Επιμέλεια: Αθανασίου Ναντίν & Λιγνού Μαργαρίτα
Ένα απόγευμα στο θέατρο “Επί Κολωνώ” με τον ηθοποιό Ηλία Βαλάση
Μαργαρίτα & Ναντίν: Καλησπέρα Ηλία κι ευχαριστούμε που μας παραχωρείς αυτήν τη συνέντευξη. Θα θέλαμε να σε ρωτήσουμε κάποια πράγματα για το θέατρο και για τη ζωή σου μέσα σ’ αυτό. Πρωταγωνιστείς πάντα σε παραστάσεις, που θίγονται δύσκολα κοινωνικά ζητήματα. Η ένταση είναι μεγάλη! Αυτό έχει ως αποτέλεσμα τη συναισθηματική φόρτιση των θεατών, αλλά και τη δική σου. Πόσο διαχειρίσιμο είναι αυτό για εσένα; Επηρεάζει την ψυχολογία σου;
Όταν παίζεις, οφείλεις να βουλιάζεις μέσα σ’ αυτό, που κάνεις! Αυτό τελικά είναι, που περνάει ατόφιο προς τον θεατή. Να γίνεσαι δηλαδή ένα μ’ αυτό που πρεσβεύεις ως χαρακτήρας. Αν παίζεις έναν κατεστραμμένο άνθρωπο, θα πρέπει να νιώθεις τι είναι καταστροφή αυτή τη μιάμιση ώρα, για να περάσει αυτό που θέλεις να πεις ή μάλλον αυτό, που θέλει να πει το έργο και η σκηνοθεσία.
Ναντίν: Και πώς τα καταφέρνεις και ισορροπείς;
Κοίταξε να δεις, σίγουρα η βύθιση είναι μία δύσκολη και ψυχοφθόρος κατάσταση. Με το πέρασμα των χρόνων, όμως, αναπτύσσεις δικλίδες ασφαλείας. Στον «Άγριο σπόρο», πριν από πολλά χρόνια, μου ήταν πολύ δύσκολο. Μετά στα “Αξύριστα Πηγούνια” άρχισε να γίνεται λίγο πιο εύκολο και τώρα πια βλέπω μετά από πολλά χρόνια, που δουλεύω στο θέατρο, ότι το να βουλιάξεις σ’ έναν χαρακτήρα είναι πολύ σημαντικό. Ο χαρακτήρας, που ενσαρκώνεις, όταν τον ανακαλύψεις γίνεται το δεύτερο εγώ σου, οπότε από το ένα σώμα περνάς στο άλλο. Πρέπει να γίνει, όμως, πολλή δουλειά. Να εξερευνήσεις πώς αυτός περπατάει, πώς αναπνέει, πώς κοιμάται, πώς κάνει έρωτα, πώς είναι καθημερινά στη δουλειά του, πώς μιλάει, πώς λέει αυτήν τη λέξη, γιατί τη λέει... Ένας ολόκληρος κόσμος που δεν είναι δικός σου, αλλά του έργου που εξελίσσεται στη σκηνή. Ο κόσμος, που προσπαθούμε να δείξουμε! (αναφέρεται στην παράσταση «Ο Γάμος»). Για γίνει αυτό έχει προηγηθεί επίπονη δουλειά για πολλούς μήνες, μέχρι να μπορώ να μπαίνω ολότελα σ’ αυτό, σ’ αυτή την άλλη συνθήκη, την άλλη διάσταση κι όταν τελειώνει η παράσταση να επιστρέφω στον Ηλία. Βέβαια, όση κι αν είναι η συναισθηματική σου φόρτιση, πάντα στο πίσω μέρος του μυαλού σου πρέπει να εξακολουθείς να λειτουργείς και ως Ηλίας, να μην αφήνεις τελείως τη σκηνή, αφού πρέπει να είσαι συνεχώς σε εγρήγορση μήπως κάτι πάει λάθος. Κάτι που δεν θα το δει ο ρόλος, αλλά που πρέπει να το δει ο ηθοποιός. Αυτό είναι μια από τις ασφαλιστικές δικλείδες που σας έλεγα.
