Επιμέλεια: Κωνσταντίνος Πλατής
Η ομάδα Σιμουλτανέ στην πρώτη της συνέντευξη στο theatromania
Τρεις νέοι ηθοποιοί, που μόλις αποφοίτησαν από τη δραματική σχολή, η Κωνσταντίνα Ράικου, η Νεφέλη Κράλλη και ο Κωνσταντίνος Σωτηριάδης ωθούμενοι από την αγάπη τους για το θέατρο και την ανάγκη τους να εκφραστούν δημιουργούν την ομάδα Σιμουλτανέ.
Η πρώτη τους θεατρική δουλειά κάνει πρεμιέρα στις 9 Ιανουαρίου στο θέατρο ΙΣΟΝ και πρόκειται για μια συνομιλία του Φιλοκτήτη του χθες με τον Φιλοκτήτη του σήμερα.
Εμείς μιλήσαμε μαζί τους, μ' αφορμή την παράσταση «Τι θα έλεγε ο Φιλοκτήτης» αλλά η κουβέντα δεν έμεινε μόνο εκεί, καθώς οι δραστήριοι καλλιτέχνες είχαν πολλά να μας πουν.
Πείτε μας δύο λόγια για την ομάδα Σιμουλτανέ;
Κωνσταντίνα Ράικου: Η ομάδα ΣΙΜΟΥΛΤΑΝΕ προέκυψε μέσα από την κοινή μας ανάγκη να μιλήσουμε για την πραγματικότητα όπως τη βιώνει ένας νέος άνθρωπος σήμερα με αφορμή τους προβληματισμούς και τις ανησυχίες που εκκολάφθηκαν κατά τη διάρκεια της καραντίνας. Αυτή τη στιγμή βρισκόμαστε ακόμη στην αρχή καθώς μόλις αποφοιτήσαμε από τη Δραματική Σχολή, ωστόσο έχουμε πολλές σκέψεις και σχέδια για το μέλλον.
Νεφέλη Κράλλη: Αισθάνομαι ότι η ανάγκη μας για έκφραση δημιούργησε την ομάδα. Η ανάγκη να μιλήσουμε για πράγματα που η καθημερινότητα μας κάνει να τα προσπερνάμε ή να τα παίρνουμε ως δεδομένα και να τα φωτίσουμε. Μέσα από το δικό του πρίσμα ο καθένας, καθώς είμαστε τρείς διαφορετικές προσωπικότητες, ταυτόχρονα όμως με μια κοινή αισθητική.
Με τα παιδιά είμαστε φίλοι από τη δραματική θέλαμε να κάνουμε κάτι δικό μας, κάτι που να μπορούμε να φτιάξουμε εμείς από την αρχή μέχρι το τέλος. Η ιδέα μιας ομάδας υπήρχε σχεδόν από το πρώτο έτος. Τώρα που τελειώσαμε μπορέσαμε να την υλοποιήσουμε.
Κωνσταντίνος Σωτηριάδης: Προέκυψε εντελώς οργανικά, όπως στα μαθήματα της σχολής έχεις μια θεματική και χτίζεις μαζί με μια ομάδα, είτε ένα performance είτε μια χορογραφία . Έτσι κι εδώ, είχα όλα αυτά τα χρόνια σκέψεις, ιδέες, πειραγμένες εκδοχές κειμένων και αποφάσισα ότι τώρα θα προσπαθήσω να τις ζωντανέψω, ήξερα με ποια άτομα ήθελα να δουλέψω γιατί έχουν ποιότητες που θαυμάζω. Είναι η ανάγκη να μπεις στον διάλογο του θεάτρου, η ανάγκη να ορθώσεις ανάστημα και να βγάλεις φωνή. Οι στόχοι της ομάδας για μένα δεν απέχουν απο τους ατομικούς μου στόχους ως ηθοποιός, θα ήθελα η ομάδα να είναι αυτόνομη να μην έχει ανάγκη βοηθήματα κάθε είδους, θα ήθελα μπορούμε να λέμε τις ιστορίες που μας συναρπάζουν και μας ανησυχούν και παράλληλα να εξελίσσουμε συνεχώς τις τεχνικές και τις γνώσεις μας.
