Nine

Αρχείο Παίχτηκε από 06/11/2015 έως 17/01/2016
στο Πάνθεον
Συγγραφέας: Arthur Kopit, Maury Yeston
Σκηνοθέτης: Γιάννης Κακλέας
Ερμηνεύουν: Βασίλης Χαραλαμπόπουλος, Μάρω Κοντού, Κατερίνα Λέχου, Νάντια Μπουλέ, Αγορίτσα Οικονόμου, Έλενα Παπαρίζου, Κατερίνα Παπουτσάκη, Τάνια Τρύπη.
Μαζί τους (αλφαβητικά): Ελένη Βακάλη, Σταυριάννα Γαρνάβου, Μυρτώ Γράψα, Τατιάνα Δημητριάδου, Έλενα Κέκκου, Βαλέρια Κουρούπη, Μελίνα Κόντη, Ιωάννα Λέκκα, Ευγενία Λιάκου, Άννα Μάγκου, Στέφανη Μακαρίτη, Λήδα Μανουσάκη, Σοφία Μιχαήλ, Ευφροσύνη Μπαξεβανάκη.

Περιγραφή

Το διάσημο μιούζικαλ Nine των Arthur Kopit και Maury Yeston, σε απόδοση από τα ιταλικά του Mario Fratti και βασισμένο στο 8 1/2 του Fellini παρουσιάζεται από τις 28 Οκτωβρίου στη σκηνή του Πάνθεον σε σκηνοθεσία του Γιάννη Κακλέα από ένα θίασο εκλεκτών συνεργατών

Περισσότερα

O Βασίλης Χαραλαμπόπουλος μαζί με τις Μάρω Κοντού, Κατερίνα Λέχου, Νάντια Μπουλέ, Αγορίτσα Οικονόμου, Έλενα Παπαρίζου, Κατερίνα Παπουτσάκη, Τάνια Τρύπη, 14 υπέροχες ηθοποιούς και χορεύτριες και 12μελή ορχήστρα υπό τη διεύθυνση του Αλέξιου Πρίφτη πρωταγωνιστούν σ΄ ένα φαντασμαγορικό θέαμα, που θα μας ενθουσιάσει!

Βασισμένο στην αυτοβιογραφική ταινία του Φεντερίκο Φελλίνι 8 1/2, το Nine αφηγείται την κρίση και το αδιέξοδο στην προσωπική και καλλιτεχνική ζωή του Γκουίντο Κοντίνι, ενός σκηνοθέτη του κινηματογράφου, που νιώθει την έμπνευσή του να στερεύει. Την ίδια στιγμή το ιδιότυπο πλέγμα σχέσεων από τις γυναίκες του περιβάλλοντος του, λειτουργεί ως πρόσθετη δυσκολία και θα τον μπλέξει ακόμα περισσότερο.

Το Nine που παρουσιάστηκε για πρώτη φορά το 1982 στη Νέα Υόρκη γνώρισε εξαιρετική επιτυχία σε όλα τα επόμενα ανεβάσματά του και  έχει τιμηθεί με πέντε βραβεία Tony ανάμεσά τους και για καλύτερο μιούζικαλ.

Συντελεστές:
Κείμενο: Arthur Kopit
Μουσική: Maury Yeston
Απόδοση από τα ιταλικά: Mario Fratti
Βασισμένο στο 8 1/2 του Fellini

Οι Συντελεστές στην ελληνική παράσταση:
Απόδοση κειμένου: Θοδωρής Πετρόπουλος
Απόδοση στίχων: Γεράσιμος Ευαγγελάτος
Ενορχηστρώσεις - Διεύθυνση ορχήστρας: Αλέξιος Πρίφτης
Σκηνικά: Μανόλης Παντελιδάκης
Κοστούμια: Ντένη Βαχλιώτη
Χορογραφίες: Χρήστος Παπαδόπουλος
Φωτισμοί: Χρήστος Τζιόγκας
Φωνητική διδασκαλία: Λία Βίσση
Επεξεργασία εικόνας – video: Μάνος Χασάπης
Βοηθός σκηνοθέτη: Νουρμάλα Ήστυ

Στο ρόλο του Γκουίντο Κοντίνι ο Βασίλης Χαραλαμπόπουλος.