Μαργαρίτα: Στα πρώτα σου βήματα μεταφερόταν και στην προσωπική σου ζωή αυτή η συναισθηματική φόρτιση;
Βέβαια δε γινόταν αλλιώς.
Μαργαρίτα: Οπότε τώρα έχει γίνει ένα μη αποσπώμενο κομμάτι;
Τώρα πλέον είναι δυο διαφορετικοί άνθρωποι, δηλαδή όταν μπαίνω εκεί δεν έχω Ηλία μέσα μου. Μόνο έναν ελάχιστο στο πίσω μέρος του μυαλού μου. Κι όταν γυρίζω στον Ηλία δεν κουβαλάω το ρόλο αλλά μια κριτική σκέψη για αυτόν.
Ναντίν: Θέλεις να μας μιλήσεις για τους δύο ρόλους, που αυτήν τη στιγμή καλείσαι να ενσαρκώσεις; Υπάρχουν κοινά μεταξύ τους;
Ξέρεις στον κόσμο που ζουν αυτοί οι άνθρωποι, όπως πχ ο πάτερ-φαμίλιας που υποδύομαι στο «Γάμο» του Μάριου Ποντίκα, ο ένας μπορεί να βιαιοπραγεί εναντίον του άλλου κι ούτε γάτα ούτε ζημιά! Η ζωή να συνεχίζεται... Σίγουρα σε μια οικογένεια άλλης ποιότητας απ’ αυτήν του «Γάμου» ή σε έναν κοινωνικό χώρο άλλης ποιότητας απ’ αυτόν των «Αξύριστων Πηγουνιών», ένα απλό χαστούκι να είναι αδιανόητο, κι άμα συμβεί να έχει απρόσμενες κι αδυσώπητες συνέπειες. Όμως στον κόσμο και των δύο αυτών έργων, η βιαιότητα είναι δυστυχώς μία καθημερινότητα. Οπότε εμείς καλούμαστε να το καταδείξουμε, ώστε να το δεις και να το αντιληφθείς ότι αυτό συμβαίνει τώρα, πίσω από τους κλειστούς τοίχους ακόμα και του διπλανού σου σπιτιού. Να το καταδείξουμε επί σκηνής ωμά και ρεαλιστικά, διότι υπάρχει ένα μεγάλο μέρος του κόσμου, που δεν το αντιλαμβάνεται ή δε θέλει να το αντιληφθεί! Ίσως γιατί δυσκολεύεται να παραδεχτεί ότι είναι μέρος μιας τέτοιας μπρουτάλ κοινωνίας.
Μαργαρίτα: Επειδή σε έχω παρακολουθήσει πολύ, έχεις παραδεχτεί ότι στο παρελθόν είχες βιώσει κακοποιητικές συμπεριφορές ως άνθρωπος. Από μια αρκετά μεγάλη ομάδα ανθρώπων θεωρείται ακόμη και σήμερα ταμπού να μιλήσει κάποιος για τη βία και την κακοποίηση από το περιβάλλον του. Κατά τη γνώμη σου πώς μπορούν να βοηθηθούν και να βγουν από αυτό το τέλμα οι άνθρωποι;
Η κακοποίηση είναι ένα μαχαίρι, που αφήνει πληγές. Τις πληγές μπορείς να τις θρέψεις, δεν μπορείς, όμως, να τις εξαφανίσεις. Και πλαστική να κάνεις, πάντα υπάρχουν τα εσωτερικά τραύματα και αυτά επουλώνονται μόνο με πνευματική αναζήτηση. Κάποιος επιλέγει να πάει σ’ έναν ψυχολόγο, άλλος σε πνευματικό. Εγώ έτσι το ξεπέρασα με ένα πνευματικό άνθρωπο. Με τον Θεό κατάφερα πια να μην με αγγίζει τίποτα, αλλά για πάρα πολλά χρόνια… τι να σου πω τώρα… Ήταν ένα φορτίο βαρύ και το βλέπω όταν