Μόλις θυμούμαι πια τους ποιητές

Αν μπορούσαμε να συμπορευτούμε στην καθημερινότητά μας με τα έργα των σπουδαίων ποιητών μας, θα ήταν άραγε διαφορετική η ζωή μας; Μήπως όταν ο Καβάφης, ο Ελύτης, ο Ρίτσος, ο Παλαμάς, η Κική Δημουλά κι άλλοι πολλοί δημιουργούσαν, αυτό ονειρεύονταν; Να μας τρέφουν μ' αυτά τα εξαίσια πετάγματα της ψυχής τους, μ' αυτόν τον οίστρο που ανεβάζει το πνεύμα ψηλά
και το καθιστά ανήκανο να πράξει το «κακό».

Στην παράστασή μας ο Λαπαθιώτης επισκέπτεται τον Καβάφη στο σπίτι του στην Αλεξάνδρεια, μαγεύεται και δεν θέλει να φύγει από την Αίγυπτο. Η μητέρα του Καβάφη θυμάται όλες τις συμαντικές λεπτομέρειες της ζωής του γιου της, τον πόνο που του προκάλεσε η συντηρητική κοινωνία της Αλεξάνδρειας, και λυπάται που δεν κατάφερε να τον λυτρώσει απ' αυτήν την θλίψη.

Ο Καρυωτάκης μιλάει για τον έρωτά του με την Πολυδούρη κι εκείνη αργοπεθαίνει στο σανατόριο και αρνείται να πιστέψει στην αυτοκτονία του.

Ναι, η ποίηση είναι η βαθύτερη παρηγοριά μας.