Από τον Ιωάννη Λάζιο
Στην μνήμη δύο αγαπημένων προσώπων, της Ντίνας Κώνστα και της Σοφίας Αδαμίδου, ανεβαίνει η παράταση «ΣΩΤΗΡΙΑ ΜΕ ΛΕΝΕ» στο «Μικρό Χορν» με την Κάτια Γκουλιώνη να υποδύεται τον ρόλο της Σωτηρίας Μπέλλου.
Η Σωτηρία Μπέλλου ήταν μια γυναίκα, που έζησε μια κακοτράχαλη και γεμάτη ζωή που περιγράφεται αναλυτικά στο βιβλίο «ΣΩΤΗΡΙΑ ΜΠΕΛΛΟΥ - ΠΟΤΕ ΝΤΟΡΤΙΑ, ΠΟΤΕ ΕΞΑΡΕΣ», το οποίο αξίζει να διαβάσει όποιος θέλει να την γνωρίσει καλύτερα. Το βιβλίο το έχει γράψει η Σοφία Αδαμίδου, το ίδιο πρόσωπο δηλαδή, που υπογράφει το θεατρικό έργο.
Σαφώς η μεταφορά του βιβλίου σε θεατρικό έργο δεν θα μπορούσε να παρουσιάζει όλες τις ατελείωτες λεπτομέρειες της ζωής της Μπέλλου. Έτσι, περιορίζεται σε εκείνες τις στιγμές που θεωρεί ότι αρκούν για να μεταφέρουν στο θεατή τόσο τη γνώση, όσο και το αίσθημα που εκπέμπει η αφήγηση της ζωής της τραγουδίστριας. Το έργο είναι μια αφήγηση της ίδιας της Μπέλλου, που το τελευταίο βράδυ πριν χειρουργηθεί και χάσει την φωνή της, λέει όσα δεν πρόλαβε να πει. Με μια χειμαρρώδη αφήγηση κινείται γραμμικά από το παρελθόν προς το παρόν της, διηγούμενη στιγμές μιας ζωής με τα πάνω και τα κάτω της. Ίσως με περισσότερα κάτω…
Ο σκηνοθέτης της παράστασης, Γιώργος Παπαγεωργίου, έχει στα χέρια του ένα κείμενο λιτό, άμεσο και βιωματικό. Η σκηνοθεσία του δεν μπορεί να ξεφύγει από το κείμενο. Η Κάτια Γκουλιώνη πρέπει να είναι φυσική και να θυμίζει την Μπέλλου, αλλά χωρίς να γίνει κακέκτυπο. Δύσκολο εγχείρημα, το οποίο κατάφερε να περατώσει, αρχικά, προσθέτοντας διάδραση στην παράσταση. Με αυτόν τον τρόπο ενισχύεται η ήδη ισχυρή -λόγω κειμένου- σχέση ηθοποιού και θεατή. Κατόπιν, με την προσθήκη των δύο μουσικών (Αντώνη και Θοδωρή Ξηντάρη) που συντροφεύουν την Γκουλιώνη στην παράσταση. Τέλος, κρατάει για το φινάλε -την πιο δυνατή στιγμή- την μουσική της Μπέλλου και έτσι την αποχαιρετά.
Πατώντας πάνω στην εξαιρετική σκηνοθεσία του Γιώργου Παπαγεωργίου η Κάτια Γκουλιώνη πραγματικά «κεντάει». Με τους αυτοσχεδιασμούς που κάνει διατηρώντας το ύφος της Μπέλλου προσδίδει στο έργο μια ανεπανάληπτη ζωντάνια. Όμως, η ερμηνεία της δεν εξαντλείται στην ευχάριστη πλευρά της Μπέλλου παίζοντας με τις ατάκες της με το κοινό. Καταδύεται στον ρόλο αγγίζοντας λεπτές αποχρώσεις του χαρακτήρα της τραγουδίστριας και συγκινεί! Αυτό που βαραίνει αρνητικά, στην κατά τα άλλα άψογη ερμηνεία της, είναι ότι δεν διαθέτει το βάρος της ηλικίας και δεν καταφέρνει να πείσει ολοκληρωτικά και απόλυτα το κοινό. Παράλληλα, η Ιωάννα Μονέδα στον ρόλο της νοσοκόμας επισκιάζεται από την Γκουλιώνη, αλλά χωρίς αυτό να είναι κακό. Κλήθηκε να ερμηνεύσει την αθώα, πράα και ευγενική νοσοκόμα και αυτό το έκανε και πολύ καλά. Τουλάχιστον, εμένα μου θύμισε αρκετές νοσοκόμες που έχω γνωρίσει.
Τώρα, το σκηνικό του Πάρι Μέξη ήταν απλό. Απλό, αλλά ακριβές. Δημιουργεί την ιδανική ατμόσφαιρα νοσοκομείου, κυρίως με την επιλογή του μπλε-πράσινου παστέλ χρώματος. Όσο για τα κοστούμια, πρόκειται για άψογη αναφορά στην αισθητική τόσο της εποχής, όσο και της ίδιας της Μπέλλου. Μοναδική επισήμανση είναι ο σταυρός, που δεν είμαι σίγουρος ότι φορούσε η Μπέλλου, τουλάχιστον από όσες φωτογραφίες μπορώ να ανακαλέσω στη μνήμη μου.
Καταλήγοντας, πρέπει να πούμε πως πρόκειται για μια εξαιρετική παράσταση και ειδικότερα πως η Κάτια Γκουλιώνη πραγματικά τιμά με την ερμηνεία της, τόσο την Σοφία Αδαμίδου όσο και την Ντίνα Κώνστα, η οποία και ερμήνευσε μοναδικά το ίδιο έργο. Πιστεύω, όμως, ότι σε αρκετά χρόνια από τώρα που - ελπίζω- θα το ξαναπαίξει, θα αγγίξει το απόλυτο.
Πληροφορίες για την παράσταση: Εδώ