το κουβαλούν οι άλλοι, γιατί, ξέρεις, μεταξύ των κακοποιημένων ανθρώπων υπάρχει αλληλοκατανόηση! Καταλαβαίνεις ότι ένας άνθρωπος είναι κακοποιημένος, από τη μελαγχολία στα μάτια του, τους φόβους του ή ακόμη από την τραχιά του στάση, από την ασυνείδητα κακή του συμπεριφορά! Η κακοποίηση σε σημαδεύει για πάντα. Οποιασδήποτε μορφής κι αν είναι. Λεκτική ή σωματική. Είναι, σκέψου, η ζωή ενός παιδιού ένας λευκός πίνακας και ενώ οι γονείς, με αγάπη προσπαθούν να ζωγραφίσουν πάνω του όμορφα σχέδια, έρχεται ο κακοποιητής και με νύχια τον σκίζει. Μετά, σ’ αυτόν τον πίνακα, με ρωτάς αν μπορεί να γίνει κάτι; Γίνεται ίσως, αλλά μόνο με ένα θαύμα…
Ναντίν: Θα έχεις ρωτηθεί πολλές φορές για τις καταγγελλόμενες κακοποιητικές συμπεριφορές στο θέατρο. Θα ήθελες να μας μιλήσεις γι’ αυτό το θέμα, αν και έχει αναλυθεί πολύ.
Σ’ όλες τους κοινωνικούς χώρους, να ξέρεις, υπάρχουν τέτοιες συμπεριφορές! Δεν είναι μόνο στο θέατρο. Όλοι οι άνθρωποι που έχουν εξουσία καντίνα την αξιοποιούν ως τη μέγιστη ευκαιρία να προσφέρουν στο σύνολο, διαφθείρονται από αυτή, μεθούν και αυθαιρετούν χωρίς τους πειράζει κανένας νόμος. Εντωμεταξύ όποιοι έβλεπαν κακοποιητικές συμπεριφορές και δεν μιλούσαν έχουν κι αυτοί σοβαρό μερίδιο ευθύνης. Πρέπει να καταλάβουμε ότι ένας άνθρωπος που έχει κακοποιηθεί δεν αντέχει πάντα να πει την αλήθεια. Έχει ανάγκη την υποστήριξή μας. Και για να αναφερθώ και στο χώρο μας: Όντως μετά τις καταγγελίες κάποια πράγματα μπήκαν στη θέση τους. Όμως φτάσαμε στο άλλο άκρο κι αντί να αφήσουμε τη δικαιοσύνη να κάνει τη δουλειά της, γίναμε εμείς οι ίδιοι ο νόμος και αρχίσαμε τους μεταξύ μας λιθοβολισμούς Εμείς οι ίδιοι, που σιωπούσαμε όταν έπρεπε να μιλήσουμε, για να μη καταστραφεί η καριέρα μας. Αυτό για μένα είναι πρόστυχο…
Ναντίν: Έχεις επανειλημμένα συνεργαστεί με την κ. Σκότη. Πώς έγινε η πρώτη συνάντηση και πώς λειτουργεί μέχρι και σήμερα αυτή η μοναδική χημεία σας;
Σε μάθημά της γνωριστήκαμε. Η Ελένη είναι μία πολύ έξυπνη γυναίκα. Στα μαθήματα της έρχεται πολύς κόσμος και έχει έναν πολύ ιδιαίτερο τρόπο διδαχής. Αυτό, που την κάνει τόσο σπουδαία και δοτική είναι, ότι τις περισσότερες φορές στις παραστάσεις της χρησιμοποιεί τους μαθητές της. Αυτό πολύ λίγοι σκηνοθέτες το κάνουν στην Ελλάδα. Καταλαβαίνει, αντιλαμβάνεται και χρησιμοποιεί τον ηθοποιό, που αρμόζει στον συγκεκριμένο ρόλο, δίνοντας την ευκαιρία σε