Αν ήμουν κόκκινο

Με αφορμή την επέτειο των 50 χρόνων από την εξέγερση του Πολυτεχνείου το Θέατρο Σημείο παρουσιάζει σε σκηνοθεσία Αλέξανδρου Διαμαντή το νέο έργο του κορυφαίου Έλληνα θεατρικού συγγραφέα Άκη Δήμου «Αν ήμουν κόκκινο», έργο γραμμένο κατά παραγγελία από το Θέατρο Σημείο και με έμπνευση τη θρυλική θεατρική συγγραφέα Λούλα Αναγνωστάκη.

-Να μας αγαπήσουν!

Αυτή είναι η μόνη μας ελπίδα –

η μόνη απόδειξη ότι κάποτε υπήρξαμε!

-απόσπασμα από το έργο.

Το Θέατρο Σημείο παρουσιάζει σε σκηνοθεσία Αλέξανδρου Διαμαντή το νέο έργο του κορυφαίου Έλληνα θεατρικού συγγραφέα Άκη Δήμου «Αν ήμουν κόκκινο», έργο γραμμένο κατά παραγγελία από το Θέατρο Σημείο και μ’ έμπνευση τη θρυλική θεατρική συγγραφέα Λούλα Αναγνωστάκη.

Αφορμή για την παράσταση αποτελεί η επέτειος για τα 50 χρόνια της Μεταπολίτευσης. Άλλωστε τόσο ο Δήμου, όσο και η Αναγνωστάκη αποτελούν ιδανικούς παρατηρητές της μαγικής αυτής εποχής, που ακόμα δεν έχει τελειώσει, και μάλιστα από απολύτως ξεχωριστό και προσωπικό «μετερίζι» ο καθένας.

Στο φόντο, η Ελλάδα και ο Κόσμος του 1989. Ο Δήμου τοποθετεί την δράση του έργου ακριβώς την στιγμή που όλα τελείωσαν και που, ταυτόχρονα, ξεκίνησαν: η πτώση της ΕΣΣΔ, η κορύφωση της πολιτικής των σκανδάλων στην Ελλάδα, η έναρξη, στη Δύση, του δόγματος ότι «ζούμε το τέλος της Ιστορίας». Η Πολιτική και η Ιστορία κρέμονται πάνω από τη συνάντηση των δύο γυναικών, σαν ήχοι από βόμβες που πέφτουν κι ακούγονται υπόκωφα, πίσω απ’ το κλειστό παράθυρο. Οι δύο ηρωίδες έχουν πάθος για ζωή και ό,τι κι αν γίνεται γύρω τους, αρνούνται να το βάλουν κάτω.

Το 2024 είναι χρονιά πολέμων κι εκλογών, συγκρούσεων κι εξελίξεων και κανένας δεν ξέρει τί θα φέρει το 2025. Όσο κι αν η κοινωνία έχει προχωρήσει, το 1989, απ’ ό,τι όλα δείχνουν, δεν είναι και τόσο μακρινό. Με το «Αν ήμουν κόκκινο», το Θέατρο Σημείο επιθυμεί να θέσει ένα ερώτημα επείγον κι αναπόδραστο: Πώς γελάει κανείς σφίγγοντας τα δόντια;

Διεύθυνση Παραγωγής: Θεόφιλος Κωστούλας
Βοηθός Σκηνοθέτη: Εύα Πουλή
Φωτογραφίες: Κική Παπαδοπούλου
Βίντεο: Μιχαήλ Μαυρομούστακος
Επικοινωνία: Άρης Ασπρούλης

Σκηνοθετικό Σημείωμα

Ένας ποιητής κάποτε είπε ότι «ο Κόσμος δεν τελειώνει με μια έκρηξη, μα μ’ ένα κλαψούρισμα». Σήμερα, που ο Κόσμος πραγματικά μοιάζει να τελειώνει, σκέφτηκα ότι πρέπει ν’ ανατρέξω στην πηγή. Να δω, να θυμηθώ, ν’ αγγίξω και να μυρίσω αυτά και εκείνα που υπήρξαν τα πρώτα που γνώρισα. Οι γυναίκες: οι γυναίκες που γνώρισα στ’ αλήθεια, η μαμά μου, οι γιαγιάδες μου, οι δασκάλες μου, οι φίλες και οι σύντροφοι. Η θερμή τους αγκαλιά, το δόσιμό τους, η απογοήτευσή τους, η οργή τους και η συγχώρεσή τους. Κι έπειτα, η γυναίκα που έχω κι εγώ ο ίδιος μέσα μου, όπως άλλωστε κι όλοι οι άντρες, η θηλυκή μου πλευρά, η γόνιμη και η παρηγορητική, η όχι απαραιτήτως φιλοπόλεμη, αλλά επίμονη. Μου φάνηκε αναγκαίο, τώρα που γίνομαι 30 χρονών να κάνω πρώτα απ’ όλα μια παράσταση για τις γυναίκες – για τη δική μου σχέση μαζί τους.

Είναι, νομίζω, η σωστή στιγμή τώρα να προσπαθήσει ένας άντρας σκηνοθέτης να θέσει αυτό το ερώτημα στον εαυτό του: πώς μας βλέπουν οι γυναίκες; Όχι με την έννοια του όποιου πόθου ή της αυτονόητης κοινωνικής συναναστροφής, αλλά επί της ουσίας: τί πάει να πει να είσαι πατέρας, σύζυγος, αδελφός ή γιός; -Αλέξανδρος Διαμαντής

Η παράσταση επιχορηγείται από το Υπουργείο Πολιτισμού