Επιμέλεια συνέντευξης: Κωνσταντίνος Πλατής
Πες μας λίγα πράγματα για τη μέχρι τώρα πορεία σου στο θέατρο.
Ξεκίνησα σπουδάζοντας υποκριτική σε ελεύθερα εργαστήρια. Αργότερα συνέχισα τις σπουδές μου σε εργαστήρια σκηνοθεσίας θεάτρου και κινηματογράφου. Επίσης πέρυσι ήμουν στο 1ο στούντιο συγγραφής θεατρικού έργου του Εθνικού θεάτρου όπου ήταν πολύτιμη εμπειρία για εμένα. Με το θέατρο ασχολούμαι περίπου εφτά χρόνια και έχω υπάρξει σε θεατρικές ομάδες που ανεβάζαμε διάφορα έργα αλλά σίγουρα σταθμός ήταν η θεατρική ομάδα Plasters. Τα τελευταία χρόνια ασχολούμαι περισσότερο με την συγγραφή, ένα χάρισμα που είναι ευλογία να το έχεις αλλά και με την σκηνοθεσία που είναι μεγάλη μου αγάπη.
Η θεατρική ομάδα Plasters πως προέκυψε;
Μαζί με την Νικολέτα Γιαλελάκη και την Ειρήνη Ζέρη το 2013 ιδρύσαμε την θεατρική ομάδα Plasters. Είναι σημαντικό να βρίσκεις ανθρώπους με την ίδια φιλοσοφία και κοινό κώδικα επικοινωνίας και έκφρασης ώστε να μπορείς να δημιουργήσεις ελεύθερος και να δώσεις τον καλύτερο εαυτό σου. Η αλήθεια είναι ότι αυτό το βήμα δεν δίνεται εύκολα στον χώρο σε νέους δημιουργούς, συνήθως υπάρχει η δύναμη του «εγώ», αντιθέτως πιστεύω στην δύναμη της ομάδας.
Γράφεις το έργο , το σκηνοθετείς και πρωταγωνιστείς. Έχεις ανασφάλεια για κάποιον από τους τρεις αυτούς ρόλους;
Το να υπάρχεις σε μια θεατρική δουλειά με τρείς τόσους σημαντικούς ρόλους είναι κάτι πολύ δύσκολο και έχει πολλές απαιτήσεις. Σε αυτό βοήθησε το πάθος που είχα και η εν μέρη άγνοια γιατί αν ήξερα πόσο κούραση θα είχε και δυσκολία να κάνω και τα τρία μαζί ίσως να μην το έκανα. Το δυσκολότερο κομμάτι ήταν πώς να σκηνοθετήσω τον εαυτό μου αλλά σε αυτό βοήθησε όλη η ομάδα Plasters καθώς και η χορογράφος μας Ηρώ Μαγγίνα και για αυτό το έργο χρειάστηκε διπλάσια χρονική περίοδο προβών από ότι συνηθίζεται ώστε να βγει το καλύτερο δυνατόν αποτέλεσμα χωρίς καμία έκπτωση.
Πες μας λίγα λόγια για τον κεντρικό ήρωα του έργου,το Ριγκολιό.
Είναι ένα ταξίδι ενηλικίωσης για να αποδεχτεί ο ήρωας τον εαυτό του και να βρει την δική του φιλοσοφία για τον κόσμο όπου έμελε να γεννηθεί. Κεντρικό της θέμα είναι η διαφορετικότητα και μέσω τον διάφορων τύπων χαρακτήρων που συναντάει στον δρόμο του, γίνεται μια σάτιρα της ανθρώπινης συμπεριφοράς και θίγει θέματα όπως η ξενοφοβία, ο εκφοβισμός, ο φασισμός, η μοναξιά κλπ. Στην θεατρική του φόρμα το αποδώσαμε με devised theater και αυτοσχεδιασμούς, εναλλαγή πολλών ρόλων από τρεις ηθοποιούς, πειραματισμό με έναν πάγκο και μεταμόρφωση αντικειμένων.
Τι μήνυμα θα πάρουν οι θεατές από την παράσταση σας;
Προσπάθησα να μην είναι διδακτική η παράσταση αλλά με έναν πιο άμεσο τρόπο μέσω του χιούμορ ο θεατής να διασκεδάσει και να προβληματιστεί χωρίς να νιώθει ότι κάποιος του κουνάει το χέρι. Η παράσταση μιλάει για την διαφορετικότητα. Πως αποδέχεται η κοινωνία την διαφορετικότητα και πως ο ήρωας μαθαίνει τελικά να μην είναι έρμαιο των άλλων αλλά να αποδέχεται τον εαυτό του. Σίγουρα θα ταυτιστούν με τον ήρωα, θα τους φανεί γνώριμος και οικείος γιατί όλοι μας κάποια στιγμή στην ζωή μας έχουμε αισθανθεί παρείσακτοι και ανεπιθύμητοι.
Τι δυσκολίες αντιμετωπίσατε κατά τη διάρκεια των προβών;
Τι δυσκολίες αντιμετωπίζει μια θεατρική ομάδα εν έτη 2015 στην Ελλάδα; Πολλές. Καταρχήν όλοι δουλεύουμε σε κάποια άλλη δουλειά για να βιοποριζόμαστε ώστε να μπορούμε μόνοι μας να χρηματοδοτούμε την παράσταση. Η ομάδα ήταν μεγάλο σχολείο γιατί μάθαμε πως ποιείται θεατρική έκφραση στην πράξη που δεν σημαίνει απαραίτητα ανεβαίνω σε ένα σανίδι και απαγγέλω τον ρόλο μου αλλά και πως βρίσκεις χώρο για πρόβες, πως θα φωτίσεις την παράστασή, έχει αρκετό τρέξιμο για να μιλήσεις με θεατρικούς χώρους, κουβάλημα σκηνικών κλπ. Οπότε όλη η διαδικασία εκτός από το δημιουργικό κομμάτι είχε πολλές δυσκολίες και στέρηση ελεύθερου χρόνου. Τέλος να πω πως είμαι ευγνώμων σε όλους του φίλους και τους γνωστούς που μας βοήθησαν.
Η Ελλάδα είναι μια χώρα που αποδέχεται τη διαφορετικότητα των ανθρώπων σε όλα τα επίπεδα;
Με μια πρώτη σκέψη μου ήρθαν εικόνες όπως ανύπαρκτοι δρόμοι και εγκαταστάσεις για Αμεα, ξενοφοβία, καθυστέρηση στο σύμφωνο για ομόφυλα ζευγάρια, εκφοβισμός στα σχολεία και αυθόρμητα θα πω η Ελλάδα θέλει πολύ δρόμο ακόμη. Με μια δεύτερη όμως σκέψη θα πω ότι υπάρχει μια άλλη Ελλάδα με ευγένεια, κατανόηση και σεβασμό που αγκαλιάζει την διαφορετικότητα σε όλες τις εκφάνσεις της και με αυτή την Ελλάδα μ’ αρέσει να πορεύομαι. Σε ευχαριστώ .
Πληροφορίες για την παράσταση: Εδώ