Τη δωδεκαμελή ορχήστρα διευθύνει ο Αλέξιος Πρίφτης.

Παραγωγή: Θέατρο Πάνθεον

34 ΣΧΟΛΙΑ

  1. Από τη θεατρολόγο Μαρία Μαρή.

    Ο Γιάννης Κακλέας έχει πια χαρακτηριστική γραφή, και αναγνωρίσιμη. Αυτό το εννοούμε θετικά, ότι έχει στίγμα, άποψη και τα υπηρετεί με πάθος.

    Φέτος ασχολήθηκε με ένα έργο που θα μπορούσε να είναι αυτοβιογραφικό κάθε μεγάλου καλλιτέχνη και βέβαια του ιδίου. Πρόκειται για τη μεταφορά σε μιούζικαλ του αυτοβιογραφικού φιλμ του Φελίνι Οκτώμιση, μια τολμηρή σουρρεαλιστική και μαγική ιστορία με θέμα τη δημιουργική κρίση ενός σκηνοθέτη, που έγινε μια από τις πιο πολυσυζητημένες ταινίες όλων των εποχών.

    Το Nine είναι το μιούζικάλ των Arthur Kopit και Maury Yeston, βασισμένο στο 8 1/2 του Φελίνι. Παρουσιάστηκε για πρώτη φορά το 1982 στη Νέα Υόρκη, γνώρισε εξαιρετική επιτυχία σε όλα τα επόμενα ανεβάσματά του και έχει τιμηθεί με πέντε βραβεία Tony ανάμεσά τους και για το καλύτερο μιούζικαλ.

    Το 8 1/2 είναι για τον Γκούιντο Ανσέλμι, έναν Ιταλό σκηνοθέτη που έχει χάσει όλη την καλλιτεχνική του έμπνευση για την επόμενη ταινία, αλλά είναι πολύ αργά να κάνει πίσω, μετά από την προηγούμενη μεγάλη επιτυχία του. Ο Γκούιντο Ανσέλμι μετονομάζεται στο Nine σε Γκουίντο Κοντίνι, σκηνοθέτης του κινηματογράφου και αυτός που βρίσκεται σε αδιέξοδο γιατί νομίζει ότι έχει στερέψει η έμπνευσή του. Και πέραν του γεγονότος ότι δεν μπορεί να κάνει το φιλμ, η γυναίκα, η ερωμένη, η παραγωγός του, αλλά και όλοι οι φίλοι του, τον πιέζουν για το ένα και για το άλλο. «Μια κρίση έμπνευσης; Κι αν δεν είναι περαστικό; Κι αν είναι το τέλος ενός απατεώνα χωρίς ταλέντο;» Στο μεταξύ αποσύρεται σε ιαματικά λουτρά σε μια προσπάθεια να επαναπροσδιορίσει την ζωή και το έργο του, καθώς έχει περιέλθει σε μια χωρίς έμπνευση περίοδο της ζωής του, καθώς είναι βυθισμένος σ’ ένα ασφυκτικό αδιέξοδο. Στην απελπισία του προσπαθεί να αντλήσει θέματα από τις μνήμες του, θυμάται όλες τις γυναίκες της ζωής του, ξεκινώντας από την εμβληματική παρουσία της μητέρας του, Μάρως Κοντού, για να αποφασίσει τελικά να γυρίσει ταινία αυτές τις περιπέτειες της ζωής του.