πολλούς ανθρώπους, που δεν την έχουν, λόγω έλλειψης γνωριμιών... Οπότε αυτό που κάνει είναι κάτι πολύ ξεχωριστό και πιθανά να είναι μέρος και της επιτυχίας. Οι άνθρωποι προσπαθούν με νύχια και με δόντια, όπως κι εγώ, να της ανταποδώσουν την ευκαιρία, που τους έδωσε. Οπότε δουλεύουμε 20 φορές περισσότερο απ’ ότι θα δουλεύαμε για μία παράσταση, που απλά θα μας έφερνε ένα χρηματικό ποσό ή λίγη αναγνώριση. Εδώ είναι λίγο πιο βαθύ το πράγμα! Δεν προσεγγίζουμε μόνο επαγγελματικά αυτήν τη συνεργασία. Το ίδιο συμβαίνει και με το θέατρο, που μας φιλοξενεί. Κοιτάξτε γύρω σας. Το Επί Κολωνώ είναι το σπίτι της Ομάδας Νάμα. Είναι σαν να μπαίνεις σε μία οικογένεια! Έστω και πρόσκαιρα γίνεται η οικογένειά σου!
Μαργαρίτα: Η σχέση σας είναι αμφίδρομη. Η κ. Σκότη βρίσκει τους ανθρώπους, που πραγματικά μιλούν στην ψυχή της, για να μπορούν να αποδώσουν και ψυχικά και σωματικά τα μέγιστα.
Αυτό, λοιπόν, που κάνει η Ελένη είναι γροθιά στο θέατρο και στο κατεστημένο της προσωπικής σχέσης και της κλίκας. Δουλεύει πάρα πολύ με τους ηθοποιούς και κανείς, μα κανείς, δεν θα είναι κάτι λιγότερο από το πολύ καλό.
Μαργαρίτα: Η πρώτη παράσταση, που είχαμε τη χαρά να σε παρακολουθήσουμε ήταν στον «Άγριο σπόρο» με τον αείμνηστο Τάκη Σπυριδάκη. Πραγματικά είχαμε φύγει από το θέατρο με κομμένη την ανάσα. Σε διαφοροποίησε ως ηθοποιό και ίσως ως άνθρωπο αυτή η παράσταση;
Όταν για πρώτη φορά κάναμε ανάγνωση του Άγριου Σπόρου ήμουν σίγουρος ότι η παράσταση θα πήγαινε πολύ καλά και θα βραβευόταν. Τους έλεγα, δεν βλέπετε ότι ο ρόλος είναι γραμμένος πάνω στον ταλαντούχο Σπυριδάκη;
Ναντίν & Μαργαρίτα: Έχεις βρει το στυλ σου στο κοινωνικό θέατρο ή είσαι ανοιχτός στις προκλήσεις και σε ρόλους έκπληξη; Θα λέγαμε ότι έχεις ταχθεί στο ρεαλιστικό θέατρο. Ποια η σχέση σου με το λεγόμενο εμπορικό θέατρο;
Παρακολουθώ με ευχαρίστηση εμπορικό θέατρο, αλλά δεν ανήκω επαγγελματικά σ΄ αυτό, γιατί θέλω ο άλλος να φύγει από την παράστασή μας και να έχει ταρακουνηθεί. Να έχει συνταραχθεί! Η κοινωνία μας ζέχνει και εγώ θέλω να συμμετέχω σε παραστάσεις με ισχυρό αντίκτυπο. Πιστεύω ότι το θέατρο, έχοντας δει πολλές φορές τα μάτια και τις αντιδράσεις των θεατών, είναι ένας πολύ καλός τρόπος να αγγίξεις την ψυχή του ανθρώπου. Να φτάσεις στα άδυτα των προσωπικών του σκέψεων. Να τον κάνεις να ξανασκεφτεί, να επαναπροσδιορίσει, να εμβαθύνει στην αλήθεια της ζωής.
