Κοιμώμενος Χαλεπάς, ο σαλός άγιος

Η ζωή του... απλά μυθιστορηματική. Σαν βγαλμένη απο ταινία τρόμου, μα με με happy ending.

Τα πρώτα χρόνια στην Τήνο, οι σπουδές στο εξωτερικό, τα δημιουργικά χρόνια στην Αθήνα του 1800, οι βραβεύσεις, η παγκόσμια αναγνώριση... μα και ο εγκλεισμός στο ψυχιατρείο της Κέρκυρας για 14 χρόνια, η απομόνωση και η αυστηρή επίβλεψη της μητέρας του, ο μεγάλος του έρωτας που έμελε να χαράξει όλη του τη ζωή... μοναξιά... πόνος... στέρηση ... μερικές απ τις λέξεις που συνθέτουν τη ζωή του ανθρώπου αυτού.

Με εφαλτήριο το κελί του, στο ψυχιατρείο της Κέρκυρας, η παράσταση του έργου του Άγγελου Ανδρεόπουλου, σε σκηνοθεσια Αλέξανδρου Λιακόπουλου, μας ταξιδεύει σε όλους τους σημαντικούς σταθμούς της ζωής του Ιωάννη ή... Γιαννούλη ( όπως τον αποκαλούσε χαιδευτικά η μητέρα του) και μας δίνει το μέγεθος της ευφυίας αλλά και του πόνου, τόσο του ίδιου όσο και όλων των καλλιτεχνών που, ανα τους αιώνες, χαρακτηρίστηκαν Σαλεμένοι ( Σαλοί ) αλλά παρέμειναν και παραμένουν χαραγμένοι στη συνείδηση και τη μνήμη μας.

Μια παράσταση, οχι βιογραφική, μα καθαρά ψυχολογική, για όλους εκείνους τους ανθρώπους, που η εποχή, που έζησαν, δεν τους επέτρεψε να χαμογελάσουν, μα εκείνοι συνέχισαν να πιστεύουν και να δημιουργούν... μέχρι τη στιγμή που άγγιξαν το Θείο...και δε θαμπώθηκαν...μα είδαν... και διαρκώς υπάρχουν, για να μας θυμίζουν μια φράση...

...΄΄ποτέ δεν είναι αργά΄΄...

Φωτογραφίες : Πάρης Διονυσόπουλος

Δημιουργία Τρέηλερ : Θάνος Αγγέλης / Picon Photography