Επιμέλεια: Μαργαρίτα Λιγνού
Το κορυφαίο αυτοβιογραφικό, ηθογραφικό διήγημα του Γεωργίου Βιζυηνού, «Το αμάρτημα της μητρός μου» ανεβαίνει στη σκηνή του Θεάτρου «Εν Αθήναις» σε δική σας θεατρική προσαρμογή και σκηνοθεσία, πείτε μας λίγα λόγια σχετικά…
Να διευκρινίσω πρώτα πως δεν πρόκειται για προσαρμογή αφού δεν έχουμε αλλάξει τίποτα από το κείμενο. Θα λεχθεί όπως ακριβώς γράφτηκε. Για την σκηνοθεσία τώρα, όταν έχεις να κάνεις μ ένα τόσο σημαντικό και κορυφαίο, όπως πολύ σωστά είπατε, κείμενο, τότε πρέπει να είσαι πολύ προσεκτικός στο τι υλικά χρειάζεσαι πραγματικά, προκειμένου να αποτυπωθεί αυτό, στις καρδιές των θεατών όπως του αξίζει. Και επειδή η λογοτεχνία, προσφέρει εξ ορισμού πλούσιες εικόνες, προσπάθησα παράλληλα μ αυτές να υπάρχει ένα εικαστικό σύμπαν που κινείται περισσότερο στην σφαίρα του φαντασιακού και της μνήμης, το οποίο θα επιτρέψει στον θεατή χωρίς να αποσπάται η προσοχή απ' το κείμενο, να εμβαθύνει ακόμα περισσότερο στα κίνητρα των πράξεων ή των λεγομένων, όπως και στην ψυχολογία των ηρώων. Η ίδια η απόφαση του συγγραφέα άλλωστε να επιστρέψει ξανά στο παιδικό τραύμα, δηλώνει μια ετοιμότητα ως ένα βαθμό από μέρους του, να ανασύρει γεγονότα και καταστάσεις, τόσο απ' το συνειδητό, όσο και από το ασυνείδητο.
Δύσκολο εγχείρημα κατ’ εμέ η μεταφορά ενός τέτοιου κειμένου στο θεατρικό σανίδι καθώς πρέπει να αποδοθεί άψογα ώστε να γίνει απόλυτα κατανοητό από το κοινό, ποια η δική σας γνώμη;
Ναι είναι δύσκολο, είναι όμως άλλο τόσο υπέροχο, όταν το χειριστεί κάνεις σωστά. Και αυτό σας το λέω εκ πείρας. Γιατί δεν είναι η πρώτη φορά που αρθρώνω αυτόν τον λόγο.
Πριν δέκα χρόνια ακριβώς, είχα την τύχη, σε σκηνοθεσία τότε του Δήμου Αβδελιώδη, να το
ερμηνεύσω για πρώτη φορά. Και η εμπειρία που αποκόμισα ήταν πολύ σημαντική και καθοριστική θα έλεγα στο να τολμήσω να το δω ξανά με τη δική μου ματιά.
Η δουλειά μας ως ηθοποιοί, είναι ακριβώς αυτή. Πόσο καλοί "αγωγοί" μπορούμε να γίνουμε μεταξύ αυτού που συγγραφέας μας έχει παραδώσει και του θεατή. Πόσο συναρπαστικά μπορούμε να αφηγηθούμε μια ιστορία.
Ποιο ήταν το έναυσμα να ασχοληθείτε με αυτό το κείμενο καθώς δε μιλάμε για θεατρικό έργο;
Το ίδιο το κείμενο. Είναι συγκλονιστικό. Δεν έφυγε ποτέ από μέσα μου, αυτά τα δέκα χρόνια που μεσολάβησαν από κείνη την παράσταση. Συχνά πυκνά έλεγα αποσπάσματα του, όντας μόνος μου στο σπίτι, χωρίς να συντρέχει κάποιος συγκεκριμένος λόγος. Έτσι, επειδή μου άρεσε απλά. Μπορεί να μην είναι θεατρικό έργο, έχεις όμως θεατρικότητα, έχει ζωντανούς διαλόγους και κυρίως είναι ψυχογραφικό.
Εκτός από την ερμηνεία τι κατά τη γνώμη σας συμβάλει στο να έχουμε μια τέλεια παράσταση;
Τέλεια παράσταση δεν ξέρω πως γίνεται. Δεν ξέρω καν αν υπάρχει. Αυτό που έχω μάθει καλά μέσα στα χρόνια που εργάζομαι ως ηθοποιός, είναι πως πρέπει να δίνεις πάντα όλο σου το είναι, με αγάπη , με πολλή δουλειά και με αλήθεια. Κι αυτό το μοιράζεσαι με τους ανθρώπους που έρχονται κάθε βράδυ για να δουν μέσα από σένα κάτι ωραίο. Κάτι καινούργιο που δεν είχαν φανταστεί. Μια νέα εμπειρία που θα βιώσουν ζωντανά μαζί με σένα. Με την ευχή να φύγουν λίγο καλύτεροι απ'ότι ήρθαν.
Αυτό λοιπόν δεν έχει τέλος. Κάποιος άλλος στο εγγύς ή στο απώτερο μέλλον θα έρθει και θα προσπαθήσει κι αυτός με το δικό του τρόπο, στο δικό του χρόνο με τη δική του αλήθεια.
Επόμενα σχέδια....
Αν εννοείται αν σχεδιάζω να κάνω άμεσα άλλη παράσταση, όχι. Τα σχέδια μου είναι άμεσα και είναι ο Βιζυηνός και το Αμάρτημα της μητρός μου. Αυτό είναι ήδη αρκετό και δίνω όλη την ενέργεια μου εκεί. Αργότερα είναι πολύ πιθανόν. Δεν έχω παράπονο. Η τύχη με έχει ευνοήσει πολλές φορές ως τώρα, χαρίζοντας μου συνεργασίες πολύτιμες.
Πληροφορίες για την παράσταση: εδώ
