Το χαμόγελο της Μόνα Λίζα

Αρχείο Παίχτηκε από 14/09/2015 έως 29/12/2015
στο Τσάι στη Σαχάρα
Διάρκεια: 100'
Συγγραφέας: Victor Lodato
Σκηνοθέτης: Κατερίνα Πολυχρονοπούλου
Ερμηνεύουν: Θωμάς Βούλγαρης, Γιώργης Κοντοπόδης, Ελένη Φίλιππα

Περιγραφή

Μόνα Λίζα. Ο πίνακας που πάντα γοήτευε, γοητεύει και θα γοητεύει τον κόσμο. Αλλά για τον Βιτσέντζο Περούτζια, ο πίνακας άσκησε τέτοια γοητεία και δύναμη, που τον οδήγησε να τον κλέψει από το Λούβρο και να τον κρατήσει στη σοφίτα του στο Παρίσι πάνω από δυο χρόνια, πριν τον επιστρέψει στην Ιταλία, που ήταν τόπος και της δικής του καταγωγής.

Περισσότερα

Μόνα Λίζα. Ο πίνακας που πάντα γοήτευε, γοητεύει και θα γοητεύει τον κόσμο. Αλλά για τον Βιτσέντζο Περούτζια, ο πίνακας άσκησε τέτοια γοητεία και δύναμη, που τον οδήγησε να τον κλέψει από το Λούβρο και να τον κρατήσει στη σοφίτα του στο Παρίσι πάνω από δυο χρόνια, πριν τον επιστρέψει στην Ιταλία, που ήταν τόπος και της δικής του καταγωγής.

Μια αληθινή ιστορία, με πραγματικές μαρτυρίες και γεγονότα γύρω απ τη κλοπή της Μόνα Λίζα απ το Λούβρο, το καλοκαίρι του 1911 , στην οποία βασίστηκε ο Victor Lodato για να κάνει μια έξυπνη και βαθιά εξερεύνηση του πιο διάσημου πίνακα στον κόσμο, και της επιρροής, του μαγνητισμού και του μυστηρίου που μας δημιουργεί η μεγάλη τέχνη και αποδεικνύει την απόλυτη αναγκαιότητά της.

Σκηνοθετικό σημείωμα

Μόνα Λίζα, Τζοκόντα, Λίζα ντε Τζοκόντο!!!

Η γυναίκα με το αινιγματικό χαμόγελο που έχει εμπνεύσει και θα συνεχίσει να εμπνέει πολλούς καλλιτέχνες – μουσικούς, εικαστικούς, ποιητές, συγγραφείς. Το πορτραίτο που έχουν μελετήσει και θα συνεχίσουν να μελετούν πολλοί επιστήμονες, στην προσπάθειά τους να αποκρυπτογραφήσουν, να αποκωδικοποιήσουν, την τεχνική αρτιότητα με την οποία ο Λεονάρντο ντα Βίντσι τη ζωγράφισε. Το μυστήριο και οι μύθοι γύρω από το πρόσωπο του μοντέλου, η λατρεία αλλά και η αμφισβήτηση γύρω από ένα έργο τέχνης, το οποίο δεν υπάρχει άνθρωπος που να μην το γνωρίζει, ακόμα κι αν δεν είχε την τύχη να επισκεφθεί το Λούβρο, ενέπνευσαν και τον συγγραφέα Victor Lodato να γράψει αυτό το εξαιρετικό έργο.

Με αφορμή την αληθινή ιστορία της κλοπής του πίνακα από τον Βιντσέντζο Περούτζα τον Αύγουστο του 1911 γράφει ένα σύγχρονο έργο, στο οποίο ενυπάρχουν πολλοί θεματικοί άξονες. Μελέτησε σε βάθος τα πάντα γύρω από τη Μόνα Λίζα και μας γνωρίζει πρόσωπα, εποχές, στιγμές, δημιουργώντας διακριτικά μια διαδρομή της σύγχρονης ευρωπαϊκής ιστορίας.

Οι ήρωες του έργου παρελαύνουν με χιούμορ, ευαισθησία, λεπτότητα και ευφυΐα. Κάθε ένας καταθέτει τη δική του οπτική για τον πίνακα, με τον δικό του μοναδικό τρόπο. Κάποια απ’ αυτές, μπορεί να ταυτίζεται και με τη δική μας, τη δική σας...

Κατερίνα Πολυχρονοπούλου

 

ΣΥΝΤΕΛΕΣΤΕΣ
Μετάφραση: Γιώργης Κοντοπόδης
Σκηνοθεσία: Κατερίνα Πολυχρονοπούλου
Σκηνικά – κοστούμια: Αγγελίνα Παγώνη
Μουσική διασκευή – Σχεδιασμός ήχου: Μαρία Βουμβάκη
Φωτογραφίες: Αγγελίνα Παγώνη