Τι σημαίνει "Σιμουλτανέ" και γιατί το επιλέξατε για όνομα της ομάδας σας;
Νεφέλη Κράλλη: Σημαίνει ταυτόχρονα. Είναι κάτι που καλείται να κάνει συνεχώς ένας ηθοποιός, να αντιμετωπίζει πολλές καταστάσεις ταυτόχρονα. Από το ότι πρέπει να καλλιεργεί εξίσου τη φωνή, το σώμα του, τη φαντασία του, μέχρι ότι πρέπει να κάνει ταυτόχρονα πολλές διαφορετικές δουλειές για να ζήσει. Η ιδέα ήταν του Κωσταντίνου και σκεφτήκαμε ότι μας ταιριάζει μιας και έχουμε αναλάβει από κοινού όλη τη διαδικασία της παράστασης.
Πώς ο μύθος του Φιλοκτήτη σας ενέπνευσε να γράψετε το «Τι θα έλεγε ο Φιλοκτήτης»;
Κωνσταντίνος Σωτηριάδης: Με “τραβούσε” η τραγωδία του Φιλοκτήτη λόγω της μοναξιάς του και της εγκατάλειψής. Στο πρώτο έτος μου δόθηκε ένας μονόλογος του Φιλοκτήτη και προσπαθούσα βρω τι θα μπορούσε να είναι ένας τέτοιος άντρας χαμένος και παρατημένος..Μετά ήρθε η καραντίνα. Τότε σκεφτόμουν ανθρώπους που ζουν με τραύματα, με ψυχικές ασθένειες, σε υπόγεια εν μέσω lock down, τι εύκολα τους αφήσαμε πίσω, σαν τον Φιλοκτήτη. Τι εύκολα το σύνολο σε αφήνει πίσω, η κυβέρνηση, οι φίλοι. Και πόσο εύκολα σε θυμούνται μετά.
Νεφέλη Κράλλη: Στην παράσταση επιχειρούμε μια συνομιλία του Φιλοκτήτη του χθες με τον Φιλοκτήτη του σήμερα. Εκείνου που είναι εγκαταλελειμμένος από τους συστρατιώτες του σε ένα νησί κι εκείνου που βρίσκεται εγκλωβισμένος στο διαμέρισμά του. Εκείνου που κάποτε δεν κρίθηκε αρκετά παραγωγικός και διαγράφηκε αλλά να που οι γνώσεις του και τα ταλέντα του κρίθηκαν κερδοφόρα για την εταιρία.
Τι θα παρακολουθήσει το κοινό στο θέατρο ΊΣΟΝ;
Κωνσταντίνα Ράικου: Το κοινό στο θέατρο ΙΣΟΝ θα παρακολουθήσει μια performance τριών νέων ηθοποιών βασισμένη στο devised theater. Όλα τα σκηνοθετικά ευρήματα, η ηχητική και φωτιστική επιμέλεια της παράστασης είναι προϊόν σκέψης, συζήτησης και δοκιμών της ίδιας της ομάδας. Οι σχέσεις και οι δράσεις προέκυψαν μέσα από ομαδικούς αυτοσχεδιασμούς και την προσωπική έρευνα του κάθε ηθοποιού. Το κείμενο από γραφής του παρουσιάζει το μύθο του Φιλοκτήτη σε μια διαφορετική εκδοχή του. Ωστόσο, στην performance το κείμενο ντύνεται με επιπλέον έννοιες τις οποίες αναγνωρίσαμε ανάμεσα στις προ υπάρχουσες λέξεις.