    Παρελαύνουν από τη σκηνή του PANTHEON όλες οι μεγάλες ταινίες του Φελίνι, όλοι ο μεγάλοι ηθοποιοί, που συμμετείχαν σε αυτές. Η Ανίτα Έκμπεργκ, η Σοφία Λώρεν , ο Μαρτσέλο Μαστρογιάννη, η Τζουλιέτα Μασίνα, η Σάντρα Μίλο, Κλαούντια Καρντινάλε και πάρα πολλοί άλλοι.

    Ένα ποτ πουρί από τις ταινίες του Φελίνι, αποκαλύπτουν όλες τις πηγές έμπνευσής του το εξωτικό ύφος, τις όμορφες γυναίκες, τους κλόουν και το τσίρκο.

    Στη σκηνή τον Γκουίντο ακολουθεί ένα παιδάκι,o εαυτός του μικρός. Το παιδί αυτό που αναζητά ταυτότητα, που οι γονείς του το στέλνουν σε εκκλησιαστικό σχολείο, που αποκτά εμπειρίες και που στο τέλος αποφασίζει να πάρει τον φακό στο χέρι του και να γυρίσει την ταινία. Στον μεγάλο σκηνοθέτη ενυπάρχει το παιδί. Κάθε φορά που αναπολεί την μητέρα του και τη καλεί αυτό συμβαίνει με ένα σπαραχτικό, κλαψιάρικο σχεδόν «Μαμά !».Μια έκκληση ασφάλειας, σωτηρίας στο μοναδικό πρόσωπο της ζωής ενός ανασφαλούς μεγάλου άντρα, που στην ουσία αναζητούσε πάντα τη γυναικεία θαλπωρή, επιζητώντας κάθε στιγμή τη στοργή της μητέρας. Εκείνη τον βλέπει πάντα μικρό « Παιδί μου είσαι καλά ;» και εκείνος αντιλέγει «Γιατί με ρωτάς ; Είμαι ένας ώριμος σκηνοθέτης !» Όλοι γελούν. Ωραία η σκηνή που εμφανίζεται η μητέρα του από τους ουρανούς και με γλυκιά φωνή παραμυθούς τον ησυχάζει « Είμαι δίπλα σου κάθε στιγμή !»

    Ο σταθερός εξωσυζυγικός ερωτάς του, η Κάρλα, εδώ η Κατερίνα Παπουτσάκη και στην ταινία η Κλαούντια Καρντινάλε, αποτελεί ένα από τα πάθη του. Θα τον παντρευτεί μόλις πάρει το διαζύγιό της. Όταν όμως πια το έχει πάρει, ο Γκουίντο δεν τολμά να προβεί στο δικό του διαζύγιο, χάνοντας την ασφάλειά του.

    Η γυναίκα του, η Λουΐζα, ήταν στην πραγματικότητα για τον Φελίνι, η Τζουλιέτα Μασίνα. Σύντροφός του και γυναίκα της ζωής του. Δεν ήταν μια περιπέτεια, η οποία άρχιζε και τέλειωνε δίχως καμία σημασία. Η Τζουλιέτα ήταν για τον Φεντερίκο ο αέρας που ανέπνεε. Και αν έγινε τόσο μεγάλος, έγινε χάρη στην Τζουλιέτα. Διότι δίπλα σε κάθε "μεγάλο" άντρα στέκεται μια γυναίκα ακόμη πιο "μεγάλη" απ' αυτόν, η οποία συνήθως είναι αφανής. Η Τάνια Τρύπη ως Λουΐζα είναι ακριβώς αυτό που ήταν η Μασίνα. Μια γυναίκα που ξέρει την αλήθεια για τις περιπέτειες του άντρα της, του λέει ότι αν δεν αλλάξει συμπεριφορά θα χωρίσουνε, όμως δεν το κάνει ποτέ και τον στηρίζει, τον ακολουθεί, είναι μια συνέχιση της μητρικής φιγούρας στη ζωή του, πάντα παρούσα και υποχωρητική. Της προτείνει να πάνε στη Fontana di Luna, να ξεφύγουν. Αυτό είναι ένα από τα διασημότερα spa και βέβαια όλες οι λουόμενες τον αναγνωρίζουν. Ωραία η σκηνή στη λουτρόπολη !

