Βάτραχοι

Βάτραχοι: το καθηλωτικό οπτικοακουστικό ντελίριο της ομάδας "Κι όμΩς Κινείται" με τον Γιάννο Περλέγκα επιστρέφει στο Θέατρο Ροές

Το Μάρτιο του 406, φτάνει απ τη Μακεδονία, το νέο του θανάτου του Ευριπίδη.
Ο μεγάλος ρεαλιστής του θεάτρου είχε φύγει απογοητευμένος από την Αθήνα, δύο
χρόνια πριν.

Το τελευταίο έργο που γράφει είναι οι Βάκχες, τραγωδία, που δεν πρόφτασε να
ολοκληρώσει.

Τον Αύγουστο του 406, η ναυμαχία στις Αργινούσες είναι το κύκνειο άσμα της
της Αθήνας. Σε μια απελπισμένη σύγκρουση, όπου πολεμούν και οι δούλοι, οι Αθηναίοι
νικούν, τελικά, τον πελοποννησιακό  στόλο στα νερά της Μυτιλήνης .
Στο τέλος της ίδιας χρονιάς πεθαίνει ο Σοφοκλής.
Τη χρονιά που αρχίζει με το θάνατο του Ευριπίδη , τελειώνει με το θάνατο του Σοφοκλή
και περνά μέσα από τις Αργινούσες, ο Αριστοφάνης γράφει τους Βατράχους.
Ένα χρόνο μετά, το 404 π.Χ., ύστερα από ασφυκτική πολιορκία η Αθήνα παραδίδεται
στη Σπάρτη.

Είναι το τέλος της αθηναϊκής δημοκρατίας.

ΑΘήνα,  Μάιος 2024

......δε μπορώ να δω....θόλωσαν τα μάτια μου και μίκρυναν.....κεκεκεκεκεκε...
Πάω να μιλήσω , να σκεφτώ και το μόνο που ακούγεται είναι ένας παράξενος ήχος
επαναλαμβανόμενος, κάτι σαν κεκεκεκεκεκεκεκε...ουά.....Τίποτα άλλο δε μπορώ να πω...
Θέλω ν' ακούσω τη φωνή μου να μιλάει με τα λόγια των "μεγάλων".....κεκεκεκεκεκε..

Προσπαθώ να κάνω τη σιωπή, να σταματήσω το στόμα μου να λέει....κεκεκεκεκε
ουα....Θέλω ν΄ακούσω τη σκέψη μου να μιλάει την ποίηση..Κεκεκεκκεκεκεκε  θόρυβος
και τρόμος...χίλιες φωνές μαζί συντονισμένες με πάθος και απόφαση
κεκεκεκεκεκε.....κοαξ.... χιλιες και μία, μαζί με τη δική μου... Βρεκεκεκεκέξ....Τίποτα άλλο
δεν υπάρχει να ειπωθεί κεκεκεκεκεκεκεκεκεκεκε, ντρεπόμαστε να μιλήσουμε τις λέξεις
......κουάξ

Θέλω Ν'ακούσω τη φωνή μου να μιλάει με τα λόγια των "μεγάλων"
ν΄ακούσω τη σκέψη μου να μιλάει την ποίηση κεκεκκεκεκεκε/κουΆξ
να δώ τα χέρια μου να γεννούν τη νέα μορφή....ΟΥΑΞ
"...Φέρτε μου να γεννήσω όλα τα μωρά της πλάσης
Δώστε μου να πεθάνω όλους τους θανάτους..."
"....ο θρίαμβος εκφράζεται μα τη δημιουργία...να δημιουργείς τον εαυτό σου συνεχώς , ν'
αλλάζεις...η ιδέα του μέλλοντος είναι πιο γόνιμη από το ίδιο το μέλλον....."
Η ματαίωση της προσδοκίας
“Το γέλιο είναι μια αψιθυμία που οφείλεται στην  αιφνίδια εκμηδένιση μιας τεταμένης
προσδοκίας”
Στους Βατράχους ανασκευάζεται κωμικά ο πανανθρώπινος φόβος και το δέος του
Κάτω Κόσμου, ιδωμένου ως ένα ταξίδι με καραβάκι, σε άγνωστα νερά, που όλα όμως
θυμίζουν την καθημερινότητα.

Εμφανίζονται δυαδικά σχήματα και αντιθετικά δίπολα: Πρωτότυπο και αντίγραφο,
ζωικό και ανθρώπινο, θεός και θνητός, αφέντης και δούλος, συνενοχή και σύγκρουση,
αλληλεξάρτηση και αλληλοεξόντωση.
Ο θεός Διόνυσος και ο δούλος του ο Ξανθίας κατεβαίνουν στον Κάτω Κόσμο, για να
φέρουν πίσω τον Ευριπίδη, τον μεγάλο ποιητή.
Ο θεός Διόνυσος, μόνο ως μεταμφιεσμένος σε Ηρακλή, θα τολμήσει να εισέλθει στο
σκοτεινό Άδη και ο Ξανθίας είναι ο πρώτος δούλος στην ιστορία που θα πάρει
πρωταγωνιστικό ρόλο.
Το διάσημο βρεκεκέξ κοάξ κοάξ δίνει τον ευτράπελο τόνο του στην κωμική περιδιάβαση
των ηρώων, που όμως δεν είναι μια απλή εξωτική περιπλάνηση, αλλά η κωμική εκδοχή
μιας κατάβασης στον Άδη.
Είναι η  κοπιώδης πορεία της μύησης.
Ο μυούμενος δε μαθαίνει αλλά πάσχει.
Η ομάδα μεταφέρει το αρχετυπικό αυτό ντουέτο , σ ένα σύγχρονο δωμάτιο απόδρασης,
ένα ζωντανό παιχνίδι γρίφων, όπου οι παίκτες βρίσκονται κλειδωμένοι σε έναν ή και
περισσότερους χώρους . Στόχος είναι  η απόδραση, μέσα σε σύντομο χρονικό διάστημα
και η ταυτόχρονη λύση  μιας  σειράς από γρίφους και αποστολές.
Χορός , ακροβασία , λόγος και μουσική μπλέκονται σ ένα αφηγηματικό ντελίριο τυχαίων
σφαλμάτων και μεγάλων φιλοδοξιών. Φιγούρες, που προσπαθούν να προσαρμοστούν
στο περιβάλλον τους.
Μια χορογραφημένη κωμωδία slapstick.
………..και κατά Pirandello:
Το χιούμορ, υπό οποιοδήποτε πρίσμα και αν τεθεί, αποτελεί πάντοτε μια μορφή
συναισθηματισμού. Ή σωστότερα είναι ο ίδιος ο συναισθηματισμός, του οποίου το ένα
πρόσωπο γελάει και το άλλο κλαίει. Γελάει με τα δάκρυά του, με τα χαμένα ή μάταια
όνειρά του, με τις δυσανάλογες, ως προς τη δυνατότητα της ίδιας της θέλησης,
επιθυμίες. Είναι σίγουρα μια υπέρβαση που απαντάει σε μια άλλη υπέρβαση…
Το κωμικό δεν υπάρχει έξω από το όριο αυτού που είναι αυστηρά ανθρώπινο.
Βάτραχοι λοιπόν: Ο Όρθρος ενός τέλους. Ένας  λυγμός του κωμικού.

Η παράσταση επιχορηγείται από το Υπουργείο Πολιτισμού