Ποια είναι η μεγαλύτερη δυσκολία για έναν νέο καλλιτέχνη σήμερα;
Νεφέλη Κράλλη: Να μείνει συγκεντρωμένος στο στόχο του να μην παρατήσει κάτι που ήθελε πολύ και πάλεψε γι' αυτό εξαιτίας της καθημερινότητας. Εξαιτίας του ότι πρέπει να κάνει τρείς δουλειές για να επιβιώσει.
Κωνσταντίνος Σωτηριάδης: Εκτός από τις δυσκολίες που έχει ένας οποιαδήποτε καλλιτεχνικός τομέας, νομίζω ότι είναι η προσπάθειά του να μην αλλοιώσει την ταυτότητα του και παράλληλα να ακούει τους γύρω του, να σκοτώσει το εγώ του.
Κωνσταντίνα Ράικου: Προτιμώ να σκέφτομαι ότι δεν υπάρχουν δυσκολίες και εμπόδια τα οποία είναι αξεπέραστα και όχι μόνο για έναν καλλιτέχνη, αλλά και για κάθε επαγγελματία που βρίσκεται στην αρχή της καριέρας του. Δυσκολίες και εμπόδια θα υπάρχουν πάντα, για όσο ζούμε σε αυτή τη Γη. Ωστόσο, αν κατέβω από το συννεφάκι μου και γίνω ρεαλίστρια θα έλεγα μάλλον η ανάγκη που μας επιβάλλεται έξωθεν να οργανώνουμε τα πάντα εμείς για εμάς. Από το κομμάτι της επικοινωνίας με τα θέατρα και της διαφήμισης της δουλειάς μας έως το καλλιτεχνικό. Αναλαμβάνουμε πολλούς ρόλους για τους οποίους δεν έχουμε καμία επαγγελματική και γνωστική επάρκεια. Θεωρώ ότι θα ήμασταν πολύ πιο παραγωγικοί εάν μας αφορούσε μόνο το καλλιτεχνικό κομμάτι μιας θεατρικής παραγωγής.
Πώς ονειρεύεστε τον εαυτό σας σε 10 χρόνια;
Νεφέλη Κράλλη: Θα ήθελα να μπορώ να μιλάω μέσα από την τέχνη μου να λέω ιστορίες, παραμύθια, να μεταμορφώνομαι και να μεταφέρομαι σε άλλες εποχές να μπαίνω σε άλλα σώματα. Θα ήθελα να συνεχίσω να κάνω το επάγγελμα του ηθοποιού.
Κωνσταντίνος Σωτηριάδης: Ήρεμο, συγκροτημένο ηθοποιό. Θα ήθελα να έχω την δίκη μου σκηνική γλώσσα και πρόταση, να είμαι καθαρό και τίμιο μέλος αυτού του υπέροχου διαλόγου που λέγεται θέατρο.
Κωνσταντίνα Ράικου: Σε δέκα χρόνια από τώρα θα ήθελα να έχω το δικό μου θέατρο και να ανεβάζω τις δικές μου παραγωγές. Θα ήθελα αυτός ο χώρος να προσφέρεται για πρόβες και παραστάσεις σε νέους καλλιτέχνες, όχι μόνο ηθοποιούς. Υπάρχει πληθώρα αξιόλογων καλλιτεχνών στην Ελλάδα. Κάθε χρόνο βγαίνουν από τις καλλιτεχνικές σχολές τόσοι νέοι άνθρωποι που έχουν κάτι να πουν και πιστεύω ότι πρέπει να τους ακούσουμε. Παράλληλα θα ήθελα αυτός ο χώρος να φιλοξενεί ανθρώπους μεγαλύτερης ηλικίας του ίδιου κλάδου. Ειδικά στο θέατρο οι μεγαλύτεροι σε ηλικία άνθρωποι τείνουν να εξαφανίζονται, δεν προτιμώνται στις θεατρικές και πολύ περισσότερο στις τηλεοπτικές παραγωγές. Είναι πραγματικά κρίμα να χάνεται τόση εμπειρία ζωής από το καλλιτεχνικό στερέωμα.
Πληροφορίες για την παράσταση: Εδώ
