Επιμέλεια: Μαργαρίτα Λιγνού
Χόρεψέ με πατέρα στο Θέατρο Αργώ, μια παράσταση που πραγματεύεται ένα πρόβλημα που ταλανίζει ένα αρκετά μεγάλο αριθμό οικογενειών με το μεγάλο Γιώργο Αρμένη, πες μας λίγα λόγια….
Το έργο δεν εστιάζει στην άνοια. Στην σκηνή παρακολουθείτε δύο δυσλειτουργικούς
ανθρώπους. Ο καθένας κλεισμένος, παρωπιδικά στον μικρόκοσμό του, εστιάζει στο
θυματοποιημένο του υπερεγώ, αρνούμενος να επικοινωνήσει με τον εαυτό του. Άλλοτε
δικαιολογημένα, άλλοτε μη, οι ήρωες ψάχνουν να δικαιωθούν, χωρίς να
αντιλαμβάνονται ότι διάλογος δεν υφίσταται. Συνομιλούν με τον εαυτό τους. Κάθε φορά
που πατέρας και κόρη συναντιούνται, ο ένας βλέπει στο πρόσωπο του άλλου, την
παραπαίουσα προβολή του εαυτού του. Η άνοια βρίσκεται εκεί, μόνο ως εμπόδιο, στο
προ πολλού κατεστραμμένο όλον της σχέσης τους. Είναι το επιδερμικό πρόβλημα, αλλά
και αυτό στο οποίο μπορούν, απενεχοποιημένα, να ρίξουν τις ευθύνες και να
δικαιολογήσουν το συναισθηματικό κενό που βρίσκονται.
Μου φαντάζει αρκετά δύσκολο να μπαίνεις σε τέτοιους ρόλους καθώς κατά τη γνώμη μου διαταράσσεται η ψυχική σου ηρεμία, είναι έτσι άραγε;
Ναι, διαταράσσεται η ψυχική μου ηρεμία. Υπάρχει και μία τεχνική, βέβαια και μία
απόσταση που παίρνεις από το όλον, αλλιώς δύο φορές την εβδομάδα θα
μπαινόβγαινα στα ψυχιατρεία. Το θέμα της απόστασης είναι κάτι εξαιρετικό και με
απασχολεί πολύ. Δεν θέλω να ξερνάω τα απωθημένα μου, με αφορμή ένα ψυχόδραμα
και να το μικραίνω με τους δικούς μου συναισθηματισμούς. Θέλω να βρω το μέτρο
απόστασης και αλήθειας και πώς συνυπάρχουν κάθε βράδυ, δύο ώρες Επί σκηνής. Η
απόσταση που παίρνεις, δεν αναιρεί την ύπαρξη αλήθειας, ίσα ίσα, μπορεί να είναι και
η πιο ειλικρινής.
Τι είναι αυτό που σε κάνει να χαλαρώνεις μετά από μια δύσκολη παράσταση;
Η ησυχία. Αν υπάρχει και ρακή, ακόμα καλύτερα.
Σκηνοθέτης και πρωταγωνιστής της παράστασης ο Γιώργος Αρμένης σε κάνει να αισθάνεσαι ένα δέος απέναντι σε ηθοποιό τέτοιου βεληνεκούς;
Ο Γιώργος Αρμένης για εμένα είναι πάνω από δάσκαλος, πάνω από σκηνοθέτης. Είναι
το μεγαλύτερο στήριγμά μου. Ο άνθρωπος που κράτησε έναν καθρέφτη απέναντί μου
και μου έδειξε τον εαυτό μου και τις προεκτάσεις μου. Τον θαυμάζω, όχι μόνο πάνω
στη δουλειά. Τον θαυμάζω γι' αυτό που είναι και τον αγαπάω ολοκληρωτικά.
Πες μου μια δουλειά που σε έχει στιγματίσει και θα μείνει ανεξίτηλη στη μνήμη σου, και γιατί;
Η πρώτη φορά που βγήκα στο θέατρο. Ήμουν στο δεύτερο έτος της δραματικής
σχολής. Τότε ο Γιώργος Αρμένης – δάσκαλός μου – ανέβαζε ένα δικό του έργο,
"Τέσσερα πρόσωπα κι ο Θεός απ' έξω". Με πήρε, με πέταξε στα βαθιά και μου είπε
κολύμπα. Η άγνοια κινδύνου μου, με έσωσε.
Αγαπημένος συγγραφέας;
Σάμιουελ Μπέκετ
Τι έπεται;
Η ζωή...
Πληροφορίες για την παράσταση: εδώ