    Η σκηνή μετατρέπεται σε στούντιο, της Cinecitta. Στο spa καταφθάνει και η Κάρλα, Κατερίνα Παπουτσάκη, θηλυκή, προκλητική, εκρηκτική πάνω σε ένα κόκκινο κρεβάτι σε σχήμα καρδιάς τηλεφωνεί στον Γκουίντο για να του πει ότι τον θέλει. Εκείνος από την άλλη μπροστά στη γυναίκα του, ανταπαντά «Κι εγώ Αιδεσιμότατε !»

    Ο Κακλέας κατάφερε να δημιουργήσει κινηματογραφικές εικόνες στη θεατρική σκηνή.

    Δεν ξέρει τι ταινία να γυρίσει. Σκέφτεται τα πάντα γουέστερν, ντοκιμαντέρ, βιβλικό έπος. Σε τέσσερεις μέρες όμως , όπως λέει και ο ίδιος, το μόνο που μπορεί να γυρίσει είναι τον εαυτό του στο σπίτι του !

    Η παραγωγός του, η Λίλιαν, Lillian la fleur λάτρης του χρήματος και με συμπεριφορά μαφιόζου απαιτεί να ξεκινήσει η ταινία και εκείνος την καθησυχάζει χωρίς να έχει όμως υλικό. Η Lillian la fleur τραγουδά Lillian la vedette de Folies Bergères. Ο μικρός Γκουίντο την είχε γνωρίσει στα Folies Bergères, της είχε κάνει δώρο ένα ροζ μπουά και εκείνη είχε ενθουσιαστεί. Ο χορός, τα κοστούμια, η κίνηση, όλα καταπληκτικά. Αν μπορείς να δεις έναν κόσμο με ένα διάολο, θα μπορείς να δεις και έναν κόσμο με έναν άγγελο.

    Η κριτικός Στεφανί που γράφει με το ψευδώνυμο Ροβεσπιέρος διακηρύσσει ότι οι ταινίες του Γκουίντο είναι συναισθηματικά κούφιες.

    Κοντά στο εκκλησιαστικό σχολείο υπήρχε η Σαραγκίνα. Πολλά αγόρια το έσκαγαν για να τη πάνε στο καμπαρέ της και να μάθουν από εκείνη τον έρωτα. Η “Σαραγκίνα, ένα από τα παλιότερα πάθη του Φελίνι, ήταν μια απίστευτα παχιά πόρνη που πρόσφερε το κορμί της στους ψαράδες κι εκείνοι της έδιναν της απούλητες σαρδέλες τους. Αυτός ο “φριχτός και θεσπέσιος δράκος, όπως την αποκαλούσε ο Φελίνι, ήταν τυπικό δείγμα των παράξενων, πληθωρικών, βαριά σεξουαλικών μορφών που στοίχειωναν τα όνειρά του και θα εμφανίζονταν επανειλημμένα στις ταινίες του…. Στην παράσταση η Έλενα Παπαρίζου έχει μια καταπληκτική τσιγγάνικη άγρια σκηνή, με συνοδεία από ντέφια, όπως και στο μιούζικαλ. Ωραία συνεργασία και συντονισμός χορού , ντεφιών, τραγουδιού με την απίστευτη ζωντανή ορχήστρα υπό τη διεύθυνση του Αλέξιου Πρίφτη. Ακριβώς στο στοιχείο της Έλενας Παπαρίζου, τραγούδι και χορός, με μια καταπληκτική χορογραφία, με μια εκπληκτική ομάδα χορευτών. Εξαιρετική η σκηνή αυτή ίσως από τα πιο δυνατά σημεία της παράστασης μαζί με τη σκηνοθεσία, με τα πολλά σκηνικά, τις προβολές, τη ζωντανή μουσική, το τραγούδι, την ερμηνεία ηθοποιών, τις πολύ ενδιαφέρουσες χορογραφίες, ένας δύσκολος συντονισμός με προσωπικό χαρακτήρα.

