Από τον Κωνσταντίνο Πλατή.
Μετά από αρκετές κριτικές - απόψεις που έχω γράψει για θεατρικές παραστάσεις, νομίζω ότι πλέον έχω καταλάβει γιατί το κάνω. Εννοώ ότι δε γίνεται απλά στα πλαίσια λειτουργίας της σελίδας. Είναι μια διαδικασία που αρχίζει μετά το τέλος της παράστασης, όταν νοιώθω πως έχω πάρει αρκετά συναισθήματα και σκέψεις και πρέπει να τα αποτυπώσω με κάποιο τρόπο, γιατί μετά αυτά θα ξεθυμάνουν. Αυτό συνέβη και σήμερα.
Το έργο είχε ανέβει τον προηγούμενο χρόνο πάλι, αλλά τότε ακολουθήθηκε, ίσως, μια πιο επιδερμική απεικόνιση του κειμένου. Αυτήν τη φορά όμως, το μαχαίρι έφτασε ως το κόκκαλο και όχι μόνο.Το τρύπησε και βγήκε από την άλλη μεριά. Η αλήθεια είναι ότι δε θέλω να κάνω σκέψεις και αναλύσεις σήμερα. Προτιμώ να κρατήσω το συναίσθημα, αυτό που δημιουργήθηκε, για όσο πάει.
Έχω κι εγώ κάτι από αυτό το χαρακτήρα που υποδύεται με απίστευτο ρεαλισμό ο Τάκης Σπυριδάκης. Νοιώθω κι εγώ πολλές φορές απελπιστικά κυνικός με αυτά που συμβαίνουν γύρω μου και τα προσπερνάω με μια κλεφτή ματιά ή ακόμα χειρότερα, με ένα σχόλιο στο facebook. Προσπαθώ κι εγώ να επιβιώσω μέσα στη ζούγκλα και αναπόφευκτα γίνομαι πιο ζώο από τα ζώα.
Νοιώθω όπως και η Ντάνη Γιαννακοπούλου στο ρόλο της ότι ψάχνω από κάπου να πιαστώ, αλλά πάνω που το βρίσκω μου φεύγει και ξαναβουλιάζω πιο βαθιά. Βλέπω κι εγώ, όπως ο Ηλίας Βαλάσης μέσα από το χαρακτήρα που υποδύεται, να έρχονται σε σύγκρουση τα ιδεώδη μου με την καθημερινή πραγματικότητα ενός κόσμου, που θέλει να με εκπαιδεύσει να εκτελώ εντολές, χωρίς να ρωτάω το γιατί.
Αναρωτιέμαι αν υπάρχει κάτι να μου δίνει ελπίδα στο παρόν που ζω μετά από αυτό που είδα. Μάλλον όχι αλλά τουλάχιστον μπορώ να μην καταστρέφω ό,τι όμορφο μπορεί να δημιουργήσει κάποιος άλλος μέσα σε αυτή τη δυστοπία.
Ο Γιάννης Τσίρος, όπως μου είπε, ζει για να γράφει και νομίζω ότι επιπροσθέτως γράφει για να μπορεί να ζει μέσα σε αυτές τις εικόνες που αποτυπώνει στο εξαιρετικό κείμενο του.
Η Ελένη Σκότη έχει βρει το απάγκιο της στο θέατρο αυτό και κάθε χρόνο μας εντυπωσιάζει χωρίς να εφησυχάζει. Οι σκηνές έχουν δουλευτεί με μεγάλη λεπτομέρεια και το έργο έχει φωτιστεί έως το πιο «μακρινό» σχόλιο, που μπορεί να φέρει στην επιφάνεια με τη διεισδυτική ματιά της.
Τα σκηνικά του Γιώργου Χατζηνικολάου είναι ευρηματικά και απόλυτα συνυφασμένα στο έργο και οι φωτισμοί του Αντώνη Παναγιωτόπουλου ενισχύουν το συναίσθημα των σκηνών και αφήνουν πολύ εύστοχα τα ερωτήματα να πλανώνται.
Το κοινό στο τέλος επιβραβεύει τους ηθοποιούς με παρατεταμένο χειροκρότημα και φωνάζοντας «μπράβο» ενώ αρκετοί σηκώνονται κι όρθιοι.
Θα είναι σίγουρα από τις καλύτερες παραστάσεις της σεζόν.
Πληροφορίες για την παράσταση: Εδώ
Φοβερό εργο,στην αρχή του σε ξενίζει γιατι σκέφτεσαι Μα είμαστε τόσο λαμόγια,όχι εγώ δεν ειμαι....παιζουν πολυ ωραια οι ηθοποιοι ο Σπυριδάκης εκπληκτικός,πολυ φυσικός ,έκπληξη και τα αλλά δυο νέα παιδια ,απο τις καλύτερες παραστασεις!