Επιμέλεια: Λιγνού Μαργαρίτα
Το φινιστρίνι είναι ένα έργο γραμμένο από τον Βασίλη Ρίσβα, και φέτος έχετε
την χαρά να πρωταγωνιστείτε σε αυτό μονόλογο, πείτε μας λίγα λόγια….
Θα μπορούσα να πω πολλά λόγια αλλά προτιμώ να αφήσω τη χαρά της ανακάλυψης του έργου αυτού στον κάθε θεατή ξεχωριστά. Ωστόσο, με λίγα λόγια, θα πω πως πρόκειται για ένα έργο που φανερώνει τη μεγαλοσύνη του ανθρώπου μπροστά στην προσπάθεια του να συνεχίζει να ζει, να συνεχίσει να ελπίζει, που προσπαθεί να επικοινωνήσει με τα αρχέτυπά του, να αποδεχτεί τον εαυτό του , να μπορέσει να συγχωρέσει τον εαυτό του έτσι ώστε να μπορέσει να συγχωρέσει και τους άλλους.
Σε κατάσταση εγκλεισμού και απομόνωσης, αυτοεγκλεισμού και αυτόαπομόνωσης. Βιώνει την απόλυτη ματαίωση της ύπαρξής του. Θα τα καταφέρει;… Τα καταφέρνει;
Ο κάθε θεατής , βλέποντας την παράσταση, θα μπορούσε να κάνει τη δική του προσωπική και απόλυτη ερμηνεία…κι αυτό είναι το μαγικό.
Ζούμε σε μια εποχή που ενώ πάνω από όλα θα έπρεπε να είναι ο άνθρωπος
όπως λέει και το κείμενο έχει γίνει κατάληψη από τα χαρακτηριστικά του και
θα συμπληρώσω εγώ από θέλω και απαιτήσεις άρα μιλάμε για εγωιστικά όντα,
ποια η γνώμη σας;
…Και λίγο κοινωνικοπολιτικά αν το δούμε, τα τελευταία χρόνια, με τα κινήματα που προκύψανε από τις ανάγκες τις κοινωνίας – και ορθώς προκύψανε…γιατί υπάρχει κοινωνική ανάγκη που προκύψανε και είμαστε δίπλα στα κοινωνικά ΑΙΤΗΜΑΤΑ των κινημάτων αυτών για την εξάλειψη της βίας ,όχι μόνο κατά των γυναικών αλλά κατά όλων των ανθρώπων- είδαμε λοιπόν αυτά τα κινήματα να μετατρέπονται από « κινήματα ανθρωπίνων δικαιωμάτων» σε « κινήματα αυτοαγιοποίησης και αυτοπροβολής» δημοσίων προσώπων με σκοπό την πρόκληση συμπάθειας αυτών στο ευρύ κοινό, που διψά για αίμα και για διψά για να κάνει τον δικαστή του διπλανού του, με σκοπό προσωπικά οφέλη.
Είδαμε το τεκμήριο της αθωότητας κατηγορούμενων συμπολιτών μας, που ήταν ήδη έγκλειστοι στις φυλακές ,να γίνεται επικοινωνιακό εργαλείο πρόκλησης συμπάθειας στην κοινή γνώμη. Είδαμε να υπηρετούν κάποιοι κουλτούρες διαπόμπευσης, κοινωνικού στιγματισμού, κοινωνικού λιθοβολισμού σε ανθρώπους που δεν είχαν και δεν έχουν αποφασίσει καν τα δικαστήρια για αυτούς…κι όλα αυτά σε μια δημοκρατία.
Εργαλειοποιήθηκε, για προσωπικά οφέλη και για αυτοπροβολή ,η ανθρώπινη ελευθερία και η «κοινωνική υπόσταση συμπολιτών μας σε συνάρτηση με ένα έγκλημα» από κάποιους που αποφάσισαν από μόνοι τους πως ήταν ηθικότεροι των υπολοίπων…και όλα αυτά σε μια δημοκρατία και πριν αποφασίσουν καν – ακόμα και σήμερα – τα δικαστήρια γι' αυτούς, θα ξαναπώ.