    Ο μικρός Γκουίντο γίνεται αντιληπτός από την καλόγρια, που τον κυνηγά. «Γκουίντο, όπου και να είσαι ο Θεός σε βλέπει !» Του επιβάλλουν για τιμωρία νηστεία και προσευχή. Η μητέρα του τρομερά στενοχωρημένη, τον επιπλήττει. «Η Σαραγκίνα είναι ο διάολος !» Ο Γκουίντο όμως ξαναπήγε και μαζί της έμαθε τη ζωή.

    Μετά την καταπληκτική ερμηνεία της Έλενας Παπαρίζου, πολύ ωραία τραγούδησε η Τάνια Τρύπη (Λουΐζα) θαμπή, διακριτική παρουσία, όμως με δυναμική , δίπλα στον εκπληκτικό σε ερμηνεία , τραγούδι και κίνηση Βασίλη Χαραλαμπόπουλο.

    Η Κλώντια, η άλλη γυναίκα της ζωής του Γκουίντο (Κατερίνα Λέχου ) ήρθε στον «γοητευτικό Καζανόβα» να τον βοηθήσει στη ταινία του, γιατί της το ζήτησε η Λουΐζα, η γυναίκα του. ). Εκείνος τη θαυμάζει.« Τι όμορφη που είσαι !». Μετά από τόσα χρόνια η σχέση τους έχει γίνει σχεδόν συγγενική.

    Ακόμα και ο «Ροβεσπιέρος» (Νάντια Μπουλέ) κρύβει έναν έρωτα για τον Γκουίντο.

    Ο Γκουίντο απευθύνεται στη Λουΐζα, επικυρώνοντας τη σχέση του Φελίνι με τη Μασίνα «Λουΐζα αγάπη μου, άγγελε της ζωής μου !» Ακραιφνής αναφορά στη μητρική αγάπη.

    Βενετία, νύχτα, Καρναβάλι, piazza St Marco η Κλώντια θα παίξει τη Βεατρίκη , τη γυναίκα του Καζανόβα. Θα γυρίσει τη ζωή του ! Η Κάρλα τον διεκδικεί , αυτός δεν θέλει να χωρίσει, Η Κλώντια ζει με έναν πλούσιο άντρα στο Παρίσι. Όλες τον εγκαταλείπουν, το ίδιο και η Λουΐζα, γιατί κατέστρεψε ό,τι ωραίο είχε στη ζωή της. Εκείνος δηλώνει ότι δεν αγάπησε άλλη γυναίκα στη ζωή του, ότι αυτή είναι ο αιώνιο έρωτάς του, η Γυναίκα του ! Είναι συγκλονισμένος και η Λουΐζα προδομένη τον εγκαταλείπει, τον ευχαριστεί «γιατί της υπενθύμισε ότι δεν ήταν ξεχωριστή.» « Έκανες στάχτη όλα μου τα σ’ αγαπώ, Δεν μπορώ πια να συγχωρώ ! Φύγε λοιπόν με όποια θες, τράβα κοιμήσου, δεν με αφορά !» Καταρρακωμένος κατανοεί ότι ο ίδιος είναι ο φίλος και ο εχθρός του εαυτού του. Απευθύνεται στη μητέρα του «Μαμά, είμαι χαμένος !» Εκείνη τον καθησυχάζει και του επισημαίνει ότι και εκείνος θα πεθάνει. «Μαμά ! Μαμά!» Η υπενθύμιση του τέλους, δίνει άλλη αξία στην πορεία και πυροδοτεί το ξεκίνημα της ταινίας για τη ζωή του. « Είμαστε έτοιμοι να αρχίσουμε ; Ε ! παιδί ;» « Σαράντα είμαι στο σώμα και εννέα στο μυαλό ! Τα σπουδαία δεν περιμένουν για πολύ !»