Ναντίν: Επομένως μπορούμε να γνωρίσουμε τη ζωή μέσα από το θέατρο! Τι είναι για σένα το θέατρο; Είναι ο φυσικός σου χώρος; Σ’ έχει βοηθήσει;
Το θέατρο για μένα είναι… Θα σου πω κάτι... Παλιά ήμουν εκπαιδευτής στη μονάδα των ΟΥΚ επί 15 χρόνια και προσπαθούσα να κάνω τους άλλους καλύτερους από 'μένα και σαν στρατιωτικούς, άλλα και σαν ανθρώπους, επειδή πραγματικά είχα περάσει πολύ δύσκολα χρόνια και είχα βιώσει από μικρός την κακία από πολύ κοντά. Αυτό προσπαθώ και τώρα. Σ’ όλα αυτά τα έργα που παίζω προσπαθώ, με κάποιον τρόπο, έστω και λίγο να διεγείρω το κοινωνικό αίσθημα, να φύγει ο άλλος και να σκεφτεί τι είδε. Επίσης για μένα έχει μεγάλη σημασία, το ότι ο θεατής έρχεται και δίνει τα χρήματα του και ενδεχομένως από το υστέρημά του, οπότε πρέπει να τον αποζημιώσεις και να είσαι άψογος! Να είσαι χίλια τις εκατό μέσα σ’ αυτό που καλείσαι να κανείς, ώστε φεύγοντας να έχει μείνει ικανοποιημένος. Για μένα είναι ιερό το να δίνει κάποιος άνθρωπος χρήματα, για να με παρακολουθήσει. Το εκτιμώ αφάνταστα!
Μαργαρίτα: Νιώθω ότι μιλάς με ψυχή, δηλαδή ακόμα και τώρα το ζεις αυτό, ζεις τη στιγμή πραγματικά….
Δε είναι μόνο το επαγγελματικό κομμάτι, που με άφορα, άλλα και το ψυχολογικό. Δεν παίζουμε για να προκαλέσουμε. Το συναίσθημα βγαίνει αβίαστα. Θέλω, φεύγοντας ο θεατής από τη παράσταση, κάτι μέσα του να έχει αλλάξει, έστω και λίγο ή εκείνη τη στιγμή ή κάποια άλλη. Αν δε καταστείλεις τις ανθρώπινες ανάγκες, αν δεν κόψεις την ανάσα του θεατή, δεν έχεις καταφέρει τίποτα. Αυτό το θέατρο άφορα εμένα…
Μαργαρίτα: Αλλαγή πλεύσης στη ζωή σου 180 μοιρών, από Οϋκάς – ηθοποιός, κατ’ εμέ καθόλου εύκολο, πως πήρες αυτήν την απόφαση;
Ο θάνατος… Εγώ στη δουλειά μου, στα ΟΥΚ, ήρθα αντιμέτωπος με πολλούς θανάτους και η έννοια της απώλειας με έπνιγε και με ξανάπνιγε. Στην αρχή προσπαθούσα να τους αντιμετωπίσω ως θυσίες για την πατρίδα. Κάποια στιγμή μ’ όλα αυτά, που συνέβαιναν με τις αποστολές και τις επιχειρήσεις, συνειδητοποίησα πως υπήρχε μπόλικο ψέμα σ’ όλο αυτό. Και κάποιες φορές δεν είχε να κάνει με την Ελλάδα που αγαπάμε, αλλά με πολιτικά παιγνίδια και συγκαλυμμένα συμφέροντα, ακόμα και προσωπικά. Μια πολιτική φάρσα, στην όποια εγώ δεν ήθελα να πάρω άλλο μέρος. Το θέατρο μετά προέκυψε.
