Στρίγγλα

Η εμβληματική σαιξπηρική κωμωδία ανασχηματίζεται σε ένα ψυχολογικό παιχνίδι για την εξουσία, την έμφυλη ταυτότητα και την κοινωνική καταπίεση. Μια σύγχρονη, απογυμνωμένη, ελεύθερη διασκευή η οποία ανατέμνει τις λεπτές ρωγμές ανάμεσα στην επιβολή και την υποταγή, την ελευθερία και τη συμμόρφωση. Ένα παιχνίδι που δεν είναι αθώο. Η μάχη πίσω από το γέλιο και μια ιστορία που δεν τελειώνει ποτέ.

Σημείωμα σκηνοθέτη |

Μόλις ολοκληρώθηκε η κειμενική επεξεργασία του έργου, ήμουν σχεδόν σίγουρος ότι ο τίτλος αυτής της παράστασης θα ήταν «Φίμωση». Δεν άρεσε σε κανέναν. Στρίγγλα είναι επίσης εργαλείο κοπής ή λείανσης το οποίο, χειροκίνητα, δημιουργεί μια ομαλή και λεία επιφάνεια. Η Στρίγγλα παραπέμπει σε πλάσματα φανταστικά ή μυθικά. Σε κάποιους προκαλεί φόβο. Ερινύες, Μαινάδες, Μάγισσες, Πριγκίπισσες και λοιπά δαιμόνια… Και κάπου εδώ, σταματάει κάθε προσπάθεια εδραίωσης της πεποίθησης ότι ο υποφαινόμενος διαθέτει χιούμορ. Δεν έχει.

Είναι άραγε το γέλιο απλώς απελευθερωτικό ή μηχανισμός ελέγχου; Γιατί κρύβονται, πού συγκρούονται και πώς συνυπάρχουν οι ανάγκες μας; Η στρίγγλα είναι και μια ιστορία αγάπης σε μια συνθήκη λοξή, αυθαίρετη, σημερινή. Κωμωδία ή τραγωδία; Μια βουτιά στο ψυχοδυναμικό πορτραίτο της εξουσίας, της χειραγώγησης και του ελέγχου. Ποιες μορφές εξαναγκασμού διαμορφώνουν την ταυτότητά μας; Πώς κατασκευάζονται οι ρόλοι μέσα σε μια σχέση; Η παράσταση επιχειρεί να επανεξετάσει αυτή τη νευραλγική και αμφίσημη ισορροπία, μέσα από το πρίσμα της απόστασης, της ειρωνείας και της υπερβολής. Όλα συνεχώς αναδιαμορφώνονται και επαναπροσδιορίζονται. Κι όσο η δραματουργία οδηγεί σε κάτι πιο σκοτεινό και επικίνδυνο, όσο το έργο απογυμνώνεται από τα ιστορικά χαρακτηριστικά του, βρισκόμαστε σε ένα πεδίο μάχης. Το σπίτι μας. Καλή διασκέδαση;