    Τώρα νιώθει ελεύθερος και ζωντανός και το γιορτάζει. Ο μικρός στην κάμερα εκείνος στη ντουντούκα και παρελαύνουν όλες ο γυναίκες της ζωής του ο Ροβεσπιέρος, η Λουΐζα, η Έκμπεργκ, η Lillian la fleur, η μητέρα του, η Κλώντια, ο Μαρτσέλλο Μαστρογιάννι.

    Η Κλώντια του λέει ότι με έναν παράξενο τρόπο τον έχει μέσα στο αίμα της. Είναι άντρας της, φίλος της και εχθρός για μια ζωή. Φιλά τη Λουΐζα, η οποία κάθεται στην καρέκλα του σκηνοθέτη, ο μικρός στην άλλη πλευρά της σκηνής με τη Σαραγκίνα . Όλα αυτά συνθέτουν το έργο ενός καλλιτέχνη και με αυτά καθορίζεται και η ποιότητά του. Τα συμπλέγματα, τα αδιέξοδα, τα πάθη είναι φυσιολογικό να οδηγούν ή να μπλοκάρουν την καλλιτεχνική έμπνευση ή έκφρασή του. Όλα αυτά και ειδικά ο έρωτας αναφλέγει τη δημιουργία ή και την καταπνίγει. Ο Φελίνι, ο Γκουίντο είναι το πιο ευαίσθητο άτομο, ευάλωτος , απελπισμένος, όμως και με παιδική χαρά, αλλά και με δύναμη δημιουργίας. Ο Φελίνι επιχείρησε άλλη μια φορά να κάνει μια ανατομία του ψυχισμού του ανθρώπου, να αφηγηθεί τη ζωή του, για να βροντοφωνάξει ότι η ζωή είναι γλυκιά μέχρι το τέλος. Αυτή τη χαρμολύπη και τις εξάρσεις ενθουσιασμού , αλλά και τρυφερού ερωτισμού κατόρθωσε να αποδώσει με επιτυχία ο Βασίλης Χαραλαμπόπουλος.

  3. Θελω πολυ να δω την Παπαριζου στο ρολο της Σαραγκίνα, αφού δέκα ακριβώς χρόνια μετά τη σαρωτική νίκη της στη Eurovision, ξαναθυμηθήκαμε ότι αυτή η καλλιτέχνιδα έχει αυθεντικό star quality- και ταλέντο διεθνών προδιαγραφών- και φυσικά πόσο αδικήθηκε τα τελευταία χρόνια που, ουσιαστικά άνοιγε το πρόγραμμα λαϊκών καλλιτεχνών στις μεγάλες πίστες. μακαρι να κερδισω

  7. Σε αυτήν την αδιαμφισβήτητα μεγάλη και υπέρλαμπρη παραγωγή, ο δικός μας Guido Contini, είναι ο Βασίλης Χαραλαμπόπουλος, που ισορροπεί ερμηνευτικά ανάμεσα στο χιούμορ και στο δράμα, χωρίς να χάνει την ταυτότητα του ρόλου του. Ο Χαραλαμπόπουλος είναι ένας εξαιρετικά ταλαντούχος ηθοποιός, που σε κάθε του ρόλο χτίζει μια καινούρια ερμηνεία που δεν στηρίζεται σε φόρμες και δεν μανιερίζει.

