Μάλο Μόμε ή Μικρό Κορίτσι

Διάρκεια: 90'
Συγγραφέας: Χαρούλα Αποστολίδου
Διασκευή: Νάντια Δαλκυριάδου
Δραματουργική επεξεργασία: Ειρήνη Αμπουμόγλι, Νάντια Δαλκυριάδου
Σκηνοθέτης: Νάντια Δαλκυριάδου
Σκηνογραφία: Έλλη Εμπεδοκλή
Κοστούμια: Έλλη Εμπεδοκλή
Φωτισμοί: Γιώργος Ψυχράμης
Κίνηση: Μαρίνα Μαυρογένη
Ερμηνεύουν: Δέσποινα Σαραφείδου, Ξένια Αλεξίου, Ήρα Ρόκου
Φιλική συμμετοχή: Μπακάρ Αλμπακάρ

Περιγραφή

Μάλο Μόμε σημαίνει μικρό κορίτσι. Σημαίνει το μικρό κορίτσι, που δεν έχει την ευκαιρία να μεγαλώσει. Σημαίνει μικρό κορίτσι, που περιμένει το χάδι που δεν θα έρθει. Σημαίνει μικρό κορίτσι, που βλέπει το ταξί με τη μάνα του να ξεμακραίνει. Μάλο Μόμε ή Μικρό Κορίτσι. Μια ιστορία για την ενηλικίωση μέσα στην ξενιτιά. Μια ιστορία για το πώς η Ιστορία περνάει μέσα από την καρδιά των ανθρώπων.

Περισσότερα

Βασισμένο στη νουβέλα της Χαρούλας Αποστολίδου
«Μάλο Μόμε, μικρό κορίτσι»

“Γράφτηκε άραγε ποτέ κάποιο ανάποδο τραγούδι;
Γι’ αυτούς που έμειναν εδώ;”

Το Φθινόπωρο του 1959 ο αντικαγκελάριος της δυτικής Γερμανίας Λούντβιχ Έρχαρτ προτείνει στην ελληνική κυβέρνηση να στείλει φτηνό εργατικό δυναμικό στη Γερμανία κι έτσι να λύσει, εν μέρει, το πρόβλημα της φτώχειας της χώρας. Έτσι ξεκινάει η ιστορία της ελληνικής μετανάστευσης προς τη Γερμανία. Έτσι ξεκινάει η ιστορία των Ελλήνων Γκασταρμπάιτερ, των φιλοξενούμενων εργατών. Έτσι ξεκινάει και η ιστορία των παιδιών των Γκασταρμπάιτερ.

Έτσι ξεκινάει και η ιστορία των γυναικών του Μάλο Μόμε…

Δύο γυναίκες συναντιούνται και αναμετρώνται με την ξενιτιά, την ιστορία, τις ανάγκες τους. Η μάνα που έφυγε εργάτρια στη Γερμανία. Η κόρη που έμεινε στο χωριό να μεγαλώσει τον εαυτό της και την αδερφή της. Η ξενιτιά έχει δύο χαμένους.

Η αδερφή παρούσα μας θυμίζει πως οι ζωές των ανθρώπων καθορίζονται από την Ιστορία.

Βρισκόμαστε λοιπόν στη στιγμή αυτή που ο πόνος του ξενιτεμένου, ο πόνος αυτού που έμεινε πίσω και η ιστορική συγκυρία, μπαίνουν «στο ίδιο κάδρο» και οι εμπλεκόμενοι καλούνται να ξανακάνουν απολογισμό και να ξαναγνωριστούν. Βρισκόμαστε σε μια στιγμή που μάνα και κόρη παλεύουν με την ενηλικίωση που τους στέρησε η ζωή.

Μετά την επιτυχημένη τριετή παρουσίαση της παράστασης «Οι Γειτονιές του Κόσμου» του Γιάννη Ρίτσου αλλά και την παράσταση του έργου του Αύγουστου Κορτώ «Η Μικρή Λέξη Αγάπη» που παρουσιάζεται, αυτή την περίοδο στο «Από Κοινού Θέατρο», η Νάντια Δαλκυριάδου, διασκευάζει και σκηνοθετεί τη νουβέλα της Χαρούλας Αποστολίδου "Μάλο Μόμε, μικρό κορίτσι".

Μια ιστορία για όσους φεύγουν, αλλά κυρίως για όσους μένουν πίσω.

Βοηθοί σκηνοθέτη: Μαρία Απατσίδου, Ελένη Παναγιωτακοπούλου
Βοηθός κινησιολόγου: Μαριάννα Σολομωνίδου
Βοηθός σκηνογράφου/ενδυματολόγου: Ασημίνα Κουτσογιάννη
Μουσική επιμέλεια: Οδυσσέας Γκάλλιος
Φωτογραφίες: Αγάπη Καλογιάννη
Trailer: Αγάπη Καλογιάννη, Στάθης Βασιλειάδης, Φανούριος Καζάκης
Σχεδιασμός αφίσας: Στέφανος Μιχαηλίδης
Βοηθός Παραγωγής: Δημήτρης Χατζημιχαηλίδης
Επικοινωνία παράστασης: Μαριάννα Παπάκη, Νώντας Δουζίνας
Παραγωγή: Καράκ ΑΜΚΕ

Η παράσταση επιχορηγείται από το Υπουργείο Πολιτισμού

Ευχαριστούμε θερμά τις κυρίες Άννα Κυριαζή, Ελένη Μουτάφη, Ολυμπία Φλαμπούτογλου και Αντιγόνη Λαμπράκη.

Φωτογραφίες

Βίντεο

4 ΣΧΟΛΙΑ

  1. Πολύ δυνατή παράσταση, γεμάτη με τον πόνο του αποχωρισμού και της έλλειψης.. Με τον πόνο της αναγκαστικής επιλογής του γονιού για να ζήσει τα παιδιά του και να έχουν ένα καλύτερο μέλλον στην Ελλάδα της φτώχειας.. Δυνατά συναισθήματα κατακλύζανε τον θεατή. Ο δύσμοιρος γονιός είχε να παλέψει με "θηρία" για τη ζωή και την αγάπη των παιδιών του, και τα παιδιά μεγάλωναν σαν ορφανά.. Πολύ δύσκολες συνθήκες. Οι ηθοποιοί αποδώσανε θαυμάσια τους ρόλους τους και τις καταχειροκρότησε το κοινό. Ένα έργο αξιοπρεπέστατο, με περισσή δύναμη, πολύ συναισθηματικό, με γλαφυρότητα και ζωντάνια. Μια παράσταση που μιλά στην ψυχή. Σπεύσατε!

  2. Μια τρυφερή, συγκινητική παράσταση γεμάτη συναίσθημα που μιλάει κατευθείαν στην καρδιά!!!
    Συγκλονιστικές ερμηνείες, γρήγορη ροή σε ένα δυνατό, αληθινό κείμενο που πραγματεύεται την ζωή των αποδήμων Ελλήνων της Γερμανίας και την ζωή των πληγωμένων ψυχών που άφησαν πίσω,
    κυνηγώντας μια καλύτερη ζωή. Οι δύο όψεις του ίδιου νομίσματος που τις ενώνει ο ανθρώπινος πόνος.
    Όταν μαθαίνεις ιστορία, εντρυφείς στην ψυχοσύνθεση των ανθρώπων και παράλληλα κατακλύζεσαι από συναίσθημα σημαίνει ότι παρακολούθησες Αληθινό θέατρο. Συγχαρητήρια και στις τρεις υπέροχες κυρίες!!! Σε ευχαριστώ πολύ θεατρομάνια!!!