Αυτό ξεπερνά τα όρια του «εγωιστικού». Αγγίζει τα όρια του αγελαίου και του ζωόδους.
Είμαστε τόσο εγωιστές, λοιπόν που … « Καταλήγουμε εγωιστές και μετά θάνατον», όπως λέω και σε κάποιο σημείο του μονολόγου μου.
Γενικά, περί εγωισμού και εγωιστικών όντων.
Ποιες είναι οι ανθρώπινες αξίες των ανθρώπων που πρέπει να μένουν αναλλοίωτες;
Η αγάπη, η συγχώρεση και η δικαιοσύνη.
Μονόλογος, σας δυσκολεύει κάτι ως προς τη διεκπεραίωση του;
Στην αρχή, μη σας το κρύψω, το «φοβήθηκα». Ήρθα αντιμέτωπος με όλες τις ανασφάλειες που θα μπορούσε να έχει ένας καλλιτέχνης και συγκεκριμένα ένας ηθοποιός. Πρακτικές πρωτίστως και έπειτα σε ο,τι αφορά την όλη προσέγγιση.
Απλώς, είπα στον εαυτό μου … « Γιώργο βούτα!» … εεεε και βούτηξα…και βουτώ ξανά και ξανά πριν από κάθε παράσταση και νιώθω ότι θέλω να προσφέρω στο θεατή κάτι φρέσκο, κάτι που το γεννώ εκείνη ακριβώς τη στιγμή.
Όνειρα που πραγματοποιούνται κατά καιρούς, τι προσφέρουν στην ψυχοσύνθεση
μας;
Αν με ρωτούσατε λίγα χρόνια πριν θα σας απαντούσα «επιβεβαίωση» . Τώρα απλώς κάθε όνειρό μου πραγματοποιείται, όπως είναι και η παράσταση αυτή, είναι ένα λιθαράκι στη γαλήνη που αποζητώ μετά από πολύ καιρό…χρόνια μη σας πω που δεν την είχα για διάφορους λόγους.
Τι θα θυσιάζατε για μια μεγάλη επιτυχία;
Η μεγάλη επιτυχία πώς ορίζεται;…στο ταμείο ή καλλιτεχνικά; Μακάρι αυτά τα δύο να ταυτίζονται, όσο πιο … « πάντα» γίνεται και αυτό είναι το πραγματικό κέρδος, τελικά. Όσο για τις θυσίες εντός ή εκτός εισαγωγικών ζητώ συγγνώμη αλλά θα μου επιτρέψετε να μην απαντήσω, στην παρούσα φάση τουλάχιστον. Δεν τον ενδιαφέρουν το θεατή μας οι θυσίες μας. Τον ενδιαφέρει να έρθει να μας τιμήσει με την παρουσία του στο θέατρό μας κι εμείς να του δώσουμε να πάρει κάτι μαζί του φεύγοντας, στην ψυχή του.
Τι έπεται;
Τι έπεται δε το γνωρίζω ακόμα. Ούτε θεατρικά ,ούτε τηλεοπτικά. Τηλεοπτικά, είχα την τιμή και την ευλογία να προλάβω να γνωρίσω, ως ηθοποιός ,τον αγαπητό σε όλους μας Μανούσο Μανουσάκη και να έχω μια παρουσία στο πρώτο επεισόδιο στο « Δίχτυ» της ΕΡΤ .
Εκφράζω τα βαθιά μου συλλυπητήρια στους οικείους του και στην οικογένειά του.
Δεν έχω κάτι νεότερο τηλεοπτικά για την ώρα… «ψάχνομαι» που λέμε και μεταξύ
μας με τους συναδέλφους.
Όσο για τα θεατρικά, αυτό που είναι στο σήμερα αλλά και έπεται είναι το «Φινιστρίνι», στο θέατρο Βικτώρια. Παρασκευή, Σάββατο, Κυριακή
Μάλλον… έπεται ένας γεμάτος χειμώνας με κόσμους που τους βλέπουμε από ΟΠΟΥ θέλουμε και ΟΠΩΣ θέλουμε εμείς να τους δούμε.
Πληροφορίες για την παράσταση: εδώ