  8. Η ελληνική εκδοχή του Κακλεικού Nine, ανέβηκε για να «ταράξει τα θεατρικά νερά» και να κάνει την διαφορά σε μια μιουζικαλίστικη σεζόν. Ο Κακλέας, ως ένας έμπειρος και καταξιωμένος σκηνοθέτης, ξέρει πώς να σκηνοθετεί παραστάσεις που δεν στερούνται ποιότητας και μεγαλοπρέπειας και είναι ταυτόχρονα εμπορικές. Στην μικρή Cinecitta του Πάνθεον χώρεσαν η διασκευασμένη αλά ελληνικά, ταινία του Marshall και μια πλειάδα συντελεστών που την πραγμάτωσαν. μακαρι να το δω

  14. Το NINE επιβεβαιώνει αυτό που έχει επισημάνει ο Ουμπέρτο Έκο ήδη από το 1964 (στο «Κήνσορες και θεράποντες»), ότι η καλλιτεχνική παραγωγή που απευθύνεται στο ευρύ κοινό, ανανεώνεται και ανθεί εκμεταλλευόμενη διαρκώς τα υψηλών αισθητικών απαιτήσεων επιτεύγματα των πρωτοπόρων δημιουργών. «Οι ανθρωπολογικές συνθήκες της μαζικής κουλτούρας διαγράφονται σαν αδιάκοπη διαλεκτική σχέση μεταξύ των νεωτεριστικών προτάσεων και των προσαρμογών τους από τη βιομηχανία του πολιτισμού. Οι δεύτερες διαρκώς προδίδουν τις πρώτες: το μεγαλύτερο μέρος του κοινού γεύεται τις δεύτερες, πιστεύοντας ότι μυείται στην απόλαυση των πρώτων» γράφει ο Έκο.

    Η ταινία του Φελίνι υπήρξε πηγή έμπνευσης για το NINE και κει τελειώνει η όποια σχέση τους.

  15. είναι χαρακτηριστικό δείγμα της ποιοτικής μεταβολής που σημειώθηκε τα τελευταία χρόνια στην εγχώρια παραγωγή μιούζικαλ. Η τεχνογνωσία προϋποθέτει την έμπρακτη δοκιμασία, την τριβή, και απόδειξη τούτου αποτελεί το μέγεθος και η αρτιότητα της παράστασης που σκηνοθέτησε ο Γιάννης Κακλέας.

  16. To μιούζικαλ –όπως και την «υψηλή» εκδοχή του, την όπερα - είτε το αγαπάς είτε δεν το αντέχεις. Ειδικά ως προς τη σχέση που έχει το ελληνικό κοινό με το εν λόγω θεατρικό είδος, κάποια στοιχεία έχουν ιδιαίτερο ενδιαφέρον. Γιατί στη χώρα μας, οι κτιριακές υποδομές ήταν, μέχρι και πριν από λίγα χρόνια, προβληματικές και δεν επέτρεπαν τις πλούσιες, φαντασμαγορικές παραγωγές που έχουν μεγάλη ιστορία στην Αγγλία και στις ΗΠΑ και η παρεχόμενη εκπαίδευση, ακόμη και σήμερα, δεν εξασφαλίζει στη θεατρική αγορά ηθοποιούς με επαρκείς φωνές και χορευτικές ικανότητες.
    Θα ηθελα να το δω παντως!!!!!!!!!!

  17. Γεια σας και απο εμενα. ειναι μια παρασταση που τα εχει ολα τραγουδι χορο. η παπαριζου με τις υποκριτηκες της ικανοτητες της κλεβει την παρασταση, αλλα εξισου καλες ειναι και ολες που παιζουν.. οσο για την Κυρια Μαρω Κοντου δεν εχω λογια ειναι θεα και δινει χωρο τους νεους.. και οσοι δεν κερδισουμε καθε πεμπτη εχει εισοδο με 20ε..

