αυτή την παράσταση. Ο Θανάσης Αλευράς κατορθώνει να είναι inclusive αλλά και μετά-ειρωνικός, συνδέοντας τέσσερις δεκαετίες, pop στοιχεία και υπερατλαντικές τάσεις, προτιμήσεις κάθε φύσης και κουλτούρας, αποφεύγοντας δίχως καν ιδιαίτερη προσπάθεια την οποιαδήποτε υπόνοια καρικατούρας. Ομολογουμένως ο ύμνος του ΠΑΣΟΚ αλλά και ένας viral ήχος στο TikTok, αν και διαφορετικής σημασιολογικής ερμηνείας, χτυπάνε αρκετά κοντινές φλέβες και προκαλούν παρόμοια βλέμματα ταύτισης. Ο Θανάσης Αλευράς γνωρίζει πολύ καλά και πως να σπάει το αόρατο τοίχο σκηνής και πλατείας αλλά και τους μικρότερους τοίχους που ο άνθρωποι-θεατές διαφορετικών καταβολών μπορεί να στήνουμε οι ίδιοι ανάμεσά μας.
Συμπαραστάτες του σε αυτό το πόνημα, η Idra Kayne και ο Jerome Kaluta. Δεν είναι η πρώτη φορά που συνεργάζεται με τα «αδέρφια» του, όπως εύλογα τους αποκαλεί. Παιδιά της ταράτσας, παιδιά μίας ιδιάζουσας και μοναδικής πτυχής της ελληνικής urban κοινωνίας και μοναδικοί καλλιτέχνες. Οι φωνητικές και σκηνικές δυνατότητες της Idra Kayne επάξια δημιουργούν αναδεικνύουν το θέαμα σε υπερθέαμα ενώ η αύρα και η ενέργεια του Jerome Kaluta ωθεί σε αυτοπεποίθηση και δυναμισμό τις όποιες συστολές ή συγκινήσεις (λόγω πρεμιέρας) του Θανάση Αλευρά.
Ατάκες έξυπνες, εγρήγορση και ρυθμός και ένα μικρό διάλειμμα για να μιλήσεις για όσα αναγνωρίζεις και να πάρεις μικρές ανάσες καθώς το γέλιο είναι άφθονο και λυτρωτικό. Η σκηνοθεσία του Φωκά Ευαγγελινού είναι απόλυτα προσηλωμένη στην κατάθεση ψυχής και αλήθειας του βασικού συντελεστή και θα μπορούσε να χαρακτηριστεί «μετρημένη και φροντιστική» ώστε ταυτόχρονα να αναδεικνύει το κείμενο αλλά και την απόλυτα ταιριαστή μουσική επιμέλεια που το ντύνει (Αντώνης Σκόκος). Τέλος, μία τέτοια δουλειά δε θα ήταν η ίδια χωρίς τους επί σκηνής μουσικούς (Ευριπίδης Ζεμενίδης, Αλέξανδρος Κούρος, Θάνος Μιχαηλίδης, Γιώργος Μπουλντής, Χρήστος Παπαδόπουλος), οι οποίοι με τη σειρά τους πρωταγωνίστησαν, ακόμη και αν δε υπήρχε αυτή η επιδίωξη και συντέλεσαν στην νοητή κατασκευή ενός χώρου δίχως χρόνο, μόνο με μουσική και ένωση.
Στο προκείμενο μας μένει ένας χώρος ασφαλής, κοινός, ανεξάρτητος από περιορισμούς και συμπεριληπτικός. Ένα σημείο συνάντησης. Ο Θανάσης Αλευράς μπορεί να πέρασε τα σαράντα αλλά τόσα χρόνια μόνο χαμένα δεν πήγαν. Η παράσταση είναι ένας όμορφος κύκλος. Ξεκινά με το τραγούδι 40 και βγαίνω γιατί «τώρα αρχίζει η ζωή…» και ολοκληρώνεται με τη Ρόδα καθώς «η ζωή μη σε φοβίζει, ρόδα είναι και γυρίζει».
Πληροφορίες για την παράσταση: Εδώ