Μαργαρίτα: Στην αρχή, λοιπόν, στην αρχή της καριέρας σου είχες πολλούς επικριτές, που αμφισβήτησαν το ταλέντο σου και ενδεχομένως να υπάρχουν ακόμα άνθρωποι, που λένε δεν μπορεί ένας άνθρωπος από μία στρατιωτική εκπαίδευση να γίνει ηθοποιός. Τι απαντάς σε αυτούς τους ανθρώπους;
Όταν ήταν να γίνω στρατιωτικός, βατραχάνθρωπος πολλοί με αμφισβήτησαν, αλλά εγώ εκεί! Πάλεψα κι έγινα… Μετά πήγα για ναυαγοσώστης. Κι εκεί εισέπραξα άρνηση. Και πάλι τα κατάφερα! Μετά αποφάσισα να γίνω ηθοποιός, που ήταν και το δυσκολότερο, και να ‘μαι. Βρίσκομαι μέσα σ’ αυτό και παλεύω για το καλύτερο. Δυστυχώς ή ευτυχώς αυτή είναι η εμπειρία μου. Σε όποια απόφαση κι αν πήρα, αντιμετώπισα και μια άρνηση γι’ αυτό και πιστεύω πλέον ότι όταν κάτι το πιστεύεις πραγματικά και το κανείς με τη ψυχή σου δεν σε σταματάει τίποτα. Γιατί έχεις μέσα σου μια πηγή ενέργειας που θα σε σπρώξει να δουλέψεις ακούραστα, να δουλέψεις με ενθουσιασμό. Ασταμάτητα. Τώρα για ταλέντο…Τι να σου πω...;Θέλω να πιστεύω ότι ο Θεός μου το χάρισε. Εγώ απλά είχα από μικρός καλλιτεχνικές τάσεις. Άρχισα να παίζω πιάνο στα 5 μου, ζωγράφιζα... Ώσπου πήγα σ’ ένα μάθημα υποκριτικής και είδα τη μαγεία του θεάτρου. Είδα το πώς η ψυχή σου μεταβάλλεται, επηρεάζεται, μεταμορφώνεται και λέω τέλεια! Κανονική ψυχοθεραπεία! Από εκείνη τη στιγμή, από εκείνο το πρώτο μάθημα, μέχρι να ξαναπάω στο επόμενο, επί 7 μέρες δούλευα πάνω σε ό,τι έμαθα. Και κάθε βδομάδα το ίδιο. Πολύ γρήγορα αυτό έγινε μία τεράστια αγάπηπου τίποτε πλέον δε μπορεί να την αγγίξει
Ναντίν: Πώς αντιμετωπίζεις τις κριτικές;
Ο κόσμος είναι ο καλύτερος κριτής. Η δική τους καλή γνώμη είναι το πραγματικό αντίδωρο. Από την άλλη, οπωσδήποτε έχουν κι οι κριτικές τη σημασία τους. Έχουν την χρησιμότητά τους. Πολύς κόσμος τις διαβάζει. Πρέπει όμως αυτοί που γράφουν να το έχουν βασανίσει πριν μας το σερβίρουν. Και κυρίως να έχουν ειλικρινείς προθέσεις και διάθεση για αντικειμενικότητα και κατανόηση. Ο κριτικός για να είναι ουσιαστικός πρέπει να αναγνωρίζει να σέβεται και να μπορεί κρίνει κάθε κατεύθυνση στο θέατρο. Τα λέω αυτά γιατί κάποιοι κριτικοί κρίνουν εγκλωβισμένοι στα στενά όρια κάποιων θεατρικών ειδών. Ειδικά το ρεαλιστικό θέατρο δεν είναι απλά μία πτυχή του θεάτρου, αλλά η βάση του. Υποκριτικά για τον ηθοποιό το πιο δύσκολο. Απαιτητικό, βάναυσο και άγριο. Μερικοί νομίζουν πως μια απλή φυσικότητα στην υποκριτική, ένας επιφανειακός νατουραλισμός, λέγεται ρεαλισμός και το ανάποδο. Λάθος. Το ζητούμενο στο ρεαλισμό είναι