  18. Ανάμεικτα συναισθήματα για την συγκεκριμένη παράσταση. Περιμένεις περισσότερα απο μια παράσταση με τέτοιους ηθοποιούς. Πιστεύω πως το σενάριο δεν βοήθησε σκηνοθέτη κ ηθοποιούς για κατι περισσότερο. Αρκετά καλή. Πολυ εντυπωσιακός ο χώρος, τα κοστούμια κ ο Βασίλης Χαραλαμπόπουλος ειναι τελικά απίθανος!! Τον εχω δει αρκετές φορες κ πάντα ειναι άψογος!! Σας ευχαριστώ πολυ!!

  19. ΚΑΤΑΠΛΗΚΤΙΚΟ μιουζικαλ!!!!Το παρακολουθησα χτες βραδυ και εντυπωσιαστηκα απο ολα:σκηνικά, χορογραφίες, μουσική, ερμηνείες...Ο Χαραλαμποπουλος και η Παπουτσακη κλεβουν την παρασταση...ευχαριστώ ΘΕΑΤΡΟΜΑΝΙΑ για την προσκληση!!!

  20. Παρακολούθησα την παράσταση 8/11/15!! το καστ είναι υπέροχο!!! έχω δει και άλλα μιουζικαλ!!!! έχει πολύ ωραίες σκηνές όπως οταν είναι στη σκηνή η Παπουτσάκη, παπαρίζου, και φυσικά η κ . Κοντού!!πολύ καλη μουσική!!! βέβαια υπάρχουν και στιγμές και κάποια τραγουδια που δεν με ενθουσίασαν προσωπικα!! Πιστεύω με το καιρό θα είναι ακόμη καλύτερο!!! ευχαριστω ΘΕΑΤΡΟΜΑΝΙΑΑΑΑΑ για την προσκληση!!!!! <3 <3

  21. Παρακολούθησα την παράσταση στις 08/11/2015, μια μέρα μετά την πρεμιέρα. Δεν είχα ξαναδεί musical στο παρελθόν οπότε ήταν μια καλή ευκαιρία εφόσον κέρδισα τις προσκλήσεις.Η συνταγή ήταν καλή, αξιόλογοι-αγαπημένοι ηθοποιοί υπό την εποπτεία του κυρίου Κακλέα, όμορφα- εναλασσόμενα σκηνικά, φαντασμαγορικά κοστούμια, τραγούδια, χορό.Η ζωντανή ορχήστρα συνόδευε επάξια τα μουσικά δρώμενα, ο ήχος ήταν καταπληκτικός σ' ένα τεράστιο θέατρο όπως το ΠΑΝΘΕΟΝ. Όμως, δεν άφηνε κάτι στο θεατή κατά τη γνώμη μου.Ένα φαντασμαγορικό σόου, μια καλοστημένη σαπουνόφουσκα με όμορφες παρουσίες που εξιστορούσε τη ζωή του διάσημου σκηνοθέτη Γκουίντο Κοντίνι. Το γεγονός ότι πρωταγωνιστούσε ο Βασίλης Χαραλαμπόπουλος, ο οποίος είναι εξαιρετικός ηθοποιός και μια πλειάδα γνωστών-ταλαντούχων ηθοποιών σε γοήτευε και ξεχνιόσουν με το θεαθήναι.Το θέατρο ασφυχτικά γεμάτο με θεατές όλων των ηλικιών, το προσωπικό ευγενικό-έτοιμο να σε εξυπηρετήσει. Στα παρασκήνια, οι ηθοποιοί ήταν προσιτοί, εγκάρδιοι, φιλόξενοι με χιούμορ.Τελικά δεν ξέρω αν μου άρεσε ή όχι....μου άφησε ανάμεικτα συναισθήματα....σημασία έχει ότι ο κόσμος διψάει για τέτοιου είδους θεάματα, έχει ανάγκη να βγει, να διασκεδάσει, να ξεφύγει για μερικές ώρες από την καθημερινότητα και τα συνεχή προβλήματά του.Εύχομαι καλή σεζόν στην παράσταση και ευχαριστώ πολύ τη ΘΕΑΤΡΟΜΑΝΙΑ για τις προσκλήσεις!!!!!!