18 ΣΧΟΛΙΑ

  5. Πρόκειται για μια εξαιρετική εναλλακτική παράσταση με φοβερές ερμηνείες από μεριάς ηθοποιών και εκπληκτική πλοκή όσον αφορά το έργο! Εγώ κέρδισα μέσω της σελίδας Θεατρομάνια την διπλή πρόσκληση και αποφάσισα να πάω να παρακολουθήσω με μια φίλη μου το έργο! Ομολογήσαμε μετά το τέλος της παράστασης κι οι δύο ότι μας εξέπληξε θετικά! Πέρα από την επιφανειακή ιστορία του φιλότεχνου πρωταγωνιστή που έκλεψε τον πίνακα της Μόνα Λίζα από το Λούβρο , η όλη ιστορία μας άφησε με έναν γενικότερο προβληματισμό - πώς αντιμετωπίζουν τελικά οι διάφορες κοινωνικές ομάδες την τέχνη και τα έργα των μεγάλων ζωγράφων εκτιμώνται όσο θα έπρεπε και από όσους θα έπρεπε όντας παγκόσμια κληροδοτήματα? Σε γενικές γραμμές, "Το χαμόγελο της Μόνα Λίζα" στο ιδιαίτερο ζεστό θεατράκι "Τσάι στη Σαχάρα" είναι μία παράσταση που αξίζει να την παρακολουθήσετε!

  13. Η ΚΡΙΤΙΚΗ ΜΟΥ ΓΙΑ ΤΗ ΠΑΡΑΣΤΑΣΗ " ΤΟ ΧΑΜΟΓΕΛΟ ΤΗΣ ΜΟΝΑ ΛΙΖΑ " ΣΤΟ ΘΕΑΤΡΟ ΤΣΑΙ ΣΤΗ ΣΑΧΑΡΑ

    Και πάλι τη Παρασκευή 22/9/15 ήρθαμε στο γνωστό πλέον ωραίο θεατράκι μας. Με το ίδιο καλοσυνάτο γέλιο του μας υποδέχθηκε πάλι ο συμπαθής μας θεατράρχης.
    Στη λιτή σκηνή εξελίχθηκε μια θαυμάσια παράσταση σχετική με γνωστό θέμα, αλλά διανθισμένο με τόση χάρη και εναλλασσόμενα συναισθήματα, που έκαναν ευχάριστη την θέαση και ενδιαφέρουσες τις ώρες. Ένας πραγματικός έρωτας για ένα θαυμαστό έργο τέχνης. Ο απλός ελαιοχρωματιστής με δυνατή αγάπη προς ττην μοιραία γυναίκα το πίνακα, την Τζοκόντα, ομολογεί τον έρωτά του. Αναπνέοντας το βαρύ κλίμα του μουσείου του Λούβρου και καλοπίζοντας το, ανάμεσα στα τόσα εκθέματα ξεχωρίζει ένα, αλλά ίσως μοναδικό. Ξενιτεμένος ο απλός, χωρίς γνώσεις τέχνης, βγάζει το ψωμί του μακριά από το σπίτι του στην Ιταλία. Από την Γαλλία , ο νόστος μεγάλος για τον γυρισμό του στην γεννέτηρά του πατρίδα, γεννά και την επιθυμία του να βοηθήσει και τον γυρισμό της αγαπημένης του Λίζας. Την απαγάγει γυμνή από την κορνίζα της, δεν νοιάζεται γι’ αυτό, αυτός λατρεύει το γελαστό, παράξενο πρόσωπο που ζωντάνεψε με το πινέλο του και τα χρώματα, κάποιος συνάδελφός του πάνω στον ψυχρό καμβά. Κατηγορήθηκε ως κλέφτης, καταδικάστηκε 1 χρόνο και 18 μήνες, βγήκε από την φυλακή αλλά δεν μετάνιωσε, την αγαπά και τώρα, γιατί πράγματι δεν ήταν κλέφτης, δεν την πούλησε, ήθελε να γυρίσουν παρέα στην πατρίδα τους.
    Σε περίλαμπρη θέση στο μουσείο που κάποτε έβαψε και την ερωτεύτηκε ο παραστατικότατος ήρωάς μας και αγαπημένος μας ηθοποιός, καμαρώνει πάντα με το ίδιο αινιγματικό χαμόγελο που της έδωσε ο περίφημος ζωγράφος, χαίρεται, λυπάται, αναπολεί, πολλές ερμηνείες έχουν δοθεί.
    Εμείς, ομολογώ περάσαμε ευχάριστες ώρες, μαθαίνοντας αλλά και ζώντας έναν δυνατό έρωτα για έναν από τους σημαντικότερους πίνακες από τα εκθέματα του Λούβρου, τη Μόνα Λίζα (ή αλλιώς τη αγαπημένη μας Τζοκόντα), πιστεύω κι εσείς το ίδιο θα νοιώσετε φεύγοντας.

  17. Πρόκειται για ένα ενδιαφέρον έργο, το οποίο πραγματεύεται τον θαυμασμό και το δέος ενός απλού ανθρώπου για τον πίνακα της Μόνα Λίζα που τον ώθησε στην αφαίρεσή του από το Λούβρο. Η ερμηνεία του κυρίου Κοντοπόδη ήταν πολύ καλή, καθώς σε όλη τη διάρκεια μετέφερε στον θεατή τα αισθήματα που είχε ο Βιτσέντζο για τον πίνακα. Ευχαριστώ για την πρόσκληση!