το βάθος, η ακρίβεια στο νόημα, η απόδοση του χαρακτήρα, η κατανόηση του έργου. Η κοινωνία το έχει ανάγκη αυτό το θέατρο. Που δεν είναι η τέχνη για την τέχνη. Που έχει ουσία και αντίκτυπο. Αλλά, επειδή δυστυχώς αυτοί δεν είναι οι κανόνες σε αυτά που γράφονται, δεν αφήνω μια κακή κριτική να με επηρεάσει, και ειδικά εν μέσω της προσπάθειας που κάνει η ομάδα μου να πράξει επί σκηνής αυτό που δημιούργησε με τόσο κόπο και τόσους μήνες πρόβας. Αυτός είναι ο κόσμος μου. Η ομάδα. Ομάδες είναι αυτές που δημιουργούν θέατρο. Στην ομάδα μπαίνουν οι στόχοι που υπηρετούμε επί σκηνής κι από κει αντλώ και τα κριτήρια της αυτοκριτικής μου. Εκεί δίνω λογαριασμό. Εγώ ως ηθοποιός έτσι το βλέπω. Διότι από πού ορμώμενος γράφει ο καθένας ό,τι γράφει; Σε τι θέατρο πιστεύει; Και μπορεί να τοποθετηθεί με ευαισθησία και αντικειμενικότητα στη δουλειά μου ενώ δεν ένιωσε ποτέ τη θέση του ηθοποιού; Τα βάσανα που πέρασε, τις πρόβες, τις δυσκολίες, τις ώρες τις ατελείωτες, τις στερήσεις…; Ναι, την εμπειρία μου για να φτάσω την πρώτη μέρα μπροστά στο κοινό, όλη αυτή τη διαδρομή, κανείς κριτικός δεν τη διανοείται σε όλο της το βάθος. Πόσο μάλλον κάποιος που αβασάνιστα κάθεται και γράφει. Γι’ αυτό κι ο θεατής πρέπει να αντιμετωπίζει κριτικά τις κριτικές. Ας κριθούν κι οι κριτικοί!
Τώρα ειδικά για εμένα κάποιοι ακόμα λένε «α, αυτός από το survivor…» Ακόμα μου μιλούν για ‘κείνο το παιχνίδι. Ναι απαντώ. Είμαι ο Ηλίας του survivor, που έκλαψε και έκλαψε κι ο κόσμος μαζί του. Ποιον πειράζει; Δεν αρνούμαι αυτήν τη σελίδα της ζωής μου και δε θα ξεχάσω ποτέ την αγάπη του κόσμου!!! Άλλωστε οι εμπειρίες στον ηθοποιό είναι πηγές έμπνευσης!
Ναντίν: Τα θέλω σου, απ’ αυτά που μας είπες, νομίζω πως είναι πολύ ισχυρά!
Αν δεν έχεις θέλω, δεν πας πουθενά, γιατί οι δυσκολίες είναι πολλές και σε τσακίζουν.
Μαργαρίτα: Οικογένεια, φίλοι, δουλειά, διασκέδαση χωράνε όλα στη ζωή ενός πολυπράγμονα ανθρώπου; Βάζεις προτεραιότητες και αν ναι ποιες είναι οι δικές σου;
Τα παιδιά μου, που είναι 7 και 5, είναι οι συμπαίκτες μου! Είναι ό,τι σημαντικότερο. Προσπαθώ πάντα και όσο μπορώ να κρατάω ισορροπίες.
Ναντίν: Μελλοντικά σχέδια;
Στο θέατρο; Σχέδια; Για το μέλλον; Το αφήνω πάντα και κάτι έρχεται... Θα ήθελα πολύ να κάνω κινηματογράφο. Τον αγαπώ. Θα ήθελα να υπάρξει μία ταινία τύπου «Ο Γάμος», «Αξύριστα Πηγούνια», «Άγριος Σπόρος».
«Ο Γάμος»πάντως δείχνει πως έχει μέλλον αφού, όντως, πάει πάρα πολύ καλά!
Πληροφορίες για την παράσταση: εδώ
Πληροφορίες για την παράσταση: εδώ
